Domowy zygzak Anteny telewizyjne

Zygzakowata antena telewizyjna wykonana z trzech przewodów(Rys. 1) przeznaczony jest do odbioru sygnałów telewizyjnych na pierwszych 12 kanałach na granicy strefy niezawodnego odbioru oraz w strefie półcienia. Można wykonać antenę telewizyjną dla jednego, oddzielnie wybranego kanału telewizyjnego na podstawie danych w tabeli. 1 oraz w wersji wielokanałowej, przeznaczonej do odbioru transmisji z tabeli od 1 do 5 i od 6 do 12. 2.

Ryż. 1. Zewnętrzna antena dwukierunkowa z drutem zygzakowym:

1 - pręt anteny; 2 - metalowa płytka; 3 - arkusz antenowy; 4 - sworzeń dociskowy; 5 - szyna poprzeczna; 6 - płyta dielektryczna; 7 - płyta montażowa; 8 - linia zasilająca; 9 - metalowa płytka zasilająca; 10 - uszczelka dielektryczna.

Tabela 1. Wymiary projektowe antena zygzakowata

Oznaczenie wymiarów, mm	Kanały
Oznaczenie wymiarów, mm	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
A	6300	5300	4120	3750	3460	1860	1770	1700	1640	1570	1520	1460
B	3150	2650	2060	1875	1730	930	885	850	820	785	760	730
W	260	260	260	260	260	200	200	200	150	150	150	150
Z	3150	2650	2060	1875	1730	930	885	850	820	785	760	730
A	15	15	10	10	10	10	10	7	7	7	7	7
B	100	84	64	58	53	28	27	26	25	24	23	22
D	3	3	3	3	3	3	3	3	3	3	2	2

Tabela 2. Wymiary konstrukcyjne wielokanałowej anteny zygzakowej

Kanały	Wymiary, mm
Kanały	A	B	W	Z	A	B	D
1-5 6-12	3400 950	1700 475	250 150	1700 475	10-15 7-10	100 28	3 2

Powierzchnia odbiorcza anteny telewizyjnej składa się z dwóch rombowych ramek umieszczonych w tej samej płaszczyźnie, połączonych równolegle. Do produkcji potrzebne będą: drewniane klocki o przekroju 50×60 lub 60×60 mm, lina antenowa lub drut miedziany o średnicy 2,5-3,5 mm, folia getinax lub włókno szklane, lutownica i niektóre materiały pomocnicze.

Drewniany klocek o wybranym przekroju, zapewniający maksymalną wytrzymałość konstrukcyjną, pełni jednocześnie funkcję centralnego słupa anteny i masztu pionowego. Do tego bloku są sztywno przymocowane dwie poprzeczne listwy 5 pod kątem 90°, których przekrój może być mniejszy od słupka centralnego, na przykład 40×40 mm. Listwy wcięte w stojak, zabezpieczone śrubą i dodatkowo prostokątną płytką 7 wykonaną z dielektryka.

Sześć metalowych pasków 2 jest przymocowanych do słupka centralnego od dołu i od góry, a także do końców listew poprzecznych, których mocowanie do słupka centralnego odbywa się bez żadnych izolatorów, ale do końców listew poprzecznych te listwy mocowane są wyłącznie za pomocą uszczelek izolacyjnych.

Pośrodku anteny, pomiędzy poprzecznymi listwami, przymocowana jest płytka dielektryczna 6, do której z kolei przymocowane są dwie metalowe płytki o zaokrąglonej krawędzi. Arkusz anteny składa się z trzech równolegle rozciągniętych drutów 3 wykonanych z drutu miedzianego. Dla ułatwienia montażu kołki o średnicy i wysokości 3 mm są instalowane na wszystkich metalowych listwach i płytach 2 i 9. Odległość między pinami zależy od rozmiaru między przewodnikami. Pomiędzy metalowymi płytkami 9 a listwą 6 znajduje się uszczelka z tektury lub preszpanu.

Przewody są rozciągane równolegle do siebie i przylutowywane w miejscach zagięć do metalowych płytek 2 na kołkach oraz do płytek zasilających 9. Zastosowanie przewodów o średnicy większej niż 3 mm nie tylko powoduje, że antena jest cięższa, ale także komplikuje jego instalację.

Tkanina anteny może być również wykonana z metalowych pasków lub rurek. Antenę można również złożyć z pojedynczych przewodów, co ułatwia pracę nad nią. Wykonując środkowy pręt anteny z metalowej rury, należy zapewnić możliwość jego odizolowania od tkaniny antenowej.

Antena zasilana jest kablem koncentrycznym 8 o impedancji charakterystycznej 75 omów. Po naciągnięciu i zabezpieczeniu arkusza anteny układany jest kabel zjazdowy. Przywiązuje się go do masztu od dołu i do jednego z przewodów antenowych. Oplot kabla jest przylutowany w punkcie E do płytki połączonej z drutem, do którego jest przymocowany, a rdzeń środkowy do płytki 9. Kabel ułożony jest wzdłuż dwóch stron wewnętrznego drutu jednej z rombowych ramek i jest włożony do anteny w punkcie zerowego potencjału. Mocowanie drutu do blachy można wykonać za pomocą zacisków gwintowanych.

Czasami przy słabym sygnale telewizyjnym nie jest możliwe uzyskanie wysokiej jakości obrazu na ekranie odbiornika telewizyjnego na żadnym odbieranym kanale, nawet przy prawidłowym skierowaniu anteny na centrum handlowe. Obraz i kiepskiej jakości dźwięk można znacznie poprawić stosując wzmacniacz antenowy pracujący w zakresie fal miernikowych lub konwerter w przypadku odbioru programów telewizyjnych na kanałach UHF.

Antena szerokopasmowa zygzakowa z reflektorem(rys. 2) przeznaczony jest do odbioru sygnału telewizyjnego w odległości 50-60 km od centrum handlowego. Umieszczony po wewnętrznej stronie reflektor niemal dwukrotnie zwiększa wzmocnienie, poprawia właściwości kierunkowe anteny i eliminuje odbiór sygnałów z kierunku przeciwnego.

Zygzakowata antena telewizyjna z reflektorem ma jednokierunkowy wzór promieniowania w postaci wydłużonych elips zarówno w płaszczyźnie poziomej, jak i pionowej, przy czym oba wzorce są prawie identyczne. Jeśli antena jest wykonana dla szerszego zakresu częstotliwości, wówczas wzór promieniowania w płaszczyźnie pionowej zwęża się i staje się mniejszy niż w płaszczyźnie poziomej.

Ryż. 2. Zewnętrzna antena szerokopasmowa zygzakowata z reflektorem.

Odbłyśnik wykonany jest w postaci siatki kilku równoległych przewodników, co pozwala na zmniejszenie masy odbłyśnika i znaczne zmniejszenie oporu powietrza. W takim przypadku długość przewodów tworzących szerokość odbłyśnika określa się w następujący sposób: l = 0,5l długi.maks. Jako przewodniki można stosować cienkościenne rurki o średnicy 5-10 mm. Wysokość reflektora jest określona przez odległość między przewodnikami (druty stalowe lub pręty), która zależy od minimalnej długości fali częstotliwości roboczych T= 0,l l dl.min. Przybliżoną wysokość odbłyśnika można określić ze wzoru: H = 0,6 l długi.maks. Arkusz ekranu reflektora mocowany jest do pionowego pręta (metalowego lub drewnianego). W górnym i dolnym punkcie anteny występuje potencjał zerowy, co umożliwia zabezpieczenie reflektora metalowymi częściami w tych punktach.

W urządzeniu zasilającym zastosowano kabel koncentryczny o impedancji charakterystycznej 75 omów. Kabel redukcyjny podłącza się do anteny bez USS. Kabel koncentryczny ułożony jest po obu stronach dolnego rombu anteny od punktów zasilania, następnie w dolnej części anteny kabel jest przymocowany do metalowego stojaka i biegnie wzdłuż niego do reflektora. następnie kabel podnosi reflektor do punktu znajdującego się naprzeciwko zasilacza anteny, przechodzi przez reflektor na zewnątrz i tworzy spadek kabla do telewizora.

Pręty lub rurki odblaskowe mocuje się do pręta pionowego za pomocą śrub (zacisków lub spawania). Aby zmniejszyć wagę tkaniny antenowej, można ją wykonać z drutu o średnicy 2 mm zgodnie z zaleceniami podanymi powyżej.

Wymiary konstrukcyjne anteny telewizyjnej z odbłyśnikiem podano w tabeli. 3. Tkanina antenowa może być wykonana z pojedynczych przewodników lub cienkościennych metalowych rurek lub pasków. Antenę można umieścić na drewnianej ramie wykonanej z drewnianych klocków i listew. Kabel koncentryczny podłączony jest do metalowych płytek zasilających wykonanych w formie zaokrąglonych segmentów.

Tabela 3. Wymiary konstrukcyjne szerokopasmowego CTA z odbłyśnikiem

Wymiary, mm	Kanały
Wymiary, mm	1-5	6-12
A	3400-4200	1700-2200
B	1700-2100	475-600
N	3900-4200	1170
Z	1700-2100	475-600
l	3200	900
T	300	130
W	620	175
d 1	2	2
D	2	2

Zaleca się wykonanie zygzakowatych anten telewizyjnych z metalowych rurek tylko do odbioru sygnałów telewizyjnych o wysokich częstotliwościach na kanałach 21-39. Średnicę drutów antenowych określa się w następujący sposób: D = (0,016...0,02)l długośćmaks. Oznacza to, że do pracy na kanałach 1-4 antena musi być wykonana z rurek o średnicy 100-120 mm i 50-65 mm do pracy na 5. kanale, a dla kanałów 6-11 - z rur o średnicy 30-65 mm, 35 mm i 20-27 mm – dla 12-tego kanału. Jest całkowicie jasne, że z rur o tej średnicy trudno jest wykonać zewnętrzną tkaninę antenową, antena będzie miała bardzo dużą masę, a biorąc pod uwagę efekt wiatru i obciążenie wiatrem, konstrukcja anteny będzie wymagała znacznego wzmocnienia nośności Części. Dlatego arkusz anteny nie jest wykonany z rur, ale z kilku równoległych drutów, które oczywiście można zastąpić prętami lub metalowymi paskami.

Spawana antena zygzakowata wykonana z rurek z odbłyśnikiem. Jeśli jednak istnieje potrzeba wykonania blachy antenowej z rurek, można zmniejszyć ich średnicę, co choć zmniejszy moc elektryczną parametry anteny, ale nie znacząco i podczas spawania znacznie zwiększy wytrzymałość konstrukcyjną anteny. Jedną z opcji takiej anteny pokazano na rysunku 3.

Ryż. 3. Zewnętrzna spawana antena zygzakowata wykonana z cienkościennych rurek z odbłyśnikiem

Tabela 4. Wymiary konstrukcyjne spawanej ETA z odbłyśnikiem wykonanym z rurek

Wymiary, mm	Kanały
Wymiary, mm	1-5	6-12
A	3400	950
B	1700	475
W	3200	900
Z	1700	475
1	3900	1050
A	10-15	7-10
D	15-25	8-15
d 1	5-8	2-3
mi	620	175
G	100	28

Rama podwójna wykonana jest z odcinków rur metodą spawania gazowego lub lutowania według wymiarów podanych w tabeli. 4. Wystarczającą wytrzymałość konstrukcji ramy uzyskuje się poprzez sztywne zamocowanie spawanych rur w górnej, dolnej i środkowej części anteny, gdzie działa potencjał zerowy. W tym przypadku ramka łączona jest z odbłyśnikiem za pomocą metalowych stojaków, również poprzez spawanie i nie wymaga stosowania uszczelek izolacyjnych w punktach B i C.

Przewód redukcyjny prowadzony jest wzdłuż metalowego pręta anteny i mocowany do niego za pomocą uchwytów od wewnętrznej strony do punktu A, który leży naprzeciwko zasilacza, następnie schodzi do punktu B i wzdłuż stojaka łączącego ramkę i reflektor z anteną. dolny punkt połączenia rur.

Od tego momentu kabel idzie bez górnej osłony izolacyjnej po prawej lub lewej stronie dolnej połowy ramy do źródła zasilania. Oplot kabla koncentrycznego przylutowany jest w dolnej części ramki przy wejściu do tuby, a w zasilaczu - do jednego z króćców tuby. Wewnętrzny rdzeń kabla koncentrycznego jest przylutowany do przeciwległego złącza dwóch rurek zasilacza.

Spawana konstrukcja anteny dobrze wytrzymuje zewnętrzne obciążenia mechaniczne, zapewniając stabilny odbiór fal.

Przy produkcji anteny ważna jest odległość od arkusza anteny do arkusza reflektora, którą należy zachować z wystarczającą dokładnością. W przypadku stosowania masztu metalowego blacha odblaskowa jest do niego mocowana bez izolatorów.

Podwójna trójkątna antena spawana zygzakiem(ryc. 4). Jest to jedna z odmian anten zygzakowatych, której płótno w odróżnieniu od wcześniej omawianych anten różni się tym, że zamiast dwóch rombów składa się z dwóch trójkątnych ramek, dzięki czemu zmniejsza się jej rozmiar. Charakterystyka promieniowania anteny w płaszczyźnie poziomej bez reflektora to ósemka.

Ryż. 4. Zewnętrzna antena rurowa spawana zygzakiem z podwójnym trójkątem:

1 - rura antenowa; 2 - maszt; 3 - metalowa uszczelka; 4 - płytka dielektryczna: 5 - przewód redukcyjny: 6 - wspornik mocujący

Tabela 5. Wymiary konstrukcyjne spawanej anteny rurowej dwutrójkątnej

Kanały	Wymiary, mm
Kanały	A	W	Z	A	D
1	2370	2390	1670	20	75
2	1980	2000	1390	20	63
3	1510	1530	1060	20	48
4	1370	1390	964	20	43
5	1250	1270	880	20	40
6	661	681	466	20	21
7	632	652	445	20	20
8	605	625	426	20	19
9	580	600	410	20	18
10	558	578	390	20	17
11	538	558	378	20	16
12	518	538	365	20	15

Poza kształtem płótna i wymiarami konstrukcyjnie nie różni się od przedstawionych powyżej anten. Może być również wyposażony w reflektor, a płótno może być wykonane z drutu lub przewodu antenowego. Różne opcje projektowania trójkątnych anten zygzakowych przedstawiono na rysunkach 4-6, a wymiary konstrukcyjne odpowiednio w tabelach 5-6.

Ryż. 5. Antena zewnętrzna z podwójnym trójkątem:

1 - tablica kontaktowa; 2 - przewód antenowy: 3 - maszt; 4 - kabel redukcyjny; 5 - szyna uziemiająca, 6 - listwa dielektryczna; 7 - zasilacz antenowy; 8 - śruba M5?25; 9 - tablica zasilająca.

Tabela 6. Wymiary konstrukcyjne DTZA wykonanego z prętów stalowych

Kanały	Wymiary, mm
Kanały	A	B	W	G	Z	A	B	D
1, 3-5	2390	2120	2540	135	2140	20	1490	3
2, 5	1980	1760	2120	112	1780	20	1240	3
3, 6	1660	1470	1770	93	1490	20	1030	3
4, 6	1430	1270	1510	80	1290	20	890	3
5-8	1250	1110	1320	70	1130	20	780	3
5, 9-11	1310	1160	1400	73	1180	20	815	2,5
6-10	659	585	716	37	605	20	413	2,5
7-12, 21	635	563	691	36	583	20	396	2
8-12, 22	610	540	665	35	560	20	380	2
9-12, 23	586	520	639	33	540	20	365	2
10-12, 24	557	495	608	31	515	20	350	2
11, 12, 25-27	535	475	585	30	495	20	336	2
12, 25-32	518	460	367	29	480	20	324	2

Ryż. 6. Zewnętrzna, całkowicie spawana antena dwutrójkątna z osłoną:

1 - maszt; 2 - rura ekranowa; 3 - stojak łączący; 4 - wibrator; 5 - szyna uziemiająca; 6 - wspornik; 7 - kabel redukcyjny.

Tabela 7. Wymiary konstrukcyjne całkowicie spawanego DTZA z ekranem

Kanały	Wymiary. mm
Kanały	A	B	W	G	D	mi	DO	A	D	d 1
1-3, 5	2600	2980	2600	2390	1490	1040	260	20	30	10
2, 5	2170	2480	2170	1980	1240	870	220	20	30	10
3, 6	1800	2060	1800	1660	1030	720	180	20	25	8
4, 6	1560	1790	1560	1430	890	625	160	20	25	8
5-8	1370	1560	1370	1250	780	550	140	18	20	6
5, 9-11	1430	1630	1430	1310	815	570	145	18	20	6
6-10	700	826	700	659	413	290	50	15	15	5
7-12, 21	690	792	690	635	396	277	46	15	14	5
8-12, 22	665	760	665	610	380	265	44	15	12	4
9-12, 23	639	730	640	586	365	251	40	15	12	4
10-12, 24	608	700	610	557	350	240	38	15	10	3
11, 12, 25-27	585	672	590	535	336	234	35	15	10	3
12, 25-32	567	648	570	518	324	227	30	15	10	3

Częściowa antena zygzakowata(rys. 7) przeznaczony jest do odbioru sygnału telewizyjnego w odległości do 50 km od centrum handlowego. Antena umożliwia odbiór programów telewizyjnych w zakresie częstotliwości kanałów 1-5 lub 6-12. Strukturalnie antena jest prosta, jej wysokość jest w przybliżeniu o połowę mniejsza niż w przypadku przewodowej anteny telewizyjnej (ryc. 1). Jak widać na rysunku przedstawia on jedynie jego dolną część. Aby jednak podłączyć antenę, konieczne jest użycie USS, na przykład jak SSTF(Rys. 8), który jest stosowany w antenach szerokopasmowych wszystkich typów, w tym anten wewnętrznych. Nazywa się to USS Transformator równoważąco-dopasowujący na ferrytach(SSTF). Schemat połączeń uzwojeń SSTF pokazano na rysunku 9. Urządzenie działa dobrze na wszystkich pierwszych 12 kanałach telewizyjnych.

Ryż. 7. Zewnętrzna częściowa antena zygzakowata:

1 - drut z tkaniny antenowej; 3 - listwa stykowa; 4 - kołek; 5 - pręt nośny; 6 - kabel redukcyjny; 7 - transformator dopasowujący typu SSTF

Tabela 8. Wymiary konstrukcyjne niekompletnego RTA

Kanały	Wymiary. mm
Kanały	A	B	W	Z	B	A
1	3150	3150	2228	350	100	15
2	2650	2650	1874	260	84	15
3	2060	2060	1460	200	64	15
4	1875	1875	1325	180	58	15
5	1730	1730	1225	170	53	15
6	930	930	660	100	28	12
7	885	885	625	95	27	12
8	850	850	600	95	26	12
9	820	820	580	90	25	10
10	785	785	555	85	24	10
11	760	760	538	85	23	10
12	730	730	516	85	22	10

SSTF wykonywany jest na pierścieniach ferrytowych wysokiej częstotliwości marki 50VCh o wymiarach 7?4?2, lub marki 1000BH o wymiarach 7?4?2, lub marki 100VCh o wymiarach 8.4?3.5?2. Konstrukcja transformatora może wykorzystywać dwa pierścienie ferrytowe z własnymi uzwojeniami lub jeden pierścień z dwoma uzwojeniami. Każde uzwojenie transformatora zawiera osiem zwojów drutu uzwojenia nawiniętego na dwa druty. Można zastosować drut nawojowy marki PEV-2, PEL, PELSHO lub PEVTL o średnicy 0,23 mm, z izolacją. Trzeba jednak pamiętać, że zastosowanie transformatora na jednym pierścieniu ferrytowym daje słabe rezultaty. Do obwodu przyłączeniowego transformatora wprowadza się kondensator C typu KD-1-1 pF.

Ryż. 8. Typ USS „transformator równoważący na ferrytach”

Ryż. 9. Schemat podłączenia SSTF z aktywnym wibratorem.

Jak wynika ze schematu (rys. 9), początek uzwojenia I łączy się z prawym ramieniem wibratora, a jego koniec łączy się z rdzeniem wewnętrznym koncentrycznego kabla redukcyjnego; początek uzwojenia pierwotnego I i - z początkiem uzwojenia II i jest uziemiony w punkcie 0 wibratora półfalowego. Koniec uzwojenia pierwotnego I jest połączony poprzez kondensator C z wewnętrznym rdzeniem kabla redukcyjnego. Koniec uzwojenia II jest podłączony bezpośrednio do rdzenia centralnego przewodu redukcyjnego. Początek uzwojenia II, a - z drugim lewym ramieniem wibratora. Koniec uzwojenia wtórnego II, a - z końcem uzwojenia I, a i jest uziemiony w punkcie 0, gdzie antena jest przymocowana do masztu.

Wymiary konstrukcyjne anteny podano w tabeli. 8. Aby poprawić parametry elektryczne i wyeliminować odbiór sygnałów telewizyjnych z przeciwnego kierunku, antenę można umieścić przed metalowym ekranem. W takim przypadku ekran można zamontować bez mechanicznego połączenia z konstrukcją anteny.

Antena dwunastokanałowa na obręczy(Rys. 10) przeznaczony jest do odbioru sygnałów telewizyjnych w zakresie częstotliwości od 48,5 do 230 MHz. Taką antenę często można spotkać na obszarach wiejskich. Radioamatorzy nazywają tę antenę także „pajęczą siecią” ze względu na jej zewnętrzne podobieństwo. Twórcą anteny jest K. P. Kharchenko.

Dobrą jakość obrazu i dźwięku przy zastosowaniu tej anteny można osiągnąć pod warunkiem, że antena jest zaprojektowana do odbioru wszystkich programów na pierwszych 12 kanałach w pełnej zgodności z rysunkami, bez odchyleń od głównych wymiarów. Antenę można zastosować na terenach oddalonych o ponad 50 km od potężnego centrum handlowego w strefie widoczności, a także w strefie półcienia. Antena bez reflektora odbiera sygnały z obu przeciwnych stron, ponieważ jej wzór promieniowania wygląda jak zwykła ósemka z głębokimi spadkami w kierunkach bocznych.

Ryc. 10. Zewnętrzna szerokopasmowa 12-kanałowa antena typu pająk

Podstawą konstrukcyjną wielokanałowej anteny szerokopasmowej jest regularny okrąg wykonany z cienkościennej rurki o średnicy 10-16 mm. Lepiej jest użyć rurki miedzianej lub mosiężnej (w skrajnych przypadkach można użyć stali lub duraluminium). Wymaganie to wynika z faktu, że do tej obręczy należy następnie przylutować przewody promieniowe, aby utworzyć połączenie bez oporów przejściowych. Lutowanie do rurki stalowej lub duraluminiowej w domowym warsztacie jest trudne (w tym przypadku mocne połączenie można uzyskać jedynie poprzez spawanie w gazie obojętnym, np. argonie).

Zamiast cienkościennej rurki można zastosować metalową listwę, zespawać ją doczołowo i wzmocnić usztywniaczem. Aby wykonać antenę, należy umieścić obręcz i wywiercić otwory w celu wzmocnienia w nich przewodów promieniowych. Pierścień jest podzielony na dwie równe części i oznaczony, tworząc poziomą przekątną. Z zaznaczonych punktów D i D rozkładamy po obu stronach kąty podziału okręgu na sektory tak, aby otrzymać osiem sektorów o kącie środkowym 35° każdy. Odległość pomiędzy punktami E i F jest regulowana przez wybrany kanał. Dla pierwszego kanału odległość pomiędzy punktami E i G wynosi około 800 mm. Wraz ze wzrostem liczby kanałów odległość ta maleje. W przypadku pierwszego kanału telewizyjnego zewnętrzna średnica pierścienia wynosi 2992 mm.

Tabela 9. Wymiary elementów anteny dwunastokanałowej na obręczy

Kanały	Wymiary, mm						Długość fali, odpowiedni średnia częstotliwość kanał, m
Kanały	L	D	D 1	D2	D	A	Długość fali, odpowiedni średnia częstotliwość kanał, m
1	7200	120	110	2292	3	40	5.72
2	6120	120	110	1948	3	40	4.84
3	4750	120	110	1512	3	40	3.75
4	4320	120	110	1375	3	40	3.41
5	3600	120	110	1146	2.5	38	3.13
6	2160	120	110	688	2.5	38	1.68
7	2030	120	110	646	2.5	36	1.61
8	1950	120	110	620	2.5	36	1.55
9	1865	120	110	594	2	35	1.48
10	1800	120	110	575	2	35	1.43
11	1730	120	110	550	2	35	1.37
12	1660	120	110	530	2	35	1.32

Po zaznaczeniu od wewnętrznej strony pierścienia wierci się dziesięć otworów o średnicy 3-3,2 mm. Ponadto w każdej połowie pierścienia otwory te znajdują się w jednakowej odległości od siebie. Końce drutów promieniowych wkłada się w otwory, skręca i lutuje. Głównym elementem anteny jest zasilacz, który umiejscowiony jest dokładnie na środku anteny. Zespół napędowy składa się z podstawy dielektrycznej wykonanej w kształcie koła o średnicy D, dwóch podkładek 8 wykonanych w formie sektorów o tej samej średnicy co podstawa oraz dwóch podkładek zwiększających sztywność konstrukcji. Podstawa wykonana jest z materiału dielektrycznego, np. plexi. Listwy stykowe 8 wykonane są z mosiądzu o grubości 2 mm. W każdą płytkę przynitowano pięć szpilek z drutu miedzianego o średnicy d. Płytki mocuje się do podłoża za pomocą trzech śrub z nakrętkami M5. Przewody promieniowe 6 są przymocowane do kołków i przylutowane. Przed lutowaniem tych przewodów zasilacz mocuje się do drewnianego klocka 10 o wysokości 100 mm za pomocą dwóch śrub 9. Przed montażem pierścień mocuje się do masztu w punktach B i C bez przekładek izolacyjnych, ponieważ w tych punktach antena ma zerowy potencjał.

Przewody promieniowe 6, pierścień 1 i płytki 8 zasilacza tworzą prawy i lewy sektor anteny, symetrycznie względem masztu. W tych sektorach pięć rzędów przewodów poprzecznych jest przylutowanych do przewodów promieniowych w równych odległościach od siebie. Wszystkie przewodniki wykonane są z drutu miedzianego o średnicy d lub z przewodu antenowego.

Zasilacz wykonany jest z kabla koncentrycznego o impedancji charakterystycznej 75 Ohm. Z telewizora kabel dolny jest układany wzdłuż masztu, do którego jest przywiązany lub zabezpieczony zaciskami. W punkcie B kabel przywiązujemy do masztu i do pierścienia, następnie układamy go wzdłuż pierścienia lewego sektora anteny do punktu D, gdzie zostaje on zamocowany i zwrócony w stronę środka anteny.

Aby zapobiec zwisaniu lub zwisaniu kabla podczas podmuchów wiatru, mocuje się go taśmą klejącą co 150 mm. Rdzeń środkowy kabla koncentrycznego mocuje się poprzez lutowanie lub przykręcanie do prawej płytki mocy 8, a oplot kabla mocuje się w ten sam sposób do lewej płytki mocy. Po zamontowaniu zasilacz należy zamknąć plastikową osłoną.

Kabel koncentryczny jest przylutowany bezpośrednio do anteny bez USS, ponieważ główne parametry elektryczne anteny są zgodne z parametrami wejściowymi telewizora.

Jeśli maszt antenowy jest wykonany z drewnianego klocka, konieczne jest ułożenie drutu uziemiającego, zamykając go w punktach B i C.

K. Charczenko

Odbiór programów telewizyjnych na częstotliwościach radiowych z zakresu 470...622 MHz (21-39 kanałów) fale decymetrowe(DCV) wymaga odpowiedniego podejścia do obliczeń i projektowania urządzeń antenowych.

Niektórzy radioamatorzy próbują rozwiązać ten problem, po prostu przeliczając, w oparciu o zasady podobieństwa elektrodynamicznego anten, parametry istniejących konstrukcji anten telewizyjnych na falach metrowych (kanały 1-12). Jednocześnie nieuchronnie napotykają trudności w samym przeliczeniu i często nie uzyskują pożądanych rezultatów.

Jakie są podstawowe zasady podejścia do rozwiązania tego problemu?

W wolnej przestrzeni fale radiowe emitowane przez antenę wykazują rozbieżność sferyczną, w wyniku czego natężenie pola elektrycznego E maleje odwrotnie proporcjonalnie do odległości r od anteny.

W realne warunki rozchodzące się fale radiowe ulegają większemu tłumieniu niż w wolnej przestrzeni. Aby uwzględnić to tłumienie, wprowadza się współczynnik tłumienia F(r) = E/Esv, który charakteryzuje stosunek natężenia pola dla warunków rzeczywistych do natężenia pola w wolnej przestrzeni w równych odległościach, przy identycznych antenach i dostarczanych do nich mocach itp. Używając współczynnika tłumienia Natężenie pola generowanego przez antenę nadawczą w warunkach rzeczywistych w odległości r można wyrazić jako

Antena odbiorcza przetwarza energię fali elektromagnetycznej na sygnał elektryczny. Zdolność tej anteny jest ilościowo scharakteryzowana przez jej efektywną powierzchnię Seff. Odpowiada obszarowi czoła fali, z którego pochłaniana jest cała zawarta w nim energia.Obszar ten jest powiązany z LPC zależnością:

To, co tu podano, pozwala nam napisać równanie transmisji radiowej, które łączy parametry sprzętu komunikacyjnego (nadajnika i odbiornika) oraz anten i określa poziom sygnału na ścieżce: przy mocy nadajnika P1 moc sygnału P2 na wejściu odbiornika będzie równa Do

Mnożnik w tym wyrażeniu, podany w nawiasie, określa podstawową stratę propagacyjną fal radiowych (podstawową stratę transmisyjną). W tym przypadku zakłada się, że antena jest dobrana do zasilacza, a zasilacz do odbiornika telewizyjnego, a dodatkowo antena jest spolaryzowana dopasowana do pola sygnału.

Rozważmy bardziej szczegółowo wyrażenie (11).

Ten konkretny przykład pokazuje, że wraz ze wzrostem częstotliwości programów telewizyjnych (zmniejszeniem długości fali) moc sygnału docierającego do wejścia telewizora, przy niezmienionych pozostałych parametrach, szybko maleje, co oznacza, że warunki odbioru ulegają pogorszeniu. Po stronie transmisji starają się zrekompensować te problemy, zwiększając produkt P1U1. Jednak w rzeczywistych warunkach mnożnik F(r) i wydajność zasilacza odbiorczego maleją wraz ze wzrostem częstotliwości, więc konieczność zwiększenia zysku anteny odbiorczej Y2 staje się nieunikniona. Wniosek ten pociąga za sobą kolejny, a mianowicie, że aby z reguły niezawodnie odbierać programy na kanałach telewizyjnych 21-39, konieczne jest zastosowanie nowych, bardziej kierunkowych anten w porównaniu do anten stosowanych w zakresie długości fal kanałów 1-5.

Chcąc uzyskać stabilny odbiór programów telewizyjnych, radioamatorzy zmuszeni są komplikować anteny, na przykład budować układy antenowe, czyli łączyć ze sobą kilka sprawdzonych w praktyce anten tego samego typu (każda ma własną parę). punktów zasilania) z wspólny system zasilacz i tylko jedna (wspólna dla wszystkich) para punktów zasilania. Jednocześnie często nie doceniają znaczenia stopnia dopasowującego przy konstruowaniu układów antenowych, co wiąże się ze stosunkowo złożonymi pomiarami. Zilustrujmy to konkretnym przykładem.

Podobny efekt uzyskuje się, gdy trzy elementy są połączone równolegle (ryc. 1, c). Kontynuując takie rozumowanie, możemy otrzymać zależność przedstawioną na rys. 2.

Tutaj efektywna powierzchnia anteny jest wprost proporcjonalna do liczby n emiterów w układzie, a także sumy mocy pochłanianej przez antenę P. Moc P pr dostarczana do odbiornika wraz ze wzrostem liczby n asymptotycznie zbliża się do 4Po. Ten przykład pokazuje daremność prób zwiększania zysku układu antenowego bez uwzględnienia koordynacji jego elementów z zasilaczem. Trudności związane z dopasowaniem pokonuje się albo stosując specjalne urządzenia dopasowujące, albo dobierając specjalne typy anten. Przykładowo w zakresach fal decymetrowych, a zwłaszcza centymetrowych, z reguły stosuje się tzw. anteny aperturowe, czyli tubowe lub paraboliczne. Osobliwością takich anten jest to, że mają one proste, „małe” zasilanie i „duży”, stosunkowo złożony reflektor. Duży odbłyśnik określa właściwości kierunkowe anteny i decyduje o jej wydajności.

Wykonanie anten aperturowych na pasmo DCV w warunkach amatorskich nie jest możliwe, ponieważ są one nieporęczne i złożone. Można jednak skonstruować coś w rodzaju anteny aperturowej, opierając ją na zasilaniu w postaci dobrze znanej anteny zygzakowatej (anteny Z). Tkanina takiej anteny składa się z ośmiu zamkniętych identycznych przewodników, które tworzą dwie komórki w kształcie rombu (ryc. 3).

W szczególności do ukształtowania charakterystyki promieniowania anteny konieczne jest, aby emitery były ustawione w fazie i rozmieszczone względem siebie. Antena Z posiada jedną parę punktów mocy (a-b), do których bezpośrednio podłączony jest zasilacz. Dzięki takiej konstrukcji anteny jej przewodniki są wzbudzane w taki sposób (szczególny przypadek kierunku prądów w przewodach anteny na rys. 3 pokazano strzałkami), że powstaje rodzaj układu czterech wibratorów w fazie uformowany. W punktach P-P przewody arkusza anteny są ze sobą zwarte i zawsze występuje tu antywęzeł prądowy. Antena posiada polaryzację liniową. Orientacja wektora pola elektrycznego E na ryc. 3 pokazano strzałkami.

Charakterystyka promieniowania anteny Z odpowiada zakresowi częstotliwości z zakładką fmax/fmin = 2-2,5. Jego kierunkowość w niewielkim stopniu zależy od zmian kąta a (alfa), ponieważ w miarę jego wzrostu spadek kierunkowości anteny w płaszczyźnie H jest kompensowany wzrostem kierunkowości w płaszczyźnie E i odwrotnie. Charakterystyka kierunkowa anteny typu S jest symetryczna względem płaszczyzny, w której znajdują się przewodniki jej tkaniny.

Ze względu na to, że w punktach P-P nie ma przerwy w przewodach tkaniny antenowej, występują punkty o potencjale zerowym (zera napięć i maksima prądu) niezależnie od długości fali. Ta okoliczność pozwala obejść się bez specjalnego baluna przy zasilaniu kablem koncentrycznym.

Kabel przebiega przez punkt zerowego potencjału P i prowadzony jest dwoma przewodami sieci antenowej do punktów mocy (rys. 4). Tutaj oplot kabla jest podłączony do jednego z punktów zasilania anteny, a przewód środkowy do drugiego. W zasadzie oplot kabla w punkcie P również wymaga zwarcia z tkaniną anteny, jednak jak pokazuje praktyka, nie jest to konieczne. Wystarczy przeprowadzić kabel do żył blachy antenowej w punkcie P, nie naruszając jej osłony PCV.

Antena zygzakowata jest szerokopasmowa i wygodna, ponieważ jej konstrukcja jest stosunkowo prosta. Ta właściwość pozwala na znaczne odchylenia (nieuniknione podczas produkcji) w tym czy innym kierunku od obliczonych wymiarów jego elementów praktycznie bez naruszania parametrów elektrycznych.

Krzywa 1 pokazana na ryc. 5, charakteryzuje zależność BEF od

Korzystając z wykresów na ryc. 5, możliwe jest zbudowanie anteny typu Z o maksymalnej możliwej wydajności tego typu arkusze antenowe. Jego impedancja wejściowa w zakresie częstotliwości zależy w dużej mierze od wymiarów poprzecznych przewodów, z których wykonana jest tkanina. Im grubsze (szersze) przewody, tym lepsze dopasowanie anteny do zasilacza. Ogólnie rzecz biorąc, dla tkaniny anteny s odpowiednie są przewodniki o różnych profilach - rury, płyty, narożniki itp.

Zasięg działania anteny Z można rozszerzyć w kierunku niższych częstotliwości bez zwiększania rozmiaru L poprzez utworzenie dodatkowej rozproszonej pojemności przewodów jej tkaniny oraz wymiary ogólne, wyrażone w maksymalnych długościach fal w zakresie roboczym, zmniejsz. Osiąga się to poprzez zmostkowanie części przewodów anteny typu Z dodatkowymi przewodami (rys. 6),

Które tworzą dodatkową rozproszoną pojemność.

Charakterystyka promieniowania takiej anteny w płaszczyźnie E jest podobna do charakterystyki wibratora symetrycznego. W płaszczyźnie H wzorce promieniowania ulegają znaczącym zmianom wraz ze wzrostem częstotliwości. Zatem na początku zakresu częstotliwości pracy są one jedynie nieznacznie ściskane przy kątach bliskich 90°, a na końcu zakresu pracy pole w sektorze kątowym ±40...140° jest praktycznie nieobecne.

Aby zwiększyć kierunkowość anteny składającej się z tkaniny zygzakowatej, stosuje się płaski reflektor ekranowy, który odbija część energii o wysokiej częstotliwości padającej na ekran w kierunku tkaniny antenowej. W płaszczyźnie płótna faza pola wysokiej częstotliwości odbitego przez reflektor powinna być zbliżona do fazy pola utworzonego przez samo płótno. W tym przypadku następuje wymagane dodanie pól, a ekran odblaskowy w przybliżeniu podwaja początkowy zysk anteny. Faza odbitego pola zależy od kształtu i wielkości ekranu, a także od odległości S pomiędzy nim a arkuszem anteny.

Z reguły wymiary ekranu są znaczne, a faza pola odbitego zależy głównie od odległości S. W praktyce odbłyśnik rzadko wykonywany jest w postaci pojedynczej blachy. Częściej składa się z szeregu przewodników umieszczonych w tej samej płaszczyźnie równoległej do wektora pola E.

Długość przewodów uzależniona jest od maksymalnej długości fali (Lambda max) zakresu działania oraz wielkości aktywnej tkaniny antenowej, która nie powinna wystawać poza ekran. W płaszczyźnie E reflektor musi być nieco większy niż połowa maksymalnej długości fali. Im grubsze są przewodniki, z których wykonany jest odbłyśnik i im bliżej siebie są one umieszczone, tym mniej padającej na niego energii wycieka do tylnej półprzestrzeni.

Ze względów projektowych ekran nie powinien być zbyt gęsty. Wystarczy, aby odległości między przewodami o średnicy 3...5 mm nie przekraczały 0,05...0,1 - minimalnej długości fali zakresu roboczego. Przewodniki tworzące ekran można łączyć ze sobą w dowolnym miejscu, a nawet przyspawać lub przylutować do metalowej ramy. Jeżeli znajdują się one w płaszczyźnie samego odbłyśnika lub za nim, to można pominąć ich wpływ na pracę odbłyśnika.

Aby uniknąć dodatkowych zakłóceń, nie należy dopuścić, aby przewody (antena lub panele reflektorów) ocierały się lub stykały ze sobą pod wpływem wiatru.

Jeden z możliwe opcje Antena z reflektorem pokazana na rys. 7.

Jego aktywna tkanina składa się z płaskich przewodników - pasków, a reflektor - z rurek. Ale może być całkowicie metalowy. W punktach połączeń elementów anteny musi istnieć niezawodny kontakt elektryczny.

Na wartość BVV w ścieżce o impedancji charakterystycznej 75 omów istotny wpływ ma zarówno szerokość paska dpl (lub promień drutu) aktywnej tkaniny antenowej, jak i odległość S, z której jest ona usuwana z ekranu .

Wraz ze wzrostem odległości S maleje skuteczność anteny i zawęża się zakres częstotliwości, w ramach którego właściwości kierunkowe s-anteny nie ulegają zauważalnym zmianom. Zatem z punktu widzenia poprawy efektywności anteny pożądane jest zmniejszenie odległości S, a z punktu widzenia dopasowania jej zwiększenie.

Stojaki służą do mocowania arkusza anteny do odbłyśnika płaskiego. W punktach P-P (ryc. 6 i 7) stojaki mogą być metalowe lub dielektryczne, a w punktach U-U muszą być dielektryczne.

W wielu praktycznych przypadkach odbioru sygnałów na 21-39 kanałach telewizyjnych dostępny współczynnik wzmocnienia (GC) anteny typu Z z płaskim ekranem może być niewystarczający. Zysk, jak już wspomniano, można zwiększyć, budując układ antenowy, na przykład składający się z dwóch lub czterech anten typu S z płaskim ekranem. Istnieje jednak inny sposób na zwiększenie wzmocnienia - komplikując kształt reflektora anteny typu Z.

Podajemy przykład, jaki powinien być reflektor anteny typu Z, aby jego zysk odpowiadał wartości wzmocnienia układu antenowego w fazie zbudowanego z czterech anten typu Z. Ścieżka ta jest najprostsza i najbardziej dostępna w praktyce amatorskiej niż budowanie układu antenowego.

Na rysunkach anteny podano wymiary wszystkich jej elementów w odniesieniu do odbioru programów telewizyjnych na kanałach 21-39.

Aktywna tkanina anteny pokazana na rys. 6, wykonany jest z płaskich blach o grubości 1...2 mm, zachodzących na siebie i skręconych za pomocą śrub i nakrętek. W punktach styku płytek musi istnieć niezawodny kontakt elektryczny. Konstrukcyjnie aktywny arkusz anteny ma symetrię osiową, co pozwala na pewny montaż na płaskim ekranie. Aby to zrobić, użyj słupków pomocniczych, umieszczając je na górze P-P i Kwadrat U-U, utworzony przez płytki tkaniny antenowej. Punkty P-P mają potencjał „zero” w stosunku do „ziemi”, dlatego stojaki w tych taczkach mogą być wykonane z dowolnego materiału, w tym z metalu. Punkty U-U mają pewien potencjał w stosunku do „ziemi”, dlatego stojaki w tych punktach powinny być wykonane wyłącznie z dielektryka (na przykład z pleksi). Kabel (liniowiec) do punktów zasilających a-b prowadzony jest wzdłuż metalowego wspornika do jednego (dolnego) punktu P, a następnie wzdłuż boków blachy anteny (patrz rys. 6). Specjalna uwaga należy zwrócić uwagę na orientację wektora E, który charakteryzuje właściwości polaryzacyjne anteny. Kierunek wektora E pokrywa się z kierunkiem łączącym punkty a-b zasilania anteny. Luka między " punkty a-b powinna wynosić około 15 mm bez wyszczerbień i innych śladów niestarannej obróbki płytek.

Podstawą płaskiego ekranu reflektorowego jest metalowy krzyż, na którym, podobnie jak na ramie, umieszczona jest czynna blacha anteny i przewody ekranujące. Za pomocą poprzeczki zespół antenowy jest bezpiecznie przymocowany do masztu w taki sposób, aby po podniesieniu znajdował się wyżej niż lokalne obiekty zakłócające (rys. 8).

Przy wykonywaniu odbłyśnika typu „róg ścięty” wszystkie boki odbłyśnika płaskiego są przedłużone klapkami i wygięte tak, aby uzyskać kształt przypominający „półzapadnięte” pudełko, którego spód stanowi płaski ekran, a ściany to klapy. Na ryc. 9

Taki odbłyśnik wolumetryczny pokazano na trzech rzutach o wszystkich wymiarach. Może być wykonany z rur metalowych, płyt, wyrobów walcowanych o różnych profilach. W punktach przecięcia metalowe pręty muszą być spawane lub lutowane. Na tej samej rys. Rysunek 9 pokazuje również położenie aktywnego skrzydła anteny punkty P-P, U-U. Płótno jest usuwane z płaskiego odbłyśnika - dolnej części ściętego rogu - o 128 mm. Strzałka symbolizuje orientację wektora E. Prawie wszystkie rzuty prętów reflektora na płaszczyznę czołową są równoległe do wektora E. Jedynym wyjątkiem jest część prętów mocy tworzących ramę reflektora. Jeżeli odbłyśnik wykonany jest z rurek, średnica rurek prętów zasilających może wynosić 12...14 mm, a pozostałych 4...5 mm.

Sprawność anteny z odbłyśnikiem typu „rożek ścięty” dla danych wymiarów jest porównywalna ze skutecznością rombu wolumetrycznego (1) i zmienia się w zakresie częstotliwości w granicach 40...65. Oznacza to, że przy wyższych częstotliwościach zasięgu działania anteny połowa kąta rozwarcia jej charakterystyki promieniowania wynosi około 17°.

Kształt układu anteny pokazany na ryc. 9 jest w przybliżeniu taka sama dla obu płaszczyzn polaryzacji. Instalując antenę na ziemi, jest ona skierowana w stronę centrum telewizyjnego. Konstrukcja anteny jest osiowo symetryczna w stosunku do kierunku centrum telewizyjnego, co w przypadku instalacji na maszcie może stać się źródłem błędu polaryzacji. Tutaj należy wziąć pod uwagę, jaką polaryzację mają sygnały dochodzące z centrum telewizyjnego. Z ich poziomymi punktami polaryzacji jedzenie a-b anteny muszą być umieszczone w płaszczyźnie poziomej, a przy polaryzacji pionowej - w płaszczyźnie pionowej.

Literatura
Kharchenko K., Kanaev K. Wolumetryczna antena rombowa. Radio, 1979, nr 11, s. 23. 35-36.
[e-mail chroniony]

Aktywne anteny UHF zygzakowate

Do odbioru sygnały telewizyjne w paśmie UHF szczególnie w niesprzyjających warunkach należy zastosować dobre anteny ze wzmacniaczami antenowymi, czyli antenami aktywnymi. Autor opublikowanego artykułu opowiada o doświadczeniach w budowie takich anten.

W paśmie UHF zastosowanie wydajnych systemów zasilania antenowego (AFS) do odbioru sygnałów w trudnych warunkach nie straciło na znaczeniu. Stosunkowo mała długość λ tych fal umożliwia tworzenie bardzo wydajnych anten o stosunkowo małych rozmiarach.

Po długich eksperymentach z różnymi antenami za podstawę przyjęto dobrze znaną antenę zygzakowatą pokazaną na ryc. 1. 1. Konstrukcyjnie, w klasycznej formie, blacha anteny składa się z dwóch identycznych części w kształcie rombu, obróconych względem siebie o 180°. Dlatego taka antena jest symetryczna. Ta funkcja umożliwia stosowanie wzmacniaczy antenowych (AU) z symetrycznym wejściem i dużym wzmocnieniem, na przykład wzmacniaczy płytowych (PAA) SWA itp.

Zysk anteny zygzakowej zależy od stosunku l/λ, a jej impedancja wejściowa zależy od stosunków l/d i l/λ. Maksymalne wzmocnienie osiąga się przy długości l = 0,375λ, jednak silnie zależy to od średnicy drutu.

Przy l = 0,25 λ wzmocnienie jest oczywiście mniejsze, ale maleje również zależność od średnicy drutu.

Kiedy zmienia się kąt α, zmieniają się wymiary środnika. Zatem jeśli α = 90°, to SH = 2√2l = 2,83l; SE = l√2 = 1,41l, a jeśli α = 120°, to SH = 2l; SE = 1,73l. Należy to wziąć pod uwagę przy tworzeniu złożonych API (więcej o tym później). Główne wymiary tkaniny antenowej, na przykład dla kanału 29, zestawiono w tabeli. 1. Należy również pamiętać, że wraz ze zmniejszaniem się średnicy drutu i zwiększaniem obwodu tkaniny wzmocnienie wzrasta. Ponadto przy wyborze cieńszego drutu zmniejsza się nawiew anteny.

Różne konstrukcje anten mają różne impedancje wejściowe (Tabela 1). Dlatego konieczne jest i różne sposoby dopasowując symetryczne wejście płótna do symetrycznego wejścia prądu przemiennego, o impedancji wejściowej 300 omów. Są one pokazane na ryc. 2.

Przy impedancji wejściowej sieci wynoszącej 300 omów AU można oczywiście podłączyć bezpośrednio do punktów a - a. Aby jednak zwiększyć zysk i działanie kierunkowe anteny, płótno jest zwykle używane razem z reflektorem (co zostanie omówione poniżej). Dlatego lepiej jest zainstalować AC za odbłyśnikiem, łącząc go z płótnem linią symetryczną o charakterystycznej impedancji 300 omów, jak pokazano na ryc. 2,a - dla linii napowietrznej na ryc. 2.6 - dla kabla CATV lub na rys. 2,v - dla kabla RK-150. W tym drugim przypadku oploty dwóch odcinków kabla są lutowane ze sobą na końcach.

We wszystkich przypadkach należy wziąć pod uwagę współczynnik skracania linii K. Dla linii napowietrznej wykonanej z drutów (ryc. 2, a) - K = 0,975, dla CATV (ryc. 2.6) - K = 0,8, dla kabla RK-150 (rys. 2, c) - K = 0,75...0,86 w zależności od rodzaju kabla.

Najwygodniej (zdaniem autora) jest zastosowanie łopatki o impedancji wejściowej 75 omów. W takim przypadku do dopasowania można użyć ćwierćfalowego transformatora dopasowującego z linii o impedancji charakterystycznej 150 omów, jak pokazano na ryc. 2, g. Tworzą go dwa odcinki kabla RK-75 o długości 0,25λKn, gdzie n jest liczbą nieparzystą. Współczynnik K wynosi 0,65789 dla kabla z izolacją polietylenową. Wymiary transformatora podane są na podstawie przylutowanych na końcach oplotów.

Znany jest wzór na obliczenie transformatora:

Ztr = √Zin · Zout,

dlatego się okazuje

Ztr = √75 · 300 = 150 omów.

Otwarta pętla dopasowywania pokazana na ryc. 2, d i transformator ćwierćfalowy (ryc. 2, f) umożliwiają dopasowanie wzmacniacza i anteny o impedancji wejściowej mniejszej niż 300 omów. Aby stworzyć pociąg, użyj grafiki w formacie . Przybliżone współczynniki do obliczania pętli i parametry transformatora ćwierćfalowego podano w tabeli. 2. Głównym wymaganiem dla pętli jest Zl = Zsh = 300 Ohm. Wymiary kabla i linii łączącej są powiązane stosunkiem A = B + C.

Na ryc. Rysunek 2d przedstawia metodę podłączenia ostrza o Rin = 100 Ohm do prądu przemiennego o Rin = 300 Ohm, przy B = 0,13λK i C = 0,09λK. Do połączenia należy użyć symetrycznego kabla CATV (SLX-300) lub linii napowietrznej o impedancji charakterystycznej 300 omów. W drugim przypadku stosunek (D/d) = 6,11. Przy zastosowaniu drutu o średnicy 3,569 mm odległość pomiędzy osiami drutów wynosi D = 21,8 mm. Aby zachować stałą odległość pomiędzy przewodami, wzdłuż przewodu umieszczono kilka poprzecznych przekładek wykonanych z wysokiej jakości materiałów izolacyjnych, które nie pogarszają swoich właściwości pod wpływem środowisko(fluoroplastik, polietylen, szkło organiczne). Należy pamiętać, że przesuwając kabel w punktach b – c i tym samym zmieniając rozmiar C, można uzyskać wyraźniejszy obraz na ekranie telewizora.

Transformator ćwierćfalowy może być wykonany z rur o średnicy większej niż 10 mm, jak na ryc. 2, tj. Przy mniejszej średnicy szczelina między rurami będzie bardzo mała, co skomplikuje produkcję transformatora.

Podajmy przykład obliczenia płótna dla kanału 29. Przy Fiz = 535,25 MHz znajdujemy λiz = 300 000/Fiz = 560,48 mm. Jeżeli Rin = 75 Ohm i α = 90°, to wymiar boku części w kształcie rombu (patrz tabela 1) wynosi l = 0,29λ = 162,5 mm, α (l/d) = 32...75. Dlatego średnica drutu środkowego wynosi 2,1...5,1 mm. Można zastosować listwy o szerokości 2d tj. 4,2...10,2 mm, wykonane z miedzi lub duraluminium.

Należy pamiętać, że na wszystkich kolejnych rysunkach wymiary podane są dla 29. kanału. Konwersja na inne kanały nie jest trudna: znając stosunek częstotliwości 29. kanału do częstotliwości określanego kanału, znane wymiary są mnożone przez ten stosunek.

Oczywiście tkanina antenowa oprócz części w kształcie rombu może mieć inne kształty, na przykład zygzakowaty pierścień z solidnymi metalowymi sektorami, jak pokazano na ryc. 3.

W zależności od kąta β ostrze ma różną rezystancję wejściową. Na przykład przy β = 90° jest ono równe Rin = 100 Ohm, a przy β = 140° - Rin = 75 Ohm. To determinuje także różne sposoby dopasowywania płótna do AU. Zatem łopata przy β = 90° jest bardziej szerokopasmowa i zgodna z pociągiem zgodnie z rys. 2, d. Przy β = 140° antena będzie bardziej wąskopasmowa ze względu na konieczność zastosowania ćwierćfalowego transformatora dopasowującego zgodnie z rys. 2, gł.

Do wykonania takiego arkusza stosuje się płyty mosiężne o grubości 0,3 mm. Aby zmniejszyć nawiew płótna, w każdym sektorze wierci się 15-20 otworów o średnicy 5 mm z równomiernym rozkładem na powierzchni.

Wymiary kabli do koordynacji zgodnie z rys. 2, d wynoszą: B = 60 mm, C = 40 mm, odcinki in - c kabla CATV mogą mieć długość 224n mm, gdzie n = 1,2,3.... Transformator ćwierćfalowy firmy RK- 75 po skoordynowaniu zgodnie z rys. . 2, g może mieć długość 92,18n mm, gdzie n = 1,3,5,7....

Według tabeli 1, możesz wybrać dowolne płótno z 25 oferowanych w zależności od dostępności materiałów lub innych cech.

Antena (bez reflektora) ma wzór ósemki z dwoma listkami, dlatego w każdym przypadku wskazane i skuteczne jest użycie reflektora, ponieważ poprawia on właściwości kierunkowe i zwiększa zysk anteny o około 3 dB przy projekt reflektor podobny do płótna. Jednak więcej skuteczna metoda zwiększenie zysku anteny o około 7 dB - montaż układu reflektorów lub siatki z małymi ogniwami. Kratka/siatka musi być spawana i posiadać powłokę antykorozyjną. Wymiary siatki/oczka powinny być o 5...10% większe od wymiarów pionowego (Sн) i poziomego (SE) środnika.

Kratkę/siatkę umieszcza się w odległości h=100...50 mm za środnikiem, w zależności od przyjętego kanału (21-69). Wartość h wpływa na impedancję wejściową sieci i może służyć jako dodatkowy sposób na poprawę dopasowania całego APS. Zmieniając h podczas umieszczania kratki na prętach gwintowanych, uzyskujemy wyraźniejszy obraz z najmniejszą ilością szumów („śniegu”) na ekranie telewizora.

Zastosowanie układu/siatki reflektorów zmienia charakterystykę promieniowania anteny, przekształcając ją w wąski pojedynczy listek. W rezultacie odbiór z reflektora jest znacznie osłabiony, co zwiększa odporność APS na zakłócenia.

Jeszcze większy wzrost działania kierunkowego i wzmocnienia anteny można uzyskać stosując połączenie w fazie dwóch lub więcej łopatek - układy w fazie. Dzięki temu można odbierać transmisje na duże odległości i w trudnych warunkach. Anteny takie to kilka równolegle połączonych płócien, rozmieszczonych poziomo i/lub pionowo w tej samej płaszczyźnie.

Na przykład na ryc. Rysunek 4 przedstawia połączenie w fazie dwóch paneli o impedancji wejściowej 150 omów, rozmieszczonych pionowo. Płótno pokazane na rysunku można uznać za modyfikację zygzakowatej anteny pierścieniowej o kącie β = 0 lub rodzaj anteny pierścieniowej. Antena dobrze radzi sobie w paśmie UHF przy średnicy drutu zaledwie 1,5 mm.

Metody dopasowania takiej anteny do AU mogą być różne. Zatem na ryc. Rysunek 4 przedstawia możliwość połączenia dwóch paneli znajdujących się w optymalnej odległości 0,7λ w pionie, z linią energetyczną podłączoną do dolnego panelu (podłogi). Do komunikacji pomiędzy piętrami wykorzystywana jest linia dwuprzewodowa o długości λK. Linię tworzą dwa odcinki kabla RK-75 (K=0,65789). Jest symetryczny i posiada charakterystyczną impedancję 150 Ohm, co zapewnia dobre dopasowanie do płótna.

W wyniku takiego równoległego połączenia dwóch identycznych płócien rezystancja wejściowa całego APS w punktach a - a1 wynosi 75 omów. Koordynacja z AU odbywa się za pomocą ćwierćfalowego transformatora dopasowującego zgodnie z ryc. 2, gł. utworzone przez dwa odcinki kabla RK-75.

Aby połączyć płótna z centralnym zasilaniem, łączy się między nimi dwie połączone szeregowo linie symetryczne zgodnie z ryc. 2, o długości 0,5ХК (184,4 mm wzdłuż lutowanych oplotów na końcach), ale utworzonych z odcinków kabla RK-75. W tym przypadku w środkowych punktach wejścia i wejścia impedancja wejściowa anteny wynosi 75 omów. Podłączony jest do nich ten sam ćwierćfalowy transformator dopasowujący, jak na ryc. 4.

Płótna pokazane na ryc. są używane w ten sam sposób. 1 o kącie α = 120°. Jeśli stosuje się takie płótna o kącie α = 90°, wówczas lepiej jest rozmieścić je poziomo.

Połączenie fazowe trzech identycznych paneli zgodnie z rys. 1 z centralnym zasilaniem pokazano na ryc. 5. Kratka wyposażona jest w siatkę odblaskową. Rezystancja wejściowa każdego ostrza wynosi około 100 omów i zależy w niewielkim stopniu od średnicy drutu. Do badań wykorzystano druty o średnicy 1,2 [(l/d) = 117] i 2,76 [(l/d) = 51] mm. Wymiary linii łączących λK pozostaną takie same w przypadku zastosowania innych tkanin o Rin = 100 Ohm (wg rys. 1 przy α = 120° lub zgodnie z rys. 3 przy β = 90°).

Płótna są połączone ze sobą równolegle liniami symetrycznymi o impedancji charakterystycznej 100 omów, utworzonymi przez odcinki kabla RK-50 o długości (wzdłuż lutowanych oplotów) równej λK (warunek ten jest obowiązkowy!). W punktach c - c całkowita impedancja wejściowa anteny wynosi 33,3 oma. Koordynację z siecią AC zapewnia transformator ćwierćfalowy wykonany z odcinków kabla RK-50 (wg rys. 2d) o długości 277 mm.

Wszystkie płótna mocowane są na pasku szkła organicznego o grubości 5 mm. Belka mocowana jest do reflektora i masztu za pomocą czterech pręty gwintowane w punktach 0. Siatka reflektora (ogniwa o wymiarach 18x18 mm) jest usuwana z blachy anteny w odległości h = 105 mm, z możliwością zmiany o ±15 mm.

Jak wspomniano powyżej, AU instaluje się za odbłyśnikiem na maszcie i łączy z plandeką w punktach c - c. Zasilacz (PSU) klimatyzatora umieszcza się obok telewizora lub na jego tylnej ścianie, jak pokazano na rys. 6.

Z zasilacza dostarczane jest stałe napięcie 12 V kablem redukcyjnym RK-75 poprzez urządzenie separujące (RU), podłączone zgodnie z rys. 7. Rozdzielnica składa się z cewki indukcyjnej L1 i kondensatora C2.

Zazwyczaj WWA typu SWA, GPS itp. zasilane są zasilaczami małej mocy, które mają różną konstrukcję obwodów, ale najczęściej nie są zabezpieczone przed zwarciami w obciążeniu. A taka ochrona jest konieczna. Ponadto, jeśli sygnały telewizyjne są odbierane z różnych kierunków, na przykład na dwóch antenach, wówczas przełączanie kabli z anten na wejściu telewizora wprowadza szereg niedogodności, a złącza szybko się zużywają. Dlatego wskazane jest zapewnienie ich automatycznego przełączania.

Aby wyeliminować te niedociągnięcia, opracowano różne zasilacze. Schemat ideowy jednej z opcji zasilania z wykorzystaniem przekaźnika do automatycznego przełączania anten pokazano na ryc. 8. Odbiór silnych sygnałów UHF zapewnia antena A1 bez prądu przemiennego, podłączona do gniazda XW2 i w tym przypadku zasilanie jest wyłączone. Aby odbierać słabe sygnały, antenę A2 (XW3) podłącza się do prądu przemiennego, co następuje po włączeniu zasilania.

Zasilanie włącza się po naciśnięciu przycisku SB1. W tym przypadku zostaje załączony przekaźnik K1 i jego styki K1.1 blokują przycisk SB1 utrzymując włączone zasilanie. Styki K1.2 odłączają antenę A1 i podłączają antenę A2 do telewizora. Napięcie wyprostowane, sygnalizowane diodą HL2, przechodzi z wyjścia zasilacza do zasilacza AC.

W przypadku zwarcia w sieci AC lub zasilaczu spadnie napięcie na wyjściu zasilacza oraz prąd płynący przez uzwojenie przekaźnika K1. Przekaźnik rozłączy styki K1.1, co spowoduje wyłączenie zasilania. Dioda HL2 i lampka HL1 zgasną.

Rezystor R1 dobiera się tak, aby zapewnić niezakłóconą pracę przekaźnika przy ustabilizowanym napięciu 12V przy minimalnym prądzie płynącym przez jego uzwojenie. Przekaźnikiem może być dowolny, na przykład RES47 (paszport RF 4.500.409). Lampka HL1 (6,3 V x 0,28 A) sygnalizuje włączenie zasilania poprzez sieć i jednocześnie pełni funkcję bezpiecznika w obwodzie pierwotnym transformatora T1. Transformator - dowolny o napięciu na uzwojeniu II - 9...11 V. Dławik L1 - również dowolny, np. DM-0,6. Mikroukład KR142EN8B zapewnia maksymalny prąd 1,5 A i posiada zabezpieczenie nadprądowe. Jednak zasilacz zużywa nie więcej niż 0,1 A, więc można zastosować słabszy mikroukład, na przykład 78L12.

Aby odbierać sygnały w zakresie UHF, w magazynie bierze się pod uwagę kilka jednostek AU, na przykład . Wszystkie mają impedancję wejściową 75 omów. Można je również stosować z opisanymi antenami z wejściem zbalansowanym. Aby to zrobić, należy zastosować znany balun dopasowujący (BDU) na pierścieniu ferrytowym, podłączony zgodnie ze schematem na rys. 9a. Ale możesz zainstalować SSU w postaci pętli U zgodnie z ryc. 9, ur. Kabel prowadzący do prądu przemiennego powinien być krótki i najlepiej mieć długość 0,5 λK.

Wybierając miejsce do montażu anteny należy pamiętać, że każdy dodatkowy metr przewodu redukcyjnego osłabi sygnał w paśmie UHF o 0,16...0,4 dB. Im cieńszy kabel, tym większe straty. Podczas ostatecznej instalacji AFS zaleca się zainstalowanie nowego kabla, ponieważ pod koniec jego okresu przydatności do spożycia (definiowanego jako 12 lat) współczynnik tłumienia wzrasta o 30...60%. Lepiej wybrać kabel o wyższej częstotliwości, o większej średnicy przewodu centralnego. Konieczne jest również zapewnienie niezawodnej hydroizolacji w obszarach lutowania.

Literatura

Kharchenko K. Antena zygzakowata. - Radio, 1961, nr 3; 1999, nr 8.
Pakhomov A. Wzmacniacze antenowe SWA. - Radio, 1999, nr 1, s. 23. 10-12.
Pakhomov A. Nowe wzmacniacze antenowe. - Radio, 2000, nr 7.
Anteny Rothammvl K. - M.: Energia, 1969.
Nieczajew I. Wzmacniacz antenowy UHF na mikroukładzie. - Radio, 1999, nr 4, s. 25. 8.

Antena Kharchenko DIY

Projekt ten wziął swoją nazwę od nazwiska inżyniera odkrywcy, Kharchenko. Strukturalnie antena składa się z dwóch kwadratów połączonych na jednym z wierzchołków rozłączonymi bokami. Zasilanie dostarczane jest w punktach połączeń kwadratów, a impedancja wejściowa anteny jest bliska 50 omów. Antena ta ma ogromną szerokość pasma w porównaniu do jej elementów składowych - kwadratów. Obecnie istnieje ogromna liczba wariantów anteny Kharchenko, w których zamiast kwadratów, kół, trójkątów itp. Do komponowania płótna stosuje się. Wcześniej antena Kharchenko była używana do pracy w pasmach telewizyjnych i VHF, ale dziś jest przeznaczona głównie do wzmacniania sygnałów WI-FI, 3G i 4G.

Ten domowy projekt z łatwością pokryje cały zakres częstotliwości nowoczesnych telewizja cyfrowa w zakresie od 470 do 900 MHz. Jednocześnie jego parametry są po prostu rewelacyjne i nawet początkujący radioamator poradzi sobie z koordynacją.

Domowy projekt składa się z dwóch kwadratów. Obydwa stoją na rogach i są połączone w jednym rogu. W przypadku polaryzacji poziomej ósemka stoi pionowo, a w przypadku polaryzacji pionowej leży na boku.

Bok kwadratu określa się ze wzoru jako długość fali ( λ ), podzielone przez cztery.

Podłączamy kabel zasilający do punktów zbieżności boków kwadratów.

„Ósemka” wykonana jest z monolitycznego drutu miedzianego o przekroju 4 mm2. Za pomocą szczypiec zegnij drut w sposób pokazany na poniższym rysunku. Lutujemy końce razem.

Obramowanie="0">

Następnie potrzebujemy płyty aluminiowej o grubości 2 mm i wymiarach 140 x 140 mm. Sprawdzi się jako odbłyśnik. Na środku płyty należy wywiercić otwór na kabel. Następnie należy zamocować antenę na środku reflektora w odległości 3,6 centymetra, przy czym reflektor i antena nie powinny się stykać.

Po wywierceniu otworów pod zaciski w płycie aluminiowej, nałożyłem konstrukcję na wspornik z anteny satelitarnej. Następnie lutuję kabel, najpierw przepuszczając go przez otwór w odbłyśniku.

Ponieważ impedancja anteny wynosi 50 omów, zastosowano więc kabel o tej wartości. Poza tym przewodnik w takim kablu okazał się w całości wykonany z miedzi i bardzo łatwo daje się przylutować do konstrukcji.

Po zmontowaniu anteny, na drugim końcu kabla, który będzie podłączony do modemu, należy zamontować urządzenie pasujące do modemu 4G. Aby to zrobić, potrzebujemy folii miedzianej, z której się korzysta. Kolejność montażu można zobaczyć na poniższych zdjęciach:

Jeśli jest złącze do antena zewnętrzna, wówczas kabel można do niego podłączyć za pomocą adaptera. Antenę 4G ustawia się eksperymentalnie, można ją obracać wzdłuż osi wspornika do momentu uzyskania wyraźnego sygnału. Jakość sygnału oceniamy na podstawie liczby „pałeczek” w interfejsie połączenia programu.

Co zmieniło się na antenie?

Wymagania dotyczące anteny

O antenach wibracyjnych

O odbiorze satelitarnym

O parametrach anteny

O zawiłościach produkcji

Rodzaje anten

O „Polakach” i wzmacniaczach

Gdzie zacząć?

Dawno, dawno temu dobrej anteny telewizyjnej brakowało, zakupione nie różniły się jakością i trwałością, delikatnie mówiąc. Wykonanie anteny do „pudełka” lub „trumny” (starego telewizora lampowego) własnymi rękami uznano za oznakę umiejętności. Interesować się domowe anteny trwa do dziś. Nie ma tu nic dziwnego: warunki odbioru telewizji zmieniły się diametralnie, a producenci wierząc, że w teorii anten jest i nie będzie nic znacząco nowego, najczęściej dostosowują elektronikę do znanych od dawna konstrukcji, nie zastanawiając się nad tym To Najważniejszą rzeczą dla każdej anteny jest jej interakcja z sygnałem w powietrzu.

Co zmieniło się na antenie?

Po pierwsze, prawie cały wolumen transmisji telewizyjnych realizowany jest obecnie w paśmie UHF. Przede wszystkim ze względów ekonomicznych znacznie upraszcza i zmniejsza koszt układu antenowo-zasilającego stacji nadawczych, a co ważniejsze, potrzebę jego regularnej konserwacji przez wysoko wykwalifikowanych specjalistów wykonujących ciężką, szkodliwą i niebezpieczną pracę.

Drugi - Nadajniki telewizyjne pokrywają obecnie swoim sygnałem prawie wszystkie mniej lub bardziej zaludnione obszary, a rozwinięta sieć komunikacyjna zapewnia dostarczanie programów w najodleglejsze zakątki. Tam nadawanie w strefie mieszkalnej zapewniają nadajniki małej mocy, pracujące bez nadzoru.

Trzeci, zmieniły się warunki propagacji fal radiowych w miastach. Na UHF zakłócenia przemysłowe wyciekają w słabych, ale żelbetowych wieżowcach są dla nich dobrymi zwierciadłami, wielokrotnie odbijając sygnał, aż do całkowitego tłumienia w obszarze pozornie niezawodnego odbioru.

Po czwarte - Obecnie nadawanych jest wiele programów telewizyjnych, dziesiątki i setki. Jak różnorodny i znaczący jest ten zestaw, to już inna kwestia, ale liczenie na odbiór 1-2-3 kanałów nie ma już sensu.

Wreszcie, rozwinęło się nadawanie cyfrowe. Sygnał DVB T2 jest czymś wyjątkowym. Tam, gdzie nadal choć trochę przekracza hałas, bo o 1,5-2 dB, odbiór jest znakomity, jakby nic się nie stało. Ale trochę dalej lub z boku - nie, jest odcięty. „Cyfrowy” jest prawie niewrażliwy na zakłócenia, ale jeśli w dowolnym miejscu na ścieżce, od kamery do tunera, wystąpi niedopasowanie kabla lub zniekształcenie fazowe, obraz może rozpaść się na kwadraty, nawet przy silnym, czystym sygnale.

Wymagania dotyczące anteny

Zgodnie z nowymi warunkami odbioru zmieniły się również podstawowe wymagania dotyczące anten telewizyjnych:

Jego parametry, takie jak współczynnik kierunkowości (DAC) i współczynnik działania ochronnego (PAC), nie mają już decydującego znaczenia: współczesne powietrze jest bardzo brudne, a wzdłuż maleńkiego listka bocznego charakterystyki kierunkowej (DP) przynajmniej część zakłóceń będzie się przedostać i trzeba z tym walczyć za pomocą środków elektronicznych.
Z kolei zysk własny anteny (GA) staje się szczególnie ważny. Antena, która dobrze łapie powietrze, zamiast patrzeć na nie przez mały otwór, zapewni rezerwę mocy dla odbieranego sygnału, pozwalając elektronice oczyścić go z szumów i zakłóceń.
Nowoczesna antena telewizyjna, z nielicznymi wyjątkami, musi być anteną zasięgową, tj. jego parametry elektryczne muszą być zachowane w sposób naturalny, na poziomie teorii, a nie ściśnięte do akceptowalnych granic za pomocą sztuczek inżynierskich.
Antena telewizyjna musi być dopasowana do kabla w całym zakresie częstotliwości roboczej, bez dodatkowych urządzeń dopasowujących i równoważących (MCD).
Odpowiedź amplitudowo-częstotliwościowa anteny (AFC) powinna być możliwie płynna. Ostrym wzrostom i spadkom z pewnością towarzyszą zniekształcenia fazowe.

Ostatnie 3 punkty zależą od wymagań dotyczących odbioru sygnałów cyfrowych. Dostosowane, tj. Pracując teoretycznie na tej samej częstotliwości, anteny można na przykład „rozciągnąć” pod względem częstotliwości. anteny typu „kanał falowy” na UHF z akceptowalnym stosunkiem sygnału do szumu kanały przechwytujące 21-40. Jednak ich koordynacja z zasilaczem wymaga zastosowania USS, które albo silnie absorbują sygnał (ferryt), albo psują odpowiedź fazową na brzegach zakresu (dostrojone). A taka antena, która doskonale sprawdza się na analogu, będzie słabo odbierać „cyfrową”.

W związku z tym, spośród całej szerokiej gamy anten, w tym artykule rozważone zostaną anteny telewizyjne dostępne do samodzielnej produkcji następujących typów:

Niezależne od częstotliwości (wszystkie fale)– nie ma wysokich parametrów, ale jest bardzo prosty i tani, można to zrobić dosłownie w godzinę. Poza miastem, gdzie fale radiowe są czystsze, będzie można odbierać sygnał cyfrowy lub dość mocny analog w niewielkiej odległości od centrum telewizyjnego.

Logowanie zakresu okresowe. W przenośni można go porównać do włoka rybackiego, który sortuje zdobycz podczas połowu. Jest przy tym dość prosty, doskonale komponuje się z podajnikiem w całym jego zakresie i nie zmienia w żaden sposób jego parametrów. Parametry techniczne są przeciętne, dlatego bardziej nadaje się do letniej rezydencji, a także w mieście jako pokój.

Kilka modyfikacji anteny zygzakowatej lub anteny typu Z. W zakresie SN jest to bardzo solidna konstrukcja, która wymaga znacznych umiejętności i czasu. Ale w przypadku UHF, ze względu na zasadę podobieństwa geometrycznego (patrz poniżej), jest on tak uproszczony i skurczony, że można go z powodzeniem wykorzystać jako wysoce skuteczny antena wewnętrzna w niemal każdych warunkach odbioru.

Notatka: Antena Z, używając poprzedniej analogii, to często latająca antena, która zbiera wszystko, co znajduje się w wodzie. Wraz z zaśmieceniem powietrza wyszedł z użytku, jednak wraz z rozwojem telewizji cyfrowej znów znalazł się na wysokim koniu – w całym swoim zakresie jest tak samo doskonale skoordynowany i trzyma parametry jak „logopeda”. ”

Precyzyjne dopasowanie i zrównoważenie niemal wszystkich opisanych poniżej anten uzyskujemy poprzez ułożenie kabla w tzw. punkt zerowego potencjału. Ma specjalne wymagania, które zostaną omówione bardziej szczegółowo poniżej.

O antenach wibracyjnych

W paśmie częstotliwości jednego kanału analogowego można transmitować do kilkudziesięciu kanałów cyfrowych. I, jak już powiedziano, cyfra pracuje z nieznacznym stosunkiem sygnału do szumu. Dlatego w miejscach bardzo odległych od centrum telewizyjnego, gdzie sygnał jednego lub dwóch kanałów ledwo dociera, do odbioru telewizji cyfrowej można wykorzystać stary, dobry kanał falowy (AVK, antena kanału falowego) z klasy anten wibracyjnych, więc na koniec poświęcimy kilka linijek i jej.

O odbiorze satelitarnym

Zrób to sam antena satelitarna nie ma sensu. Nadal trzeba kupić głowicę i tuner, a za zewnętrzną prostotą lustra kryje się paraboliczna powierzchnia o ukośnym padaniu, którą nie każde przedsiębiorstwo przemysłowe może wyprodukować z wymaganą dokładnością. Jedyne, co mogą zrobić majsterkowicze, to ustawić antenę satelitarną; przeczytaj o tym tutaj.

O parametrach anteny

Dokładne określenie powyższych parametrów anteny wymaga znajomości wyższej matematyki i elektrodynamiki, jednak konieczne jest zrozumienie ich znaczenia już przy rozpoczęciu produkcji anteny. Dlatego podamy nieco przybliżone, ale wciąż wyjaśniające definicje (patrz rysunek po prawej):

Aby określić parametry anteny

KU - stosunek mocy sygnału odbieranego przez antenę na listku głównym (głównym) jej RP do tej samej mocy odbieranej w tym samym miejscu i na tej samej częstotliwości przez antenę dookólną, kołową DP.
KND jest stosunkiem kąta bryłowego całej kuli do kąta bryłowego otwarcia płata głównego DN, przy założeniu, że jej przekrój jest kołem. Jeśli główny płatek ma różne rozmiary w różnych płaszczyznach, należy porównać powierzchnię kuli i jej pole przekroju poprzecznego płatka głównego.
SCR to stosunek mocy sygnału odbieranego w listku głównym do sumy mocy zakłóceń na tej samej częstotliwości odbieranych przez wszystkie listki wtórne (tylne i boczne).

Uwagi:

Jeżeli antena jest anteną pasmową, moce oblicza się dla częstotliwości sygnału użytecznego.

Ponieważ nie ma anten całkowicie dookólnych, za taki przyjmuje się liniowy dipol półfalowy zorientowany w kierunku wektora pola elektrycznego (zgodnie z jego polaryzacją). Jego QU przyjmuje się jako równe 1. Programy telewizyjne nadawane są z polaryzacją poziomą.

Należy pamiętać, że CG i KNI niekoniecznie są ze sobą powiązane. Istnieją anteny (na przykład „szpieg” - jednoprzewodowa antena z falą bieżącą, ABC) o wysokiej kierunkowości, ale o pojedynczym lub mniejszym wzmocnieniu. Patrzą w dal jak przez celownik dioptrii. Z drugiej strony są anteny m.in. Antena Z, która łączy w sobie niską kierunkowość ze znacznym wzmocnieniem.

O zawiłościach produkcji

Wszystkie elementy antenowe, przez które przepływają użyteczne prądy sygnałowe (konkretnie w opisach poszczególnych anten) należy połączyć ze sobą poprzez lutowanie lub spawanie. W każdym prefabrykowanym urządzeniu na wolnym powietrzu styk elektryczny wkrótce zostanie zerwany, a parametry anteny gwałtownie się pogorszą, aż do całkowitej bezużyteczności.

Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku punktów o zerowym potencjale. W nich, jak twierdzą eksperci, jest węzeł napięciowy i antywęzeł prądowy, tj. jego największą wartość. Prąd przy zerowym napięciu? Nic zaskakującego. Elektrodynamika odeszła tak daleko od prawa Ohma dotyczącego prądu stałego, jak T-50 odszedł od latawca.

Miejsca o zerowym potencjale punktów dla anten cyfrowych najlepiej wykonać wygięte z litego metalu. Mały „pełzający” prąd podczas spawania przy odbiorze analogu na zdjęciu najprawdopodobniej nie będzie miał na to wpływu. Jeśli jednak sygnał cyfrowy zostanie odebrany na poziomie szumu, tuner może nie zobaczyć sygnału z powodu „pełzania”. Co przy czystym prądzie na antywęźle zapewniłoby stabilny odbiór.

O lutowaniu kablowym

Oplot (i często rdzeń centralny) nowoczesnych kabli koncentrycznych nie jest wykonany z miedzi, ale z odpornych na korozję i niedrogich stopów. Słabo się lutują i przy dłuższym nagrzewaniu można spalić kabel. Dlatego kable należy lutować lutownicą o mocy 40 W, lutem niskotopliwym i pastą topnikową zamiast kalafonii lub kalafonii alkoholowej. Pasty nie trzeba oszczędzać, lut natychmiast rozprzestrzenia się wzdłuż żył oplotu dopiero pod warstwą wrzącego topnika.

Antena niezależna od częstotliwości z polaryzacją poziomą

Rodzaje anten
Cała fala

Antenę pełnofalową (dokładniej niezależną od częstotliwości, FNA) pokazano na ryc. Składa się z dwóch trójkątnych metalowych płytek, dwóch drewnianych listew i dużej ilości emaliowanych miedzianych drutów. Średnica drutu nie ma znaczenia, a odległość między końcami drutów na listwach wynosi 20-30 mm. Szczelina między płytkami, do których przylutowane są pozostałe końce drutów, wynosi 10 mm.

Notatka: Zamiast dwóch metalowych płytek lepiej jest wziąć kwadrat z jednostronnej folii z włókna szklanego z trójkątami wyciętymi z miedzi.

Szerokość anteny jest równa jej wysokości, kąt otwarcia ostrzy wynosi 90 stopni. Schemat poprowadzenia kabla pokazano tam na ryc. Punkt zaznaczony na żółto to punkt o potencjale quasi-zerowym. Nie ma potrzeby lutowania oplotu kabla do znajdującej się w nim tkaniny, wystarczy go mocno zawiązać, a pojemność pomiędzy oplotem a tkaniną będzie wystarczająca do dopasowania.

CHNA, rozciągnięta w oknie o szerokości 1,5 m, odbiera wszystkie kanały licznikowe i DCM z prawie wszystkich kierunków, z wyjątkiem nachylenia około 15 stopni w płaszczyźnie płótna. Jest to jego zaleta w miejscach, gdzie istnieje możliwość odbioru sygnału z różnych ośrodków telewizyjnych, bez konieczności obracania go. Wady - wzmocnienie pojedyncze i wzmocnienie zerowe, dlatego w strefie zakłóceń i poza strefą niezawodnego odbioru CNA nie jest odpowiedni.

Notatka: Istnieją na przykład inne typy CNA. w postaci dwuzwojowej spirali logarytmicznej. Jest bardziej zwarty niż CNA wykonany z trójkątnych arkuszy w tym samym zakresie częstotliwości, dlatego czasami jest stosowany w technologii. Ale w życiu codziennym nie daje to żadnych korzyści, trudniej jest zrobić spiralną CNA i trudniej jest to skoordynować z kablem koncentrycznym, więc nie rozważamy tego.

Na bazie CHNA powstał niegdyś bardzo popularny wibrator wachlarzowy (rogi, lotnik, proca), patrz ryc. Jego współczynnik kierunkowości i współczynnik wydajności wynoszą około 1,4 przy dość gładkiej charakterystyce częstotliwościowej i liniowej odpowiedzi fazowej, więc już teraz nadawałby się do zastosowań cyfrowych. Ale - działa tylko na HF (kanały 1-12), a nadawanie cyfrowe odbywa się na UHF. Jednak na wsi, na wysokości 10-12 m, może nadawać się do odbioru analogu. Maszt 2 może być wykonany z dowolnego materiału, przy czym listwy mocujące 1 wykonane są z dobrego, niezwilżającego dielektryka: włókna szklanego lub fluoroplastu o grubości co najmniej 10 mm.

Wibrator wentylatora do odbioru telewizji MV

Piwo na całej fali

Anteny na puszki po piwie

Antena pełnofalowa wykonana z puszek po piwie z pewnością nie jest owocem halucynacji na kacu pijanego radioamatora. To naprawdę bardzo dobra antena we wszystkich przypadkach odbioru wystarczy zrobić to poprawnie. I jest to niezwykle proste.

Jego konstrukcja opiera się na następującym zjawisku: jeśli zwiększymy średnicę ramion konwencjonalnego wibratora liniowego, wówczas jego pasmo częstotliwości pracy się rozszerzy, ale inne parametry pozostaną niezmienione. W dalekosiężnej łączności radiowej od lat 20. XX w. stosuje się tzw Dipol Nadienienki opiera się na tej zasadzie. Puszki po piwie mają odpowiedni rozmiar, aby służyć jako ramiona wibratora na UHF. W istocie CHNA jest dipolem, którego ramiona rozszerzają się w nieskończoność.

Nadaje się do tego najprostszy wibrator do piwa wykonany z dwóch puszek recepcja pokoju analogowy w mieście nawet bez koordynacji z kablem, jeśli jego długość nie przekracza 2 m, po lewej stronie na ryc. A jeśli z dipoli piwnych złożysz pionowy układ w fazie z krokiem pół fali (po prawej na rysunku), dopasuj go i zrównoważ za pomocą wzmacniacza z polskiej anteny (porozmawiamy o tym później), wówczas dzięki pionowej kompresji głównego listka wzoru taka antena zapewni dobre CU.

Zysk „tawerny” można dodatkowo zwiększyć, dodając jednocześnie CPD, jeśli za nią zostanie umieszczony ekran siatkowy w odległości równej połowie odstępu siatki. Grill piwny zamontowany jest na maszcie dielektrycznym; Połączenia mechaniczne pomiędzy ekranem a masztem są również dielektryczne. Reszta jest jasna z poniższego. Ryż.

Układ w fazie dipoli piwa

Notatka: optymalna liczba pięter kratowych wynosi 3-4. Przy wartości 2 wzmocnienie będzie niewielkie, a większe będzie trudno skoordynować za pomocą kabla.

Wideo: antena wykonana z puszek po piwie w programie „Tanio i tanio”.

"Logopeda"

Antena logarytmiczno-okresowa (LPA) to linia zbierająca, do której są naprzemiennie połączone połówki dipoli liniowych (tj. kawałki przewodnika stanowiące jedną czwartą długości fali roboczej), przy czym długość i odległość między nimi zmieniają się w postępie geometrycznym ze współczynnikiem mniejszym niż 1, pośrodku na ryc. Linia może być skonfigurowana (ze zwarciem na końcu przeciwnym do przyłącza kablowego) lub wolna. Do odbioru cyfrowego lepszy jest LPA na wolnej (nieskonfigurowanej) linii: wychodzi dłużej, ale jego charakterystyka częstotliwościowa i fazowa są gładkie, a dopasowanie z kablem nie zależy od częstotliwości, więc skupimy się na tym.

Konstrukcja anteny log-okresowej

LPA może być produkowany dla dowolnego, wcześniej określonego zakresu częstotliwości, aż do 1-2 GHz. Kiedy zmienia się częstotliwość robocza, jej aktywny obszar składający się z 1-5 dipoli porusza się tam i z powrotem wzdłuż płótna. Dlatego im wskaźnik progresji jest bliższy 1, a zatem im mniejszy jest kąt otwarcia anteny, tym większy zysk da, ale jednocześnie zwiększy się jej długość. Przy UHF można uzyskać 26 dB z zewnętrznego LPA i 12 dB z pokojowego LPA.

Można powiedzieć, że LPA jest idealny pod względem całości swoich cech antena cyfrowa , więc przyjrzyjmy się jego obliczeniom nieco bardziej szczegółowo. Najważniejszą rzeczą, którą musisz wiedzieć, jest to, że wzrost wskaźnika progresji (tau na rysunku) powoduje wzrost wzmocnienia, a zmniejszenie kąta otwarcia LPA (alfa) zwiększa kierunkowość. Do LPA ekran nie jest potrzebny, nie ma to prawie żadnego wpływu na jego parametry.

Obliczanie cyfrowego LPA ma następujące funkcje:

Rozpoczynają go, ze względu na rezerwę częstotliwości, od drugiego najdłuższego wibratora.

Następnie, biorąc odwrotność wskaźnika progresji, obliczany jest najdłuższy dipol.

Po najkrótszym dipolu z danego zakresu częstotliwości dodawany jest kolejny.

Wyjaśnijmy na przykładzie. Załóżmy, że nasze programy cyfrowe mieszczą się w przedziale 21-31 TVK, tj. przy częstotliwości 470–558 MHz; długości fal wynoszą odpowiednio 638–537 mm. Załóżmy również, że musimy odebrać słaby, zaszumiony sygnał daleko od stacji, więc przyjmujemy maksymalną (0,9) prędkość progresji i minimalny (30 stopni) kąt otwarcia. Do obliczeń potrzebna będzie połowa kąta otwarcia, tj. W naszym przypadku 15 stopni. Otwór można jeszcze bardziej zmniejszyć, ale długość anteny wzrośnie ogromnie, w kategoriach cotangens.

Rozważamy B2 na ryc.: 638/2 = 319 mm, a ramiona dipola będą miały po 160 mm każde, można zaokrąglić do 1 mm. Obliczenia będą musiały być przeprowadzane, aż otrzymasz Bn = 537/2 = 269 mm, a następnie obliczyć kolejny dipol.

Teraz uważamy A2 za B2/tg15 = 319/0,26795 = 1190 mm. Następnie, poprzez wskaźnik postępu, A1 i B1: A1 = A2/0,9 = 1322 mm; B1 = 319/0,9 = 354,5 = 355 mm. Następnie kolejno, zaczynając od B2 i A2, mnożymy przez wskaźnik, aż osiągniemy 269 mm:

B3 = B2*0,9 = 287 mm; A3 = A2*0,9 = 1071 mm.
B4 = 258 mm; A4 = 964 mm.

Stop, mamy już niecałe 269 mm. Sprawdzamy, czy uda nam się spełnić wymagania dotyczące wzmocnienia, chociaż jasne jest, że nie możemy: aby uzyskać 12 dB lub więcej, odległości między dipolami nie powinny przekraczać 0,1-0,12 długości fali. W tym przypadku dla B1 mamy A1-A2 = 1322 – 1190 = 132 mm, czyli 132/638 = 0,21 długości fali B1. Musimy „podciągnąć” wskaźnik do 1, do 0,93-0,97, więc próbujemy różnych, aż pierwsza różnica A1-A2 zmniejszy się o połowę lub więcej. Aby uzyskać maksymalnie 26 dB, potrzebna jest odległość między dipolami o długości fali 0,03–0,05, ale nie mniejszej niż 2 średnice dipoli, czyli 3–10 mm w zakresie UHF.

Notatka: odetnij resztę linii za najkrótszym dipolem, jest to potrzebne tylko do obliczeń. Dlatego rzeczywista długość gotowej anteny wyniesie tylko około 400 mm. Jeśli nasz LPA jest zewnętrzny, jest to bardzo dobre: możemy zmniejszyć otwarcie, uzyskując większą kierunkowość i ochronę przed zakłóceniami.

Wideo: antena do telewizji cyfrowej DVB T2

O linie i maszcie

Średnica rurek linii LPA na UHF wynosi 8-15 mm; odległość między ich osiami wynosi 3-4 średnice. Weźmy też pod uwagę, że cienkie „koronkowe” kable dają takie tłumienie na metr na UHF, że wszelkie sztuczki ze wzmocnieniem anteny spełzną na niczym. Coax dla antena zewnętrzna musisz wziąć dobry, o średnicy skorupy 6-8 mm. Oznacza to, że rury do linii muszą być cienkościenne, bez szwu. Nie można przywiązać kabla do linii od zewnątrz, jakość LPA gwałtownie spadnie.

Konieczne jest oczywiście przymocowanie zewnętrznej łodzi napędowej do masztu środkiem ciężkości, w przeciwnym razie mały wiatr jednostki napędowej zamieni się w ogromny i drżący. Ale niemożliwe jest również podłączenie metalowego masztu bezpośrednio do linii: należy zapewnić wkładkę dielektryczną o długości co najmniej 1,5 m. Jakość dielektryka nie odgrywa tutaj dużej roli, wystarczy olejowane i malowane drewno.

O antenie Delta

Jeśli UHF LPA jest zgodne ze wzmacniaczem kablowym (patrz niżej, o polskich antenach), to do linii można przymocować ramiona dipola metrowego, liniowe lub wachlarzowe, typu „proca”. Otrzymamy wtedy uniwersalną antenę VHF-UHF doskonałej jakości. Rozwiązanie to zastosowano w popularnej antenie Delta, patrz rys.

Antena delta

Zygzak na antenie

Antena Z z reflektorem daje taki sam zysk i zysk jak LPA, ale jej główny listek jest ponad dwukrotnie szerszy w poziomie. Może to być ważne na obszarach wiejskich, gdzie odbiór telewizji odbywa się z różnych kierunków. A decymetrowa antena Z Posiada niewielkie wymiary, które są niezbędne przy odbiorze wewnętrznym. Jednak jego zakres pracy teoretycznie nie jest nieograniczony, nakładanie się częstotliwości przy zachowaniu parametrów akceptowalnych dla zakresu cyfrowego wynosi do 2,7.

Antena Z MV

Konstrukcję anteny Z średniego napięcia pokazano na rys.; Trasa kabla jest podświetlona na czerwono. Tam, w lewym dolnym rogu, bardziej zwarta wersja pierścieniowa, potocznie zwana „pająkiem”. Wyraźnie pokazuje, że antena Z narodziła się jako połączenie CNA z wibratorem zasięgu; Jest w nim też coś w rodzaju rombowej anteny, co nie wpisuje się w tematykę. Tak, pierścionek „pająk” nie musi być drewniany, może to być metalowa obręcz. „Pająk” odbiera 1–12 kanałów MV; Wzór bez odbłyśnika jest prawie okrągły.

Klasyczny zygzak działa albo na 1-5, albo 6-12 kanałów, ale do jego produkcji potrzebne są tylko drewniane listwy, emaliowany drut miedziany o d = 0,6-1,2 mm i kilka skrawków folii z włókna szklanego, dlatego wymiary podajemy ułamkowo dla 1-5/6-12 kanałów: A = 3400/950 mm, B, C = 1700/450 mm, b = 100/28 mm, B = 300/100 mm. W punkcie E potencjał jest zerowy, tutaj trzeba przylutować oplot do metalizowanej płytki nośnej. Wymiary odbłyśnika również 1-5/6-12: A = 620/175 mm, B = 300/130 mm, D = 3200/900 mm.

Zasięg anteny Z z reflektorem daje zysk 12 dB, dostrojona do jednego kanału - 26 dB. Aby zbudować jednokanałowy oparty na zygzaku pasmowym, należy wziąć bok kwadratu płótna w środku jego szerokości przy jednej czwartej długości fali i proporcjonalnie przeliczyć wszystkie pozostałe wymiary.

Ludowy zygzak

Jak widać, antena Z-SN SN jest dość złożoną konstrukcją. Ale jego zasada ukazuje się w całej okazałości na UHF. Antena Z UHF z wkładkami pojemnościowymi, łącząc zalety „klasyki” i „pająka”, jest tak łatwy do wykonania, że nawet w ZSRR zyskał miano ludowego, patrz ryc.

Antena UHF ludowa

Materiał – rura miedziana lub blacha aluminiowa o grubości 6 mm. Boczne kwadraty są wykonane z litego metalu lub pokryte siatką lub pokryte cyną. W dwóch ostatnich przypadkach należy je przylutować wzdłuż obwodu. Kabel koncentryczny nie daje się mocno zagiąć, dlatego prowadzimy go tak, aby sięgał do bocznego narożnika, a następnie nie wychodził poza wkładkę pojemnościową (kwadrat boczny). W punkcie A (punkt zerowego potencjału) łączymy elektrycznie oplot kabla z tkaniną.

Notatka: aluminium nie można lutować konwencjonalnymi lutami i topnikami, dlatego nadaje się do tego aluminium „ludowe”. instalacja zewnętrzna dopiero po zaklejeniu połączeń elektrycznych silikonem, bo wszystko w nim jest przykręcone.

Wideo: przykład anteny z podwójnym trójkątem

Kanał falowy

Antena kanałowa falowa

Antena z kanałem falowym (AWC) lub antena Udo-Yagi, dostępna do własnej produkcji, jest w stanie zapewnić najwyższy zysk, współczynnik kierunkowości i współczynnik wydajności. Ale może odbierać sygnały cyfrowe na UHF tylko na 1 lub 2-3 sąsiednich kanałach, ponieważ należy do klasy anten wysokostrojonych. Jego parametry gwałtownie pogarszają się powyżej częstotliwości strojenia. Zaleca się używanie AVK w bardzo złych warunkach odbioru i wykonanie osobnego dla każdego TVK. Na szczęście nie jest to bardzo trudne – AVK jest proste i tanie.

Działanie AVK opiera się na „przekierowywaniu” pola elektromagnetycznego (EMF) sygnału do aktywnego wibratora. Zewnętrznie mały, lekki, z minimalnym nawiewem, AVK może mieć efektywną aperturę o kilkudziesięciu długościach fali częstotliwości roboczej. Reżysety (reżysery), które są skrócone i dlatego mają impedancję pojemnościową (impedancję), kierują pole elektromagnetyczne do aktywnego wibratora, a odbłyśnik (odbłyśnik), wydłużony, o impedancji indukcyjnej, odrzuca z powrotem do niego to, co przemknęło. W AVK potrzebny jest tylko 1 reflektor, ale może być ich od 1 do 20 lub więcej. Im ich więcej, tym większe wzmocnienie AVC, ale węższe jego pasmo częstotliwości.

W wyniku interakcji z reflektorem i reżyserami impedancja falowa aktywnego (z którego pobierany jest sygnał) wibratora spada tym bardziej, im bliżej antena jest dostrojona do maksymalnego wzmocnienia, a koordynacja z kablem zostaje utracona. Dlatego aktywny dipol AVK jest wykonany w pętli, jego początkowa impedancja falowa nie wynosi 73 omów, jak liniowa, ale 300 omów. Kosztem zmniejszenia go do 75 omów AVK z trzema reżyserami (pięć elementów, patrz rysunek po prawej) można wyregulować do prawie maksymalnego wzmocnienia wynoszącego 26 dB. Charakterystyczny wzór dla AVK w płaszczyźnie poziomej pokazano na ryc. na początku artykułu.

Elementy AVK są połączone z bomem w punktach o zerowym potencjale, więc maszt i bom mogą być dowolne. Rury propylenowe sprawdzają się bardzo dobrze.

Obliczanie i regulacja AVK dla sygnału analogowego i cyfrowego są nieco inne. Dla sygnału analogowego kanał falowy należy obliczyć na częstotliwości nośnej obrazu Fi, a dla sygnału cyfrowego – w środku widma TVC Fc. Dlaczego tak jest – niestety nie ma tu miejsca na wyjaśnianie. Dla 21. TVC Fi = 471,25 MHz; Fс = 474 MHz. TVC UHF są zlokalizowane blisko siebie przy częstotliwości 8 MHz, więc ich częstotliwości strojenia dla AVK oblicza się w prosty sposób: Fn = Fi/Fс(21 TVC) + 8(N – 21), gdzie N to numer żądanego kanału. Np. dla 39 TVC Fi = 615,25 MHz i Fc = 610 MHz.

Aby nie zapisywać zbyt wielu liczb, wygodnie jest wyrazić wymiary AVK w ułamkach długości fali roboczej (oblicza się ją jako A = 300/F, MHz). Długość fali jest zwykle oznaczana małą grecką literą lambda, ale ponieważ w Internecie nie ma domyślnego alfabetu greckiego, umownie będziemy ją oznaczać dużą rosyjską literą L.

Wymiary zoptymalizowanego cyfrowo AVK, zgodnie z rysunkiem, są następujące:

Pętla U: USS dla AVK

P = 0,52 l.
B = 0,49 l.
D1 = 0,46 l.
D2 = 0,44 l.
D3 = 0,43l.
a = 0,18 l.
b = 0,12 l.
c = d = 0,1 l.

Jeśli nie potrzebujesz dużego wzmocnienia, ale ważniejsze jest zmniejszenie rozmiaru AVK, możesz usunąć D2 i D3. Wszystkie wibratory wykonane są z rury lub pręta o średnicy 30-40 mm dla 1-5 TVK, 16-20 mm dla 6-12 TVK i 10-12 mm dla UHF.

AVK wymaga precyzyjnej koordynacji z kablem. To nieostrożne wdrożenie urządzenia dopasowującego i równoważącego (CMD) wyjaśnia większość niepowodzeń amatorów. Najprostszym USS dla AVK jest pętla w kształcie litery U wykonana z tego samego kabla koncentrycznego. Jego konstrukcja jest jasna z rys. po prawej. Odległość pomiędzy zaciskami sygnałowymi 1-1 wynosi 140 mm dla 1-5 TVK, 90 mm dla 6-12 TVK i 60 mm dla UHF.

Teoretycznie długość kolana l powinna wynosić połowę długości fali roboczej i tak właśnie podaje większość publikacji w Internecie. Ale pole elektromagnetyczne w pętli U koncentruje się wewnątrz kabla wypełnionego izolacją, dlatego konieczne jest (w przypadku liczb - szczególnie obowiązkowe) wzięcie pod uwagę jego współczynnika skracania. Dla koncentrycznych 75-omowych waha się w granicach 1,41-1,51, tj. l musisz wziąć od 0,355 do 0,330 długości fali i wziąć dokładnie tak, aby AVK był AVK, a nie zestawem kawałków żelaza. Dokładna wartość współczynnika skracania jest zawsze podana w certyfikacie kabla.

Ostatnio przemysł krajowy zaczął produkować rekonfigurowalne AVK do celów cyfrowych, patrz ryc. Pomysł, muszę przyznać, jest doskonały: przesuwając elementy wzdłuż wysięgnika, można dostosować antenę do lokalnych warunków odbioru. Oczywiście lepiej jest to zrobić przez specjalistę - regulacja AVC element po elemencie jest współzależna, a amator z pewnością będzie zdezorientowany.

AVK dla telewizji cyfrowej

O „Polakach” i wzmacniaczach

Wielu użytkowników ma polskie anteny, które wcześniej odbierały przyzwoicie analogowo, ale nie akceptują cyfrowej - psują się lub nawet całkowicie znikają. Powodem, przepraszam, jest nieprzyzwoite komercyjne podejście do elektrodynamiki. Czasami wstyd mi za moich kolegów, którzy wymyślili taki „cud”: charakterystyka częstotliwościowa i fazowa przypominają jeża z łuszczycą lub koński grzebień z połamanymi zębami.

Jedyną dobrą rzeczą w Polakach są ich wzmacniacze antenowe. Właściwie nie pozwalają, aby te produkty umarły niechlubnie. Wzmacniacze pasowe to przede wszystkim niskoszumne, szerokopasmowe. I, co ważniejsze, z wejściem o wysokiej impedancji. Pozwala to, przy tej samej sile sygnału EMF na antenie, dostarczyć kilkukrotnie większą moc na wejście tunera, co pozwala elektronice „wyrwać” liczbę z bardzo brzydkiego szumu. Ponadto, ze względu na wysoką impedancję wejściową, polski wzmacniacz jest idealnym USS dla każdej anteny: cokolwiek podłączysz do wejścia, na wyjściu będzie dokładnie 75 omów bez odbić i pełzania.

Jednak przy bardzo słabym sygnale, poza strefą niezawodnego odbioru, polski wzmacniacz już nie działa. Zasilanie dostarczane jest do niego kablem, a odsprzęgnięcie zasilania odbiera 2-3 dB stosunku sygnału do szumu, co może nie wystarczyć, aby sygnał cyfrowy trafił prosto do buszu. Potrzebne tutaj dobry wzmacniacz Sygnał telewizyjny z osobnym zasilaniem. Najprawdopodobniej będzie umieszczony w pobliżu tunera, a system sterowania anteną, jeśli to konieczne, będzie musiał zostać wykonany osobno.

Wzmacniacz sygnału telewizyjnego UHF

Obwód takiego wzmacniacza, który wykazywał prawie 100% powtarzalność nawet przy realizacji przez początkujących radioamatorów, pokazano na rys. Regulacja wzmocnienia – potencjometr P1. Dławiki odsprzęgające L3 i L4 są dostępne w standardzie. Cewki L1 i L2 wykonywane są na wymiar schemat okablowania po prawej. Są częścią filtrów pasmowo-przepustowych sygnału, więc małe odchylenia w ich indukcyjności nie są krytyczne.

Należy jednak dokładnie przestrzegać topologii instalacji (konfiguracji)! I w ten sam sposób wymagany jest metalowy ekran oddzielający obwody wyjściowe od drugiego obwodu.

Gdzie zacząć?

Mamy nadzieję, że doświadczeni rzemieślnicy znajdą w tym artykule przydatne informacje. A dla początkujących, którzy jeszcze nie czują powietrza, najlepiej zacząć od anteny do piwa. Autor artykułu, bynajmniej nie amator w tej dziedzinie, był kiedyś dość zaskoczony: najprostszy „pub” z dopasowaniem ferrytu, jak się okazało, przyjmuje MV nie gorzej niż sprawdzona „proca”. I ile kosztuje jedno i drugie - zobacz tekst.

Antena do telewizji cyfrowej o wymiarach. Domowe zygzakowate anteny telewizyjne - domowe - zrób to sam - schematy

Antena Kharchenko DIY

Przeczytaj także

Ronald Reagan - biografia, informacje, życie osobiste

Księga · fikcyjnych · stworzeń

Pochodzenie rosyjskich słów

DZWON