Degen Iona Lazarevica.

Tak jak

Wczesne lata

Jest jednym z radzieckich asów pancernych: podczas udziału w działaniach wojennych w ramach 2. Oddzielnej Brygady Pancernej Gwardii załoga Iona Degena zniszczyła 12 niemieckich czołgów (w tym 1 Tygrys, 8 Panter) i 4 działa samobieżne (w tym m.in. 1 „Ferdynand”), wiele dział, karabinów maszynowych, moździerzy i siła robocza wroga.

Doznał oparzeń i czterech ran, w wyniku których otrzymał dwadzieścia dwa odłamki i kule. W wyniku ostatniej poważnej rany 21 stycznia 1945 roku został inwalidą.

Po wojnie

Widząc szlachetny wyczyn lekarzy ratujących życie rannych żołnierzy, ja też postanowiłem zostać lekarzem. I nigdy w przyszłości nie żałowałem wyboru zawodu.

Członek redakcji popularnego magazynu „Głos Niepełnosprawnego Człowieka Wojny”, stały konsultant „Beit Alochem” – Klubu Osób Niepełnosprawnych Sił Obronnych Izraela, znawca Tory, Tanachu i filozofii współczesnej. Jedyny radziecki czołgista wpisany do Towarzystwa Izraelskich Czołgowców Czczonych za Bohaterstwo.

Oprócz medycyny w wolnym czasie interesował się literaturą. Autor książek „Z domu niewolnictwa”, „Wiersze z tabliczki”, „Immanuel Velikovsky”, „Portrety nauczycieli”, „Wojna nigdy się nie kończy”, „Hologramy”, „Fikcyjne historie niewiarygodnych”, „Cztery Lata”, „Wiersze”, „Spadkobiercy Asklepiosa”, opowiadania i eseje w czasopismach w Izraelu, Rosji, Ukrainie, Australii, USA i innych krajach.

Wiersz „Mój towarzyszu”

Napisane w grudniu 1944 r. Przez długi czas był on kopiowany i przekazywany ustnie z licznymi zniekształceniami (lub w różnych wersjach) jako poemat ludowy, czyli jako wiersz nieznanego autora z pierwszej linii frontu. Faktycznie nabrał charakteru narodowego. Autorstwo Degena stało się znane dopiero pod koniec lat 80.
Mój towarzyszu, w śmiertelnej agonii
Nie dzwoń do znajomych na próżno.
Pozwól mi lepiej ogrzać dłonie
Nad twoją dymiącą krwią.
Nie płacz, nie jęcz, nie jesteś mały,
Nie jesteś ranny, jesteś po prostu zabity.
Pozwól, że zdejmę twoje filcowe buty na pamiątkę.

Wciąż musimy awansować.
Co zrobił werset Josepha Degena?
Cięł ostrzej niż autogen
wszystko, co nazywa się wojną,

Publikacje

Wywiad

• (2007).
• (2010).
• (2013).
• (film dokumentalny, 2015).

Nagrody

radziecki

• Order Czerwonego Sztandaru (22 lutego 1945)
• Dwa Ordery Wojny Ojczyźnianej II stopnia (2 września 1943, 17 grudnia 1944)
• Medal „Za odwagę” (17 sierpnia 1944)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Zagraniczny

Źródła

Fragment charakteryzujący Degena, Iona Lazarevica

W tej samej chwili duży zegar wybił drugą, a inne odezwały się cienkim głosem w salonie. Książę zatrzymał się; spod zwisających grubych brwi, żywe, błyskotliwe, surowe oczy patrzyły na wszystkich i skupiały się na młodej księżniczce. W tym czasie młoda księżniczka doświadczyła uczucia, jakiego doświadczają dworzanie przy królewskim wyjściu, uczucia strachu i szacunku, jakie ten starzec wzbudzał we wszystkich bliskich mu osobach. Pogładził głowę księżniczki, a następnie niezdarnym ruchem poklepał ją po grzbiecie głowy.
„Cieszę się, cieszę się” – powiedział i wciąż patrząc jej uważnie w oczy, szybko odszedł i usiadł na swoim miejscu. - Siadaj, siadaj! Michaił Iwanowicz, usiądź.
Pokazał synowej miejsce obok siebie. Kelner odsunął dla niej krzesło.
- Idź, idź! - powiedział starzec, patrząc na jej zaokrągloną talię. – Spieszyłem się, nie jest dobrze!
Śmiał się sucho, chłodno, nieprzyjemnie, jak zawsze się śmiał, tylko ustami, a nie oczami.
„Musimy chodzić, chodzić tak dużo, jak to możliwe, tak dużo, jak to możliwe” – powiedział.
Mała księżniczka nie słyszała lub nie chciała słyszeć jego słów. Milczała i sprawiała wrażenie zawstydzonej. Książę zapytał ją o ojca, a księżniczka odpowiedziała i uśmiechnęła się. Zapytał ją o wzajemne znajomości: księżniczka ożywiła się jeszcze bardziej i zaczęła rozmawiać, przekazując księciu swoje kokardki i miejskie plotki.
„La comtesse Apraksine, la pauvre, a perdu son Mariei, et elle a pleure les larmes de ses yeux, [biedna księżna Apraksina straciła męża i wypłakała wszystkie oczy” – powiedziała, coraz bardziej ożywiona.
Gdy się ożywiła, książę patrzył na nią coraz surowiej i nagle, jakby dostatecznie ją przestudiował i wyrobił sobie o niej jasne pojęcie, odwrócił się od niej i zwrócił do Michaiła Iwanowicza.
- Cóż, Michaiła Iwanowicz, nasz Buonaparte ma zły czas. Jak książę Andriej (zawsze tak nazywał swojego syna w trzeciej osobie) powiedział mi, jakie siły zbierają się przeciwko niemu! I ty i ja wszyscy uważaliśmy go za pustą osobę.
Michaił Iwanowicz, który zupełnie nie wiedział, kiedy ty i ja powiedzieliśmy takie słowa o Bonaparte, ale zrozumiał, że trzeba go nawiązać w ulubionej rozmowie, spojrzał na młodego księcia ze zdziwieniem, nie wiedząc, co z tego wyniknie.
– Jest świetnym taktykiem! - powiedział książę do syna, wskazując na architekta.
I rozmowa zeszła znowu na wojnę, o Bonapartego i obecnych generałów i mężów stanu. Stary książę zdawał się być przekonany nie tylko, że wszyscy obecni przywódcy to chłopcy, którzy nie rozumieli abecadła spraw wojskowych i państwowych, i że Bonaparte był nic nie znaczącym Francuzem, który odniósł sukces tylko dlatego, że nie było już Potiomkinów i Suworów, którzy mogliby mu się przeciwstawić ; ale był nawet przekonany, że w Europie nie ma trudności politycznych, nie było wojny, ale była jakaś marionetkowa komedia, w którą grali współcześni ludzie, udając, że robią interesy. Książę Andriej wesoło znosił wyśmiewanie przez ojca nowych ludzi i z widoczną radością wezwał ojca na rozmowę i go wysłuchał.
„Wszystko wydawało się dobrze, co było wcześniej” – powiedział – „ale czy ten sam Suworow nie wpadł w pułapkę, którą zastawił na niego Moreau, i nie wiedział, jak się z niej wydostać?”
- Kto ci to powiedział? Kto powiedział? - krzyknął książę. - Suworow! - I wyrzucił talerz, który Tichon szybko podniósł. - Suworow!... Myślę o tym, książę Andriej. Dwa: Fryderyk i Suworow... Moreau! Moreau byłby więźniem, gdyby Suworow miał wolne ręce; a w jego ramionach siedział Hofs Kriegs Wurst Schnapps Rath. Diabeł nie jest z niego zadowolony. Przyjdź i poznaj Hofs Kriegs Wurst Rath! Suworow się z nimi nie dogadywał, więc gdzie może dogadać się Michaił Kutuzow? Nie, przyjacielu – mówił dalej – ty i twoi generałowie nie możecie poradzić sobie z Bonapartem; musimy wziąć Francuzów, abyśmy nie znali swoich i nie pokonali swoich. Niemiecki Palen został wysłany do Nowego Jorku, do Ameryki, po Francuza Moreau” – powiedział, nawiązując do zaproszenia wystosowanego przez Moreau w tym roku do rosyjskiej służby. - Cuda!... Czy Potiomkinowie, Suworowowie, Orłowowie byli Niemcami? Nie, bracie, albo wszyscy zwariowaliście, albo ja postradałem zmysły. Niech cię Bóg błogosławi i zobaczymy. Bonaparte został ich wielkim dowódcą! Hm!...
„Nie mówię nic o tym, że wszystkie rozkazy są dobre” – powiedział książę Andriej – „ale nie rozumiem, jak można tak oceniać Bonapartego”. Śmiej się, jak chcesz, ale Bonaparte i tak jest świetnym dowódcą!
- Michaiła Iwanowicz! - krzyknął stary książę do architekta, który zajęty pieczeniem miał nadzieję, że o nim zapomnieli. – Mówiłem już, że Bonaparte jest świetnym taktykiem? Tam przemawia.
„Oczywiście, Wasza Ekscelencjo” – odpowiedział architekt.
Książę znów się roześmiał swoim zimnym śmiechem.
– Bonaparte urodził się w koszuli. Jego żołnierze są wspaniali. I jako pierwszy zaatakował Niemców. Ale tylko leniwi ludzie nie pokonali Niemców. Odkąd świat się zatrzymał, Niemcy byli bici przez wszystkich. A oni są nikim. Tylko siebie nawzajem. Na nich uczynił swoją chwałę.
I książę zaczął analizować wszystkie błędy, które według swoich wyobrażeń Bonaparte popełnił we wszystkich swoich wojnach, a nawet w sprawach państwowych. Syn nie sprzeciwiał się, ale było jasne, że niezależnie od tego, jakie argumenty mu przedstawiono, tak samo jak stary książę nie był w stanie zmienić zdania. Książę Andriej słuchał, powstrzymując się od sprzeciwu i mimowolnie zastanawiając się, jak ten starzec, siedzący samotnie we wsi przez tyle lat, mógł znać i omawiać tak szczegółowo i z taką subtelnością wszystkie militarne i polityczne uwarunkowania Europy ostatnich lat.
„Myślisz, że ja, stary człowiek, nie rozumiem obecnego stanu rzeczy?” – podsumował. - I o to właśnie mi chodzi! Nie śpię w nocy. No i gdzie jest ten wasz wielki dowódca, gdzie się pokazał?
„To byłoby długie” – odpowiedział syn.
- Idź do swojego Buonaparte. M lle Bourienne, voila encore un admirateur de votre goujat d'empereur! [oto kolejny wielbiciel waszego służalczego cesarza...] - krzyknął po doskonałej francusku.
– Vous savez, que je ne suis pas bonapartiste, mon Prince. [Wiesz, książę, że nie jestem bonapartystą.]
„Dieu sait quand reviendra”… [Bóg jeden wie, kiedy wróci!] – książę zaśpiewał przesadnie, zaśmiał się jeszcze przesadnie i odszedł od stołu.
Mała księżniczka milczała przez całą kłótnię i resztę obiadu, patrząc z lękiem najpierw na księżniczkę Marię, a potem na teścia. Kiedy odeszli od stołu, wzięła szwagierkę za rękę i zawołała ją do innego pokoju.
„Comme c”est un homme d”esprit votre pere” – powiedziała – „c”est a Cause de cela peut etre qu”il me fait peur. [Jakim mądrym człowiekiem jest twój ojciec. Może dlatego się go boję.]
- Och, jest taki miły! - powiedziała księżniczka.

Książę Andriej wyjechał następnego dnia wieczorem. Po obiedzie stary książę, nie odstępując od rozkazu, udał się do swego pokoju. Mała księżniczka była ze swoją szwagierką. Książę Andriej, ubrany w podróżny surdut bez pagonów, zamieszkał ze swoim lokajem w przydzielonych mu komnatach. Po sprawdzeniu wózka i samego opakowania walizek, kazał je spakować. W pokoju pozostały tylko te rzeczy, które książę Andriej zawsze ze sobą zabierał: skrzynia, duża srebrna piwnica, dwa tureckie pistolety i szabla, prezent od ojca, przywieziony z okolic Oczakowa. Książę Andriej miał wszystkie te akcesoria podróżne w doskonałym porządku: wszystko było nowe, czyste, w płóciennych pokrowcach, starannie przewiązane wstążkami.
W chwilach odejścia i zmiany życia ludzie, którzy potrafią przemyśleć swoje działania, zwykle wpadają w poważny nastrój zamyślenia. W takich momentach zwykle dokonuje się przeglądu przeszłości i snuje się plany na przyszłość. Twarz księcia Andrieja była bardzo zamyślona i czuła. On, z rękami założonymi za plecami, szybko chodził po pokoju od rogu do rogu, patrząc przed siebie i w zamyśleniu kręcąc głową. Czy bał się iść na wojnę, czy smutno było mu opuścić żonę – może jedno i drugie, ale najwyraźniej nie chcąc, żeby go widziano w takiej pozycji, słysząc kroki na korytarzu, pospiesznie uwolnił ręce, zatrzymał się przy stole, jakby zawiązywał pokrywę pudełka i przybrał swój zwykły, spokojny i nieprzenikniony wyraz twarzy. To były ciężkie kroki księżniczki Marii.
„Powiedzieli mi, że zamówiłeś pionka” – powiedziała zdyszana (najwyraźniej biegła) „i naprawdę chciałam z tobą porozmawiać na osobności”. Bóg jeden wie, jak długo będziemy znowu rozdzieleni. Nie jesteś zły, że przyszedłem? „Bardzo się zmieniłeś, Andryusha” – dodała, jakby chcąc wyjaśnić takie pytanie.
Uśmiechnęła się, wymawiając słowo „Andryusha”. Najwyraźniej dziwnie było jej myśleć, że ten surowy, przystojny mężczyzna to ten sam Andryusha, szczupły, zabawny chłopiec, przyjaciel z dzieciństwa.
-Gdzie jest Lisa? – zapytał, odpowiadając jedynie na jej pytanie uśmiechem.
„Była tak zmęczona, że ​​zasnęła w moim pokoju na sofie. Siekiera, Andre! Que! tresor de femme vous avez” – powiedziała, siadając na sofie naprzeciw brata. „To idealne dziecko, takie słodkie, wesołe dziecko”. Bardzo ją kochałem.
Książę Andriej milczał, ale księżniczka zauważyła ironiczny i pogardliwy wyraz jego twarzy.
– Ale trzeba być wyrozumiałym wobec małych słabości; kto ich nie ma, Andre! Nie zapominaj, że została wychowana i dorastała w świecie. A potem jej sytuacja nie jest już różowa. Musisz postawić się w sytuacji każdego. Tout comprendre, c "est tout pardonner. [Kto wszystko rozumie, temu wszystko wybaczy.] Pomyśl, jak to musi być dla niej, biedactwo, po życiu, do którego jest przyzwyczajona, rozstać się z mężem i pozostać sama w domu. wsi i w jej sytuacji? To bardzo trudne.
Książę Andriej uśmiechnął się, patrząc na swoją siostrę, tak jak uśmiechamy się, słuchając ludzi, których, jak nam się wydaje, przejrzymy na wylot.
„Mieszkasz na wsi i nie uważasz, że to życie jest straszne” – powiedział.
- Jestem inny. Co o mnie powiedzieć! Nie chcę innego życia i nie mogę go sobie życzyć, bo nie znam innego życia. I pomyśl tylko, Andre, żeby młoda i świecka kobieta została pochowana w najlepszych latach swojego życia na wsi, sama, bo tata jest zawsze zajęty, a ja... znasz mnie... jaki jestem biedny zasoby, [w interesach.] dla kobiety przyzwyczajonej do tego, co najlepsze w społeczeństwie. M lle Bourienne jest jedną z...
„Nie bardzo ją lubię, twoja Bourienne” – powiedział książę Andriej.
- O nie! Jest bardzo słodka i miła, a co najważniejsze, jest żałosną dziewczynką. Nie ma nikogo, nikogo. Prawdę mówiąc, nie tylko jej nie potrzebuję, ale jest nieśmiała. Wiesz, zawsze byłem dzikusem, a teraz jestem jeszcze bardziej. Uwielbiam być sam... Mon pere [Ojciec] bardzo ją kocha. Ona i Michaił Iwanowicz to dwie osoby, dla których jest zawsze czuły i życzliwy, ponieważ oboje są przez niego błogosławieni; jak mówi Stern: „kochamy ludzi nie tyle za dobro, które nam wyrządzili, ale za dobro, które my im zrobiliśmy”. Mon pere przyjął ją jako sierotę sur le pavé [na chodniku], a ona jest bardzo miła. A mon pere uwielbia jej styl czytania. Wieczorami czyta mu na głos. Czyta świetnie.
- Cóż, szczerze mówiąc, Marie, myślę, że czasami jest ci ciężko ze względu na charakter twojego ojca? - zapytał nagle książę Andriej.
Księżniczka Marya była początkowo zaskoczona, a potem przestraszona tym pytaniem.
– JA?... Ja?!... Czy to dla mnie trudne?! - powiedziała.
– Zawsze był fajny; a teraz wydaje mi się, że robi się to trudne” – powiedział książę Andriej, najwyraźniej celowo chcąc zagadnąć lub przetestować swoją siostrę, tak swobodnie mówiąc o swoim ojcu.
„Jesteś dobry dla wszystkich, Andre, ale masz w sobie jakąś dumę” – powiedziała księżniczka, bardziej podążając za własnym tokiem myślenia, niż za tokiem rozmowy, „a to jest wielki grzech”. Czy można osądzić ojca? A nawet gdyby było to możliwe, jakie inne uczucie niż cześć [głęboki szacunek] mogłoby wzbudzić taką osobę jak mon pere? A ja jestem z niego bardzo zadowolona i szczęśliwa. Chciałbym tylko, żebyście wszyscy byli tak szczęśliwi jak ja.
Brat pokręcił głową z niedowierzaniem.
„Powiem ci prawdę, Andre, jedyną rzeczą, która jest dla mnie trudna, jest sposób myślenia mojego ojca w kategoriach religijnych. Nie rozumiem, jak osoba o tak ogromnym umyśle nie może widzieć tego, co jasne jak słońce i może się tak mylić? To moje jedyne nieszczęście. Ale i tutaj ostatnio widzę cień poprawy. Ostatnio jego kpiny nie były tak zjadliwe i jest pewien mnich, którego przyjął i rozmawiał z nim przez długi czas.
„No cóż, przyjacielu, obawiam się, że ty i mnich marnujecie swój proch” – powiedział książę Andriej kpiąco, ale czule.
- Ach! mon ami. [A! Mój przyjacielu.] Po prostu modlę się do Boga i mam nadzieję, że On mnie wysłucha. Andre – powiedziała nieśmiało po minucie ciszy – „mam do ciebie wielką prośbę”.
- Co, przyjacielu?
- Nie, obiecaj mi, że nie odmówisz. Nie będzie cię to kosztować żadnej pracy i nie będzie w tym nic niegodnego ciebie. Tylko ty możesz mnie pocieszyć. Obiecaj, Andryusha – powiedziała, wkładając rękę do torebki i trzymając coś w niej, ale jeszcze tego nie pokazując, jakby to, co trzymała, było przedmiotem prośby i jakby przed otrzymaniem obietnicy spełnienia prośby, nie mogła tego wyjąć z siateczki, to już coś.
Patrzyła nieśmiało i błagalnie na brata.
„Nawet jeśli kosztowało mnie to dużo pracy…”, odpowiedział książę Andriej, jakby domyślając się, o co chodzi.
- Myśl, co chcesz! Wiem, że jesteś taki sam jak mon pere. Myśl, co chcesz, ale zrób to dla mnie. Proszę, zrób to! Nosił go ojciec mojego ojca, nasz dziadek podczas wszystkich wojen…” Wciąż nie wyjęła z celownika tego, co trzymała. - Więc obiecujesz mi?
- Oczywiście, o co chodzi?
- Andre, pobłogosławię cię wizerunkiem, a ty obiecujesz, że nigdy go nie zdejmiesz. Obiecujesz?
„Jeśli nie rozciągnie szyi o dwa funty… Aby cię zadowolić…” – powiedział książę Andriej, ale w tej samej chwili, zauważając zmartwienie, jakie przybrała twarz jego siostry po tym dowcipie, pożałował. „Bardzo się cieszę, naprawdę bardzo się cieszę, przyjacielu” – dodał.
„Wbrew twojej woli On cię zbawi, zmiłuje się nad tobą i zwróci cię do siebie, bo tylko w nim jest prawda i pokój” – powiedziała głosem drżącym ze wzruszenia, uroczystym gestem trzymając obie ręce przed sobą jej bratu owalną starożytną ikonę Zbawiciela z czarną twarzą w srebrnym ornacie na srebrnym łańcuszku najwyższej jakości.
Przeżegnała się, pocałowała ikonę i podała ją Andriejowi.
- Proszę, Andre, dla mnie...
Z jej dużych oczu błyszczały promienie życzliwego i nieśmiałego światła. Te oczy rozświetlały całą chorowitą, szczupłą twarz i czyniły ją piękną. Brat chciał zabrać ikonę, ale go powstrzymała. Andriej zrozumiał, przeżegnał się i pocałował ikonę. Jego twarz była jednocześnie tkliwa (był wzruszony) i drwiąca.
- Merci, mon ami. [Dziękuję, mój przyjacielu.]
Pocałowała go w czoło i ponownie usiadła na sofie. Oni milczeli.
„Więc mówiłem ci, Andre, bądź miły i hojny, jak zawsze”. Nie oceniaj Lise surowo – zaczęła. „Jest taka słodka, taka miła, a jej sytuacja jest teraz bardzo trudna”.
„Wygląda na to, że nic ci nie powiedziałem, Masza, że ​​powinienem za wszystko winić żonę lub być z niej niezadowolony”. Dlaczego mi to wszystko mówisz?
Księżniczka Marya zaczerwieniła się plamami i zamilkła, jakby miała poczucie winy.
– Nic ci nie mówiłem, ale oni już ci powiedzieli. I to mnie smuci.
Na czole, szyi i policzkach księżniczki Marii jeszcze mocniej pojawiły się czerwone plamy. Chciała coś powiedzieć i nie mogła. Brat odgadł prawidłowo: mała księżniczka płakała po obiedzie, mówiła, że ​​przewidziała nieszczęśliwy poród, bała się go i skarżyła się na swój los, na teścia i męża. Po płaczu zasnęła. Książę Andriej współczuł swojej siostrze.

Degen to poeta czołgowy, który po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej zdecydował się zostać lekarzem. Ratował życie ludzkie w czasie wojny i po wojnie. Dwukrotnie nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego Degen nigdy jednak nie otrzymał najwyższego stopnia wyróżnienia ZSRR...

Ion Lazarevich Degen urodził się 4 czerwca 1925 roku w Mohylewie-Podolskim w ZSRR (Mohylew-Podolski, ZSRR) w żydowskiej rodzinie ratowników medycznych. Jego ojciec zmarł, gdy Jonah skończył trzy lata. Jej matka, ideologiczna komunistka, była pielęgniarką i farmaceutką, ale z powodu niemożności znalezienia pracy w swojej specjalności została robotnicą w fabryce owoców i warzyw. Od dwunastego roku życia Degen pracował jako pomocnik kowala.

Ion interesował się także literaturą, zoologią i botaniką. Był całkowicie zachwycony wierszem „Dżiny”, napisanym w młodości przez francuskiego pisarza Victora Hugo. Inspirowali go Jewgienij Dołmatowski i Wasilij Lebiediewa-Kumacza, a pod koniec wojny Degen znał na pamięć prawie wszystkie wiersze Włodzimierza Majakowskiego.

15 czerwca 1941 roku, po ukończeniu dziewiątej klasy, 16-letni Degen został wychowawcą w obozie pionierskim położonym przy moście kolejowym na Dniestrze. W następnym miesiącu zgłosił się na ochotnika na front - w batalionie myśliwskim, w którym gromadzili się uczniowie klas 9-10. Żołnierz Armii Czerwonej Ion brał udział w działaniach wojennych w ramach 130. Dywizji Piechoty. Trafił do szpitala w Połtawie po zranieniu tkanki miękkiej uda powyżej kolana. Degen miał dużo szczęścia, jeśli chodzi o reakcję jego organizmu na leczenie, ponieważ początkowo prawie amputowano mu nogę.

Ion został przydzielony do wydziału rozpoznania 42. oddzielnej dywizji pociągów pancernych w połowie czerwca 1942 roku. Dywizja ta stacjonowała w Gruzji i dysponowała pociągiem sztabowym oraz pociągami pancernymi „Zheleznodorozhnik Kuzbassa” i „Sibiryak”. Jesienią 1942 roku dywizja otrzymała zadanie przekrycia szlaków do Mozdoku i Biesłanu. Degen został dowódcą jednostki rozpoznawczej.

15 października 1942 roku podczas misji na tyłach wroga został ponownie ranny. Po wyjściu ze szpitala Degen został kadetem 21. szkoły szkoleniowej.

pułku czołgów w Shulaveri. Później został wysłany do pierwszej Charkowskiej Szkoły Pancernej w Chirchik (Charkowska Szkoła Pancerna, Chirchik). Wiosną 1944 roku ukończył szkołę z wyróżnieniem i otrzymał stopień podporucznika.

W czerwcu 1944 roku Degen znalazł się pod dowództwem pułkownika Efima Evseevicha Dukhovnego (Y.E. Dukhovniy), kiedy został mianowany dowódcą czołgu w drugiej oddzielnej brygadzie czołgów gwardii. Ion brał udział w białoruskiej operacji ofensywnej w 1944 roku i został dowódcą plutonu czołgów. Dowodził kompanią czołgów (T-34-85) i był porucznikiem straży.

Degen powiedział, że na polu bitwy nie tylko on czuł się jak „zamachowiec-samobójca”. Wielu było obojętne, gdzie staną twarzą w twarz ze śmiercią - w strzelaninie batalionu karnego lub ataku czołgów w ich brygadzie. Był prawdziwym sowieckim asem pancernym. Podczas walk w ramach drugiej odrębnej brygady pancernej jego załoga zniszczyła 12 czołgów wroga, w tym jednego Tygrysa i osiem Panter. Zniszczono cztery działa samobieżne, w tym jedno ciężkie samobieżne stanowisko artyleryjskie Ferdynand, kilka karabinów maszynowych, moździerze i żołnierzy niemieckich.

Po lecie 1944 roku na Białorusi i Litwie Degen cudem przeżył i zyskał przydomek „Szczęściarz”. W czasie wojny doznał licznych oparzeń i czterech ran. W „nagrodzie” od Niemców otrzymał 22 odłamki i kule. Otrzymał inwalidztwo po ciężkich ranach 21 stycznia 1945 r. Degen był dwukrotnie nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego, ale za każdym razem sprawa ograniczała się jedynie do rozkazów. Tak naprawdę w zdobyciu tytułu przeszkodziło mu narodowość żydowska.

Obserwując wyczyny lekarzy ratujących rannych żołnierzy, Ion po wojnie sam zdecydował się zostać lekarzem i nigdy nie żałował swojego wyboru. Otrzymał dyplom Instytutu Medycznego Czerniowców

w 1951 r. Początkowo Degen pracował jako ortopeda-traumatolog w Kijowskim Instytucie Ortopedycznym, do 1954 r., a następnie do 1977 r. w różnych kijowskich szpitalach.

18 maja 1959 roku Ion dokonał pierwszego w praktyce lekarskiej chirurgicznego wszczepienia kończyny lub jej odcinka oddzielonego od ciała. W jego przypadku chodziło o replantację kończyny – przedramienia. Degen obronił rozprawy doktorskie pt. „Przeszczep kości niewolnej w łodydze okrągłej” oraz „Działanie terapeutyczne pól magnetycznych w niektórych chorobach narządu ruchu”. Jest autorem ponad 90 artykułów naukowych.

Będąc ortodoksyjnym komunistą, Degen zaczął rozumieć, jak zwodnicze było nauczanie marksistowsko-leninowskie. Miał wrażenie, że ojczyste państwo go odrzuca, jak jakiś obcy obiekt i w 1997 roku, w wieku 52 lat, wyemigrował do Izraela. W Ziemi Obiecanej pracował jako chirurg ortopeda przez ponad 20 lat. O swoim życiu w krainie przodków Ion opowiedział w powieści „Z domu niewolnictwa”. Jego żona podjęła nową pracę jako architekt na Uniwersytecie Jerozolimskim, a syn, fizyk teoretyczny, obronił pracę doktorską w Instytucie Nauki Weizmanna.

Wśród innych dzieł Degena, który w wolnym czasie interesuje się literaturą, znajdują się takie dzieła jak „Wojna nigdy się nie kończy”, „Fikcyjne historie niewiarygodnych”, „Immanuel Velikovsky”, „Spadkobiercy Asklepiosa” itp. Jego historie i eseje ukazywały się nie tylko w czasopismach rosyjskich i izraelskich, ale także na Ukrainie, w Australii, USA i innych krajach.

Jeden z najsłynniejszych wierszy Degena „Mój towarzyszu w śmiertelnej agonii…” urodził się w grudniu 1944 roku. Przez długi czas werset ten był kopiowany i przekazywany z ust do ust, z różnymi zniekształceniami, w różnych wersjach. Wiersz nabrał charakteru ludowego, a autorstwo „nieznanego żołnierza frontowego” Degena stało się znane dopiero pod koniec lat 80. XX wieku.

Jego wierszy nie znajdziesz w podręcznikach szkolnych. Kim on jest? Człowiek, który stworzył historię.

Napisane w grudniu 1944 r. Przez długi czas był on kopiowany i przekazywany ustnie z licznymi zniekształceniami (lub w różnych wersjach) jako poemat ludowy, czyli jako wiersz nieznanego autora z pierwszej linii frontu. Faktycznie nabrał charakteru narodowego. Autorstwo Degena stało się znane dopiero pod koniec lat 80.
Mój towarzyszu, w śmiertelnej agonii
Nie dzwoń do znajomych na próżno.
Pozwól mi lepiej ogrzać dłonie
Nad twoją dymiącą krwią.
Nie płacz, nie jęcz, nie jesteś mały,
Nie jesteś ranny, jesteś po prostu zabity.
Wciąż musimy awansować.
Wiersze te zostały napisane przez 19-letniego porucznika czołgu Jonaha Degena w grudniu 1944 r.
W ostatnie spokojne dni czerwca 1941 roku po ukończeniu dziewiątej klasy Jonah jako doradca wyjechał do obozu pionierów na Ukrainie. Tam zastała go wojna. Wojskowy urząd rejestracji i poboru odmówił powołania go do służby, ponieważ był za młody. Wtedy wydawało mu się, że za kilka tygodni wojna w Berlinie się skończy, a on nigdy nie dotrze na front. Razem z grupą tych samych młodych mężczyzn (wśród nich byli jego koledzy z klasy) po ucieczce z pociągu ewakuacyjnego przedostali się na front i znaleźli się na terenie 130 Dywizji Piechoty. Chłopakom udało się przydzielić do jednego plutonu.
Tak więc 41 lipca Jonasz znalazł się w stanie wojny.
Dziewiąta klasa zakończyła się zaledwie wczoraj.
Czy kiedykolwiek ukończę 10. szkołę?
Święta to szczęśliwy czas.
I nagle - rów, karabin, granaty,
A nad rzeką dom doszczętnie spalony,
Twój współpracownik jest stracony na zawsze.
Jestem bezradnie zdezorientowany wszystkim
Czego nie da się zmierzyć standardami szkolnymi.

Za miesiąc z ich plutonu pozostaną już tylko dwa (31 osób). A potem - otoczony, błąkający się po lasach, ranny, szpital. Szpital opuścił dopiero w styczniu 1942 r. I znowu żąda wysłania go na front, ale brakuje mu jeszcze półtora roku do 18 lat - wieku poboru.
Jonasz został zesłany na tyły na południe, na Kaukaz, gdzie nauczył się pracować na traktorze w PGR. Ale sama wojna przyszła tam latem 42 roku, a Degen został wzięty na ochotnika w wieku 17 lat, znów znalazł się na froncie, tym razem w plutonie zwiadowczym. W październiku został ranny i znów poważnie. Kula weszła w ramię, przeszła przez klatkę piersiową, brzuch i wyszła przez udo. Zwiadowcy wyciągnęli go nieprzytomnego zza linii frontu.

31 grudnia 1942 roku został wypisany ze szpitala i jako były kierowca ciągnika skierowany na naukę do szkoły pancernej. Na początku 1944 roku ukończył z wyróżnieniem studia i wiosną młodszy podporucznik Jonah Degen na nowiutkim T-34 ponownie znalazł się na froncie.
W ten sposób rozpoczął się jego 8-miesięczny epicki czołg. I nie są to tylko słowa. Osiem miesięcy na froncie, dziesiątki bitew, pojedynki czołgów – to wszystko wielokrotnie większe niż los, jaki los zgotował wielu tysiącom innych czołgistów, którzy zginęli w tej wojnie. Dla porucznika Degena, dowódcy kompanii czołgów, wszystko kończy się w styczniu 1945 roku w Prusach Wschodnich.
Jak walczył? Świadomie. Chociaż T-34 był jednym z najlepszych czołgów II wojny światowej, w 1944 roku był nadal przestarzały. I te czołgi często płonęły, ale Jonasz na razie miał szczęście, nazywano go nawet szczęśliwcem.

Na froncie nie zwariujesz,
Bez nauki natychmiastowego zapominania.
Przeszukaliśmy uszkodzone czołgi
Wszystko, co można pochować w grobie.
Dowódca brygady oparł brodę na kurtce.
Ukryłam łzy. Wystarczająco. Przestań.
A wieczorem kierowca mnie uczył
Jak prawidłowo tańczyć padespan.
Lato 1944
Losowy nalot na linie wroga.
Tylko pluton decydował o losach bitwy.
Ale zamówienia nie trafią do nas.
Dziękuję, przynajmniej nie mniej niż zapomnienie.
Za naszą przypadkową, szaloną walkę
Dowódca uznawany jest za geniusza.
Ale najważniejsze jest to, że ty i ja przeżyliśmy.
Jaka jest prawda? W końcu tak to działa.
Wrzesień 1944
Kiedy twoi towarzysze umierają jeden po drugim, pojawia się odmienne podejście do życia i śmierci. A w grudniu 1944 roku napisze najsłynniejszy wiersz w swoim życiu, który zostanie nazwany jednym z najlepszych wierszy o wojnie:
..nie płacz, nie narzekaj, nie jesteś mały,
nie jesteś ranny, jesteś po prostu zabity.
Pozwól, że zdejmę twoje filcowe buty na pamiątkę.
wciąż musimy poczynić postępy.

Nie wiedział, że los zmierzył bardzo niewiele. Tylko miesiąc. Wiele lat później jego imię i nazwisko zostanie wyryte na granitowym pomniku na zbiorowym grobie. Na liście najlepszych radzieckich asów czołgistów na pięćdziesiątym miejscu znajdziesz Jonaha Lazarevicha Degena. porucznik gwardii, 16 zwycięstw (w tym 1 Tygrys, 8 Panter), dwukrotnie nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego, odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru.
21 stycznia 1945 roku jego T-34 został zestrzelony, a załoga, której udało się wyskoczyć z płonącego czołgu, została przez Niemców ostrzelana i obsypana granatami.
Kiedy zabrano go do szpitala, jeszcze żył. Siedem ran postrzałowych, cztery rany odłamkowe, połamane nogi, otwarte złamanie szczęki. Pojawiła się sepsa i wówczas był to wyrok śmierci. Uratował go naczelny lekarz, który zażądał dożylnego podania strasznie rzadkiej penicyliny. Wydawało się, że to strata cennego leku, ale Bóg miał wobec niego inne plany – Jonasz przeżył!
Potem była rehabilitacja, niepełnosprawność do końca życia – a to wszystko w wieku 19 lat…
A potem długie i bardzo trudne życie, w którym nasz bohater-czołg był w stanie osiągnąć nowe, niesamowite wyżyny. Będąc jeszcze w szpitalu, postanowił zostać lekarzem. W 1951 roku ukończył z wyróżnieniem szkołę medyczną. Został chirurgiem ortopedą. W 1959 roku jako pierwszy na świecie dokonał replantacji kończyny górnej (przyszył odciętą rękę kierowcy traktora).
Będzie miał zarówno kandydata, jak i doktorat, długa droga do uznania. Ten mały, nieustraszony, kulawy Żyd był bardzo niewygodny, nigdy nie wstydził się mówić prawdy, zawsze był gotowy uderzyć w twarz aroganckiego prostaka, niezależnie od rangi i stanowiska.
W 1977 roku Jonah Lazarevich wyjechał do Izraela. I tam będzie poszukiwany jako lekarz, otrzyma cześć i szacunek, ale nigdy nie wyrzeknie się ojczyzny.

W 2012 roku, podobnie jak reszta weteranów ambasady rosyjskiej, dyplomata wojskowy wręczył mu kolejne nagrody jubileuszowe przy dźwiękach muzyki ceremonialnej. Po zakończeniu ceremonii nasz futrzany bohater przeczytał swoje wiersze.
Przemówienia są zwykle przesiąknięte melasą.
Moje usta zaciskają się na krawędzi od tych obraźliwych słów.
Po królewsku na naszych zgarbionych ramionach
Dodano mnóstwo medali rocznicowych.
Uroczyście, tak przeraźliwie słodko,
Wilgoć spływa po policzkach z oczu.
I myślisz, po co im nasza chwała?
Dlaczego... potrzebują naszej dawnej odwagi?
Cichy czas jest mądry i zmęczony
Trudno jest zabliźnić rany, ale nie ma problemu.
Na marynarce z kolekcji metalowej
Kolejny medal z okazji Dnia Zwycięstwa.
I był czas, że cieszyłem się z obciążenia
I gorzko pokonując ból straty,
Krzyczał: „Służę Związkowi Radzieckiemu!”
Kiedy przykręcili zamówienie do tuniki.
Teraz wszystko jest gładkie jak powierzchnia otchłani.
Równi w granicach obowiązującej moralności
A ci, którzy byli dziwkami w odległej kwaterze głównej,
I tych, którzy zostali spaleni żywcem w zbiornikach.
9 września 2014 roku w Centrum Pamięci Sił Pancernych Armii Izraelskiej w Latrun odbyła się premiera filmu „Degen” rosyjskich reżyserów Michaiła Degtyara i Julii Melamed, poświęconego Jonahowi Degenowi.
Jonah Lazarevich Degen zmarł 28 kwietnia 2017 roku w Izraelu, kilka miesięcy przed ukończeniem 92 lat.
„Pod koniec ubiegłego tygodnia zmarł Ion Degen, pisarz, poeta, naukowiec i lekarz. Degen zmarł pomiędzy Dniem Pamięci a świętami – Dniem Niepodległości i Dniem Zwycięstwa, każda z tych dat miała wpływ na jego życie. W wieku W wieku 16 lat Degen wstąpił do Armii Czerwonej, aby walczyć z nazistami. W młodym wieku został dowódcą plutonu czołgów i legendą wśród czołgistów na całym świecie. Za swoje wyczyny był dwukrotnie nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego , jednak ze względu na narodowość żydowską nie otrzymał najwyższych odznaczeń. W czasie wojny Ion Degen doświadczył tyle horroru, cierpienia i bólu, że postanowił poświęcić swoje życie ratowaniu życia innych. W 1977 roku dokonał repatriacji Izraela i kontynuował studia medycyny i literatury. Niech będzie błogosławiona pamięć o nim.” (Binyamin Netanjahu, premier Izraela).
Czas bohaterów czy czas łajdaków – sami zawsze wybieramy, jak żyć.
Są ludzie, którzy tworzą historię. I to wcale nie są politycy, ale ludzie tacy jak Jonah Lazarevich Degen.

WIKIPEDIA
...............

Degen, Ion Lazarevich

Ion La;zarevich Degen (ur. 1925, Mohylew-Podolski, Ukraińska SRR) - poeta i pisarz, autor wiersza „Mój towarzysz w śmiertelnej agonii…”, as pancerny Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, lekarz i naukowiec - lekarz w zakresie ortopedii i traumatologii, doktor nauk medycznych (1973).

Biografia[
[Urodzony 4 czerwca 1925 r. w mieście Mohylew-Podolsk, powiat o tej samej nazwie, Ukraińska SRR (obecnie obwód winnicki na Ukrainie) w rodzinie ratownika medycznego. Matka pracowała jako pielęgniarka w szpitalu. W wieku dwunastu lat rozpoczął pracę jako pomocnik kowala. Interesował się literaturą, a także zoologią i botaniką.

15 czerwca 1941 roku ukończył dziewiątą klasę i rozpoczął pracę jako doradca w obozie pionierskim, który znajdował się obok mostu kolejowego na Dniestrze. Jak sam mówi „dorastał jako młody fanatyk, bezinteresownie oddany systemowi komunistycznemu”.

W lipcu 1941 zgłosił się na ochotnika do wyjazdu na front w batalionie myśliwskim składającym się z uczniów IX i X klasy. Żołnierz Armii Czerwonej. Walczył w składzie 130 Dywizji Piechoty. Podczas opuszczania okrążenia został ranny. Trafiłem do szpitala w Połtawie; Szczęśliwym zbiegiem okoliczności uniknął amputacji nogi.

15 czerwca 1942 roku został powołany do wydziału wywiadu 42. oddzielnej dywizji pociągów pancernych stacjonującej w Gruzji. Dywizja składała się z dwóch pociągów pancernych „Sibiryak” i „Zheleznodorozhnik Kuzbass” oraz pociągu sztabowego. Misją bojową dywizji jesienią 1942 roku było osłonięcie kierunku na Mozdok i Biesłan. Dowódca wydziału wywiadu. 15 października 1942 został ranny podczas wykonywania misji rozpoznawczej za liniami wroga.

Po wypisaniu ze szpitala został kadetem 21. pułku czołgów szkoleniowych w mieście Shulaveri. Następnie został przeniesiony do 1. Charkowskiej Szkoły Pancernej (Chirchik). Wiosną 1944 roku ukończył z wyróżnieniem studia i otrzymał stopień podporucznika.

W czerwcu 1944 roku został mianowany dowódcą czołgu w 2. Oddzielnej Brygadzie Pancernej Gwardii dowodzonej przez płk. E. E. Dukhovnego i brał udział w białoruskiej operacji ofensywnej 1944 roku. Następnie - dowódca plutonu czołgów; dowódca kompanii czołgów (T-34-85), porucznik straży.

Czuliśmy się… jak „samobójcy” i było nam obojętne, gdzie zginiemy – w ataku czołgów we własnej brygadzie, czy w formacji karabinowej batalionu karnego.

I. L. Degen

Jest jednym z radzieckich asów pancernych: podczas udziału w działaniach wojennych w ramach 2. Oddzielnej Brygady Pancernej Gwardii załoga Iona Degena zniszczyła 12 niemieckich czołgów (w tym 1 Tygrys, 8 Panter) i 4 działa samobieżne (w tym m.in. 1 „Ferdynand”), wiele karabinów, karabinów maszynowych, moździerzy i siły roboczej wroga.

Doznał oparzeń i czterech ran, w wyniku których otrzymał dwadzieścia dwa odłamki i kule. W wyniku ostatniej poważnej rany 21 stycznia 1945 r. stał się inwalidą.

Dwukrotnie był nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego.

Zdarzały się przypadki, gdy z tego samego powodu wojownicy nominowani do niej dwukrotnie lub trzykrotnie nie otrzymywali tej nagrody. Dowódca kompanii czołgów Ion Degen był dwukrotnie nominowany do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego, a po raz drugi w styczniu 1945 roku został wręczony przez dowódcę 3 Frontu Białoruskiego gen. Czerniachowskiego za udaną operację w Prusach Wschodnich. Za każdym razem otrzymywał tylko rozkazy.

]Widząc szlachetny wyczyn lekarzy ratujących życie rannych żołnierzy, ja też postanowiłem zostać lekarzem. I nigdy w przyszłości nie żałowałem wyboru zawodu.
- Degen jonowy

W 1951 ukończył z wyróżnieniem Czerniowiecki Instytut Medyczny i do 1954 pracował jako ortopeda-traumatolog w Kijowskim Instytucie Ortopedycznym. Później do 1977 pracował jako ortopeda-traumatolog w szpitalach w Kijowie. 18 maja 1959 roku dokonał pierwszej w praktyce lekarskiej replantacji kończyny – przedramienia. W 1965 roku w CITO (Moskwa) obronił pracę magisterską na temat „Niewolny przeszczep kości w łodydze okrągłej”. W 1973 r. Na radzie chirurgicznej 2. Moskiewskiego Instytutu Medycznego obronił rozprawę doktorską na temat „Terapeutyczne działanie pól magnetycznych w niektórych chorobach układu mięśniowo-szkieletowego” - pierwszą rozprawę doktorską z medycyny na temat terapii magnetycznej. Autor 90 artykułów naukowych.

W 1977 r. repatriował do Izraela, gdzie przez ponad dwadzieścia lat pracował jako lekarz ortopeda.

Członek redakcji popularnego magazynu „Głos Niepełnosprawnego Człowieka Wojny”, stały konsultant „Beit Alochem” – Klubu Osób Niepełnosprawnych Sił Obronnych Izraela, znawca Tory, Tanachu i filozofii współczesnej. Jedyny radziecki czołgista wpisany do Towarzystwa Izraelskich Czołgowców Czczonych za Bohaterstwo.

Oprócz medycyny w wolnym czasie interesował się literaturą. Autor książek „Z domu niewolnictwa”, „Wiersze z tabliczki”, „Immanuel Velikovsky”, „Portrety nauczycieli”, „Wojna nigdy się nie kończy”, „Hologramy”, „Fikcyjne historie niewiarygodnych”, „Cztery Lata”, „Wiersze”, „Spadkobiercy Asklepiosa”, opowiadania i eseje w czasopismach w Izraelu, Rosji, Ukrainie, Australii, USA i innych krajach.

Mieszka w Givatayim (Izrael).

Wiersz „Mój towarzyszu”
Napisane w grudniu 1944 r. Przez długi czas był on kopiowany i przekazywany ustnie z licznymi zniekształceniami (lub w różnych wersjach) jako poemat ludowy, czyli jako wiersz nieznanego autora z pierwszej linii frontu. Tak naprawdę narodowy charakter nabrała ona autorstwa Degena dopiero pod koniec lat 80. XX w.

Napisane w grudniu 1944 r. Przez długi czas był on kopiowany i przekazywany ustnie z licznymi zniekształceniami (lub w różnych wersjach) jako poemat ludowy, czyli jako wiersz nieznanego autora z pierwszej linii frontu. Faktycznie nabrał charakteru narodowego. Autorstwo Degena stało się znane dopiero pod koniec lat 80.
Mój towarzyszu, w śmiertelnej agonii
Nie dzwoń do znajomych na próżno.
Pozwól mi lepiej ogrzać dłonie
Nad twoją dymiącą krwią.
Nie płacz, nie jęcz, nie jesteś mały,
Nie jesteś ranny, jesteś po prostu zabity.
Pozwól, że zdejmę twoje filcowe buty na pamiątkę.

Jewgienij Jewtuszenko nazwał te osiem wersów Degena genialnymi, oszałamiającymi okrutną mocą prawdy:

Wciąż musimy awansować.
Co zrobił werset Josepha Degena?
Cięł ostrzej niż autogen
wszystko, co nazywa się wojną,