Urządzenia hamujące dźwigi. Urządzenia hamujące i mechanizmy podnoszące do maszyn dźwigowych. Windy: definicja, przeznaczenie, przykłady

W suwnicach elektrycznych zastosowano hamulce blokowe i tarczowe. W hamulcach szczękowych szczęki hamulcowe dociskane są do zewnętrznej powierzchni koła pasowego hamulca. W hamulcach tarczowych klocki hamulcowe są płaskie i dociskane do końcowych powierzchni tarczy. Hamulce suwnic są zamknięte, tj. ich klocki są dociskane do koła pasowego lub tarczy hamulcowej w stanie normalnym, gdy silnik napędowy mechanizmu i napęd hamulca są wyłączone. Siła zamykająca hamulca (siła docisku klocków do koła pasowego lub tarczy) wytwarzana jest przez stale działającą siłę zewnętrzną wstępnie ściśniętej sprężyny zamykającej. Hamulce te otwierają się, zwalniając mechanizmy dźwigu, dopiero w przypadku jednoczesnego załączenia napędu hamulca i silnika napędowego mechanizmu. Hamulce dźwigu uruchamiają się automatycznie po wyłączeniu silnika napędowego mechanizmu. Hamulce mechanizmów suwnic nie wytwarzają sił oporu podczas pracy mechanizmu, lecz zatrzymują mechanizm dopiero na końcu ruchu, po odłączeniu elektrycznego silnika napędowego od sieci elektrycznej i utrzymują mechanizm w miejscu podczas postoju.

Działanie hamulców dźwigowych opiera się na wykorzystaniu sił tarcia powstających podczas dociskania nieruchomych klocków do obracającego się koła pasowego lub tarczy hamulcowej. Wartość powstałej w tym przypadku siły tarcia zależy głównie od siły docisku klocków do koła hamulcowego oraz współczynnika tarcia pomiędzy kołem a okładzinami. Klocki dociskane są do koła pasowego hamulca pod wpływem siły sprężyny zamykającej. Siła ta zależy od stopnia ściskania, tj. osiadanie sprężyny i długość sprężyny w stanie ściśniętym. Regulując długość sprężyny w stanie ściśniętym, można zwiększyć lub zmniejszyć siłę docisku klocków do koła hamulcowego.

Współczynnik tarcia zależy od właściwości materiałów, z których wykonane są klocki hamulcowe i koło pasowe, a także od stanu powierzchni ciernej koła pasowego hamulca - obecności smaru, wilgoci, rdzy, śladów i rowków. Aby zwiększyć stabilność współczynnika tarcia i zwiększyć żywotność hamulca, koła pasowe hamulca poddaje się obróbce cieplnej, najczęściej prądami o wysokiej częstotliwości do określonej twardości. Klocki hamulcowe wyposażone są w okładziny cierne wykonane z mieszanki wełny azbestowej z różnymi gumami lub żywicami. Okładziny takie charakteryzują się stabilnym i wysokim współczynnikiem tarcia. Zatem podczas pracy hamulca siła tarcia powstaje, gdy okładziny cierne są dociskane do poddanej obróbce cieplnej powierzchni ciernej koła pasowego hamulca.

Podczas hamowania energia kinetyczna poruszającego się mechanizmu zamieniana jest na energię cieplną poprzez ogrzewanie powierzchni hamulca. W ciężkich i bardzo ciężkich trybach pracy dźwigów temperatura powierzchni ciernej hamulca może osiągnąć 200°C lub więcej. Jedną z wad okładzin ciernych hamulców szczękowych dźwigów jest to, że przy silnym nagrzewaniu współczynnik tarcia okładziny na kole pasowym zaczyna się zmniejszać. W takim przypadku siła tarcia maleje proporcjonalnie, a droga hamowania wzrasta, co może prowadzić do wypadku z dźwigiem. Z tego powodu suwnica nie może być używana w trybie bardziej rygorystycznym niż tryb określony w paszporcie. Okładziny cierne szybko się zużywają, jeśli siła ich docisku do koła hamulcowego przekracza określoną wartość.

Kiedy hamulec działa, w wyniku działania sił tarcia powstaje moment hamujący. Moment hamowania zależy od siły tarcia i średnicy koła pasowego hamulca. Wraz ze wzrostem średnicy koła pasowego, w tych samych warunkach docisku klocków do koła pasowego i współczynnika tarcia, wzrasta moment hamowania. Dlatego różne mechanizmy dźwigów mają hamulce o różnych średnicach kół pasowych hamulca.

Dla kropka oraz aby utrzymać mechanizm lub podniesiony ładunek nieruchomo, konieczne jest, aby moment hamowania hamulca był większy niż moment obrotowy wytwarzany przez silnik napędowy mechanizmu lub masę podniesionego ładunku. Nadmiar momentu hamowania w stosunku do momentu nazywa się współczynnikiem bezpieczeństwa hamowania. W przypadku hamulców mechanizmu podnoszącego ładunek, w zależności od trybu pracy, współczynnik bezpieczeństwa hamowania musi wynosić co najmniej 1,5.

W zależności od prędkości, przy której rozpoczyna się hamowanie, momentu hamowania oraz masy dźwigu lub podnoszonego ładunku, wózek towarowy, dźwig lub ładunek podczas hamowania pokonuje określoną drogę, zwaną drogą hamowania, aż zatrzymuje się całkowicie.

Popychacz elektrohydrauliczny napędzający hamulce składa się z obudowy, w której zamontowany jest cylinder. Poniżej cylindra znajduje się pompa z napędem silnikiem elektrycznym. Silnik elektryczny jest asynchroniczny, trójfazowy, kołnierzowy z wirnikiem klatkowym, o mocy 0,2 kW. Na wale silnika elektrycznego zamontowane jest koło pompy z wirnikiem pompy odśrodkowej. W konstrukcji wirnika zastosowano proste promieniowe łopatki, które zapewniają normalną pracę popychacza niezależnie od kierunku obrotu wału silnika elektrycznego. Rama silnika jest przykręcona do obudowy silnika. Złącza uszczelnione są pierścieniami wykonanymi z gumy olejoodpornej, dodatkowo zastosowano uszczelkę zapobiegającą przepływowi oleju przez tłoczysko. Olej wlewa się do silnika elektrycznego przez otwór zamknięty korkiem, a spuszcza przez otwór znajdujący się w dolnej części ramy. Wewnętrzną wnękę popychacza wypełnia się olejem transformatorowym, po czym w celu usunięcia powietrza należy zamknąć korek i pięciokrotnie włączyć popychacz pod obciążeniem pręta 100-250 N. Następnie dodaje się olej aż zacznie przepływać przez kanał napełniania. Jeżeli w uzwojeniu stojana silnika elektrycznego popychacza podkładki hydraulicznej nie ma mocy, pod działaniem sprężyny przechodzącej przez drążek górna dźwignia i drążek przenoszą siłę na dźwignię. Dźwignie, obracając się na palcach, mocno dociskają klocki do powierzchni koła pasowego hamulca, tworząc niezbędną siłę tarcie. Po włączeniu mechanizmu włącza się również silnik elektryczny elektrycznego popychacza hydraulicznego. Po wyłączeniu silnika elektrycznego popychacza hydraulicznego sprężyna ponownie dociska klocki do koła pasowego.

Do zalet popychaczy elektrohydraulicznych w porównaniu z elektromagnesami należy możliwość regulacji czasu reakcji hamulca, płynny wzrost momentu hamowania, duża liczba uruchomień, wysoka trwałość, łatwość obsługi, bezgłośność itp.

3. ŚRODKI OSTROŻNOŚCI PODCZAS SERWISOWANIA

ŻURAWIE PODWIESZONE

Bezpieczną pracę dźwigów można zapewnić przestrzegając wymagań dokumenty regulacyjne o środkach ostrożności. Organizację usługi zgodności z wymogami bezpieczeństwa pracy podczas obsługi dźwigów należy przeprowadzić zgodnie z SNiP 12-03-99 „Bezpieczeństwo pracy w budownictwie. Część I Ogólne wymagania„, „Zasady projektowania i bezpiecznej eksploatacji dźwigów”. Firma obsługująca dźwig wyznacza na placach budowy osoby odpowiedzialne za bezpieczne wykonanie prac przy przenoszeniu ładunków dźwigami.

Firma będąca właścicielem dźwigu uzgadnia plan prac związanych z instalacją dźwigu na miejscu; przeprowadza częściowe i całkowite badania techniczne dźwigu; okresowo sprawdza (kontroluje) stan dźwigu i podstawy nośnej; sprawdza przestrzeganie procedury ustalonej w Przepisach Państwowego Dozoru Górniczego i Technicznego Federacji Rosyjskiej w zakresie dopuszczania pracowników do obsługi i konserwacji dźwigu; uczestniczy w komisjach certyfikacyjnych i okresowa kontrola znajomość wymagań bezpieczeństwa pracy przez kierowcę (operatora dźwigu) i personel konserwacyjny, podejmuje działania w celu spełnienia wymagań bezpieczeństwa pracy podczas obsługi dźwigu i rozwiązywania problemów z nim składniki i zespoły montażowe; wyznacza kierowcę (operatora dźwigu) do pracy na dźwigu i zapewnia mu instrukcje produkcyjne na temat bezpiecznego wykonywania pracy.

Przedsiębiorstwo obsługujące dźwig dostarcza zakładowi plan wykonania pracy (WPP); sporządza listę działań podjętych w celu zapewnienia bezpiecznej pracy w rejonie pracy dźwigu; układa tory podsuwnicowe do ruchu dźwigu w pobliżu budowanego obiektu; sprawdza badania techniczne wymiennych urządzeń przeładunkowych i ich oznakowanie; wyznacza procarzy do opasywania i zaczepiania ładunków podczas przenoszenia ich dźwigiem; określa i wskazuje kierowcy i procarzom miejsce i sposób bezpiecznego przechowywania i montażu konstrukcji; instruuje kierowcę (operatora dźwigu) i procarzy w zakresie bezpiecznego wykonywania nadchodzących prac; nie zezwala na montaż oraz prace załadunkowe i rozładunkowe przy użyciu dźwigów w pobliżu linii energetycznej bez zezwolenia; zapewnia oświetlenie miejsca pracy w porze nocnej zgodnie z normami; nie pozwala osobom nieupoważnionym na wejście do obszaru roboczego dźwigu; zapewnia bezpieczeństwo żurawia na koniec zmiany.

Instrukcja montażu wskazuje przy jakiej prędkości wiatru należy przerwać montaż i demontaż dźwigu. Zabrania się prowadzenia Roboty instalacyjne na wysokościach z lodem, w nocy, podczas burz, mgły i przy temperaturze powietrza poniżej -20° C. Montaż w nocy jest możliwy tylko w razie wypadku. Zabrania się opuszczania i podnoszenia wieży w porze nocnej. Podczas pracy w ciemny czas miejsce montażu musi być oświetlone. W przypadku oblodzenia miejsce montażu należy posypać piaskiem. Przed podniesieniem żuraw jest czyszczony śnieg i lód. Zabronione jest używanie lin pokrytych lodem do zawieszenia. Tylko instalatorzy posiadający odpowiedni certyfikat mogą obsługiwać mechanizmy dźwigu podczas montażu. Podczas montażu i demontażu dźwigu zabrania się: mocowania elementów konstrukcyjnych niepełną liczbą śrub; zainstalować dźwig w pobliżu wykopu o niewzmocnionych zboczach; wykonywać jakichkolwiek prac w obszarze montażu lub demontażu, które nie są bezpośrednio związane z instalacją.

Aby ograniczyć wpływ niebezpiecznych i szkodliwych czynników produkcyjnych, operator (operator dźwigu) musi wykonywać prace związane z przemieszczaniem ładunku za pomocą dźwigów, konserwacją i naprawami przy użyciu środków ochrony indywidualnej. Głównym środkiem ochrony przed zanieczyszczeniami przemysłowymi i uszkodzenie mechaniczne pełni funkcję odzieży roboczej: garnitur damski lub męski, składający się z marynarki ze spodniami lub kombinezonem. Specjalne buty mają za zadanie chronić stopy kierowcy przed zimnem, uszkodzeniami mechanicznymi, olejem itp. Do prac na świeżym powietrzu w okresie zimowym kierowca (operator dźwigu) ubrany jest w bawełnianą kurtkę, spodnie i filcowe buty, które przekazuje letnie przechowywanie. Aby chronić ręce przed uszkodzeniami mechanicznymi podczas wykonywania prac konserwacyjnych i naprawczych na dźwigu, operator musi używać specjalnych rękawic. Hełm jest niezbędny do ochrony głowy przed uszkodzeniami mechanicznymi i porażeniem prądem. Kierowca (operator dźwigu) otrzymuje ciemny lub pomarańczowy kask. Hełmy biały przeznaczony dla menedżerów. Hełmy mogą być wyposażone w urządzenia chroniące przed hałasem. Podczas pracy na wysokości kierowca (operator dźwigu) musi używać pasów bezpieczeństwa.

Przed rozpoczęciem pracy kierowca (operator dźwigu) dokonuje przeglądu dźwigu, sprawdza sprawność hamulców i urządzeń zabezpieczających, zapoznaje się z obszarem pracy na budowie i instaluje w nim dźwig zgodnie z projektem pracy, sprawdza zdatność do pracy tory dźwigowe i urządzenia do obsługi ładunków; ustala oznakowanie przewożonego towaru, zapoznaje się z nim towary niebezpieczne i substancje. Kierowca (operator dźwigu) uczestniczy w EO1) przegląda wpisy w dzienniku i w miarę możliwości eliminuje problemy z żurawiem zapisane w tym dzienniku lub zgłasza je przed rozpoczęciem pracy osobie odpowiedzialnej za dobry stan dźwigu. Zabrania się rozpoczynania pracy w przypadku wykrycia usterek: pęknięć lub odkształceń metalowych konstrukcji nośnych żurawia, poluzowanych zacisków w miejscach mocowania lin, nadmiernych zerwań drutów lub powierzchowne zużycie, uszkodzenie części hamulca wciągarki ładunkowej i urządzeń zabezpieczających.

Przed uruchomieniem dźwigu usuwa się z niego wszystkie osprzęt, narzędzia i luźne części; upewnić się, że płyty przeciwwagi i balastowania oraz uchwyty zabezpieczające przed kradzieżą szyny są zamontowane prawidłowo i bezpiecznie; usunąć ludzi z torów dźwigu.

Podczas pracy kierowca (operator dźwigu) wykonuje następujące czynności:

nie pozwala na wejście do kranu osobom nieupoważnionym;

sprawdza nachylenie terenu, na którym stoi dźwig; dopuszczalne jest nachylenie nie większe niż 3°;

utrzymuje odległość od krawędzi wykopu lub rowu do najbliższej podpory (koła, gąsienicy, wysięgnika) żurawia;

wykonuje ruchy robocze na sygnał procarza;

kontroluje masę podnoszonych ładunków i wysięg za pomocą wskaźnika w kabinie lub zamontowanego na wysięgniku);

przed podniesieniem ładunku ostrzega procarza i osoby znajdujące się w pobliżu dźwigu o konieczności opuszczenia obszaru roboczego dźwigu;

instaluje urządzenie przenoszące ładunek tak, aby wyeliminować ukośne naprężenie liny ładunkowej (przy podnoszeniu ładunku odległość pomiędzy nim a zawieszeniem haka powinna wynosić 0,5 m);

podnosi ładunki przemieszczone poziomo 0,5 m nad napotkanymi po drodze obiektami; monitoruje nieobecność ludzi w szczelinie pomiędzy podniesionym lub opuszczonym ładunkiem a wystającymi częściami, budynkami i Pojazd;

wstrzymuje pracę żurawia w przypadku nierównomiernego ułożenia liny
lub spaść z bębna.

Zabroniony:

bez pozwolenia zainstalować dźwig lub przenieść ładunek bliżej niż 30 m od najbardziej zewnętrznego przewodu istniejącej linii energetycznej;

jednocześnie obsługiwać dwa mechanizmy podnoszące dostępne na dźwigu (główny i pomocniczy);

wykonywać ruchy robocze w strefie zagrożonej wybuchem i pożarem bez obecności osoby odpowiedzialnej za przenoszenie towarów za pomocą dźwigów;

umożliwiać pracownikom, którzy nie mają uprawnień procarza, mocowanie pasów i haków;

podnosić ładunki o nieznanej masie;

urządzenia dźwigowe przyciśnięte przez ładunki i produkty żelbetowe z uszkodzonymi zawiasami.

Przenoszenie ładunku z płytą elektromagnetyczną dozwolone jest wyłącznie w specjalnie wyznaczonych obszarach magazynu (punkt obróbki ładunku). Przy rozładunku pojazdów nie wolno przesuwać płyty elektromagnetycznej z ładunkiem nad kabiną pojazdu, a przy rozładunku wagonów – nad pociągiem. Należy stale monitorować prawidłowe nawinięcie kabla elektromagnesu podnoszącego na bęben. Kierowca nie ma prawa opuścić kabiny, jeśli na płycie elektromagnetycznej znajduje się obciążenie. Podczas pracy chwytakiem należy zadbać o to, aby szczęki były szczelnie zamknięte. Nie dopuścić do tego, aby lina nośna zbytnio się poluzowała i wypadła z kanału bębna.

Kiedy zbliża się burza i huragan, ładunek zostaje opuszczony i praca zostaje wstrzymana.

Na zakończenie zmiany kierowca (operator dźwigu) ma obowiązek: nie pozostawiać ładunku zawieszonego; umieść kran w wyznaczonym miejscu i zabezpiecz go; zatrzymać elektrownię i kiedy kran będzie zasilany źródło zewnętrzne wyłącz przełącznik; poinformuj pracownika zmiany o wszelkich nieprawidłowościach w pracy żurawia i dokonaj odpowiedniego wpisu w dzienniku pokładowym. Podczas pracy w ciasnych warunkach należy przestrzegać ograniczeń ruchów roboczych żurawia oraz wyświetlać znaki ostrzegawcze i zakazujące.

Osoba odpowiedzialna za bezpieczne wykonywanie prac na budowie oraz pracownik inżynieryjno-techniczny nadzorujący bezpieczną pracę żurawi zapewnia terminowe powiadamianie kierowcy (operatora dźwigu) o nagłych zmianach pogody (zamieć, huraganowy wiatr, burza, silne opady deszczu) opady śniegu). Żurawia nie można pozostawiać bez nadzoru podczas jego pracy. elektrownia i otwarte drzwi kabiny.

Konserwacja(Konserwacja) dźwigów zgodnie z warunkami budowa muszą być wykonywane w przypadku braku stałej pracy i w różnych warunki pogodowe. Oznacza to zwiększone wymagania dotyczące zapewnienia bezpiecznych warunków pracy. Do przeprowadzenia konserwacji należy wybrać mieszkanie (aby wykluczyć możliwość samoistnego przemieszczania się maszyny pod wpływem siły ciężkości) wolne od ciał obcych, z twardą powłoką antypoślizgową, w odległości co najmniej 50 m od miejsc magazynowania ropy naftowej produkty. Pod koła żurawi umieszcza się kliny, a wysięgniki opuszcza się całkowicie. Odłączono zasilanie od kranów elektrycznych i umieszczono znaki ostrzegawcze. Używaj wyłącznie narzędzi, podnośników i osprzętu, które nadają się do użytku. Narzędzia, części zamienne i akcesoria należy podnosić na dźwig wyłącznie w specjalnej torbie lub za pomocą liny. Jednostki montażowe i komponenty instalowane są na stojakach i kozłach, sprawdzane pod kątem nośności. Czynności konserwacyjne przy kołach jezdnych przeprowadza się po spuszczeniu powietrza z komór. Podczas mycia kranu strumieniem pod wysokim ciśnieniem latający brud może dostać się do twarzy i oczu. Jednostki montażowe czyści się sprężonym powietrzem przy użyciu okularów ochronnych. Podczas tankowania dźwigu kierowca (operator dźwigu) stoi tak, aby wiatr nie nawiewał na niego oparów i rozprysków paliwa. Operację przeprowadza się w rękawiczkach. Dolewając wodę do układu chłodzenia, należy powoli otwierać korek chłodnicy, aby para wydobywała się stopniowo, aby uniknąć poparzenia twarzą i rękami gorącą parą. Zimą do napełniania gorącą wodą służą wiadra metalowe z dyszą umożliwiającą skierowanie strumienia wody. Używanie domowych wiader (na przykład wykonanych z gumowych rurek) jest zabronione. Podczas używania pary do ogrzewania silników należy zachować środki ostrożności. Wąż parowy wkłada się do szyjki grzejnika i zabezpiecza przed wypadnięciem. Olej w skrzyni korbowej i płyn roboczy w urządzeniach hydraulicznych są w stanie gorącym, gdy zawór działa, dlatego są ostrożnie spuszczane do specjalnych pojemników.

Aby zapobiec samoczynnemu otwarciu drzwi kabiny, zamki muszą być w dobrym stanie. Drzwi kabiny muszą się szczelnie zamykać, ponieważ przez otwory przedostaje się kurz i zanieczyszcza powietrze. Specjalna uwaga zwróć uwagę na obecność osłon w miejscach, w których przechodzą dźwignie i pedały. poduszka i oparcie siedzenia jest utrzymane w dobrym stanie stan techniczny, spadków, wystających sprężyn i ostrych krawędzi nie są dozwolone.

Dźwigi podnoszące mają napęd elektryczny i dotyczą instalacji elektrycznych o napięciu 1000 V. „Zasady technicznej eksploatacji instalacji elektrycznych odbiorców” i „Zasady bezpieczeństwa obsługi instalacji elektrycznych” odbiorców wymagają, aby operatorzy urządzeń napowietrznych i elektrycznych- dźwigi posiadają pewną wiedzę z zakresu elektrotechniki i wyposażenia elektrycznego dźwigów, znają i potrafią udzielić pierwszej pomocy w przypadku porażenia prądem. Ciało ludzkie jest dobrym przewodnikiem prądu elektrycznego; w zależności od wielu przyczyn i warunków działanie prądu elektrycznego może objawiać się lekkim, ledwo zauważalnym konwulsyjnym skurczem mięśni palców, aż do ustania pracy serca lub płuc, tj. śmiertelna porażka.

Porażenie prądem elektrycznym ma miejsce, gdy obwód elektryczny przechodzi przez ciało człowieka, dlatego kierowca (operator dźwigu) musi być wyposażony w sprzęt ochronny. W zależności od stopnia niezawodności izolacyjne wyposażenie ochronne dzieli się na podstawowe i dodatkowe. Najważniejsze z nich to te urządzenia ochronne, których izolacja może niezawodnie wytrzymać napięcie instalacji i dzięki którym dozwolony jest bezpośredni kontakt z częściami pod napięciem. Dodatkowe wyposażenie ochronne służy wzmocnieniu działania wyposażenia podstawowego oraz ochronie przed stresem dotykowym napięcie krokowe. W instalacjach elektrycznych dźwigów głównym wyposażeniem ochronnym są rękawice izolacyjne, a wyposażeniem dodatkowym są kalosze i maty izolacyjne. W przypadku porażenia prądem konieczne jest jak najszybsze uwolnienie ofiary od działania prądu, ponieważ ciężkość urazu elektrycznego zależy od czasu trwania tego działania. Należy pamiętać, że żywej osoby można dotknąć tylko wtedy, gdy zostaną podjęte niezbędne środki ostrożności. Środki pierwszej pomocy będą zależeć od stanu ofiary po uwolnieniu z prądu elektrycznego.

WNIOSEK

Opracowałem projekt osprzętu elektrycznego do suwnicy o udźwigu 35 ton.

W części ogólnej projektu kursu wskazano podstawowe wymagania dotyczące wyposażenia elektrycznego dźwigu przeznaczonego do operacji podnoszenia. Za pomocą suwnicy osiąga się wysokie wskaźniki produkcji. Zapewnia obsługę dużej powierzchni roboczej równej przesuwowi wózka ładunkowego pomnożonemu przez długość toru suwnicy.

W części obliczeniowej projektu obliczono i dobrano moc silnika elektrycznego mechanizmu podnoszącego. Przeprowadzono obliczenia weryfikacyjne elementów obwodu mocy. Wybrano urządzenia zabezpieczające i sterujące.

Wybrany sprzęt elektryczny jest zgodny z normami PUE.

Urządzenia przełączające mogą chronić odbiorców przed przeciążeniami i zwarciami.

Sekcja „Bezpieczeństwo” opisuje kwestie bezpieczeństwa podczas serwisowania żurawia.

Wierzę, że wybrany przeze mnie osprzęt elektryczny skróci przestoje w pracy żurawia, poprawi właściwości eksploatacyjne oraz zwiększy niezawodność i bezpieczeństwo pracy.

LITERATURA:

1. Aleksandrow K.K., Kuzmina E.G. Rysunki i schematy elektryczne - M.: Energoatomizdat, 1990, 288 s.

2. Barybin Yu.G., Fedorov L.E. Podręcznik projektowania zasilaczy - M.: Energoatomizdat, 1990, 576 s.

3. Karpow F.F., Kozlov V.N. Podręcznik do obliczania przewodów i kabli

M.: Energia, 1969, 264 s.

4. Zimin E.N. Urządzenia elektryczne przedsiębiorstw i instalacji przemysłowych – M.: Energoatomizdat, 1991

5. Międzysektorowe zasady ochrony pracy (zasady bezpieczeństwa) kiedy
eksploatacja instalacji elektrycznych – St.Petersburg: Wydawnictwo DEAN, 2001,
208 s. "

6. Pizhurin P.A. Podręcznik elektryka leśnego

przedsiębiorstw - M.: Przemysł leśny, 1988, 363 s.

7. Pizhurin P.A. Urządzenia elektryczne i zasilanie przedsiębiorstw zajmujących się obróbką drewna i przetwórstwem drewna - M: Przemysł Leśny, 1993, 263 s.

8. Zasady projektowania instalacji elektrycznych - M.: Glavgosenergonadzor of Russia, 2001, wydanie 6

9. Zasady wykonywania instalacji elektrycznych – St. Petersburg: Wydawnictwo DEAN, 2002, 928 s.

Hamulce suwnicy

DO Kategoria:

Jednostki suwnicowe

Hamulce suwnicy

W suwnicach pomostowych należy stosować wyłącznie hamulce trzymające, które zatrzymują mechanizmy i utrzymują je w bezruchu. Takie hamulce to hamulce szczękowe lub tarczowe z automatycznym zamykaniem sprężynowym; ich otwieranie odbywa się za pomocą elektromagnesów, popychaczy elektrohydraulicznych lub elektromechanicznych lub urządzeń sterowanych hydraulicznie.

Na ryc. Rysunek 4.3 pokazuje automatyczny, to znaczy zamykający się automatycznie po wyłączeniu prądu, dwublokowy hamulec sprężynowy typu TKT z elektromagnesem prądu przemiennego o krótkim skoku (VNIIPTMASH). Ramiona pionowe są połączone obrotowo z podstawą, a podkładki są połączone obrotowo z tymi ramionami. Do górnego końca dźwigni przymocowany jest na sztywno wspornik, wewnątrz którego znajduje się pręt i sprężyna. Sprężyna pomocnicza znajduje się na pręcie, pomiędzy wspornikiem a końcem dźwigni. Sprężyna zamontowana pomiędzy wspornikiem a nakrętkami przykręconymi do drążka służy do zamykania hamulca, a sprężyna pomocnicza pomaga w oddalaniu się dźwigni z blokiem od koła pasowego hamulca podczas zwalniania hamulca.

Do dźwigni przymocowany jest elektromagnes krótkoskokowy ze zworą, którego środek ciężkości znajduje się na prawo od osi dźwigni. Dlatego moment wytworzony przez grawitację elektromagnesu powoduje obrót dźwigni w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, a tym samym odsunięcie prawej szczęki od koła pasowego hamulca. Gdy elektromagnes jest wyłączony, ściśnięta sprężyna robocza za pomocą wspornika i drążka napina górne końce dźwigni, w wyniku czego obie klocki dociskają się do koła pasowego hamulca i hamulec zostaje zamknięty. Po włączeniu elektromagnesu zwora, przyciągana do rdzenia, obraca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara względem osi zawiasu i naciska na koniec drążka hamulcowego. W rezultacie sprężyna zostaje jeszcze bardziej ściśnięta, ramiona obracają się względem dolnych zawiasów, a obie szczęki odsuwają się od koła pasowego hamulca.

Ryż. 4.3. Hamulec butowy z elektromagnesem

Kąt obrotu dźwigni 5, określający wielkość promieniowego cofnięcia prawego klocka, zależy od wielkości szczeliny pomiędzy łbem śruby 6 a jej ogranicznikiem. Szczelinę tę dobiera się tak, aby zapewnić promieniowe cofanie się klocka o zadaną wielkość. Aby wyeliminować możliwość obracania się klocków po ich oddaleniu od koła pasowego, montuje się w nich sprężynowe zaciski cierne.

Do sterowania hamulców stosuje się magnesy jednofazowe typu MO, które produkowane są na napięcia 220, 380 i 500 V. Moment obrotowy magnesów przy 40% cyklu pracy wynosi: MO-100B 55 kgf-cm i MO -200B 400 kgf-cm, a masa magnesów wynosi odpowiednio 3,5 i 23 kg. Rdzeń magnetyczny magnesów składa się z dwóch części - jarzma i twornika, które są wykonane z blachy stali elektrotechnicznej. Do jarzma przymocowana jest cewka, a kotwica może swobodnie obracać się wokół osi zamocowanej w słupkach jarzma. Siła elektromagnesu przenoszona jest przez zworkę umieszczoną pomiędzy bokami twornika. Własny czas Czas cofania twornika wynosi około 0,03 s, a czas zwalniania twornika wynosi około 0,015 s. Dozwolona liczba przełączeń magnesów nie przekracza 300 na godzinę przy 40% cyklu pracy.

Ryż. 4.4. (Hamulec lukrecjowy z popychaczem elektrohydraulicznym

Hamulce sprężynowe z elektromagnesami o krótkim skoku są proste w konstrukcji i bardzo kompaktowe. Jednak podłączenie elektromagnesu do jednej z dźwigni tworzy duża różnica w momentach bezwładności dźwigni. Dlatego przy gwałtownym zaciągnięciu hamulca brak równowagi dynamicznej dźwigni hamulca powoduje nierównomierny ruch tych ostatnich i ostre uderzenia klocków o koło pasowe hamulca. Prowadzi to do pojawienia się krótkotrwałych (w ciągu setnych sekundy) promieniowych obciążeń dynamicznych, które są 2-3 razy większe niż odpowiadające im siły nacisku statycznego klocków na kole hamulcowym. Dlatego coraz powszechniejsze stają się hamulce z elektrohydraulicznymi popychaczami pojemnościowymi, które mają szereg zalet w porównaniu z hamulcami elektromagnetycznymi. Należą do nich niemal nieograniczona liczba uruchomień, możliwość pracy popychacza w dowolnym trybie, zwiększona trwałość, mniejsza moc elektryczna i 12-20 razy niższy prąd rozruchowy.

Jego drążek jest również połączony obrotowo z dużym ramieniem podwójnej dźwigni zamontowanej na dźwigni hamulca. Do mniejszego ramienia dźwigni podłączony jest drążek przymocowany za pomocą nakrętek do dźwigni hamulca. Hamulec zamykany jest siłą pionowych sprężyn. Kiedy popychacz porusza się w górę, dźwignia obraca się, ściskając sprężyny i dźwignię razem klocek hamulcowy odsuwa się od koła pasowego, aż ogranicznik dotrze do podstawy. Następnie dźwignia odsuwa się od bloku.

Charakterystykę i wymiary hamulców z popychaczami elektrohydraulicznymi podano w tabeli. 4.20 i 4.21. W razie potrzeby wartość momentu hamowania podaną w tabeli można zmniejszyć poprzez regulację: do V3 dla hamulców z kołami pasowymi o średnicy 160-400 mm, do V2 - dla kół pasowych o średnicy 500 i 600 mm, do 2 /3 - z kołami pasowymi o średnicy 700 i 800 mm. Na. Podczas początkowej regulacji skoku, popychacz jest osadzony najwyższa pozycja, następnie obniż o wartość 5X i za pomocą nakrętek 5 ustal położenie drążka 4 względem dźwigni 6. Kiedy skok drążka wzrośnie na skutek zużycia klocków do wartości 5, następuje ponowna regulacja hamulca.

Popychacze elektrohydrauliczne - jednoprętowe (ryc. 4.5, a, b) i dwuprętowe (ryc. 4.5, c) - wykorzystują zasadę wytwarzania ciśnienia hydraulicznego pod tłokiem; tłoczysko otrzymuje ruch liniowy. Korpus popychacza wypełniony jest cieczą roboczą - olejem AMG-10 GOST 6794-75 (w temperaturze otoczenia +50°C - +15°C), cieczą PG-271A lub PMS-20 (w temperaturze otoczenia +20°C - 60 °C) Z). Wewnątrz obudowy znajduje się cylinder, w którym porusza się tłok z tłoczyskiem, oraz silnik elektryczny. Do wału tego ostatniego przymocowane jest koło wirnikowe z jednokierunkowym ssaniem. Korpus i drążek mają oczka do połączenia odpowiednio z podstawą i dwuramienną dźwignią hamulca.

Podczas pracy silnika elektrycznego koło wirnika wytwarza ciśnienie płynu roboczego, które przesuwa tłok wraz z tłoczyskiem 3 do góry i utrzymuje go w tym położeniu przez cały czas pracy silnika elektrycznego. Działający płyn w tym czasie przepływa z przestrzeni nad tłokiem przez kanały pomiędzy cylindrem a obudową do spodu koła 5. Po wyłączeniu silnika elektrycznego spada ciśnienie płynu roboczego, a tłok pod ciśnieniem wpływ własnego ciężaru i siły hamulca maleje.

Wadą popychaczy elektrohydraulicznych jest znaczne zmniejszenie siły działającej na drążek w przypadku odchylenia osi geometrycznej popychacza od pionu, co jest większe w porównaniu do napęd elektromagnetyczny czas reakcji i zmianę jego wartości w zależności od temperatury otoczenia.

Ryż. 4,5. Popychacze elektrohydrauliczne:
a - typ TEG; b - typ TGM; c - typ T

Ryż. 4.6. Popychacz elektromechaniczny

Każde ustawienie przestrzenne z pewnym skróceniem czasu hamowania zapewniają elektromechaniczne (odśrodkowe) popychacze, których jedna z konstrukcji to „en”:[„cV_SZpTF8Vs”, „L4B2Bh-luqQ”, „L4B2Bh-luqQ”, „DEleue_U6gY”] ,,es": ["q82_0xmrhK4","9Wwj4bsZVCs","TU-8EBMDUIg","WYzLN1TbrGw"],"pt":["NvUW2mzZZW0","5yw-mvr8Tko","Y9KMtW9whv0","v1DD028dbmo"]," fr":[" dNZ9ZxfR_PM"],"it":["5PSnMpswnXM"],"pl":["dA6C15FP_ZA"],"ro":["WuYpqjKSt_o","MPnkvNBigOI","_cTe2cz5nBI"])