Przystąpienie do programu Partnerstwo dla Pokoju. Państwowy program dotacji Terytorium Krasnojarskiego „Partnerstwo społeczne na rzecz rozwoju. Hongkong: wojna marek

W styczniu 1994 r. szefowie państw i rządów państw członkowskich NATO na posiedzeniu Rady Północnoatlantyckiej w Brukseli złożyli propozycję powołania programów Partnerstwa dla Pokoju. Zaproszenie skierowane zostało do państw członkowskich powołanej w 1992 r. Północnoatlantyckiej Rady Współpracy oraz innych krajów KBWE. Dokument końcowy przyjęty w 1994 r. zawiera odniesienie do art. 10

Traktat Waszyngtoński stanowi, że „Sojusz Północnoatlantycki pozostaje otwarty na członkostwo innych państw europejskich, które są w stanie utrzymać i rozwijać zasady tego traktatu oraz przyczynić się do bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego”. Patrz: NATO Partnerstwo dla Pokoju. – Bruksela: Biuro Informacji i Prasy NATO, 10 stycznia 1994. – P.1

Innymi słowy, program ten traktowano jako swego rodzaju etap przygotowawczy dla krajów kandydujących na drodze do integracji z blokiem NATO.

Podczas Szczytu w Waszyngtonie przywódcy Sojuszu świętowali sukces programu Partnerstwa dla Pokoju (PdP) w ciągu pierwszych pięciu lat jego istnienia. PdP to proces, który jednoczy sojuszników i partnerów NATO w szerokim programie wspólnych działań w zakresie obronności i bezpieczeństwa. Program PdP charakteryzuje się otwartością i przejrzystością, a w jego działaniach mogą uczestniczyć wszystkie państwa członkowskie NATO i ich partnerzy.

Istotą programu PdP jest partnerstwo pomiędzy danym krajem a NATO, tworzone indywidualnie dla każdego przypadku według konkretnych potrzeb tego kraju, przy czym każdy uczestniczący rząd wybiera, na jakim poziomie i w jakim tempie partnerstwo będzie wspólnie realizowane z NATO.

NATO uruchomiło program Partnerstwo dla Pokoju w styczniu 1994 r., którego celem jest zwiększenie stabilności i bezpieczeństwa w Europie. Od czasu istnienia Partnerstwa dla Pokoju przystąpiło do niego 30 krajów: Austria, Albania, Azerbejdżan, Armenia, Białoruś, Węgry, Bułgaria, Gruzja, Irlandia, Kazachstan, Kirgistan, Łotwa, Litwa, Mołdawia, Polska, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Rumunia, Rosja, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan, Ukraina, Finlandia, Chorwacja, Czechy i Estonia. Dziesięć z tych państw partnerskich zostało następnie członkami NATO. Zobacz: Sojusz i Partnerstwo dla Pokoju. Wspólne bezpieczeństwo.- Bruksela, Belgia: Biuro Informacji i Prasy NATO

Główne cele PdP, określone w 1994 r., pozostają aktualne. Należą do nich:

zwiększenie poziomu otwartości w zakresie krajowego planowania wojskowego i budżetowania wojskowego;

zapewnienie demokratycznej kontroli narodowych sił zbrojnych;

utworzenie w dłuższej perspektywie w państwach partnerskich sił o zwiększonych możliwościach współdziałania z siłami państw członkowskich NATO;

Obecnie PdP jest integralnym elementem europejskiej architektury bezpieczeństwa. Dwuletni program, w którym biorą udział sojusznicy i partnerzy, obejmuje obecnie ponad 2000 wydarzeń, od zakrojonych na szeroką skalę ćwiczeń wojskowych po małe, kilkuosobowe warsztaty. PdP dotyka praktycznie każdego obszaru działań NATO.

Jedną z podstawowych zasad programu jest zastosowanie procesu „samoróżnicowania”, w ramach którego państwa wybierają z programu PdP te działania, które wspierają kierunki ich polityki krajowej oraz spełniają ich specyficzne wymagania i możliwości finansowe.

Rada Partnerstwa Euroatlantyckiego (EAPC) stanowi ogólne ramy polityczne stosunków NATO z krajami partnerskimi, w ramach których sojusznicy i partnerzy mogą wymieniać poglądy na kwestie bezpieczeństwa będące przedmiotem wspólnego zainteresowania.

Rola partnerów znacznie wzrosła w codziennych działaniach PdP, szczególnie wraz z utworzeniem „Elementów Sztabu Partnerstwa” w kilku kwaterach głównych NATO, w których oficerowie NATO i partnerów na stałe dzielą się międzynarodowymi funkcjami personelu Programu Jednostka Koordynacyjna zlokalizowana jest w Belgii w Mons, gdzie prowadzi planowanie wojskowe na potrzeby ćwiczeń Partnerstwa dla Pokoju.

W 1997 roku członkowie NATO postanowili pogłębić PdP poprzez wzmocnienie jego aspektu operacyjnego i większego udziału partnerów w podejmowaniu decyzji i planowaniu, a także wzmocnienie jego aspektu konsultacji politycznych.

Na tę decyzję częściowo wpłynęło doświadczenie zdobyte we współpracy wielonarodowej podczas operacji pokojowych IFOR (Siły Implementacyjne), a następnie SFOR (Siły Stabilizacyjne) w Bośni.

Na spotkaniu w Waszyngtonie szefowie państw i rządów zatwierdzili „Pogłębiony i bardziej operacyjny program PdP”. Decyzja ta została podjęta w oparciu o zgromadzone już doświadczenia i wyznacza kierunek rozwoju programu partnerstwa operacyjnego w XXI wieku.

Głębszy i bardziej responsywny program PdP opiera się na następujących trzech elementach:

ramy polityczno-wojskowe operacji PdP pod przewodnictwem NATO;

rozszerzony i dostosowany proces planowania i przeglądu (PAP);

pogłębiona praktyczna współpraca w dziedzinie wojskowości i obronności, obejmująca całe spektrum współpracy PdP.

Centralnym elementem trzeciego filaru partnerstwa jest Koncepcja Zdolności dla Operacji PdP pod dowództwem NATO, inicjatywa kładąca jeszcze większy nacisk na zwiększanie efektywności wojskowej sił wielonarodowych. Ma na celu dalsze wzmacnianie współpracy wojskowej, aby pomóc partnerom w budowaniu sił bardziej zdolnych do współdziałania z siłami członkowskimi NATO w przyszłych sytuacjach kryzysowych. Program PdP w dalszym ciągu ewoluuje, a Sojusz postrzega go jako dynamiczny proces, który doprowadzi do stopniowego zbliżenia pomiędzy NATO i Partnerami.

Tym samym po zakończeniu zimnej wojny kluczową rolę w zmianie sytuacji strategicznej w regionie euroatlantyckim odegrała polityka Sojuszu Północnoatlantyckiego, mająca na celu rozwój partnerstw z dużą liczbą krajów Europy Wschodniej i Europy Wschodniej. WNP Patrz: Załącznik nr 2, członkowie niebędący członkami NATO. Partnerstwo, w różnych formach, promuje dialog polityczny i współpracę w wielu obszarach oraz pomaga stworzyć euroatlantycką kulturę bezpieczeństwa, która jest zaangażowana w wykorzystywanie współpracy międzynarodowej do rozwiązywania najpilniejszych wyzwań związanych z bezpieczeństwem we wspólnocie euroatlantyckiej i poza nią . Partnerstwo Euroatlantyckie przyczynia się również do procesu przemian demokratycznych poprzez stymulowanie i wspieranie reform wojskowych w wielu krajach partnerskich. Pomaga budować nowoczesne, zdolne siły zbrojne i inne instytucje obronne pod demokratyczną kontrolą, a także pomaga krajom partnerskim uporać się ze społecznymi i materialnymi konsekwencjami reform.

PROGRAM „PARTNERSTWO DLA POKOJU” w ramach „specjalnych stosunków” między Rosją a NATO

G.MEKHOV, generał dywizji rezerwy

Wraz z wejściem Europy w okres pokonfrontacyjny, wojskowo-polityczne kierownictwo państw członkowskich Sojuszu Północnoatlantyckiego stanęło przed koniecznością rewizji celów i zadań sojuszu oraz dostosowania jego kursu, zwłaszcza polityki wschodnioeuropejskiej, do nowych warunków. warunki.

Po szczegółowej analizie sytuacji w Europie kierownictwo bloku doszło do wniosku, że należy dokonać przeglądu charakteru stosunków łączących go z byłymi państwami członkowskimi Układu Warszawskiego. Na spotkaniu przywódców NATO w Londynie w lipcu 1990 r. zarysowano nową koalicyjną Politykę Wschodnią, która zakładała przejście od konfrontacji do dialogu i partnerstwa.

W kolejnym okresie prowadzono prace nad „nową koncepcją strategiczną NATO”, która została oficjalnie przyjęta na szczycie w listopadzie 1991 roku w Rzymie.

W nim dalej rozwijano nacisk Londynu na rozwój współpracy z krajami Europy Wschodniej. Tak zrodziła się inicjatywa powołania specjalnego organu do prowadzenia regularnych konsultacji z państwami Europy Wschodniej w kwestiach stabilności i bezpieczeństwa w Europie – Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (NACC). Mówiąc ściślej, wspólną propozycję zorganizowania NACC złożyli w październiku 1991 roku sekretarz stanu USA J. Baker i szef niemieckiego MSZ G.-D Genscher.

Związek Radziecki, a po jego upadku Federacja Rosyjska z radością przyjęła utworzenie tej organizacji właśnie jako organu umożliwiającego wielostronne stosunki między krajami Europy Środkowo-Wschodniej, państwami bałtyckimi i państwami WNP z NATO bez członkostwa w to, gdyż rozszerzenie Sojuszu Północnoatlantyckiego o włączenie niektórych krajów i odmowę przyjęcia innych, naturalnie wywołałoby negatywne nastawienie Rosji i niektórych innych krajów. Ekspansja NATO na Wschód obiektywnie niesie ze sobą szereg problemów o charakterze militarno-strategicznym.

Obecnie NACC obejmuje 38 państw: 16 krajów NATO; 12 krajów WNP; krajach Europy Środkowej, Wschodniej i krajów bałtyckich. Oprócz utworzenia stałego komitetu odbyło się szereg spotkań na szczeblu ministrów spraw zagranicznych, obrony i szefów sztabów generalnych. Opracowano i przyjęto program współpracy w zakresie kontroli zbrojeń, w kwestiach planowania wojskowego i rozwoju sił zbrojnych, konwersji przemysłu obronnego, rozwoju gospodarczego i naukowego, ekologii i wielu innych.

Jednocześnie inicjatywa NATO, by utworzyć NACC, oprócz rozwiązania kwestii współpracy z byłymi przeciwnikami, miała także inny cel. Była to niejako odpowiedź na prośby szeregu krajów europejskich o przyjęcie do bloku, które szczególnie nasiliły się po upadku ZSRR.

W kwietniu 1992 roku ministrowie obrony krajów NACC postanowili skoncentrować się na współpracy w następujących obszarach: strategie wojskowe, zarządzanie obronnością, ramy prawne sił zbrojnych, harmonizacja planowania obronnego i kontroli zbrojeń, ćwiczenia i szkolenie żołnierzy, siły rezerwowe , środowisko bezpieczeństwa, kontrola ruchu lotniczego, akcje poszukiwawczo-ratownicze, udział wojska w pomocy humanitarnej i medycyna wojskowa.

Ważnym uzupełnieniem było włączenie do tej listy operacji pokojowych (grudzień 1992). Opracowano także program współpracy w tym obszarze. Włączyła kraje Europy Środkowo-Wschodniej w działania pokojowe NATO. Jednocześnie część krajów EŚW sugerowała, aby blok wykorzystał swoje możliwości (przede wszystkim istniejącą infrastrukturę) do przygotowania i przeprowadzenia takich operacji.

I choć NACC stało się forum dyskusji na temat bieżących problemów bezpieczeństwa oraz zaznajomienia krajów EŚW z procedurami i planami NATO, członkostwo w NACC nie spełniło oczekiwań tych państw w zakresie bezpieczeństwa. Ich optymalnym rozwiązaniem byłoby członkostwo w NATO lub zaoferowanie z jego strony gwarancji bezpieczeństwa, a nie konsultacje i informowanie o poglądach NATO na bezpieczeństwo.

Mając to na uwadze, NATO poszukiwało elastycznego rozwiązania, które bez uszczerbku dla zbiorowych interesów swoich członków pozwoliłoby mu kontrolować sytuację w Europie, a w szczególności zmiany zachodzące we wszystkich armiach byłego Układu Warszawskiego, zwłaszcza rosyjskiej, otworzyłaby w przyszłości nowe perspektywy negocjacji w sprawie członkostwa w NATO, nie pozwalając jednocześnie na zbytnie przyspieszenie tej procedury.

Biorąc pod uwagę opinię zachodnich analityków, że istnieje możliwość wzrostu ambicji imperialnych Rosji i nieprzewidywalności jej rozwoju. Sojusz uznał, że państwa Europy Środkowo-Wschodniej wymagają bliższych i bardziej szczegółowych powiązań niż te zapewniane przez NACC.

W rezultacie zaproponowano program Partnerstwa dla Pokoju (PPP), który można by określić jako NACC-2, gdyby nie następujące cechy:

jest otwarte dla wszystkich państw spoza NATO, w tym byłych neutralnych i niezaangażowanych krajów Europy, a nie tylko byłych członków Wojny Warszawskiej, jak miało to miejsce w przypadku NACC;

inicjuje ekspansję NATO „kiedy inne kraje będą mogły wypełnić swoje zobowiązania wynikające z członkostwa w tej organizacji” (z wypowiedzi prezydenta USA Clintona na spotkaniu NATO w Brukseli 10 stycznia 1994 r.).

Jednakże, podobnie jak NACC, program Partnerstwo dla Pokoju nie zapewnia państwom członkowskim gwarancji bezpieczeństwa. Zdaniem zastępcy sekretarza stanu USA R. Holbrooke’a organizacje te „koncentrują się na wykonywaniu węższych zadań”. „Z perspektywy sojuszu Partnerstwo dla Pokoju będzie środkiem określenia zdolności każdego partnera do wywiązania się z obowiązków ciążących na każdym członku NATO oraz poligonem doświadczalnym dla tych zdolności”.

Nieprzypadkowo w dokumencie ramowym przystąpienia do programu PIM wskazano interesujące dla partnera działania współpracy: zaplecze (w tym zaplecze logistyczne i medyczne oraz infrastrukturę) oraz szczegółowe informacje o jednostkach wojskowych, które mogą być zaangażowane w działania w ramach tego programu, w tym ocenę ich gotowości i innych parametrów eksploatacyjnych; długoterminowe plany wojskowe, kierunki rozwoju wojskowości, badania i rozwój oraz inne aspekty planowania, a także działania, które zostaną podjęte dla osiągnięcia celów politycznych partnerstwa.

Udział w Programie jest dodatkowo uzależniony od obowiązkowego spełnienia innych wymogów: zapewnienia przejrzystości procesu tworzenia budżetów wojskowych, sprawowania cywilnej (demokratycznej) kontroli nad działalnością ministerstw obrony narodowej, wspólnego planowania i prowadzenia ćwiczeń wojskowych, tworzenie możliwości interakcji z siłami NATO w interesie utrzymywania pokoju oraz operacji poszukiwawczo-ratowniczych, akcji humanitarnych.

Od czasu przyjęcia Programu na szczycie w styczniu 1994 r. przystąpiło do niego 27 krajów. Wstępne oceny PIP opierały się generalnie na jego wartości zewnętrznej, że „aktywny udział w PIP odegrałby ważną rolę w ewolucyjnym procesie rozszerzenia NATO”. Pojawiły się jednak inne opinie, które sprowadzały się do tego, że PIM faktycznie zawiesił ten proces i „zamazał go”. Przystąpienie Rosji do PIM, które nastąpiło podczas wizyty prezydenta USA B. Clintona w Moskwie bezpośrednio po styczniowym (1994) szczycie NATO, potwierdziło, zdaniem wielu zachodnich politologów, że Sojusz Północnoatlantycki cofnął się o krok, a nie do przodu, wzdłuż ścieżki rozszerzania bloku. Wspólna Deklaracja Rosyjsko-Amerykańska charakteryzuje PIM jako „ważny element wyłaniającej się nowej struktury bezpieczeństwa europejskiego”, co wyraźnie sugeruje, że PIM miał być procesem ciągłym, a nie przygotowaniem do członkostwa w NATO. To nie przypadek, że na jednej z konferencji prasowych w sierpniu 1994 roku prezydent Rosji Borys Jelcyn wyraził zadowolenie, że do rozszerzenia NATO nie doszło. I to też nie przypadek, że rok później amerykański senator R. Lugar przemawiając na konferencji „Rola NATO w stabilności europejskiej” w Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (Waszyngton, marzec 1995) nazwał PIM „polityką półek” .”

Interesująca jest ocena postępów w realizacji programu Partnerstwa dla Pokoju przez samo kierownictwo Sojuszu Północnoatlantyckiego.

Tym samym podczas spotkań najwyższych organów NATO, które odbyły się na przełomie maja i czerwca 1996 r., dużą uwagę poświęcono ocenie realizacji działań tego programu jako jednego z najważniejszych obszarów działań bloku na obecnym etapie.

Jednocześnie odnotowano znaczny postęp w rozwoju stosunków pomiędzy sojuszem a krajami partnerskimi w zakresie organizowania i prowadzenia wspólnych działań w zakresie szkolenia bojowego dowództw, oddziałów (sił), opracowania ram regulacyjnych dla realizacji działań w ramach w ramach PIM i współpracy wojskowo-technicznej.

W procesie oceny realizacji wspólnych planów szkolenia bojowego na przestrzeni ostatnich dwóch lat szczególnie odnotowano wzrost intensywności i skali działań. W szczególności wskazano, że liczba ćwiczeń przeprowadzonych w 1995 r. w ramach PIM wzrosła ponad czterokrotnie w porównaniu z 1994 r. (z 11 do 46). Brały w nich udział sztaby i formacje sił zbrojnych 20 (z 27) krajów partnerskich (10 w 1994 r.). Pod względem składu sił i środków ćwiczenia osiągnęły poziom batalionu i brygady (w 1994 r. ograniczyły się do szczebla plutonu-kompanii).

Z analizy szkolenia operacyjno-bojowego wynika, że dowództwo bloku dywersyfikacji podeszło do doboru uczestników i lokalizacji ćwiczeń, przyznając pierwszeństwo krajom „Grupy Wyszehradzkiej” (Polska, Węgry, Czechy, Słowacja). Tym samym najaktywniej we wspólnych ćwiczeniach brały udział jednostki Sił Zbrojnych Polski (w piętnastu ćwiczeniach), Węgry (w ośmiu), Czechy (w ośmiu) i Słowacja (w siedmiu), co stanowi średnio dwukrotnie wyższe od wskaźników pozostałych krajów uczestniczących w PIM.

Rozwój systemu szkolenia oficerów krajów partnerskich w wojskowych placówkach oświatowych NATO został pozytywnie oceniony, co jest uważane za ważny czynnik zwiększania efektywności wspólnych działań wojskowych. Odnotowano, że w 1995 r. program takiego szkolenia został w pełni zrealizowany, przeszkolono ponad 400 funkcjonariuszy (w 1994 r. – ok. 150).

Pozytywnie oceniono także rozpoczęcie procesu podpisywania dokumentów regulujących status prawny obecności wojsk NATO i krajów partnerskich na terytorium innych państw uczestniczących w PIM oraz ich wzajemne obowiązki w zakresie ochrony informacji. Do najważniejszych porozumień należą: „O statusie sił zbrojnych uczestniczących w PIM” (podpisane przez 17 państw) oraz „O ochronie informacji NATO/PIM” (podpisane przez 21 państw partnerskich, z czego 5 to Polska, Węgry, Czechy, Słowacja i Rumunia – otrzymały certyfikat zgodności ze standardami bezpieczeństwa NATO w pracy z dokumentami). Uważa się, że wdrożenie tych dokumentów na pełną skalę w najbliższej przyszłości stworzy solidną podstawę regulacyjną i prawną do dalszego pogłębiania współpracy wojskowej w ramach PIM.

Jako pozytywne rezultaty współpracy wojskowo-technicznej specjaliści NATO uznali zakończenie analizy poziomów kompatybilności systemów kontroli i łączności sił zbrojnych Europy Wschodniej i krajów bałtyckich z podobnymi systemami połączonych sił bloku, a także jak rozwój programów wyposażania krajów uczestniczących w sprzęt wojskowy wyprodukowany na Zachodzie. Najbardziej udany jest rozwój współpracy z Polską i Węgrami, która faktycznie została już wdrożona w praktyce. Na szczególną uwagę zasługuje rozpoczęcie wyposażania floty lotniczej Sił Powietrznych tych krajów w nowe systemy identyfikacji przyjaciół i wrogów, a także dostawy lotnictwa, pojazdów opancerzonych i broni strzeleckiej o wartości około 120 mln dolarów dla armii węgierskiej.

Jednocześnie obok pozytywnych efektów współpracy w ramach PIP zidentyfikowano szereg istotnych niedociągnięć, które komplikują realizację programu partnerstwa. Szczególny nacisk położono na niewystarczające finansowanie planowanych działań ze strony państw partnerskich, co w wielu przypadkach zagrażało ich realizacji. Za poważne uważa się różnice w zapisach szeregu dokumentów regulujących funkcjonowanie Sił Sojuszniczych NATO i sił zbrojnych państw członkowskich PIM, a także słabe wyszkolenie językowe dowództwa i sztabu armii krajów partnerskich. niedociągnięcia, które znacznie komplikują organizację i prowadzenie wspólnych działań w zakresie szkolenia bojowego. Odnotowano także niedostateczny poziom partnerskich stosunków Rosji z sojuszem oraz bierność szeregu krajów WNP, zwłaszcza Kirgistanu, Gruzji i Azerbejdżanu, które w minionym okresie ograniczyły swoje działania do formalnego członkostwa w PIM.

Ogólnie rzecz biorąc, analiza natowskich ocen realizacji programu Partnerstwa dla Pokoju pokazuje, że są one nakierowane na to, aby kierownictwo bloku wypracowało skuteczniejsze działania przygotowujące kraje Europy Wschodniej i krajów bałtyckich do integracji z Sojuszem Północnoatlantyckim. Jednocześnie główne wysiłki skierowane są na intensyfikację i rozszerzenie współpracy z państwami „Grupy Wyszehradzkiej”, które uznawane są za priorytetowych kandydatów do członkostwa w sojuszu.

O współpracy Rosji i USA

Nasze stosunki z NATO w dużej mierze zależą od poziomu interakcji między Rosją a Stanami Zjednoczonymi. Na przełomie 1996-1997. Ze współpracy na polu wojskowym można wyciągnąć pewne wnioski i wyciągnąć wnioski. Warto przypomnieć, że do 1988 roku kontakty ZSRR i USA na polu wojskowym nie miały charakteru regularnego i utrzymywały się głównie podczas okazjonalnych wizyt przedstawicieli kierownictwa wojskowego obu krajów, a także spotkań delegacji wojskowych, zwłaszcza podczas negocjacji w sprawie ograniczenia zbrojeń strategicznych.

Przemiany demokratyczne w krajach Europy Wschodniej, wycofanie wojsk radzieckich z tych państw, zjednoczenie Niemiec, interakcja na arenie międzynarodowej w czasie kryzysu iracko-kuwejckiego lat 1990-1991. - wszystko to, wraz z rozwojem powiązań gospodarczych, kulturalnych i innych, przyczyniło się do pogłębienia współpracy wojskowej. Szczególne znaczenie miała realizacja dwuletnich planów kontaktów radziecko-amerykańskich na polu wojskowym i podpisanie porozumienia o zapobieganiu niebezpiecznym działaniom wojskowym.

W 1994 r., aby zwiększyć efektywność interakcji między ministerstwami obrony obu krajów, między departamentami wojskowymi Federacji Rosyjskiej a Stanami Zjednoczonymi utworzono bezpośrednią, nieczynną linię telefoniczną.

Wraz z tradycyjnymi formami kontaktów (wizyty oficjalne, wymiana delegacji wojskowych) w latach 1993-1994. Praktyka stosunków rosyjsko-amerykańskich szeroko obejmuje takie wydarzenia, jak wymiana wizyt jednostek powietrznych i statków, wspólne ćwiczenia poszukiwawczo-ratownicze, udział w międzynarodowych konferencjach i sympozjach poświęconych kwestiom wojskowym (broń nuklearna, chemiczna i konwencjonalna, kwestie ochrony środowiska, konwersja , utylizacja broni i sprzętu wojskowego, konfliktologia itp.).

Od 1994 roku rozpoczęła się wymiana doświadczeń w zakresie działań pokojowych i niekonwencjonalnego użycia sił zbrojnych, w tym wspólne ćwiczenia rosyjskich sił pokojowych z podobnymi jednostkami i jednostkami Stanów Zjednoczonych i innych krajów. Ten obszar wspólnych działań był i jest bardzo ważny. Wynika to z faktu, że wraz z rozpadem ZSRR pojawienie się konfliktów zbrojnych na przestrzeni poradzieckiej postawiło na pierwszym miejscu dla Rosji kwestię konieczności opracowania ram koncepcyjnych rozwiązywania konfliktów o różnym natężeniu, przede wszystkim na obszarze poradzieckim terytorium. I tutaj bardzo przydatne jest doświadczenie ONZ, Francji, Finlandii i innych krajów.

W 1994 roku po raz pierwszy w historii na terytorium Rosji odbyły się dwustronne rosyjsko-amerykańskie ćwiczenia „Peacemaker-94”, a w 1995 roku na terytorium Stanów Zjednoczonych „Peacemaker-95”, co było preludium do wspólnej operacji w Bośni.

Pomimo tego, że według naszych szacunków ćwiczenia te miały raczej charakter symboliczny (co nie mogło nie wpłynąć na jakość i skuteczność ich realizacji), doświadczenie to okazało się konieczne i miało istotny wpływ na perspektywy rosyjsko- Współpraca amerykańska w zakresie rozwiązywania sytuacji kryzysowych i konfliktów zbrojnych.

Taka interakcja nastąpiła w odpowiednim czasie, co potwierdziły późniejsze wydarzenia w Europie, podpisanie Porozumień Pokojowych w Paryżu w sprawie Bośni i wspólny udział w siłach realizujących porozumienia pokojowe. Jak wiadomo, pierwsze w historii doświadczenie udziału rosyjskich kontyngentów wojskowych w operacji rozwiązywania konfliktów zbrojnych na terytorium byłej Jugosławii zdobyliśmy w latach 1991-1995, kiedy rosyjski personel wojskowy, w rzeczywistej sytuacji bojowej, realizowali powierzone im zadania w ramach wielonarodowych sił ONZ. Przyczyny niepowodzenia operacji ONZ w byłej Jugosławii są różne. Niektóre z nich zasługują na wnikliwą analizę, ale wykracza to poza zakres tego artykułu.

O współpracy Rosji z NATO

Stosunki Rosji z NATO prowadzone są zarówno na płaszczyźnie wielostronnej (w ramach Północnoatlantyckiej Rady Współpracy i programu Partnerstwo dla Pokoju), jak i dwustronnej.

Za pośrednictwem Rady Współpracy Północnoatlantyckiej zrealizowano ponad 30 wydarzeń, w tym udział w spotkaniach NACC na szczeblu ministrów obrony i szefów sztabów generalnych, bezpośrednie kontakty naczelnych dowódców NATO w teatrach działań z dowódcami rosyjskich okręgów i flot, udział przedstawicieli Ministerstwa Obrony Rosji w charakterze obserwatorów w ćwiczeniach wojskowych NATO, udział w specjalnych seminariach NATO i SSAC, wymiana studentów i wykładowców.

Praktycznym rezultatem w 1994 r. było podpisanie Planu Współpracy pomiędzy Ministerstwem Obrony Rosji a kierownictwem wojskowym NATO na rok 1994, który został w dużej mierze wdrożony. Jednocześnie w związku z oświadczeniem na posiedzeniu Rady NATO w grudniu 1994 r. o zwiększeniu liczebności bloku nie sporządzono planów kontaktów z NATO na kolejne lata.

Aby jednak szybko rozwiązać kwestie kontaktów dwustronnych, w kwaterze głównej NATO w Brukseli i przy Ambasadzie Rosji utworzono grupę łącznikową z NATO, w której uczestniczą przedstawiciele rosyjskiego Ministerstwa Obrony. Jednocześnie kontakty z NATO nie uległy ograniczeniu, a wręcz bardziej ograniczyły.

W celu współpracy w ramach programu Partnerstwo dla Pokoju Rosja przygotowała i wdrożyła 31 maja 1995 roku Program Współpracy Rosja-NATO, który przewidywał współpracę w takich obszarach jak udział w pracach Komórki Koordynacyjnej Partnerstwa (Belgia); w spotkaniach różnych komitetów NATO, w konsultacjach, seminariach, konferencjach i sympozjach; Rosyjscy obserwatorzy i rosyjskie jednostki pokojowe w terenie, ćwiczenia dowodzenia, ćwiczenia dowodzenia prowadzone zgodnie z planami NATO i innych partnerów PIM, a także wysyłanie rosyjskich oficerów na kursy w szkołach NATO oraz szkolenie obserwatorów wojskowych i oficerów sztabu ONZ w Rosji.

Swoją drogą nikt nie zaprzecza, że Rosja stworzyła jeden z najlepszych systemów szkolenia obserwatorów wojskowych ONZ w Europie. Ponad 300 oficerów Sił Zbrojnych Rosji i innych krajów, w tym Anglii, USA, Kanady i Niemiec, przeszło specjalne przeszkolenie w oparciu o kursy Shot.

Zgodnie z decyzją Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej z 24 maja 1995 r. szereg wiodących ministerstw, w tym Ministerstwo Finansów, otrzymało polecenie zapewnienia praktycznej realizacji Programu Partnerstwa Rosja-NATO. Opracowano także odpowiednie projekty planów konkretnych działań służących praktycznej realizacji tego programu. Ministerstwo Finansów odmówiło jednak celowego przydziału środków nawet w przypadku minimalnego udziału Sił Zbrojnych Rosji w programie. A kosztem środków przeznaczonych z budżetu federalnego na przykład na rok 1996 taki udział był po prostu nie do przyjęcia. I tak w latach 1995 i 1996. Współpraca Ministerstwa Obrony Narodowej z NATO w ramach programu Partnerstwo dla Pokoju praktycznie nie istniała.

Wiele uwagi poświęca się relacjom dwustronnym. Rosja utrzymuje kontakty z niemal wszystkimi wiodącymi krajami NATO. Sam mechanizm powiązań wojskowo-politycznych i wojskowych jest dość jasno ustalony.

Ogólnie rzecz biorąc, istnieją ramy prawne dla stosunków w dziedzinie wojskowej ze Stanami Zjednoczonymi, Niemcami, Grecją, Francją, Danią i Norwegią. W najbliższej przyszłości planowane jest zawarcie porozumień o współpracy na polu wojskowym z ministerstwami obrony Włoch, Portugalii i Holandii.

Zgodnie z obowiązującymi porozumieniami przygotowywane i przeprowadzane są wspólne ćwiczenia (np. ćwiczenia sił pokojowych, ćwiczenia obrony przeciwrakietowej ze Stanami Zjednoczonymi), omawiane są niemal wszystkie problemy wojskowo-polityczne, przeprowadzane są wizyty wyższej kadry i wymiany delegacji wojskowych, zawierane są odrębne umowy dotyczące aspektów wojskowo-technicznych i realizowana jest współpraca.

Oczywiście wszystkie powyższe formy udziału Rosji nie są sprzeczne z jej interesami, a jedynie wzmacniają nasze wpływy polityczne na NATO. Jednakże w miarę rozszerzania się NATO istnieje ryzyko, że dalsze uczestnictwo szeregu krajów, zwłaszcza Rosji, może zostać zakwestionowane.

Partnerstwo dla Pokoju (PdP)

Partnerstwo dla Pokoju (PdP) to program dwustronnej współpracy pomiędzy NATO a konkretnym krajem partnerskim niebędącym sojusznikiem, oparty na dostosowanym planie zaangażowania, zgodnym ze specyficznymi potrzebami tego kraju.

Historia powstania PRM.
Partnerstwo dla Pokoju powstało w 1994 roku w ramach rozwoju Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (NAC), która początkowo skupiała się na wielostronnym dialogu politycznym i nie zapewniała każdemu krajowi partnerskiemu możliwości rozwoju indywidualnej współpracy z NATO. PdP znacząco zmieniło ten stan rzeczy. W porównaniu do SSAS miał następujące cechy:
. był otwarty dla wszystkich państw, w tym byłych neutralnych i niezaangażowanych krajów Europy, a nie tylko byłych członków Układu Warszawskiego, jak miało to miejsce w przypadku NACC;
. nastawiony był nie tylko na dialog i współpracę, ale także na prawdziwe partnerstwo;
. zapoczątkował ekspansję NATO.
Program Partnerstwo dla Pokoju, podobnie jak NACC, nie zapewniał jednak gwarancji bezpieczeństwa państwom członkowskim, gdyż realizował węższe cele. Z perspektywy sojuszu Partnerstwo dla Pokoju powinno być środkiem pozwalającym określić zdolność każdego partnera do wywiązania się z obowiązków ciążących na każdym członku NATO oraz poligonem doświadczalnym dla tych zdolności”.
W 1997 r. utworzono Radę Partnerstwa Euroatlantyckiego (EAPC), która stała się następcą ACC. PdP stało się podstawą działań EAPC.
W listopadzie 2002 roku na Szczycie w Pradze podjęto dalsze kroki w celu pogłębienia współpracy pomiędzy NATO a krajami partnerskimi. W kompleksowym przeglądzie EAPC i Partnerstwa dla Pokoju zalecono wzmocnienie dialogu politycznego z krajami partnerskimi i większe zaangażowanie ich w planowanie, realizację i zarządzanie działaniami, w których uczestniczą.
Na przestrzeni czasu od powstania PdP skład uczestników tego programu uległ zmianie. Niektóre państwa przystąpiły do NATO i przeszły z kategorii „kraj partnerski” do kategorii „kraj członkowski sojuszu”. Do takich krajów zaliczają się Albania, Węgry, Słowenia i Bułgaria.

Cele i treść PFP.
Główne cele PdP są następujące:
. osiągnięcie przejrzystości w procesie planowania wojskowego i kształtowania budżetów obronnych państw;
. wprowadzenie demokratycznej kontroli nad Siłami Zbrojnymi;
. zapewnienie prowadzenia operacji międzynarodowych;
. osiągnięcie poziomu wyszkolenia sił i środków niezbędnego do wsparcia operacji prowadzonych pod auspicjami ONZ lub za zgodą OBWE;
. podniesienie poziomu wiedzy i umiejętności wymaganych od państw partnerskich do udziału w operacjach pokojowych, ratowniczych i humanitarnych. W tym celu w programie przewidziano sekcje dotyczące rozwoju współpracy wojskowej z NATO, zakładające realizację wspólnego planowania; szkolenie personelu i prowadzenie ćwiczeń;
. poszerzanie i intensyfikowanie współpracy politycznej i wojskowej w całej Europie, zwiększanie stabilności, zmniejszanie zagrożeń dla pokoju i wzmacnianie relacji poprzez tworzenie ducha zaangażowania w praktyczną współpracę i demokratyczne zasady Sojuszu Północnoatlantyckiego.

Oficjalną podstawą programu Partnerstwo dla Pokoju jest Dokument Ramowy, który określa szczegółowe postanowienia dla każdego z krajów partnerskich. Zgodnie z tym dokumentem każdy kraj partnerski podejmuje szereg poważnych zobowiązań politycznych: utrzymanie społeczeństwa demokratycznego; przestrzegać zasad prawa międzynarodowego; wypełniać zobowiązania wynikające z Karty Narodów Zjednoczonych, Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Aktu Końcowego z Helsinek oraz umów międzynarodowych w sprawie rozbrojenia i kontroli zbrojeń; powstrzymywać się od grożenia innym państwom lub używania siły; nie naruszać istniejących granic państwowych; rozwiązywać spory pokojowo.

W ramach PdP kraje partnerskie współpracują z NATO na trzech poziomach.

Pierwszy poziom. Indywidualny Program Partnerski (IPP)
PIP jest pierwszym etapem współpracy kraju partnerskiego z NATO, realizowanym w ramach PdP.
PIP obejmuje szeroki zakres działań, w ramach których kraj partnerski pragnie budować relacje z NATO. W ramach PIP odbywa się rocznie około 1500 wydarzeń. Nacisk położony jest na udział personelu wojskowego kraju partnerskiego w manewrach dowodzonych przez NATO.
Kraje partnerskie wybierają działania według własnego uznania i zgłaszają to kierownictwu NATO. Sojusz z kolei analizuje propozycje i przyjmuje projekty do realizacji. W większości przypadków decyzja o finansowaniu działań należy do państwa partnerskiego.
PIP, będąc jednym z mechanizmów roboczych PdP, ma szerokie możliwości prowadzenia ćwiczeń i szkoleń. Personel wojskowy państw partnerskich zapoznawany jest z wiedzą wojskową w ramach wspomnianego programu w ośrodkach szkoleniowych w Oberammergau, Lublanie, Budapeszcie, Ankarze itp.

Drugi poziom. Proces planowania i przeglądu procesu (proces planowania i przeglądu PARP).
PAP uznawany jest za drugi poziom współpracy w ramach PdP. Celem PAP jest zatem dalsze wzmacnianie istniejącej współpracy w ramach PdP.
PPA obejmuje ocenę sektora obronnego, w tym Sił Zbrojnych państwa partnerskiego, które zamierza wziąć udział w operacjach wielonarodowych i ćwiczeniach NATO. Celem jest osiągnięcie standardów NATO w zakresie identyfikacji i oceny sił przygotowanych do udziału w międzynarodowych szkoleniach, szkoleniach i operacjach utrzymywania pokoju. Głównym obszarem działania PAP jest planowanie wspólnych działań, nowych ćwiczeń wojskowych i operacji pokojowych. Pod względem jakościowym współpracę w ramach PPA ocenia się wyżej niż w ramach PIP.

Trzeci poziom. Indywidualny plan działania partnerstwa (IPAP).
PDIP uznawany jest za trzeci poziom współpracy w ramach PdP. PPIP został uznany za otwarty dla krajów partnerskich na Szczycie NATO w Pradze w listopadzie 2002 r. DPIP odzwierciedla konkretne środki mające na celu integrację sektora bezpieczeństwa państwa partnerskiego z NATO. Plan wyznacza jednocześnie obszary, w których sojusznicy NATO mogą udzielać pomocy krajom partnerskim oraz identyfikuje sposoby poprawy ich zdolności szkoleniowych i szkoleniowych.
DPIP odzwierciedla istotę reform w Siłach Zbrojnych państw współpracujących z Sojuszem, dążących do członkostwa w NATO, kwestie przygotowania planów niezbędnych w tym kierunku oraz wyboru optymalnej opcji budżetowej dla tego działania.

Kto uczestniczy w PFP?
Do chwili obecnej w programie Partnerstwo dla Pokoju uczestniczą 22 kraje: Armenia, Austria, Azerbejdżan, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Finlandia, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Gruzja, Irlandia, Kazachstan, Kirgistan, Malta, Mołdawia, Czarnogóra, Rosja, Serbia, Szwecja, Szwajcaria, Tadżykistan, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan.

Foka

Uogólnienie doświadczeń pedagogicznych w pracy z rodzicami w edukacji dodatkowej.

Wyświetl zawartość dokumentu
„Partnerstwo dla dzieciństwa”

Centrum Dzieci i Młodzieży

Partnerstwo dla Dzieciństwa

(Z doświadczenia we współpracy z rodzicami)

Zinowiewa Galina Aleksiejewna,

nauczyciel edukacji dodatkowej

MOU DOD DYUTS UKMO

Ust-Kut, 2016

Wstęp

Dodatkowa edukacja dzieci odgrywa ważną rolę w całym systemie edukacji. Jest to ogniwo, które powinno zapewnić całościowy rozwój osobowości dziecka, jego socjalizację, wpłynąć na kształtowanie elementarnej kultury działania i zachowania, kształtowanie inteligencji i kultury ogólnej.

Wychowanie dziecka w placówce oświatowej i wychowanie dziecka w rodzinie to jeden, nierozerwalny proces. Rola nauczyciela w organizowaniu tej pracy jest ogromna. Bardzo ważne jest, aby już od pierwszego roku nauczania i wychowywania dzieci w stowarzyszeniu dziecięcym włączać rodziców w proces pedagogiczny.

Komunikacja pomiędzy nauczycielem a rodzicami uczniów pozostaje zawsze palącym problemem, jednym z aspektów poszukiwania sposobów partnerstwa niezbędnych zarówno nauczycielowi, jak i rodzicom.

Treść i formy interakcji ustalane są w procesie planowania wspólnych działań rodziców i dzieci na początku roku szkolnego. Jednym z głównych zadań nauczyciela jest promowanie tworzenia innych relacji między nauczycielem, rodzicami i dziećmi, tworzenie komfortowych warunków dla dziecka w stowarzyszeniu dziecięcym, kształtowanie umiejętności wspólnych działań i komunikacji między dziećmi i dorosłymi .

Interakcję między nauczycielem a rodzicami zapewnia realizacja następujących głównych kierunków:

badania socjologiczne rodziny,

angażowanie rodziców w organizację procesu edukacyjnego stowarzyszenia dziecięcego.

Specyfiką instytucji dodatkowego kształcenia dzieci jest wypełnianie nakazu państwa w zakresie socjalizacji dzieci, sprzyjanie ich rozwojowi duchowemu i moralnemu, tworzenie dodatkowych warunków i możliwości wychowania, rozwoju intelektualnego i twórczego dzieci przy aktywnym zaangażowaniu rodziny w tym procesie. Odbywa się to poprzez osobiste zainteresowanie dzieci uczęszczaniem na zajęcia, różnorodność i zmienność szkolenia, jego zróżnicowanie i wielopoziomowość, praktyczną orientację zajęć, nieformalny charakter komunikacji między dziećmi i dorosłymi, czyli poprzez partnerstwo .

Termin „Partnerstwo” interpretowany jest w niemal wszystkich słownikach jako interakcja, organizacja wspólnych działań mających na celu osiągnięcie wspólnego celu.

Partnerstwo w edukacji dodatkowej to realna interakcja pomiędzy dwiema równymi sobie stronami na podstawie umowy podpisanej na czas określony w celu rozwiązania kwestii edukacji dziecka. A zostanie on skutecznie rozwiązany poprzez połączenie zasobów umawiających się stron (materialnych, finansowych, ludzkich itp.) i wysiłków organizacyjnych, aż do osiągnięcia pożądanego rezultatu.

Współczesne warunki działalności placówek oświaty dodatkowej plasują interakcję z rodziną na jednym z wiodących miejsc. Zdaniem ekspertów komunikacja między nauczycielami a rodzicami powinna opierać się na zasadach otwartości, wzajemnego zrozumienia i zaufania. Rodzice są klientami społecznymi dodatkowych placówek edukacyjnych, więc interakcja między nauczycielami a nimi jest po prostu niemożliwa bez uwzględnienia zainteresowań i próśb rodziny. Z tego powodu wielu nauczycieli edukacji dodatkowej koncentruje się dziś na poszukiwaniu form i metod pracy, które pozwolą im uwzględnić aktualne potrzeby rodziców i przyczynić się do kształtowania aktywnej pozycji rodzicielskiej.

W odróżnieniu od szkoły interakcja rodziny z organizacją dodatkowego kształcenia ma swoją specyfikę. Relacja pomiędzy uczniami, ich rodzicami i nauczycielami w placówce dodatkowej budowana jest w oparciu o wolność wyboru. I z reguły większość rodziców nie odczuwa potrzeby i nie jest obarczona obowiązkiem systematycznej komunikacji z nauczycielami, w efekcie czego ujawnia się problem nieefektywnej interakcji z rodziną dziecka. Jednocześnie skuteczne rozwiązanie problemów wychowawczych jest możliwe jedynie dzięki połączeniu wysiłków rodziny i innych instytucji społecznych.

Nauczycieli edukacji dodatkowej i rodziców łączy troska o zdrowie i rozwój dziecka, tworząc atmosferę zaufania i osobistego sukcesu we wspólnych działaniach.

Rozważmy współpracę nauczyciela z rodzicami na przykładzie stowarzyszenia dziecięcego TEFI (Turystyka. Etnografia. Fantazja. Sztuka.), które działa od 2000 roku.

Mając wyznaczone sobie i przyszłemu zespołowi cele i zadania mające na celu:

Tworzenie warunków i zastosowanie efektywnych rozwojowych, innowacyjnych technologii kształcenia i wychowania dla twórczej aktywności uczniów;

Tworzenie, wspieranie i doskonalenie tradycji placówki, stowarzyszenia dziecięcego poprzez angażowanie uczniów w wydarzenia o różnych kierunkach i na różnym poziomie;

Zaspokajanie potrzeb uczniów w zakresie organizacji sensownego czasu wolnego;

Zaangażowanie studentów w pracę naukową.

Zdałem sobie sprawę, że bez ścisłej współpracy, bez interakcji, tj. Bez partnerstwa z rodzicami trudno będzie osiągnąć pożądany efekt w kształceniu i wychowaniu chłopców i dziewcząt.

Zamierzam stworzyć kreatywny, efektywny zespół Cel: Zaangażuj rodziców w proces edukacyjny, aby rozwinąć osobowość twórczą zdolną do przystosowania się do współczesnego społeczeństwa.

Cel ten można osiągnąć rozwiązując następujące zadania:

Zadania:

Tworzenie atmosfery wspólnoty zainteresowań, wsparcia emocjonalnego, mającej na celu włączenie uczniów w wydarzenia o różnych kierunkach i na różnych poziomach.

Aktywizuj i wzbogacaj umiejętności edukacyjne rodziców.

Pierwsze sposoby na utworzenie spółki biznesowej „Nauczyciel-Rodzic” w imieniu dziecka pojawiły się poprzez organizację zajęć w klasach podstawowych na bazie Miejskiej Placówki Oświatowej Liceum nr 10. Współpraca z tą placówką umożliwiła , polegającą na integracji kształcenia ogólnego i dodatkowego, nie tylko po to, aby prowadzić zajęcia w szkole, ale także po to, aby jak najbardziej przybliżyć uczniowi dodatkowe usługi edukacyjne. Był to także początek pozytywnej interakcji i partnerstwa z rodzicami. Od 4 lat na zajęcia uczęszczają wszystkie dzieci w klasie, a od klasy 5 - te, które są tym zainteresowane, które są nimi zafascynowane. Pozostaje grupa 10-8 osób, z którą współpracujemy do czasu ukończenia szkoły. Dlatego od 11 lat prowadzę badania socjologiczne rodzin moich uczniów i wypracowałem dobre relacje z rodzicami. Znaczenie takiego partnerstwa w kontekście realizacji dodatkowego programu ogólnego rozwoju edukacyjnego zgodnie z wymaganiami i zgodnie z nowoczesnymi zadaniami jest ogromne. Ja, jako nauczyciel, i rodziców łączy troska o zdrowie i rozwój dziecka, tworząc atmosferę zaufania i osobistego powodzenia we wspólnych działaniach.

Aby zapewnić rodzicom praktyczną pomoc w wychowaniu harmonijnie rozwiniętej osobowości, zdolnej do przystosowania się do zmieniających się warunków społecznych, budowania relacji zaufania i współpracy pomiędzy rodzicami a dodatkowym nauczycielem, zdecydowano się na prace mające na celu stworzenie warunków współpracy między dorosłymi. Rodzice mają nadzieję, że w stowarzyszeniu dziecko będzie uczyć się nie tylko według programu. Chcą, aby ich dzieci rozwijały stabilne, twórcze zainteresowania, które pomogą im w przyszłości w wyborze zawodu, a także zdobywały umiejętności interakcji społecznych z innymi ludźmi. Dla nas, nauczycieli, ważne jest osiągnięcie aktywnej pozycji życiowej rodziców, aby chcieli poznać swoje dziecko, ocenić swoją relację z nim.

Rodzice (42 osoby) po wzięciu udziału w badaniu ocenili wspólnie wykonaną pracę:

Ryż. 1. Ocena rodziców pracy zespołowej

Aby osiągnąć takie rezultaty, zastosowano sprawdzone praktyką i czasem następujące formy pracy z rodzicami.

Tradycyjne formy

- spotkania rodziców .

Na początku roku szkolnego tradycyjnie uczestniczymy w pracach szkolnego zebrania rodziców, na którym podsumowujemy efekty całorocznej pracy poprzez obowiązkową prezentację prezentacji i filmów z programu informacyjnego „9 Piętro” o zajęciach stowarzyszenia za dany rok. Przez cały rok odbywają się spotkania przed i po wycieczkach turystycznych, pieszych wędrówkach, a także planujemy wakacje. Zdarza się, że na spotkaniu trzeba porozmawiać o zachowaniu dzieci. W takim razie zapraszamy też chłopaków, żeby rozmowa była pouczająca. W rezultacie stało się jasne, że los TEFI nie był obojętny rodzicom.

- ankieta na podstawie wyników wycieczek pieszych, wycieczek;

- indywidualne rozmowy , podczas którego czasami ustalany jest przyszły zawód dziecka.

Niekonwencjonalne formy.

- Wspólne spędzanie czasu wolnego.

Edukacja obywatelsko-patriotyczna realizowana jest poprzez wspólne uczestnictwo w wydarzeniach poświęconych Dniu Zwycięstwa. Pielęgnowanie miłości do Ojczyzny i jej tradycji odbywa się poprzez organizację świąt: poświęconych jesieni i nowemu rokowi. Miłość do matki i babci rozwija się poprzez świętowanie 8 marca. Dużą pomoc w przygotowaniu dzieci zapewniają także rodzice, którzy biorą udział w wydarzeniach gminnych i szkolnych. Wsparcie rodziców pozytywnie wpływa na jakość osiągnięć dziecka

- Przygotowanie do wydarzeń o różnym poziomie(konkurs kostiumów kwiatowych, konkurs czytelniczy itp.) pozwala

Edukacja estetyczna dzieci.

Realizowana jest edukacja zdrowego stylu życia, promocja zdrowia, organizacja wypoczynku letniego dla dzieci wędrówki wielodniowe i jednodniowe . Ostatnio rodzice aktywnie uczestniczą w naszych wędrówkach.

Jedną z ciekawych i nowatorskich form interakcji z rodzicami są trzymania kursy mistrzowskie „Uczmy się razem”. Zadaniem dzieci jest przekazanie rodzicom tego, czego nauczyły się na zajęciach z turystyki w edukacji dodatkowej oraz na lekcjach bezpieczeństwa życia w szkole, tj. Przeprowadź praktyczną lekcję dla rodziców na temat rozpalania różnych rodzajów ognisk. Ale najciekawsze nastąpi później. Rodzice przystępują do testów z tego tematu, pokazując tworzenie jednego z wybranych przez siebie rodzajów ognisk, ale warunkiem obowiązkowym jest forma teatralna.

Partnerski charakter relacji zbliża dorosłych i dzieci, wzmacnia więź między rodziną, szkołą i edukacją dodatkową, czyniąc ich sojusznikami w pracy twórczej. Jak pokazuje praktyka, najatrakcyjniejsze, poszukiwane, ale i trudne do zorganizowania są zajęcia w czasie wolnym w pracy z rodzicami. Aby te wydarzenia były nie tylko zabawą, ale także edukacją dla dzieci i rodziców, opracowaliśmy specjalny algorytm przygotowania do nich:

Ustalane są cele i zadania zajęć na rzecz dzieci, rodziców i nauczycieli; Dla rodziców zapewniona jest indywidualna praca i konsultacje; sporządzany jest plan wydarzenia i udziału w nim rodziców; role są rozdzielone pomiędzy dorosłych i dzieci; trwa przygotowanie poszczególnych numerów (nauka wierszy, tańców, piosenek) i całego przedstawienia teatralnego; Odpowiedzialność za produkcję atrybutów, podręczników i kostiumów jest rozdzielona.

Oczywiście nie wszyscy rodzice spotykają się w połowie drogi, biorą udział w naszych wydarzeniach i żyją życiem stowarzyszenia naszych dzieci. Słowa wdzięczności kierujemy do mamy i taty, którzy spotykają nas w połowie drogi i służą pomocą. Jak możemy uczcić ich wkład w rozwój i popularność naszego stowarzyszenia?

Tutaj stosujemy forma edukacyjna praca. Na zakończenie roku szkolnego na zebraniach rodziców z nauczycielami wręczamy im listy z podziękowaniami, a dzieci własnoręcznie wykonują prezenty na znak wdzięczności i uznania. Relacjonowanie wspólnych działań odbywa się poprzez publikacje w gazecie oraz w notatce prasowej „9 Piętro”.

Wniosek.

Organizowanie interakcji z rodziną to trudna praca, w której nie ma gotowych technologii i receptur. O jej sukcesie decyduje intuicja, inicjatywa i cierpliwość. W wyniku wykonanej pracy, stosowania różnych form i metod komunikacji z rodzicami, wzrasta wiedza psychologiczna i pedagogiczna rodziców, wykazują oni zainteresowanie życiem stowarzyszenia, uczą się wyrażać podziw dla wyników i wytworów swojej pracy aktywności i wspierają emocjonalnie swoje dziecko.

Doświadczenie zawodowe pozwala wykonać następujące czynności wnioski: praca w ścisłej współpracy z rodzicami przyniosła rezultaty. Rodzice z „widzów” i „obserwatorów” stali się aktywnymi pomocnikami naszych wydarzeń, wytworzyła się atmosfera wzajemnego szacunku.

Efektem partnerskiego współdziałania na rzecz dziecka był wybór zawodu dla jednego z moich uczniów. (Kilka lat temu dziecko i matka, każde z osobna, prosiły o radę w sprawie zmiany placówki edukacyjnej, w której dziecko uczyło się po szkole. Dzięki wspólnym staraniom dziecko dostało się do wybranej przez siebie szkoły teatralnej. Obecnie jest odnoszący sukcesy aktor na scenie Miejskiego Teatru Młodzieżowego w Irkucku. Rodzice, widząc jego twórczość, są z niego zadowoleni. W tym roku uczestniczyłem w jednym z przedstawień, na którym grał Ilya, A kiedy zabrał nas do balkonach (bez biletów) rozmawiał z dyżurującą tam administratorką. „To jest mój nauczyciel, dzięki któremu jestem teraz na scenie. Jest to niewygodne, ale bardzo przyjemne, dlatego warto pracować jako nauczyciel edukacji dodatkowej.

Na tym nie poprzestaję, ale nadal poszukuję nowych sposobów współpracy z rodzicami. Przecież mamy z nimi jeden cel – kształcić przyszłych twórców życia. Jaki jest człowiek, to świat, który tworzy wokół siebie. Chciałbym wierzyć, że gdy nasze dzieci dorosną, będą prawdziwymi ludźmi, będą kochać i chronić swoich bliskich, swoją ojczyznę.

Zakończę moje wystąpienie słowami Wasilija Aleksandrowicza Suchomlińskiego, który powiedział: „Dzieci są szczęściem stworzonym przez naszą pracę. Zajęcia i spotkania z dziećmi wymagają oczywiście siły psychicznej, czasu i pracy. Ale jesteśmy szczęśliwi, gdy nasze dzieci są szczęśliwe, gdy ich oczy są pełne radości”.

Wykorzystane źródła.

Artyukhova S.P. Rodzina i szkoła: poszukiwania, znaleziska // Wychowawca. - 1999. - nr 5.

Anikeeva N.P. Do nauczyciela o klimacie psychologicznym w zespole. - M., 2000. - s. 94.

Ogólnorosyjskie Spotkanie Rodziców // Edukacja uczniów. – 2001 nr 5.

Kalejdoskop spotkań rodziców. / wyd. E.N. Stepanova. – M.: TC Sfera, 2013 – 144 s.

Krasnovsky L. O spotkaniach rodziców // Edukacja uczniów - 2003 nr 5.

Kurnosova LA Nietradycyjne formy pracy z rodzicami. – M.: Humanista. wyd. Centrum VLADOS, 2015. – 256 s.

Pedagogika ogólna: Podręcznik dla studentów. wyższy podręcznik instytucje / wyd. VA Slastenina: o godzinie 14:00 - M.: Humanit. wyd. Centrum VLADOS, 2012. – Część 2. – 256 s.

Sukhomlinsky V.A. Pedagogika rodzicielska. - M., 1981.

Frene S. Do rodziców // Spotkanie rodziców. – 2003. – nr 2.

www.sibac.info

Załącznik 1.

Kwestionariusz dla rodziców

Drodzy rodzice! Proszę o wzięcie udziału w dyskusji na temat rozwoju Waszego dziecka w stowarzyszeniu. Ciekawa jestem Twojej osobistej opinii na temat pracy stowarzyszenia TEFI, w które zaangażowane jest Twoje dziecko. Proszę odpowiedzieć na pytania zadane w ankiecie. Ankieta jest anonimowa, dlatego nie musisz podawać swojego nazwiska. Wybierz i podkreśl jedną z odpowiedzi.

Czy podoba Ci się stowarzyszenie, do którego należy Twoje dziecko?

Bardziej tak niż nie

Nie więcej niż tak

W jakim nastroju Twoje dziecko najczęściej chodzi na zajęcia?

Z wielkim pragnieniem

Z wielką niechęcią

W jakim nastroju Twoje dziecko najczęściej wraca z zajęć?

Wesoły i wesoły

Zmęczony, ale zadowolony

Czy sądzisz, że na lekcjach uwzględniane są indywidualne cechy Twojego dziecka?

Są brane pod uwagę

Głównie brane pod uwagę

Tak i nie (trudno powiedzieć)

Niewiele jest branych pod uwagę

Nie brane pod uwagę

Co nie podoba Ci się w pracy stowarzyszenia?

Proszę o informację, co należy zmienić w pracy stowarzyszenia?

Dodatek 2.

KWESTIONARIUSZ

8. Czy zgodziłbyś się ponownie wysłać swoje dziecko w podobną podróż?

9. Cieszymy się, że...

10. Przykro nam, że...

11. Mamy nadzieję, że…..

Wasze sugestie, życzenia dla organizatorów wycieczki

Zobacz zawartość prezentacji
„Partnerstwo dla Dzieciństwa”

Miejska placówka oświatowa

Dodatkowa edukacja dla dzieci

Centrum Dzieci i Młodzieży

Gmina Ust-Kut

Partnerstwo dla Dzieciństwa

Zinowiewa G.A.,

nauczyciel edukacji dodatkowej.

Ust-Kut, 2016

Współpraca– wspólne działanie oparte na równych prawach i obowiązkach, mające na celu osiągnięcie wspólnego celu.

Słownik socjologiczny.

Partnerstwo w dalszej edukacji –

jest to prawdziwa interakcja pomiędzy dwiema równymi stronami

podstawie podpisanej na czas określony

porozumienia w celu rozwiązania kwestii edukacji dziecka.

Zasady partnerstwa

zrozumienie

otwartość

Stowarzyszenie Dzieci” TEFI” aktywny od 2000 roku

T- Turystyka

mi– Etnografia

F– Fantazja

I- Sztuka

Cel– Włączanie rodziców w proces edukacyjny, aby rozwijać osobowość twórczą dziecka, zdolną do przystosowania się do współczesnego społeczeństwa.

Zadania:

Nawiąż współpracę z rodziną każdego ucznia.
Połączcie wysiłki na rzecz pełnego rozwoju i wychowania dziecka.
Stwórz atmosferę wspólnoty zainteresowań i wsparcia emocjonalnego, mającą na celu włączenie dzieci w działania na różnych poziomach i w różnych kierunkach.
Aktywuj i wzbogacaj

umiejętności wychowawcze rodziców.

Formy pracy z rodzicami

Oryginalny

Tradycyjny

Organizacja wspólnych zajęć rekreacyjnych
Wycieczki jednodniowe i kilkudniowe
Przygotowanie do występów
Zajęcia mistrzowskie
„Uczmy się razem”

Spotkanie rodziców
Indywidualny

konsultacja (rozmowa)

Przesłuchanie, diagnostyka

Edukacyjny

Współpraca z mediami

Informacje wizualne

Tradycyjna forma pracy z rodzicami

Spotkanie rodziców

Drodzy rodzice! Twoje dziecko wróciło z kolejnej wycieczki turystycznej _________. Prosimy o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w ankiecie, co pomoże nam w organizacji kolejnych wizyt.

1. W jakim nastroju Twoje dziecko wróciło do domu? Dlaczego?

2. Jakie wrażenia wyniósł z podróży?

3. Co szczególnie zapamiętało Twoje dziecko?

4. Czego oczekiwałeś po wyjeździe na obóz?

5. W jakim stopniu spełniły się Twoje oczekiwania?

6. Jakie trudności napotkało Twoje dziecko podczas podróży?

7. Jakie były relacje Twojego dziecka z przywódcami?

8. Czy zgodziłbyś się wysłać swoje dziecko?

ponownie w podobną podróż?

9. Cieszymy się, że...

10. Przykro nam, że...

11. Mamy nadzieję, że…..

Twoje sugestie, życzenia
organizatorzy wycieczek

Kwestionariusz dla rodziców

Drodzy rodzice! Proszę Państwa o wzięcie udziału w dyskusji na temat zagadnień związanych z treningiem Waszym

dziecko w stowarzyszeniu. Ciekawi mnie Twoja osobista opinia na temat pracy stowarzyszenia TEFI,

gdzie uczy się Twoje dziecko. Proszę odpowiedzieć na pytania zadane w ankiecie.

Ankieta jest anonimowa, dlatego nie musisz podawać swojego nazwiska. Wybierz i podkreśl jedną z odpowiedzi.

1. Czy podoba Ci się stowarzyszenie, do którego należy Twoje dziecko?

Bardziej tak niż nie
Nie więcej niż tak

2. W jakim nastroju Twoje dziecko najczęściej chodzi na zajęcia?

Z wielkim pragnieniem
Z obowiązku, ale bez pragnień
Z wielką niechęcią

3. W jakim nastroju Twoje dziecko najczęściej wraca z zajęć?

Wesoły i wesoły
Zmęczony, ale zadowolony
Zirytowany, zdenerwowany, niezadowolony z mojej pracy

4. Czy sądzisz, że na lekcjach uwzględniane są indywidualne cechy Twojego dziecka?

Są brane pod uwagę
Głównie brane pod uwagę
Tak i nie (trudno powiedzieć)
Niewiele jest branych pod uwagę
Nie brane pod uwagę

5. Co nie podoba Ci się w pracy stowarzyszenia?

6. Proszę o informację, co należy zmienić w pracy stowarzyszenia?

Akcja: Procesja

ze świecami,

poświęcony

Dzień Zwycięstwa