Znana w ZSRR antena „kanał falowy” może mieć inne nazwy: reżyser Yagi I Uda-Yagi.
Ostatnią tajemniczą kombinacją słów są nazwiska dwóch japońskich wynalazców, którzy stworzyli tę antenę w 1926 roku.
Z reguły jest to główny typ anten, które są obecnie używane do odbioru programów telewizyjnych w odległości do 70 kilometrów od nadajnika, zarówno w zakresie długości fal metrowych, jak i decymetrowych. Przyszłością jest nadawanie w zakresie decymetrowym, gdzie oprócz programów głównych od kilku lat odbywają się transmisje w formacie cyfrowym, a wszystkie programy, które zajmują jeszcze zakres licznikowy (50 -220 MHz) są już nadawane w tym samym trybie.
Nadszedł czas na anteny o małych rozmiarach w zakresie 480 - 800 MHz, ponieważ im wyższa częstotliwość, tym krótsza długość fali, a co za tym idzie, mniejszy rozmiar samej konstrukcji i nie ma sensu trzymać nieporęcznych i drogich anteny na słupie.
Obecnie nie wszystkie zakupione anteny wyglądające jak „kanał falowy” zapewniają niezawodny odbiór w zakresie decymetrów. Aby zrozumieć, co się dzieje, zdecydowałem się to zrobić domowej roboty antena wykonany z tworzywa sztucznego, a dla wygody zmontuj go w sposób umożliwiający jego przekształcenie, aby zobaczyć w praktyce, jak jego elementy wpływają na parametry odbioru.
Aby to zrobić, wyciągam do białego światła z ubiegłego wieku pożółkłą kartkę ze starej instrukcji radzieckiego radia amatorskiego i zaczynam robić domowej roboty antenę, którą nadal robili nasi ojcowie i dziadkowie.
Jako próbkę zrobiłem antenę pokojową lub na poddaszu i patrząc w przyszłość powiem, że liczba elementów z marginesem wystarczyła, aby odbierać pakiety multipleksowe bez wzmacniacza na poziomie okna na poddaszu drewnianego domu, o godz. w odległości 90 kilometrów od Ostankina na nizinie.
Do elementów antenowych użyłem metalicznego plastiku o średnicy 16 mm, materiału sprzedawanego na rynkach budowlanych. To wysokiej jakości rurka aluminiowa pokryta ze wszystkich stron tworzywem sztucznym.
Elementy anteny.
1. Wibrator z aktywną pętlą, jego obwód jest równy długości fali, a impedancja wejściowa wynosi 292 omów. Maksymalne pasmo częstotliwości roboczej wynosi +/- 20 procent (dla średniej częstotliwości 600 MHz pasmo częstotliwości roboczej będzie mieścić się w przedziale 480 - 720 MHz).
2. Odbłyśnik. Nowoczesne anteny mają ich kilka.
3. Dyrektorzy. W przypadku najczęściej używanych anten ich liczba na ogół sięga 12. Uważa się, że im jest ich więcej, tym większy zysk anteny i węższy zasięg. Dla dziewięciokierunkowej anteny decymetrowej z podręcznika wzmocnienie wynosi od 11,5 do 8,5 dB, a jego wartość maleje wraz ze wzrostem częstotliwości. Aby osiągnąć wzrost wzmocnienia o 2 dB, ramię anteny z wysuniętymi reżyserami będzie musiało zostać podwojone. To prawda, nigdy wcześniej nie widziałem tak długich anten.
Elementy konstrukcyjne anteny.
4. Ramię – część konstrukcji służąca do mocowania elementów anteny. Wzdłuż wysięgnika znajdują się punkty o zerowym potencjale, dlatego zastosowany materiał nie wpływa na parametry anteny i może być wykonany z metalu lub dielektryka, na przykład drewna lub tworzywa sztucznego. Jeżeli antena będzie używana na zewnątrz na maszcie, wysięgnik musi być metalowy, a miejsce mocowania środka wibratora do wysięgnika musi mieć doskonały kontakt elektryczny w celu dalszego uziemienia anteny.
 |
| Antena reżyserska. |
5. Wsporniki do mocowania elementów anteny.
6. Kabel koncentryczny o impedancji charakterystycznej 75 omów, na przykład RG -59 lub RK 75 - 3,7 - 35 M. Przy częstotliwościach w zakresie decymetrów ważna jest jakość kabla redukcyjnego, ponieważ im dłuższy kabel, tym większy w nim straty.
7. Urządzenie równoważąco-dopasowujące, wykonane w formie kolanka w kształcie litery U z tego samego kabla koncentrycznego o impedancji charakterystycznej 75 omów. Długość tego kabla w kształcie litery U wynosi od 0,33 do 0,5 długości fali. Według starych danych referencyjnych to urządzenie dopasowujące zapewnia dopasowanie nie więcej niż +/- 20 procent częstotliwości środkowej, która będzie wynosić od 480 do 720 MHz, a biorąc pod uwagę zakres dopasowania pętli, całkowitą maksymalną częstotliwość roboczą pasmo anteny będzie wynosić 480 - 650 MHz.
 |
Kolanko w kształcie litery U, urządzenie równoważąco-dopasowujące, którego długość jest teoretycznie równa połowie długości fali. Biorąc pod uwagę materiał izolacji kabla, stosuje się współczynnik skracania, który dla kabla koncentrycznego wykonanego ze spienionego polietylenu wynosi około Ku = 1,51 (wskazany w specyfikacji tego kabla). Dlatego rzeczywista długość zagięcia w kształcie litery U będzie 1,51 razy mniejsza, co będzie wynosić 0,33 długości fali. Podczas procesu regulacji, poprzez zmniejszenie długości kabla, uzyskuje się optymalne dopasowanie do minimalnego SWR w paśmie częstotliwości. Początkowa długość pasującego urządzenia wynosi 250 mm. |
8. Skrzynka izolacyjna.
Wykonanie anteny.
Wymiary oryginalne podano na rysunku. Najwyraźniej nie są one zbyt krytyczne. Przy wyborze częstotliwości wziąłem pod uwagę praktyczne doświadczenie produkcyjne proste anteny wykonany z metalowego plastiku, jego charakterystyka umożliwia obniżenie ustawionej częstotliwości o około 50 MHz i dla wygody wybrałem zaokrągloną obliczoną częstotliwość 600 MHz, aby dostroić antenę do zakresu moskiewskich pakietów multipleksowych 498 - 578 MHz.
Test anteny.
Jesienna mżawka i mgła – to radosny nastrój, najlepszy czas na testowanie domowych anten. Dopełnieniem trudnych warunków testowych jest mokry, miękki dach, liście drzew nie zrzucane przez zimno i niski, bagnisty teren otoczony lasami w rejonie Włodzimierza, 90 kilometrów od Ostankina. Po południu, przy szumie deszczu, siedząc wygodnie na strychu, niczym chłopiec montujący maszty statku na karawelę, zmontowałem antenę. Przeglądam już analogowe kanały telewizyjne w paśmie UHF, nieźle jak na domowy produkt (od „Pieprz”, 487 MHz do „Piątek”, 607 MHz, po prostu świetnie). To właśnie dla tych częstotliwości planowałem zrobić antenę.
Dostrajając się do jednego z kanałów, przekształcam antenę, pozostawiając ją bez zewnętrznego elementu reżyserskiego. Jakość obrazu nie ulega zmianie.
Wyciągam drugi element reżyserski i zauważam pojawienie się szumu, który wskazuje na spadek wzmocnienia anteny.
Usuwam reflektor, zostawiając jedną pętlę - bardzo źle.
Przywracam element reżyserski na jego miejsce. Jakość obrazu jest taka sama jak w przypadku reflektora.
Wnioski.
Antena ma ograniczony zakres wzmocnienia. Antena trójelementowa w zupełności wystarcza na moje warunki odbioru.
Teraz podłączam dekoder cyfrowy do nowo odrestaurowanej anteny. Zgodnie z oczekiwaniami, z marginesem zysku, przechodzą 3 pakiety multipleksowe. Ponownie wyciągam elementy reżyserskie jeden po drugim i monitoruję poziom sygnału w procentach.
To ostatnie nie ma na nic wpływu.
Wyciągam drugi element, a poziom sygnału wzrósł o procent!?....
I w tym czasie „reżyser” kupił antenę „Locus - Pro”, która w pensjonacie przyjęła tylko jeden z trzech pakietów multipleksowych. Dzwonię do sąsiada, który jest 2 kilometry ode mnie, ma fajnie zakupioną antenę z trzema katalogami i mówi, że teraz nie działa nadawanie cyfrowe...
Wnioski.
Aby otrzymać eteryczny telewizja cyfrowa nie ma potrzeby stosowania skomplikowanych, nieporęcznych anten. Sama antena nie wymaga zbyt wiele wysoki pułap instalacje. Nierzadko zdarza się, że awarie w odbiorze naziemnej telewizji cyfrowej wynikają z niskiej jakości wzmacniacza antenowego. Bardziej niezawodne byłoby użycie kilku małych anten bez wzmacniacza dla każdego telewizora, jeśli taki istnieje.
Jeśli porównamy moje domowe anteny „kanałowe” z 4-pętlową anteną „Olympus 2014”, to pierścienie nadal są na czele, ponieważ obejmują cały zakres decymetrowy i sprawdziły się podczas pracy w złych warunkach pogodowych w ekstremalnych warunkach odległości odbioru.
Dlaczego więc anteny wysoce kierunkowe o dużym wzmocnieniu i doskonałej odporności na zakłócenia zachowywały się nieodpowiednio przy złej, deszczowej pogodzie?
Zjawisko to można zrozumieć, wyobrażając sobie antenę odbiorczą jako antenę nadawczą. Wtedy antena jest latarką z wąską skupioną wiązką, a im więcej reżyserów w antenie, tym ostrzejszy jej wzór i lepsze skupienie wiązki, a ta skupiona wiązka po prostu spoczywała na mokrych wierzchołkach drzew lub na deszczowej chmurze i tam rozpuszczony. Przy szerszej charakterystyce promieniowania, to znaczy przy mniejszym wzmocnieniu anteny, gdy nie ma elementów reżyserskich, skupienie wiązki jest bardziej rozproszone, ale obejmuje większy obszar odbioru, a szeroka wiązka po prostu omija chmurę w sposób okrąg lub przechodzi pomiędzy mokrymi wierzchołkami drzew a chmurą.
Moskale zawsze mają szczęście, mają w pobliżu wszystkie kanały cyfrowe! Antena „kanał falowy” jest dla nich odpowiednia w uproszczonej formie. Tak, każda antena będzie im odpowiadać! Co powinniśmy zrobić? Mamy odstęp pomiędzy pakietami multipleksowymi większy niż 200 MHz! Układaj anteny na półkach, gdzie każde piętro pracuje w swoim własnym zasięgu! Właśnie tych komentarzy już się spodziewałem i nawet zacząłem ustawiać anteny na czymkolwiek. Ale co z tego wyszło, dowiecie się później. Jednak to już działa dobrze.
Kupić dobra antena wyjazd na daczę nie zawsze jest wskazany. Zwłaszcza jeśli jest odwiedzana od czasu do czasu. Nie chodzi tu o koszt, ale o to, że po pewnym czasie może go już nie być. Dlatego wiele osób woli zrobić to samodzielnie. Koszty są minimalne, jakość jest dobra. I najbardziej ważny punkt- Antenę telewizyjną można wykonać własnymi rękami w pół godziny lub godzinę, a następnie łatwo powtórzyć...
Telewizja cyfrowa w tym formacie nadawana jest w paśmie UHF i albo jest sygnał cyfrowy, albo go nie ma. Jeśli sygnał zostanie odebrany, pojawi się obraz dobra jakość. Pod tym względem dowolne antena decymetrowa. Wielu radioamatorów zna antenę telewizyjną, zwaną „zygzakiem” lub „ósemką”. Tę antenę telewizyjną DIY można zmontować dosłownie w ciągu kilku minut.
Aby zmniejszyć ilość zakłóceń, za anteną umieszczony jest reflektor. Odległość anteny od reflektora dobierana jest eksperymentalnie – zgodnie z „czystością” obrazu 
Można przykleić folię do szyby i uzyskać dobry sygnał... 
Rura lub drut miedziany - najlepsza opcja, dobrze się wygina, łatwo się wygina
Jest bardzo prosty w wykonaniu, materiałem jest dowolny przewodzący metal, mimo swojej prostoty dobrze go przyjmuje. Wygląda jak dwa kwadraty (romby) połączone ze sobą. W oryginale za kwadratem znajduje się reflektor zapewniający pewniejszy odbiór sygnału. Ale on jest bardziej potrzebny sygnały analogowe. Aby odbierać telewizję cyfrową, możesz się bez niej obejść lub zainstalować ją później, jeśli odbiór jest zbyt słaby.
Materiały
Dla tej domowej anteny telewizyjnej optymalny jest drut miedziany lub aluminiowy o średnicy 2-5 mm. W tym przypadku wszystko można zrobić dosłownie w godzinę. Możesz także użyć rurki, narożnika, listwy miedzianej lub aluminiowej, ale będziesz potrzebować jakiegoś urządzenia, aby wygiąć ramy do pożądanego kształtu. Drut można wygiąć młotkiem, zabezpieczając go w imadle.
Rysunek anteny w kształcie ósemki do odbioru telewizji cyfrowej
Będziesz także potrzebował koncentrycznego kabla antenowego o wymaganej długości, wtyczki odpowiedniej do złącza w telewizorze i pewnego rodzaju uchwytu do samej anteny. Kabel można zabrać z rezystancją 75 omów i 50 omów (druga opcja jest gorsza). Jeśli robisz antenę telewizyjną własnymi rękami do montażu na zewnątrz, zwróć uwagę na jakość izolacji.
Montaż zależy od tego, gdzie zamierzasz powiesić domową antenę telewizji cyfrowej. Na wyższych piętrach możesz spróbować wykorzystać go jako dekorację domu i powiesić na zasłonach. Następnie potrzebujesz dużych szpilek. Na daczy lub jeśli zabierzesz na dach domową antenę telewizyjną, będziesz musiał przymocować ją do słupa. W tym przypadku poszukaj odpowiednich elementów złącznych. Do pracy potrzebna będzie także lutownica, papier ścierny i/lub pilnik oraz pilnik igłowy.
Potrzebujesz kalkulacji?
Aby odebrać sygnał cyfrowy, nie ma potrzeby liczenia długości fali. Po prostu wskazane jest, aby antena była bardziej szerokopasmowa, aby odbierać jak najwięcej sygnałów. W tym celu wprowadzono pewne zmiany w oryginalnym projekcie (na zdjęciu powyżej) (w dalszej części tekstu).
Jeśli chcesz, możesz dokonać obliczeń. Aby to zrobić, musisz dowiedzieć się, na jakiej długości fali nadawany jest sygnał, podzielić przez 4 i uzyskać wymagany bok kwadratu. Aby uzyskać wymaganą odległość pomiędzy dwiema częściami anteny, należy nieco wydłużyć zewnętrzne boki rombów, a wewnętrzne skrócić.
Jeśli nie chcesz liczyć, możesz to zrobić według tych rozmiarów. Długość „wewnętrznego” boku prostokąta (B2) wynosi 13 cm, „zewnętrznego” boku (B1) 14 cm Ze względu na różnicę długości tworzy się odległość między kwadratami (nie należy ich łączyć ). Dwie skrajne sekcje są dłuższe o 1 cm, aby można było złożyć pętlę, do której przylutowany jest koncentryczny kabel antenowy.
Wykonanie ramki
Jeśli policzysz wszystkie długości, otrzymasz 112 cm, odetnij je, weź szczypce i linijkę i zacznij się zginać. Kąty powinny wynosić około 90°, można popełnić niewielki błąd w długościach boków – nie jest to śmiertelne. Okazuje się tak:
- Pierwsza sekcja to 13 cm + 1 cm na pętlę. Pętlę można natychmiast zgiąć.
- Dwie części po 14 cm każda.
- Dwa po 13 cm każdy, ale z zakrętem w przeciwnym kierunku - jest to punkt przegięcia na drugi kwadrat.
- Znów dwa po 14 cm każdy.
- Ostatni ma 13 cm + 1 cm na pętelkę.
Sama rama anteny jest gotowa. Jeśli wszystko zostało wykonane poprawnie, pomiędzy obiema połówkami w środku będzie odległość ok. cm. Mogą wystąpić niewielkie rozbieżności. Następnie oczyszczamy pętle i miejsce zagięcia do gołego metalu (potraktujmy go drobnoziarnistym papierem ściernym) i cynujemy. Połącz dwie pętle i zaciśnij je szczypcami, aby mocno je trzymać.
Przygotowanie kabla
Bierzemy kabel antenowy i dokładnie go czyścimy. Jak to zrobić, pokazano w zdjęcie krok po kroku. Trzeba rozebrać kabel z obu stron. Jedna krawędź zostanie przymocowana do anteny. Tutaj zdejmujemy go tak, aby drut wystawał 2 cm, jeśli okaże się więcej, nadmiar (później) można odciąć. Skręć ekran (folię) i splot w wiązkę. Okazało się, że było dwóch przewodników. Jeden to centralny monożył kabla, drugi jest skręcony z wielu plecionych drutów. Jedno i drugie jest potrzebne i trzeba je konserwować.
Przylutowujemy wtyczkę do drugiej krawędzi. Tutaj wystarczy długość około 1 cm. Uformuj także dwa przewodniki i ocynuj je.
Wtyczkę w miejscach gdzie będziemy lutować spirytusem lub rozpuszczalnikiem przetrzeć i oczyścić szmerglem (można użyć pilnika igłowego). Umieść plastikową część wtyczki na kablu, teraz możesz przystąpić do lutowania. Do centralnego wyjścia wtyczki lutujemy monocore, a do bocznego wyjścia wielordzeniowy skręt. Ostatnią rzeczą jest zaciśnięcie uchwytu wokół izolacji.
Następnie można po prostu przykręcić plastikową końcówkę i wypełnić ją klejem lub nieprzewodzącym uszczelniaczem (jest to ważne). Gdy klej/uszczelniacz nie stwardnieje, szybko zamontuj korek (przykręć plastikową część) i usuń nadmiar pasty. Więc wtyczka będzie prawie wieczna.
Antena telewizyjna DVB-T2 DIY: montaż
Teraz pozostaje tylko podłączyć kabel i ramę. Ponieważ nie byliśmy przywiązani do konkretnego kanału, przylutujemy kabel do środkowego punktu. Zwiększy to szerokość pasma anteny - będzie odbieranych więcej kanałów. Dlatego przylutowujemy drugi odcięty koniec kabla do dwóch stron pośrodku (tych, które zostały odizolowane i ocynowane). Kolejną różnicą w stosunku do „oryginalnej wersji” jest to, że kabla nie trzeba prowadzić wokół ramy i lutować od dołu. Zwiększy to również zasięg odbioru.
Zmontowaną antenę można sprawdzić. Jeśli odbiór jest normalny, możesz dokończyć montaż - wypełnić złącza lutowane szczeliwem. Jeśli odbiór jest słaby, spróbuj najpierw znaleźć miejsce, w którym łowienie ryb jest lepsze. Jeśli nie ma pozytywnych zmian, możesz spróbować wymienić kabel. Aby uprościć eksperyment, możesz użyć zwykłego makaronu telefonicznego. To kosztuje ani grosza. Przylutuj do niego wtyczkę i ramkę. Spróbuj z nią. Jeśli łapie lepiej, to jest to zły kabel. Zasadniczo możesz pracować na „makaronach”, ale nie na długo - szybko staną się bezużyteczne. Lepiej oczywiście zainstalować zwykły kabel antenowy.
Aby chronić połączenie kabla i ramy anteny przed wpływami atmosferycznymi, punkty lutownicze można owinąć zwykłą taśmą elektryczną. Ale ta metoda jest zawodna. Jeśli pamiętasz, możesz przed lutowaniem założyć kilka rurek termokurczliwych, aby je zaizolować. Ale najbardziej niezawodnym sposobem jest wypełnienie wszystkiego klejem lub uszczelniaczem (nie powinny one przewodzić prądu). Jako „etui” możesz użyć pokrywek do 5-6-litrowych cylindrów z wodą, zwykłych plastikowych pokrywek do słoików itp. Wykonujemy wcięcia w odpowiednich miejscach - aby rama „w nich „siadała”, nie zapomnij o wylocie kabla. Wypełnij go masą uszczelniającą i poczekaj, aż zastygnie. To wszystko, Twoja antena telewizyjna DIY do odbioru telewizji cyfrowej jest gotowa.
Domowa antena kwadratowa podwójna i potrójna
Jest to antena wąskopasmowa, która jest używana, jeśli chcesz odebrać słaby sygnał. Może nawet pomóc, jeśli słabszy sygnał zostanie „zatkany” przez silniejszy. Jedyną wadą jest to, że wymagana jest precyzyjna orientacja na źródło. Tę samą konstrukcję można wykonać do odbioru telewizji cyfrowej.
Możesz także wykonać pięć ramek - dla pewniejszego odbioru 
Nie zaleca się malowania i lakierowania – odbiór ulega pogorszeniu. Jest to możliwe tylko w bliskiej odległości od nadajnika 
Odbiór będzie niezawodny nawet przy znacznej odległości od wzmacniacza. Wystarczy dokładnie określić częstotliwość nadawania, zachować wymiary ramek i pasujące urządzenie.
Konstrukcja i materiały
Wykonany jest z rur lub drutu:
- 1-5 kanałów TV zakres SN - rury (miedziane, mosiężne, aluminiowe) o średnicy 10-20 mm;
- 6-12 Kanały TV zakres SN - rury (miedziane, mosiężne, aluminiowe) 8-15 mm;
- Gama UHF - drut miedziany lub mosiężny o średnicy 3-6 mm.
Antena podwójny kwadrat składa się z dwóch ramek połączonych dwiema strzałkami - górną i dolną. Mniejsza ramka to wibrator, większa to reflektor. Antena złożona z trzech ramek daje większy zysk. Trzeci, najmniejszy kwadrat nazywa się reżyserem.
Wysięgnik górny łączy środek ram i może być wykonany z metalu. Dolna wykonana jest z materiału izolacyjnego (tekstolit, gettinax, drewniana deska). Ramy należy montować tak, aby ich środki (punkty przecięcia przekątnych) znajdowały się na tej samej linii prostej. I ta linia prosta powinna być skierowana w stronę nadajnika.
Aktywna rama - wibrator - ma obwód otwarty. Jego końce przykręcone są do płyty tekstolitowej o wymiarach 30*60 mm. Jeśli ramy są wykonane z rury, krawędzie są spłaszczone.
Maszt tej anteny musi być drewniany. Przynajmniej jego górna część. Ponadto część drewniana powinna zaczynać się w odległości co najmniej 1,5 metra od poziomu ram antenowych.
Wymiary
Wszystkie wymiary wykonania tej anteny telewizyjnej własnymi rękami podano w tabelach. Pierwsza tabela dotyczy zakresu metrów, druga zakresu decymetrów.
W antenach trójramowych odległość między końcami ramy wibratora (środkowej) jest większa - 50 mm. Pozostałe rozmiary podane są w tabelach.
Podłączenie ramy aktywnej (wibratora) poprzez zwarty kabel
Ponieważ ramka jest urządzeniem symetrycznym i musi być podłączona do asymetrycznego koncentrycznego kabla antenowego, wymagane jest odpowiednie urządzenie. W takim przypadku zwykle stosuje się równoważącą pętlę zwarciową. Wykonany jest z kawałków kabla antenowego. Prawy segment nazywany jest „pętlą”, lewy to podajnik. Do złącza zasilacza i kabla, który idzie do telewizora, podłączony jest kabel. Długość segmentów dobierana jest na podstawie długości fali odbieranego sygnału (patrz tabela).
Krótki kawałek drutu (pętla) odcina się na jednym końcu poprzez zdjęcie aluminiowego ekranu i skręcenie oplotu w ciasny pęczek. Jego środkowy przewodnik można przyciąć do izolacji, ponieważ nie ma to znaczenia. Podajnik jest również cięty. Tutaj również usuwa się aluminiowy ekran i skręca się oplot w wiązkę, ale środkowy przewodnik pozostaje.
Dalszy montaż przebiega następująco:
- Oplot kabla i żyła centralna zasilacza przylutowane są do lewego końca ramy aktywnej (wibratora).
- Oplot podajnika jest przylutowany do prawego końca wibratora.
- Dolny koniec kabla (oplot) łączymy z oplotem podajnika za pomocą sztywnej, metalowej zworki (można użyć drutu, tylko pamiętaj o dobrym kontakcie z oplotem). Oprócz połączenia elektrycznego ustawia również odległość między sekcjami pasującego urządzenia. Zamiast metalowej zworki można skręcić oplot dolnej części kabla w wiązkę (usunąć izolację w tym miejscu, zdjąć ekran, zwinąć w wiązkę). Aby zapewnić dobry kontakt, należy zlutować wiązki lutem niskotopliwym.
- Kawałki kabla muszą być równoległe. Odległość między nimi wynosi około 50 mm (możliwe są pewne odchylenia). Aby ustalić odległość, stosuje się zaciski wykonane z materiału dielektrycznego. Pasujące urządzenie można także przymocować np. do płytki tekstolitowej.
- Kabel prowadzący do telewizora przylutowany jest do spodu podajnika. Oplot jest podłączony do oplotu, przewód środkowy do przewodu środkowego. Aby zmniejszyć liczbę połączeń, zasilacz i kabel do telewizora można wykonać pojedynczo. Dopiero w miejscu zakończenia podajnika należy zdjąć izolację, aby móc założyć zworkę.
To dopasowujące się urządzenie pozwala pozbyć się szumu, rozmytych konturów i drugiego rozmazanego obrazu. Jest to szczególnie przydatne przy dużej odległości od nadajnika, gdy sygnał jest zanieczyszczony zakłóceniami.
Kolejna odmiana potrójnego kwadratu
Aby nie podłączać zwartego kabla, wibrator antenowy potrójny kwadrat Zrób to dłuższe. W takim przypadku możesz podłączyć kabel bezpośrednio do ramy, jak pokazano na rysunku. Jedynie wysokość na jakiej lutowany jest przewód antenowy ustalana jest każdorazowo indywidualnie. Po zmontowaniu anteny przeprowadzane jest „testowanie”. Kabel podłączamy do telewizora, przewód środkowy i oplot przesuwamy góra/dół, uzyskując lepszy obraz. W miejscu, w którym obraz będzie najczystszy, należy przylutować odgałęzienia kabla antenowego, a miejsca lutowania zaizolować. Pozycja może być dowolna - od dolnej zworki do punktu przejścia do ramy.
Czasami jedna antena nie daje pożądanego efektu. Sygnałem okazuje się słaby obraz - czarno-biały. W tym przypadku standardowym rozwiązaniem jest montaż wzmacniacza sygnału telewizyjnego.
Najprostsza antena do letniej rezydencji wykonana jest z metalowych puszek
Aby to zrobić antena telewizyjna Oprócz kabla potrzebne będą tylko dwa kable aluminiowe lub cynowe i kawałek drewnianej listwy lub plastikowej rury. Puszki muszą być metalowe.Możesz wziąć aluminiowe puszki po piwie lub możesz wziąć puszki po blasze. Głównym warunkiem jest to, aby ściany były gładkie (nie żebrowane).
Słoiki są myte i suszone. Koniec drutu jest odcinany - skręcając plecionki i oczyszczając środkowy rdzeń z izolacji, uzyskuje się dwa przewody. Są przywiązani do banków. Jeśli wiesz jak, możesz to lutować. Nie - weź dwie małe wkręty samogwintujące z płaskimi łbami (można użyć „pcheł” do płyt kartonowo-gipsowych), przekręć pętlę na końcach przewodów, przewlecz przez nią wkręt samogwintujący z zamontowaną na nim podkładką i wkręć to do puszki. Tuż przed tym należy oczyścić metal puszki usuwając osady za pomocą drobnoziarnistego papieru ściernego.
Puszki są przymocowane do pręta. Odległość między nimi dobierana jest indywidualnie – zgodnie z najlepszym obrazem. Nie ma co liczyć na cud – w normalnej jakości może będzie jeden, może dwa kanały, a może nie… Zależy od położenia wzmacniacza, „czystości” korytarza, prawidłowego ustawienia anteny. .. Ale jako wyjście w sytuacji awaryjnej jest to doskonała opcja.
Prosta antena Wi-Fi wykonana z metalowej puszki
Antenę do odbioru sygnału Wi-Fi można również wykonać z improwizowanych środków - z puszki. Tę antenę telewizyjną DIY można zmontować w ciągu pół godziny. Dzieje się tak, jeśli robisz wszystko powoli. Słoik powinien być wykonany z metalu i mieć gładkie ścianki. Wysokie i wąskie słoiki konserwowe sprawdzają się świetnie. Jeśli mają plastikową pokrywkę, to świetnie. Jeśli zainstalujesz domową antenę na ulicy, będziesz jej potrzebować. Kabel jest anteną, koncentryczną, o rezystancji 75 omów.
Oprócz puszki i kabla będziesz także potrzebować:
- złącze RF-N;
- kawałek drutu miedzianego lub mosiężnego o średnicy 2 mm i długości 40 mm;
- kabel z gniazdem odpowiednim dla karty Wi-Fi lub adaptera.
Nadajniki Wi-Fi działają na częstotliwości 2,4 GHz i długości fali 124 mm. Dlatego wskazane jest, aby wybrać słoik tak, aby jego wysokość wynosiła co najmniej 3/4 długości fali. W tym przypadku lepiej, aby była większa niż 93 mm. Średnica słoika powinna być jak najbardziej zbliżona do połowy długości fali - 62 mm dla danego kanału. Mogą wystąpić pewne odchylenia, ale im bliżej ideału, tym lepiej.
Wymiary i montaż
Podczas montażu w słoiku wykonuje się otwór. Należy go umieścić ściśle w żądanym punkcie. Następnie sygnał zostanie wzmocniony kilkukrotnie. Zależy to od średnicy wybranego słoika. Wszystkie parametry pokazano w tabeli. Mierzysz dokładną średnicę puszki, znajdujesz odpowiedni ścieg i masz wszystkie odpowiednie wymiary.
| D - średnica | Dolna granica tłumienia | Górna granica tłumienia | Długie | 1/4 długości | 3/4 długości |
|---|---|---|---|---|---|
| 73 mm | 2407.236 | 3144.522 | 752.281 | 188.070 | 564.211 |
| 74 mm | 2374.706 | 3102.028 | 534.688 | 133.672 | 401.016 |
| 75 mm | 2343.043 | 3060.668 | 440.231 | 110.057 | 330.173 |
| 76 mm | 2312.214 | 3020.396 | 384.708 | 96.177 | 288.531 |
| 77 mm | 2282.185 | 2981.170 | 347.276 | 86.819 | 260.457 |
| 78 mm | 2252.926 | 2942.950 | 319.958 | 79.989 | 239.968 |
| 79 mm | 2224.408 | 2905.697 | 298.955 | 74.738 | 224.216 |
| 80 mm | 2196.603 | 2869.376 | 282.204 | 070.551 | 211.653 |
| 81 mm | 2169.485 | 2833.952 | 268.471 | 67.117 | 201.353 |
| 82 mm | 2143.027 | 2799.391 | 256.972 | 64.243 | 192.729 |
| 83 mm | 2117.208 | 2765.664 | 247.178 | 61.794 | 185.383 |
| 84 mm | 2092.003 | 2732.739 | 238.719 | 59.679 | 179.039 |
| 85 mm | 2067.391 | 2700.589 | 231.329 | 57.832 | 173.497 |
| 86 mm | 2043.352 | 2669.187 | 224.810 | 56.202 | 168.607 |
| 87 mm | 2019.865 | 2638.507 | 219.010 | 54.752 | 164.258 |
| 88 mm | 1996.912 | 2608.524 | 213.813 | 53.453 | 160.360 |
| 89 mm | 1974.475 | 2579.214 | 209.126 | 52.281 | 156.845 |
| 90 mm | 1952.536 | 2550.556 | 204.876 | 51.219 | 153.657 |
| 91 mm | 1931.080 | 2522.528 | 201.002 | 50.250 | 150.751 |
| 92 mm | 1910.090 | 2495.110 | 197.456 | 49.364 | 148.092 |
| 93 mm | 1889.551 | 2468.280 | 194.196 | 48.549 | 145.647 |
| 94 mm | 1869.449 | 2442.022 | 191.188 | 47.797 | 143.391 |
| 95 mm | 1849.771 | 2416.317 | 188.405 | 47.101 | 141.304 |
| 96 mm | 1830.502 | 2391.147 | 185.821 | 46.455 | 139.365 |
| 97 mm | 1811.631 | 2366.496 | 183.415 | 45.853 | 137.561 |
| 98 mm | 1793.145 | 2342.348 | 181.169 | 45.292 | 135.877 |
| 99 mm | 1775.033 | 2318.688 | 179.068 | 44.767 | 134.301 |
Procedura jest następująca:
Można obejść się bez złącza RF, ale dzięki niemu wszystko jest znacznie prostsze - łatwiej jest ustawić emiter pionowo w górę, podłączyć kabel prowadzący do routera lub karty Wi-Fi.
Rozdział piąty
ANTENY TELEWIZYJNE DO ODBIORU SYGNAŁU TELEWIZYJNEGO W ZAKRESIE DECYMETROWYM
Dla radioamatorów dużym zainteresowaniem cieszą się UHF TA, ponieważ mogą znacznie rozszerzyć możliwości modeli telewizorów lampowo-półprzewodnikowych. W tym rozdziale zaproponowano do powtórzenia tylko trzy typy UHF TA, ponieważ autor przygotował do publikacji nową książkę w całości poświęconą TL do odbioru telewizji UHF i telewizji satelitarnej.
Zgodnie z przyjętą klasyfikacją odbiór programów telewizyjnych na kanałach 21-61 odbywa się w paśmie UHF na częstotliwościach powyżej 300 MHz. W większości przypadków właściciele telewizorów wyposażonych w odpowiednie selektory kanałów korzystają z indywidualnych, małych anten wewnętrznych. Ale na działkach ogrodowych anteny te nie zawsze dają pozytywne wyniki. Dlatego w większości przypadków konieczne jest użycie domowych anten decymetrowych, które zostaną omówione w tym rozdziale.
Każdy odbiornik telewizji kolorowej posiada trzy wejścia antenowe: dwa do podłączenia anteny miernikowej (MB), z których jedno zapewnia 10-krotne tłumienie sygnału, oraz specjalne wejście do podłączenia Anteny UKF. Wszystkie wejścia antenowe są przeznaczone do podłączenia kabla koncentrycznego RF o impedancji charakterystycznej 75 omów.
Podłączenie anteny do specjalnie zaprojektowanego wejścia decymetrowego powinno zapewnić to samo wysoka jakość główny właściwości techniczne TV, jak przy odbiorze w zakresie MB.
Najważniejszą cechą decydującą o jakości obrazu i czystości dźwięku jest wrażliwość. W zakresie MB czułość kanału obrazowego nie może być gorsza niż 100 µV,
oraz w zakresie UHF - nie gorzej niż 500 μV. W przypadku nowoczesnych telewizorów czułość dźwięku w zakresie MB nie powinna być gorsza niż 50 µV. oraz w zakresie UHF - nie gorzej niż 200 μV.
Równie ważnym parametrem elektrycznym jest selektywność, który charakteryzuje się zdolnością do tłumienia sygnałów zakłócających poza pasmem częstotliwości roboczej. Selektywność przy dostrajaniu z częstotliwości nośnej obrazu odbieranego kanału przy 1,5 MHz nie powinna być gorsza niż 40 dB (100 razy), przy 3,5 MHz - 40 dB, przy +6,5 MHz - 36 dB, przy +8 MHz - 40 dB,
Na jakość wykonania anteny wpływają również takie parametry jak kontrast I maksymalna jasność. Wielkość kontrastu zależy od wielkości wzajemnego usuwania ciemnych i jasnych elementów obrazu. Ogólnie rzecz biorąc, kontrast nie powinien być gorszy niż 80:1 lub wyższy. Maksymalną jasność blasku definiuje się jako jasność najjaśniejszych dużych obszarów obrazu telewizyjnego i może ona wynosić do 100 cd/m^2.
Powtarzalny zakres częstotliwości dźwięku powinna wynosić od 80 do 12 500 Hz.
Przy projektowaniu i wytwarzaniu TA w zakresie decymetrowym stosuje się dobrze znane wzory, które opierają się na następujących pojęciach: efektywna długość anteny jest proporcjonalna do długości fali; zysk i efekt ochronny anteny UHF muszą być wyższe niż anteny o zasięgu metrowym; wraz ze wzrostem częstotliwości wzrasta tłumienie w kablach koncentrycznych łączących antenę z wejściem telewizora; Wewnętrzny szum obwodów wejściowych telewizorów w zakresie UHF jest większy niż w zakresie MB.
Te parametry elektryczne są stosunkowo łatwe do wdrożenia różne rodzaje anten poprzez zwiększenie liczby elementów pasywnych. Na przykład w przypadku anten z kanałem falowym zarejestruj anteny okresowe i anteny dla odbiór na odległość telewizja.
W zakresie UHF wszystkie elementy antenowe mają małe wymiary konstrukcyjne i wraz ze wzrostem liczby reżyserów wymiary Sama antena pozostaje niewielka. (Ciekawe rozwiązanie opublikowano w Radiu nr 2, 1988).
Strefa niezawodnego odbioru UHF przez radiostację nadawczą jest z reguły wyznaczana metodami statystycznymi, nie jest stała w czasie i zależy od stałej dielektrycznej powietrza. W zakresie długości UHF
fale krótsze niż 0,65 m - do pracy w kanałach od 21. i wyższych. Minimalne straty podczas propagacji UHF obserwuje się pod warunkiem bezpośredniej widoczności pomiędzy antenami nadawczą i odbiorczą, powyżej której sygnał znacznie się zmniejsza i niezawodny odbiór staje się niemożliwy.
W badaniach teoretycznych propagację UHF przedstawia się jako okrąg, którego promień jest równy maksymalnej odległości w linii wzroku, przy założeniu, że moc emitowana przez stację nadawczą jest na tyle duża, że można ją odebrać bezpośrednio na granicy. Wiadomo, że im wyższa częstotliwość sygnału radiowego, tym większe jest natężenie pola wymagane w miejscu odbioru. Dla pierwszych kanałów MB w miejscu montażu anteny odbiorczej natężenie pola wynosi od 300 do 700 µV, a dla UHF – 3200 µV i więcej. Siła pola maleje w miarę oddalania się od stacji nadawczej. W przypadku UHF niemożliwe jest obliczenie promienia strefy widoczności na podstawie maksymalnej odległości widoczności, ponieważ moc stacji jest niewystarczająca do odbioru w maksymalnej odległości widoczności. Na przykład minimalne natężenie pola dla kanału 33 wynosi 70 dB (3200 µV).
Radioamatorzy opracowali dość dużą liczbę wzmacniacze antenowe o prostej konstrukcji, przeznaczone do wzmacniania sygnałów w zakresie telewizji UHF, które rozwiązują niemal całkowicie postawione problemy i konkretne zadania.
Do odbioru UHF wykorzystuje się szerokopasmowe anteny kierunkowe, działające bez strojenia w szerokim zakresie fal i do odbioru programów telewizyjnych w odległości do 60-70 km od centrum handlowego.
Aby obliczyć taką antenę, należy znać ekstremalne fale z zakresu częstotliwości roboczych ldl.max i ldl.min. Najpierw określ długość największego wibratora l, która powinna wynosić (z pewną tolerancją) 0,55 ll.max. Następnie konstruuje się trójkąt równoramienny o zadanym kącie a na wierzchołku mieszczącym się w przedziale od 30 do 45° i podstawie trójkąta równej w skali konstrukcyjnej długości największego wibratora l. Drugi wibrator znajduje się w odległości a1, która jest wyznaczona z granic (0,15...0,18) ldl. maks od pierwszego (w skali budowlanej).
W tym przypadku określa się długość drugiego wibratora
jednoznacznie, w oparciu o konstrukcję, ponieważ musi całkowicie pasować do trójkąta. Następnie określa się długość trzeciego wibratora, który znajduje się w odległości a2 = a1 t, gdzie t jest współczynnikiem redukcji długości wibratora. Następnie budowany jest czwarty wibrator w odległości a3= a2 t od trzeciego itd. Konstrukcję kontynuujemy, aż długość kolejnego wibratora wpisanego w trójkąt będzie równa (w przybliżeniu) (0,14...0,45.) ldlmin. Ten wibrator będzie ostatnim.
Anteny okresowe Log są stosunkowo proste w konstrukcji, dobrze pasują do redukcji kabla koncentrycznego 75 omów i mają skuteczność od 4 do 7 dB. Wszystkie anteny logarytmiczno-okresowe i ich istniejące odmiany można przedstawić w postaci zamkniętego układu wibratorów umieszczonych w płaszczyźnie poziomej.
Schemat płaskiej anteny logarytmicznej (LPA) wibratora pokazano na ryc. 5.1. Antena składa się z dwuprzewodowej linii dystrybucyjnej o długości A, który obejmuje wibratory o różnych długościach i różnych lokalizacjach. Największy wibrator składa się z dwóch segmentów oddalonych od siebie o 2 d, gdzie d jest średnicą rury przewodu rozprowadzającego.
O parametrach elektrycznych anteny decydują trzy główne składowe: okres konstrukcji t, kąt rozwarcia a oraz długość anteny. L.
Parametry anteny są obliczane w taki sposób, że w każdym przedziale częstotliwości elementów anteny (na przykład f7 - f6) charakterystyka anteny nieznacznie się zmienia.
Pierwszy parametr t charakteryzuje okresowość częstotliwości anteny, przy której każdy wibrator ma swoją własną częstotliwość rezonansową. Przy najniższej częstotliwości, w zależności od wybranego kanału, w zakresie pracy f1 = fmin, pierwszy wibrator 1 rezonuje z długością ramienia l1, przy kolejnej wyższej częstotliwości f2 wibrator rezonuje 2 przy długości ramienia l2 = l1 t itd.
Niewielka zmiana charakterystyki anteny przy obliczaniu parametrów powinna odbywać się w całym zakresie częstotliwości roboczej, dlatego antena zbudowana zgodnie z rozważaną zasadą nazywa się logarytmicznie-okresowa lub logarytmiczno-okresowa.
Długość anteny L obliczane według wzoru: L= (l1 -
tj. zależy od kąta i odbieranego zasięgu
częstotliwości, o czym z kolei decydują wymiary elementów brzegowych anteny l1 i l9 . Należy tutaj zauważyć, że liczba elementów w antenie nie jest ograniczona do dziewięciu elementów i może wynosić od sześciu do dwudziestu dwóch.
Antena logarytmiczno-okresowa może być przystosowana do odbioru programów telewizyjnych we wszystkich zakresach częstotliwości.
Odległość między dwoma sąsiednimi wibratorami można również określić ze wzoru: a6=l6(1-t)ctg(a/2). Przy produkcji anteny do odbioru programów telewizyjnych na pierwszych 12 kanałach zaleca się stosowanie we wzorach obliczeniowych t = 0,84; a = 60°; L= 2285mm; liczba wibratorów wynosi 13. W przypadku anteny przeznaczonej do odbioru pierwszych 3 kanałów należy wziąć sześć wibratorów, następnie L= 1515 mm.
Zaleca się wykonanie anteny pracującej na pierwszych kanałach telewizyjnych w zakresie fal metrowych z rurek o cienkich ściankach o średnicy 20 mm. Antena dla kanałów 6-12 może być wykonana z rurek duraluminiowych lub mosiężnych o średnicy 15 mm, natomiast antena do odbioru sygnałów UHF może być wykonana z rurek o średnicy 8 mm i grubości ścianki do 1 mm .
Druga wersja anteny logarytmiczno-okresowej pokazana jest na ryc. 5.2, gdzie przewody linii dystrybucyjnej są umieszczone w płaszczyźnie pionowej, a wibratory w płaszczyźnie poziomej w dwóch rzędach. Wszystkie wibratory są naprzemiennie kierowane w różnych kierunkach. Kabel koncentryczny redukcji prowadzony jest wewnątrz dolnej rurki bez górnej osłony polietylenowej. Ekran kabla koncentrycznego jest lutowany w punktach b i d, a środkowy rdzeń kabla jest lutowany w punkcie A.
Przewody linii dystrybucyjnej są zwykle mocowane razem za pomocą izolatorów mocujących w dwóch punktach. Końce rurek linii dystrybucyjnej w punktach należy zewrzeć metalową zworką. Antenę okresową logowaną mocuje się do pionowego pręta za pomocą łączników umieszczonych w środku ciężkości zmontowanej anteny.
Antenę telewizyjną UHF do odbioru programów telewizyjnych z kanałów od 21 do 40, która zgodnie z przyjętą klasyfikacją należy do anten typu „kanał falowy”, pokazano na ryc. 5.3.
Specyfikacja techniczna:
wzmocnienie........................ 2,8-4 (9,2...12 dB)
KBV, nie mniej................... 0,55-0,85
KZD, nie mniej............ 14-24.
impedancja wejściowa aktywna
wibrator pętlowy.............. 292 Ohm
impedancja charakterystyczna zasilacza..... 75 Ohm
częstotliwość robocza............................ 470-622 MHz
nierówność współczynnika
zysk........................... 0,8
wydajność, nie mniej............................ 0,96
liczba zaakceptowanych programów
bez restrukturyzacji............ 20
obciążenia zewnętrzne w obszarach
z klimatem............UHL, HL, V
wzór kierunkowy jednokierunkowy
w płaszczyźnie poziomej... wąskie, obszerne
szerokość głównego płata diagramu
kierunkowość w poziomie
samoloty............................ 32-46
Jak wynika z rysunku, antena ma jedenaście dyrektorów, wibrator pętlowy 3, składający się z reflektora
z trzech elementów 1 i 2, i strzałka nośna 4, który wykonany jest z metalowej rurki o średnicy 20-22 mm.
Do produkcji substancji czynnej 3 i wibratory pasywne (reżysery) stosuje się rurę duraluminiową o średnicy co najmniej 8 mm. Odbłyśnik może być wykonany z taśmy aluminiowej o grubości 5 mm, ale można zastosować mniejszą grubość - do 2,5 mm. Szerokość elementów pasywnych odbłyśnika wynosi 16-20 mm. Środkowy element odblaskowy mocuje się bezpośrednio do wysięgnika nośnego za pomocą specjalnych podkładek i łączników, natomiast pozostałe dwa elementy odblaskowe 1 mocuje się za pomocą metalowego stojaka, który również jest sztywno przymocowany do wysięgnika. Odległość pomiędzy tymi elementami wynosi 49 mm w rzucie na płaszczyznę poziomą.
Wibrator pętlowy wykonany jest z rury duraluminiowej o średnicy 8-12 mm i grubości ścianki co najmniej 1 mm. Zaleca się wykonanie wibratora pętlowego z paska duraluminium o grubości 2,5 mm i szerokości do 50 mm. Może mieć wyprofilowaną konstrukcję, wygodną w montażu i co najważniejsze, zapewniającą dobre dopasowanie w całym zakresie częstotliwości odbieranych programów telewizyjnych. Wymiary głównych elementów anteny - pasywnej i aktywnej - podano w tabeli. 5.1. Długość czwartego elementu anteny jest obliczana na podstawie objętości
całkowita liczba wibratorów i w tym przypadku wynosi 1400-1450 mm.
Najlepsze rezultaty uzyskuje się łącząc kabel koncentryczny redukcyjny z wibratorem pętlowym poprzez „transformator drutowy” typu USS. Ten USS jest produkowany na dwóch ferrytowych rdzeniach pierścieniowych klasy 100HF o wymiarach 8,4 x 3,5 x 2 mm. na którym ciasno nawinięte są uzwojenia dwóch drutów marki PELSHO o średnicy 0,23 mm, przekręcaj na obrót. USS musi zapewniać BEF równy 0,75 cala szerokie pasmo częstotliwości (od 470 do 622 MHz) od strony przyłączeniowej kabla koncentrycznego o impedancji charakterystycznej 75 omów.
W tej antenie można zastosować inny USS wykonany bez rdzeni ferrytowych - odpowiednik pętli kablowej wykonanej z kawałka spiralnej taśmy nawiniętej na ferryt lub
pręt stalowy wykonany ze stali elektrotechnicznej w gatunkach 3311, 3312, 3313. Spirala wykonana jest z taśmy miedzianej lub mosiężnej o grubości do 0,1 mm i szerokości do 1 mm, ma 5,25 zwoju i wpasowuje się w rowki wykonane w dielektryku wykonanym w postaci rurka, która jest zainstalowana na tym pręcie. Nawijanie spirali na pręt pokazano na ryc. 5.4.
Antenę tę można montować na tym samym słupie z anteną MB, jednak odległość między nimi musi wynosić co najmniej 1,0-1,2 m.
