Modlitwę oczyszczającą czyta prawdziwy ksiądz. Modlitwa oczyszczająca. Codzienna modlitwa pokuty i przebaczenia

Pytanie: Co to jest korekta, w jakich przypadkach jest to konieczne dla człowieka i czy trzeba się do tego w jakiś sposób przygotować? Na Twoje pytanie udzielam wyczerpującej odpowiedzi udzielonej przez magazyn „Kijów Nazareth”. Przede wszystkim zdefiniujmy, co to jest „korekta”. ” czy „czytanie”?

Odpowiedź: Korekta to specjalne nabożeństwo modlitewne, które obejmuje specjalne modlitwy inkantacyjne za złe duchy, które na przestrzeni wieków komponowali święci asceci i starsi; nabożeństwo modlitewne, którego celem jest uwolnienie osoby, w której panuje zły duch, demon, z tej przemocy, tego opętania oraz związanie demonicznej woli i mocy łaską Ducha Świętego.

Ale nad kim, kiedy, przez kogo i jak powinien odbywać się ten obrzęd, to „nabożeństwo modlitewne”, że tak powiem? Korekta (nagana) jest potrzebna tylko wtedy, gdy cierpi z tego czy innego powodu - albo na ciele (w postaci chorób), albo na duszy (w postaci kłopotów w rodzinie, w pracy, w postaci nieprzyjemnych ale „wypadki naturalne” itp.). Swoją drogą, oto kilka niesamowitych przykładów:

„Temperatura mojego ciała zawsze wynosiła około 34 stopni. Nawiedzały mnie dziwne wizje. Wszystko było potrójne w moich oczach. Poszedłem do lekarzy. Ale tomografy nie widzą, co naprawdę jest we mnie. Tylko tutaj pomogło. Któregoś razu przed spowiedzią wyszedł demon – od razu poczułam tę ulgę.”

„Kiedyś myślałem, że to choroba cywilizacyjna. Dopiero w kościele postawiono „diagnozę”. Głos zaczyna we mnie krzyczeć, chcę się powstrzymać, ale nie mogę. To obca, zła siła. Utrudnia także chodzenie do kościoła, zwłaszcza przyjmowanie komunii. Gdy tylko zaczniesz się przygotowywać, albo na pewno przyjdzie twój sąsiad, albo zadzwoni telefon - i cały czas będziesz spędzać na pustych rozmowach. Teraz mam czterdzieści cztery lata i przyjąłem demona jako dwuletnie dziecko... W porządku, muszę wzmocnić swoją wiarę, a wtedy zostanę uzdrowiony.

„...Pewnego gorącego letniego dnia przyszedł kolega i szybko upił łyk ze szklanki stojącej na stole. Co się z nim stało! Ledwo dotarł do zlewu, wypluł i mruknął: „Co za obrzydliwość!” Co to było? To była woda Objawienia Pańskiego...”

Ciekawostka: przed rewolucją w szpitalach psychiatrycznych obowiązywał prosty, ale bezbłędny test. Przed pacjentem postawiono dziesięć szklanek wody – dziewięć z wodą święconą i jedną ze zwykłą wodą. A jeśli ktoś raz po raz pił zwykłą wodę (jakby mu ktoś kazał), to odsyłano go nie do lekarza, lecz do księdza. Powiem Wam, że medycyna jest w tym przypadku bezsilna.

A zdarzają się niestety przypadki z innej kategorii: „Ojcze, policz mnie, w nocy chrapię”, a nawet mówią: „Ojcze, byłam (byłam) z Cyganką (psychoterapeutką, uzdrowicielką, „babcią”) ) i ona Powiedziała mi, że „skończyłem”, odczytaj mnie. Wielu parafian świątyni było wcześniej leczonych przez lata – bezskutecznie – w szpitalach, przez wróżki i „babcie”. Demon chętnie wzbudzał wiarę w medycynę i osiągnięcia nauki. Siedząc w jednym z chorych, wyznaje: „My i” Ambulans" wynaleziony. Wcześniej przed śmiercią kapłan był wzywany, namaszczany, spowiadał się i przyjmował komunię; Teraz wzywają lekarza. I dostajemy duszę.”

Tak, ludzki „Eskulap” zwykle pociesza: wyleczymy cię. Diagnoza kryje się za łacińskim żargonem złodziei. W ten sposób kradną się ostatnie minuty życia, dane przez Boga na pokutę. A dusza okazuje się nieprzygotowana w obliczu wieczności...

I tak ci „poszukiwacze „łaski” przychodzą na korektę i kuszą: jak to się stało, że przeszłam korektę, ale „nie pomogło”. Przychodzą i pytają: kiedy zacznie się „sesja”? Tacy ludzie najczęściej potem znikają ze świątyni. Ale osoby z pierwszej kategorii pozostają na długo. A droga do uzdrowienia jest dla nich drogą do wiary. Droga najcięższej pracy, jaka istnieje na świecie, jest drogą modlitwy. Ci niespokojni, nerwowi ludzie pozostają, ponieważ zaczynają odczuwać pokój dotykający ich serc.

Tak, babcia lub wróżka jest w stanie „pomóc” za pierwszym razem, zwłaszcza że demon chętnie „bawi się” z nimi i udaje, że ucieka. Ale to się źle kończy. Ile podobnych historii opowiadali mi pacjenci o swoich przyjaciołach. Wielu z nich popełniło samobójstwo lub trafiło do szpitala psychiatrycznego. A czasami wszystko zaczynało się od zwykłej (w naszym obecnym życiu - naturalnej) nieostrożności - jedzenia, nie przekroczenia szklanki wody - i wszedł demon. Są to „dodatki do żywności”.

Najczęściej zdarza się, że przyczyną opętania jest grzech śmiertelny, a na pierwszym miejscu w tym rzędzie są niewiara, bluźnierstwo, morderstwo (w tym jako jego odmiana morderstwo w łonie matki, aborcja), zaniedbanie własnego zbawienia i nie chodzić do kościoła.

No właśnie, co zrobić w sytuacji, gdy dana osoba nie może przyjść do kościoła, na przykład z powodu choroby, czy też z powodu długiej, odległej podróży?

W tym przypadku założymy, że mówimy o osobie prowadzącej kościelny tryb życia: regularnie spowiadającej się, przystępującej do komunii i przyjmującej konsekrację. I tutaj mogą pomóc krewni lub bliscy przyjaciele takiej osoby. Jak? Przyjdź na korektę, złóż notatkę na jego temat, stój odpowiednio i módl się za niego.

Pragnę zwrócić Państwa uwagę: bez Waszego udziału, przy zwykłej „magicznej” obecności przy korekcie, w Waszym państwie nic pozytywnego się nie zrobi. Absolutnie konieczne jest prowadzenie pełnego życia Kościoła chrześcijańskiego: chodzenie do kościoła w niedziele i święta; przestrzeganie postów – środy, piątki i inne wielodniowe posty ustanowione przez Kościół; czytanie modlitw porannych i wieczornych; czytanie akatystów, modlitwy do waszych ukochanych świętych, waszych patronów i Anioła Stróża; przynajmniej (przynajmniej!) raz w miesiącu spowiedź i komunia. Zrozum, wierz i uniżaj się: bez osobistego odwołania się do Boga i własnej pracy nie da się rozwiązać żadnych problemów prawdziwego chrześcijaństwa ani prawosławia!

Ale co powinniśmy zrobić z tymi naszymi bliskimi, którzy cierpią, ale nie mają wiary i pragnienia przychodzenia do kościoła?

Biskup Kirowograd Nestor w swoich wspomnieniach wspomina jedno wydarzenie, które miało miejsce w jego praktyce duszpasterskiej. Zdarzyło mu się udzielić chrztu nad jednym szamanem. Tak, tak, prawdziwy szaman. Jak sam szaman przyznał później, przyjął chrzest, aby śmiać się z chrześcijaństwa, z prawosławia. Kiedy jednak przyszedł czas na wykonanie rytualnych rytuałów, wydarzyło się coś dziwnego: duchy, które były mu posłuszne od dziesięcioleci, odpowiadały na jego wezwania i niejednokrotnie rzeczywiście towarzyszyły mu w jego sprawach, nagle przestały odpowiadać. Na próżno próbował wzywać zbuntowanych, potrząsał tamburynem i tracił panowanie nad sobą – wszystko na próżno; i wtedy przypomniał sobie o chrzcie!

O, gdybyśmy mieli choć odrobinę wiary w prawdziwie nieograniczoną moc modlitwy! I wyobraźcie sobie ponadto, że ta modlitwa pochodzi z kochającego serca, że ​​jest zgodna z wolą i pragnieniem Pana! Taka właśnie była modlitwa Władyki Nestora: nie tylko nawróciła niewierzącego (choć nie można go było nazwać niewierzącym – szczerze wierzył w boskość, ale wierzył, że tylko on i jego duchy mają prawdę, że prawosławie jest herezją) i złudzenie), ale później uczynił go sługą ołtarza i tronu.

Oto, co powinniśmy robić w stosunku do naszej rodziny i przyjaciół: czy on nie wierzy? - i wierzycie, modlicie się i chodzicie do kościoła we dwoje; czy on cierpi? - i idziesz do korekty dla niego (niej) i czekasz, i modlisz się; nie pości? - i pościcie za dwoje; i jakże czasami brakuje nam prostej chrześcijańskiej mądrości, o której mówił wielebny ojciec Amphilochius z Pochaev: „Czy twój mąż pije i bije cię? „I módl się, movchi, załóż przekąskę, a będzie posiłek!” Ale dokąd pójdziemy z naszą dumą... Wszyscy i wszędzie będą winni, ale nie ja!

Nawiasem mówiąc, o winnych. Jak wygodnie i nieodparcie przyjemnie jest znaleźć winnego! Nie będę już mówił o rzadkich (niestety coraz częstszych) przypadkach, gdy ktoś sam przyznaje się do swoich czarów i złośliwie się tym przechwala, nie o to nam chodzi. Jak często obwiniamy, potępiamy (!) osobę tylko dlatego, że coś sobie wyobraziliśmy, coś nam się śniło, albo ktoś coś powiedział. Nie chcemy zrozumieć i zaakceptować tego, że wszystko, co nas spotyka, dzieje się zgodnie z wolą Boga i za nasze grzechy, których w porównaniu z innymi mamy niezliczoną ilość! To nie wina czarnoksiężnika czy Cygana, że ​​cudzołożysz lub okradasz w pracy i bliźniego, nie znasz postów i kościoła, a jednocześnie gorliwie i regularnie odwiedzasz klinikę aborcyjną: z tego powodu i nie z powodu czarów, łaska Boża pozostawia urażonych was, wasz dom i wasze dzieci, a na Jej miejscu zamieszkują choroby, kłopoty, problemy i żałobny płacz.

A zastraszeni własnymi demonami i naszymi „życzliwymi” przyjaciółmi boimy się już przystąpić do korekty: co jeśli demon, który kogoś opuścił, może do mnie przyjść?

On może. Jeśli podczas korekty stoisz bez modlitwy, bez modlitwy za cierpiących ludzi stojących tuż obok ciebie lub, co gorsza, z ich potępieniem, tak, dla ciebie ten strach nabiera ogromnego i oczywistego znaczenia. Strach ten dotyczy także osób, które nie noszą krzyża, nie przystępują regularnie i często do spowiedzi oraz zaniedbują nabożeństwa.

Jak na ogół reagujesz na krzyki opętanych w kościele, podczas korekty, na nabożeństwach?

Przez modlitwę. Święty Apostoł Paweł nakazuje nam: „...Módlcie się bez przerwy”. (1 Tes. 5,17), a tym bardziej jesteśmy zobowiązani wypełnić to przykazanie, widząc osobę cierpiącą, osobę pogrążoną w smutku, bólu i smutku. Co więcej, wielu z nas osobiście zna ból i powagę tych dolegliwości – a kto lepiej rozumie smutek i smutek drugiego człowieka, niż ten, który niesie lub kiedyś niósł ten sam krzyż.

Czy jest to konieczne i czy można przyjmować dzieci na korektę?

Jeśli istnieje skrajna potrzeba, to oczywiście jest to możliwe i konieczne, ale tutaj należy pamiętać o czymś innym: jak już powiedziano powyżej, dzieci cierpią przede wszystkim z powodu niegodziwości swoich rodziców, a jeśli matka lub ojciec prowadzi życie, delikatnie mówiąc, bezprawne i korekta dla takich nieszczęsnych dzieci będzie słabą pomocą, jeśli ją otrzymają, tylko w niewielkim stopniu i na bardzo krótki czas.

*** *** ***

I na zakończenie chciałbym powiedzieć jeszcze jedną rzecz. W pierwotnym Kościele korekty, upomnienia, egzorcyzmy, jeśli wolisz, przeprowadzane były przez specjalny instytut duchowny. Prowadzili szczególny sposób życia, odmienny od wszystkich innych, dokonując szczególnych wyczynów modlitwy i postu. W późniejszych czasach Łaska Boża dla zubożenia cnót wyschła wśród wierzących i sług Wszechmogącego. Instytucja jako taka rozwiązała się sama. W kolejnych stuleciach rozwinęła się taka instytucja jak „starość”, która w większości przypadków podjęła się tej trudnej pracy. Obecnie ta droga ulega ubożeniu i poszczególni księża decydują się na korektę, ale tylko za specjalnym błogosławieństwem starszego, albo ich spowiednika, albo w skrajnych przypadkach biskupa panującego.

Niestety i tutaj nie da się tego zrobić bez nieuczciwości, fałszerstw i szarlatanerii – korekta odbywa się bez błogosławieństwa; przypisują sobie błogosławieństwa, których nikt im tak naprawdę nie dał; traktują proste modlitwy lub namaszczenia jako korektę itp. W rezultacie sami umierają i niszczą wiarę i dusze ludzi. Na zakończenie tego słowa chciałbym przytoczyć fragment przemówienia Jego Świątobliwości Włodzimierza Metropolity Kijowskiego i całej Ukrainy, wygłoszonego przez niego na spotkaniu diecezjalnym duchowieństwa kijowskiego w dniu 6 czerwca 2002 r.

„Teraz dużo się mówi o korekcie. To problem nie tylko naszej diecezji, to problem całego Kościoła. Jest to problem nie tylko Ukrainy, ale także innych krajów prawosławnych.

Bardzo dobrze, że wy, młodzi księża, macie zapał, gotowość do działania, do pracy. Ale nie zapominajcie, że wróg może odwrócić wam głowę, jeśli nie jesteście jeszcze mocno ugruntowani w działalności kościelnej i parafialnej, nie pojęliście jeszcze głębi tej działalności i nie macie ostrożności, z jaką należy pełnić tę posługę.

Młodzi duchowni mają tendencję do bycia starszymi i udzielania rad, aranżowania i rozwodów małżeństw, narzucania pokut, a zwłaszcza korekty. Jest wśród Was kilka osób, które zajmują się korektą bez błogosławieństwa spowiednika diecezjalnego, bez błogosławieństwa biskupa panującego. To są poważne rzeczy, nie można się nimi bawić. Pogłębiasz błędne przekonanie wśród naszych wierzących, a raczej nawet niewierzących ludzi, że każda choroba jest już opętaniem demonicznym. Wszystko jest z tym zrównane: szczęście czy pech, czy swędzi cię lewe, czy prawe ucho, nawet zły lub dobry nastrój jest już od diabła. W ten sposób dochodzi do wypaczenia świadomości kościelnej. Tak, rzeczywiście, demon jest prawdziwą siłą, demon jest siłą racjonalną, mroczną siłą, która naprawdę istnieje i działa w ramach pozwolenia Pana. Ale demon nie jest jeszcze głównym przywódcą wszystkich ludzi kościoła. I nie warto przypisywać demonom tak szerokich możliwości, jakie dają im inni kapłani. Cokolwiek się stanie, wszystko pochodzi od diabła, sprawdźmy to. Bo się to ludziom podoba, to się opłaca... Taka postawa jest nie do przyjęcia zarówno dla młodych, jak i starszych księży. Jest to niedopuszczalne, ponieważ prowokuje ludzi i wprowadza ich w błąd. To naprawdę demoniczna obsesja. Korektę należy przeprowadzić bardzo ostrożnie. Tak, są modlitwy Bazylego Wielkiego, w brewiarzu kościelnym są modlitwy o egzorcyzmy, ale powtarzam, bezkrytyczne przypisywanie wszystkiego od początku do końca demonowi jest bardzo szkodliwym złudzeniem, które szerzy się głównie wśród młodych duchownych. To się nazywa młody wiek.

Tak, nasz lud jest przyzwyczajony do posiadania spowiednika i to jest bardzo dobre. Natomiast każdy kapłan, jeśli nie ma osobistego doświadczonego spowiednika, przed którym wierzący otwiera swoje sumienie, każdy kapłan legalnie mianowany przez prawowitą hierarchię, jest spowiednikiem i przewodnikiem łaski Bożej dla wierzących, którzy się do niego zwracają.

Młodzi duchowni powinni szanować starszych duchownych, gdyż mają oni dużą erudycję i mają już doświadczenie, z którego zawsze można skorzystać konsultując każdą kwestię, która stała się dla Was problemem. Mamy znakomitych starszych kapłanów: mądrych, piśmiennych i duchowych, którzy potrafią udzielać wskazówek nie tylko zwykłym wierzącym, ale także pasterzom, którzy prowadzą ludzi, powierzoną im owczarnię, do duchowego odrodzenia i zbawienia wiecznego. I proszę młodych duchownych, aby o tym pamiętali.

Istnieją dziwne opinie, według których spowiedź i komunia stają się sprawą drugorzędną i fakultatywną! Korekta staje się ważniejsza. Proszę o wyciągnięcie wniosków z tych komentarzy i uporządkowanie swojego podejścia do tak poważnej kwestii.”