W zestawie działań mających na celu wzmocnienie zdolności obronnych i bezpieczeństwa państwa, rozwiązanie problemów budowy Sił Zbrojnych, tworzenia i doskonalenia systemów, zespołów i środków łączności wojskowej w celu zapewnienia operacyjnego, ciągłego i trwałego dowodzenia i kontroli oddziały (siły) zawsze należały do najważniejszych.
Szybki rozwój form i metod walki zbrojnej, wyposażenie armii w najnowocześniejszą broń, wprowadzenie nowych środków rozpoznania technicznego, środków tłumienia elektronicznego i walki informacyjnej znacząco zwiększają rolę systemu łączności i automatyzacji na wszystkich poziomach dowodzenia i kontrola.
Aktualne badania pokazują, że doskonalenie systemów łączności Sił Zbrojnych FR powinno dziś zmierzać w kierunku zapewnienia jej jedności, integracji wysiłków międzygatunkowych i międzyresortowych oraz racjonalnego wykorzystania przydzielonych zasobów materialnych i technicznych. Dla rozwoju tego kierunku, w ramach programu zbrojeniowego Sił Zbrojnych FR, utworzono szereg programów docelowych objętych jedną koncepcją, z których każdy obejmuje zestaw powiązanych ze sobą prac mających na celu usprawnienie systemu łączności i automatyki. Planuje się rozwój zautomatyzowanych systemów kontroli (SKW) dla wyższej kadry kierowniczej, automatyzację kontroli w rejonach (okręgach wojskowych) i na szczeblu kontroli taktycznej, utworzenie terytorialnego systemu łączności, zintegrowanego systemu łączności satelitarnej oraz ujednolicony system wymiana danych.
Realizacja programów będzie przebiegać etapowo poprzez rozwiązanie następujących grup zadań. Pierwsza wiąże się z zakończeniem opracowywania, organizacją produkcji seryjnej i dostarczeniem żołnierzom nowych modeli systemów łączności sprzętowo-programowej i automatyki, które w swoim taktycznym Specyfikacja techniczna(TTX) spełniają współczesne wymagania i pozwalają na znaczny wzrost efektywności układu sterowania. Drugi ma na celu znalezienie sposobów efektywnego wykorzystania, w interesie MON, nowoczesnego sprzętu i oprogramowania systemów łączności i automatyki, elementów sieci telekomunikacyjnych realizujących standardowe protokoły wymiany informacji, opracowywanych (w trakcie opracowywania) w interesie innych działy.
Wreszcie trzecia grupa ma na celu stworzenie podstaw naukowo-technicznych do opracowania obiecujących, jakościowo nowych modeli wojskowego sprzętu łączności, które nie ustępują najlepszym zagranicznym odpowiednikom. We współczesnych warunkach duże znaczenie przywiązuje się do stworzenia terytorialnego systemu łączności Sił Zbrojnych (TCS AF), rozumianego jako publiczny system łączności stacjonarnej, mający na celu zapewnienie wymiany informacji pomiędzy organami kontrolnymi, niezależnie od ich przynależności i Lokalizacja. Jej struktura opiera się na zasadach budowy stref regionalnych, z uwzględnieniem geostrategicznego podziału terytorium kraju, wyznaczenia obszarów odpowiedzialności na szczeblach kierowniczych oraz scentralizowanego podziału jej zasobów w interesie wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych, oddziałów sił zbrojnych i sił specjalnych, a także innych ministerstw i departamentów. Rozwój TSS BC polega na stworzeniu jednolitej sieci telekomunikacyjnej w oparciu o obiecujące technologie sieciowe; wprowadzenie nowoczesnych cyfrowych środków tworzenia kanałów; automatyzacja procesów komunikacyjnych, kontrola rozdziału zasobów kanałowych i zapewnienie szerokopasmowego dostępu do sieci, organizacja cyfrowej sieci dostępowej wraz z integracją usług obsługujących jej zasoby wszystkimi usługami telekomunikacyjnymi, stworzenie zautomatyzowanego systemu zarządzania komunikacją dla wszystkich łączy i poziomów zarządzania w oparciu o ujednolicone rozwiązania systemowe i techniczne.
Aby zapewnić dowodzenie i kontrolę nad oddziałami w warunkach bojowych lub w sytuacjach awaryjnych na terenach o zniszczonej infrastrukturze, stałym systemie łączności lub niewyposażonych w łączność, stosuje się lewy system łączności. Jego rozwój wiąże się z rozwojem i wdrażaniem zunifikowanej cyfrowej komunikacji mobilnej systemy, zastosowanie najnowsze technologie. Jak pokazują badania, system łączności na poziomie taktycznym wymaga doskonalenia w kierunku opracowania podstawowego wielofunkcyjnego systemu zarządzania informacją, integrującego funkcje dowodzenia i kontroli wojsk, uzbrojenia, rozpoznania i sprzętu walki elektronicznej.
Opiera się na sieci oddziaływania informacyjnego w skali czasu rzeczywistego, tworzonej w oparciu o techniczne środki komunikacji. transmisja danych, nawigacja i identyfikacja Efektywność funkcjonowania systemów łączności i automatyki w dużej mierze zależy od charakterystyki użytkowej stosowanych środków komunikacji. Obecnie w następujących kierunkach prowadzone są prace nad doskonaleniem środków technicznych.
Urządzenia łączności satelitarnej. Stworzenie wielofunkcyjnego, energochłonnego statek kosmiczny i małogabarytowych stacji naziemnych, zwiększenie odporności na zakłócenia kierunków komunikacji poprzez zastosowanie nowych typów sygnałów, zastosowanie wielowiązkowych systemów anten adaptacyjnych i kompensatorów zakłóceń, wdrożenie szybkich trybów transmisji informacji
Łączność radiowa. Zwiększanie odporności na zakłócenia poprzez zastosowanie trybów z pseudolosowym strojeniem częstotliwości roboczych, wykorzystanie sygnałów szerokopasmowych, efektywne metody kodowania redundantnego, specjalne metody przetwarzania sygnałów podczas przesyłania danych; wykorzystanie wbudowanych narzędzi informacji kryptograficznej; zwiększenie efektywności przydzielonego zasobu częstotliwości, wprowadzenie urządzeń do zautomatyzowanego opracowywania i dystrybucji danych radiowych. Urządzenia łączności radiowej Opanowanie nowych zakresów częstotliwości, rozwój racjonalnych struktur sieciowych, automatyzacja zarządzania obiektami i sieciami w ogóle.
Środki komunikacji troposferycznej. Tworzenie modemów chronionych przed zakłóceniami, utrzymanie trybu adaptacji mocy urządzeń nadawczych, wykorzystanie szerokopasmowych niskoszumowych urządzeń mikrofalowych, wielowiązkowych systemów antenowych, wielokanałowych kompensatorów zakłóceń.
Środki łączności przewodowej i światłowodowej. Zwiększenie przepustowości i zwiększenie długości odcinków regeneracyjnych magistralnych linii komunikacyjnych i linii kotwicznych, zwiększenie ich odporności na czynniki niszczące o charakterze elektromagnetycznym; zastosowanie multipleksacji widmowej sygnałów optycznych, zmniejszenie strat w liniowej drodze optycznej, zwiększenie potencjału energetycznego światłowodowych linii komunikacyjnych.
Urządzenia końcowe. Zastąpienie przestarzałej floty urządzeń końcowych ujednoliconą ofertą stworzoną na jednej bazie sprzętu i oprogramowania; zwiększenie siły kryptograficznej transmisji wiadomości; zapewnienie możliwości funkcjonowania terminali końcowych zarówno w sieciach wojskowych, jak i w sieciach komunikacyjnych użytku publicznego. Praktyczna realizacja rozważanych obszarów nie tylko zwiększy potencjał bojowy Sił Zbrojnych, ale także znacząco przyczyni się do stworzenia jednolitej przestrzeni telekomunikacyjnej Federacja Rosyjska.
Główną wadą linii komunikacji radiowej jest ograniczony odstęp wynikający z ograniczonego pola widzenia. Zadania strategiczne i operacyjne stojące przed Siłami Zbrojnymi wymagały szerokopasmowego sprzętu radiowego działającego w odstępach znacznie przekraczających 30-40 km.
Mimo że wpływ pozahoryzontalnej propagacji sygnałów VHF ustalono już w latach czterdziestych XX wieku, to pierwsze doniesienia o stabilnym odbiorze transmisji VHF na odległościach znacznie przekraczających linię wzroku pochodzą z początku lat pięćdziesiątych XX wieku. kreacja troposferyczne łącza radiowe (TRRL) stało się możliwe dzięki wykorzystaniu jako przekaźnika niejednorodności stałej dielektrycznej w dolnych warstwach troposfery („objętość reemisji”). Objętość reemisji powstaje w wyniku przecięcia wzorów anten dwóch stacji na wysokości do 10-15 km, w zależności od szerokości geograficznej. Mechanizm rozpraszania troposferycznego jest dość złożony i zależy od wielu czynników geograficznych, klimatycznych, atmosferycznych i sezonowych. Troposferyczny kanał komunikacyjny wprowadza znacznie większe tłumienie sygnału w porównaniu do tłumienia w wolnej przestrzeni. Kanał ten charakteryzuje się także propagacją wielościeżkową.
Znacząca rola w rozwoju teorii i praktyki troposferycznej łączności radiowej na duże odległości należy do naukowców NII-100 (FSUE „NII Radio”) MAMA. Gusiatinsky, A.S. Niemirowski, A.V. Sokołow, V.N. Troicki, A.A. Szura .
Zaletami linii troposferycznych jest nie tylko zwiększony zasięg komunikacji, ale także dość duża przepustowość (120 kanałów częstotliwości głosowych lub cyfrowa transmisja informacji z prędkością do 8 Mbit/s). Rozmieszczenie stacji nie nakłada skomplikowanych wymagań na teren. Wady obejmują konieczność pokonania dużych tłumień w przestrzeni, a w konsekwencji podwyższony poziom moc po stronie nadawczej i duża czułość odbiorników, konieczność stosowania anten o dużym zysku. Aby przeciwdziałać szybkiemu zanikaniu, stosuje się różne metody zróżnicowanego odbioru (według przestrzeni, częstotliwości, kąta nadejścia, czasu).
Najbardziej rozpowszechnione są zróżnicowanie przestrzenne i częstotliwościowe oraz ich kombinacje.
Najważniejszymi parametrami wojskowych linii troposferycznych (a także radiowych linii przekaźnikowych) są odporność na zakłócenia, wydajność częstotliwościowa, prędkość rozmieszczania itp.
Pierwszą wojskową linię troposferyczną zaczęli budować Amerykanie na wybrzeżu Kanady w 1954 roku w interesie amerykańskiej obrony powietrznej.
W ZSRR wykorzystanie troposferycznej propagacji fal radiowych do tworzenia wojskowego sprzętu łączności rozpoczęło się w 1956 roku. Już wtedy udało się wykazać możliwość istnienia linii o odstępie do 250 km. Pierwsze wojskowe stacje troposferyczne do taktycznego dowodzenia i kontroli” Łódź” (R-122) I " Fregata” (R-121) zostały opracowane pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku.
We wszystkich kolejnych latach kontynuowano intensywny rozwój łączności troposferycznej. Łączność satelitarna była wówczas jeszcze bardzo słabo rozwinięta i dopiero później w dużej mierze zastąpiła łączność troposferyczną, zwłaszcza na obszarze cywilnym, niemniej jednak nawet teraz nie ma pełnej alternatywy dla łączności troposferycznej do celów wojskowych.
Główna odpowiedzialność za tworzenie wojskowych systemów troposferycznych została przypisana do NII-129(MNIRTI), Biuro Projektowe Zakładu Radiotechnicznego w Krasnojarsku i Biuro Projektowe Zakładu Radiowego w Swietłowodzku. Do seryjnej produkcji urządzeń dla TRRL Zakład Władimir został podłączony „ urządzenie elektryczne”, Zakłady telewizyjne w Krasnojarsku (Oprogramowanie „Iskra”), Krasnojarskie Zakłady Radiotechniczne („ elektrownia jądrowa „Radioswiaz”„), Zakład Radiowy w Swietłowodzku ( Oprogramowanie „Olymp”) oraz szereg innych zakładów z branży komunikacyjnej.
W 1961 roku NII-129 opracował TRRL w zakresie decymetrowym (475-625 MHz) R-408 (“Kormoran„). Stacja zapewniała transmisję 12 kanałów telefonicznych i znajdowała się na czterech pojazdach ZIL-157 z dwiema przyczepami. Stacja ta została zmodernizowana w 1964 roku i wyprodukowana jako R-408M. Wykorzystano anteny o średnicy 10 m i nadajniki o mocy wyjściowej 1 kW. Stacja mogła już nadawać do 24 kanałów telefonicznych, w zależności od lokalnych warunków, w odstępie od 150 do 180 km.
Od 1969 roku zaczęto produkować stacje UHF typu R-410 („Sportowiec”), które później okazały się sukcesem.
Stacje miały kilka modyfikacji i różniły się głównie średnicą zastosowanych anten. Linie troposferyczne zbudowane na stacjach „ Sportowiec”, może mieć maksymalnie 10 odstępów. Linia ta zapewniała transmisję dupleksową do 12 kanałów telefonicznych. Stacje mogły wykorzystywać anteny o średnicy 5,5; Odpowiednio odstępy między liniami wynosiły od 130 do 160 km (ryc. 1).
Ryż. 1.
Podobne stacje zaczęto produkować z antenami o średnicy 2,5 m („ Albatros„). Stacje te pracowały także w zakresie fal UHF. Jako bazę transportową wykorzystywano pojazdy Ził-131 i URAL-375. Stacje zostały oddane do użytku i znalazły szerokie zastosowanie w tworzeniu mobilnych i stałych linii łączności troposferycznej na szczeblu operacyjno-taktycznym dowodzenia i kierowania Siłami Zbrojnymi.
W tych samych latach biuro projektowe Zakładów Radiotechnicznych w Krasnojarsku opracowało rodzinę mobilnych małokanałowych stacji łączności troposferycznej w zakresie centymetrowym dla poziomu kontroli operacyjno-taktycznej typu R-133 (“Korweta") I R-412 (“Torf„). Na stacjach R-412 Po raz pierwszy w naszym kraju poczwórny odbiór sygnałów i ich optymalne dodawanie na częstotliwościach pośrednich informacja zwrotna co zapewniało wysoką odporność na zakłócenia. Stacje miały wiele odmian i były produkowane w wersji stacjonarnej i mobilnej. Jako bazę transportową wykorzystywano je jako samochody ( „Ural-375D”, „KAMAZ-4310”, „Ural-4320”) i transportery opancerzone. Zapewniały transmisję aż sześciu kanałów telefonicznych lub transmisję danych z szybkością 48 kbit/s. Długość linii osiągnęła 500 km przy średnim odstępie 150 km. Stacje R-410 I R-412 były najbardziej rozpowszechnione, nadal są szeroko stosowane w armii rosyjskiej (ryc. 2).
Ryż. 2. Stacja troposferyczna R-412
Technologia idzie nieubłaganie do przodu, a to, co wczoraj było szczytem doskonałości, dziś wydaje się po prostu mastodontem. Ale na każdym etapie zmiany pokoleń technologii rodzą się długie wątroby, wyjątkowe pod względem cech, które eksperci często przywołują i cytują jako przykład, jako ucieleśnienie najlepsze cechy produkty typowe dla swoich czasów.
Tak więc budowa czołgów przeszła długą drogę od czasu II wojny światowej, ale czołg T-34 nigdy nie zostanie zapomniany. Typ stacji R-412 (“Torf”) swoją popularnością przypomina czołg T-34. To samo można powiedzieć o radiowej stacji przekaźnikowej R-404 (“Chaber”).
W 1976 roku opracowano 24-kanałową decymetrową linię troposferyczną o bardzo długim rozchodzeniu się zakresu fal decymetrowych z odstępem między stacjami do 350... 400 km R-420 („ Atlet-D„). Stacja zawiera dwie anteny” Atlet-AS16” o średnicy 16 m i wzmocnieniu w zakresie częstotliwości roboczej 35 dB (rys. 3). Antena działa przy prędkości wiatru 30 m/s. TRRL „Atlet-D” pozwoliło znacznie rozszerzyć zakres możliwych zastosowań linii troposferycznych, a w wielu przypadkach tylko przy jego pomocy udało się rozwiązać przydzieloną misję bojową.
Ryż. 3.
Dla stacji troposferycznych pracujących w zakresie częstotliwości decymetrowych i przeznaczonych do pracy w trybie odbioru bardzo dalekiego zasięgu (250-400 km) wymagane były nadajniki o mocy wyjściowej do 5 kW. Najbardziej wskazane jest stosowanie do tych celów tetrod mikrofalowych dużej mocy opracowanych w Roślina Swietłany do nadajników telewizyjnych VHF typu GS-17B. Dzięki oryginalnej konstrukcji obwodów oscylacyjnych wzmacniacza mocy i wybranemu dynamicznemu trybowi pracy opracowano szereg nowoczesnych wówczas nadajników dla troposferycznych linii komunikacyjnych, w tym dla ultradalekobieżnych linii troposferycznych „Atlet-D” oraz w interesy KGB ZSRR - R-444 (“Rzut„). W nadajniku stacja troposferyczna „Atlet-D” przy mocy wyjściowej 5 kW udało się uzyskać wysoką wydajność i znaleźć skuteczna metoda radiator, co umożliwiło wymianę układu chłodzenia wodnego elektrod lampy na układ chłodzenie powietrzem i tym samym znacznie uprościć warunki pracy stacji troposferycznej” Atlet-D”.
Wybitną rolę w rozwoju wojskowego TRRL należy do rosyjskiego naukowca i inżyniera Wiktor Semenowicz Kulanin(1913-1993). Po ukończeniu Moskiewskiego Elektrotechnicznego Instytutu Łączności V.S. Kulanin został wysłany do TsNIIS SA, gdzie po wojnie pogrążył się w problematyce propagacji fal radiowych w troposferze i wojskowo-taktycznym zastosowaniu TRRL. W 1958 r PNE. Kulanin został zaproszony NII-129 (MNIRTI), gdzie został głównym projektantem szeregu projektów badawczo-rozwojowych w dziedzinie komunikacji troposferycznej. On opracował cała linia stacje troposferyczne zasięgu decymetrowego w interesie Ministerstwa Obrony Narodowej i organów ścigania ZSRR - ROC „Kormoran”, „Sportowiec”, „Albatros”, „Atlet-D” i inne, które zostały wyprodukowane masowo i przyjęte przez Ministerstwo Obrony.
Pracowałem ramię w ramię z PNE. Kulanin od ponad 15 lat i zawsze podziwiałem jego wiarę w pozytywne wyniki swoich badań i rozwoju. Na jego polecenie moje laboratorium opracowało szereg nadajników dla TRRL. Jako główny projektant, PNE. Kulanin Zawsze udzielał rozsądnych rad, ale nie odbiegał od postawionych wymagań. Kiedy nadszedł czas opanowania produkcji nadajników do sprzętu „ Atlet-D” w zakładzie Vladimir Elektropribor zalecił mi objęcie tam stanowiska kontrolera ruchu, aby jeszcze raz sprawdzić jakość inwestycji.
Za utworzenie kompleksu stacji troposferycznych w 1977 r. Zespół uczestników opracowywania i wdrażania stacji troposferycznych otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR. Wśród nagrodzonych znaleźli się pracownicy MNIRTI, KB KRTZ i 16 TsNIIIS MO: główny projektant MNIRTI PNE. Kulanin, Yu.I. Basharkin, szef projektant KB KRTZ B.I. Gurewicz, G.V. Dedyukin, Yu.M. Labazin, G.A. Maloleshchy, A.P. Redina.
Troposferyczne stacje komunikacyjne znalazły szerokie zastosowanie podczas wydarzeń w Afganistanie, zarówno do budowy sieci rdzeniowych, jak i do bezpośrednich sieci komunikacyjnych.
Późniejsze zmiany obejmowały dalszy rozwój zakresu centymetrowego i przejście na cyfrowe metody transmisji. Podstawowe zasady takiego przejścia zostały sformułowane w 16 TsNIIIS MO Doktor nauk technicznych, profesor I.R. Siwakow.
Na przykład łącze szerokopasmowe TRRL R-417 (“Bagietka”) zapewniał pracę w centymetrowym zakresie długości fal i miał 16-krotny odstęp częstotliwościowo-przestrzenny. Taki współczynnik odstępów został zasugerowany przez pracownika 16 TsNIIS MO G.V. Dediukin. Rozwój linii prowadzono w Moskwie NIRTI pod kierunkiem główny projektant V.V. Serowa. Maksymalny zasięg komunikacji przy wykorzystaniu stacji R-417 osiąga 1900 km w odstępie do 190 km (ryc. 4.), zapewnia transmisję 60 kanałów telefonicznych lub transmisję danych z szybkością do 2,048 Mbit/s. Stacja wyposażona jest w cztery anteny o średnicy 2,65 m lub cztery anteny o średnicy 3x5 m.
Ryż. 4. Mobilna stacja troposferyczna R-417
TRRL R-417 pod względem właściwości technicznych jest najbardziej zaawansowany na świecie i nie ma jak dotąd analogii. Według dostępnych danych najwyższy osiągnięty współczynnik separacji w TRRL za granicą nie przekracza ośmiu.
W okresie od 1985 do 2001 roku przyjęto stacje troposferyczne R-423-1 („Bryg-1”), R-423-2 („Bryg-2”), R-423-2A („Bryg-2A”) oraz szereg innych stacji z tej rodziny (ryc. 5). Stacje te znacznie przewyższały swoich poprzedników przepustowością (półtora razy), odpornością na zakłócenia (15 razy), zasięgiem interwałowym (półtora razy), liczbą kierunków komunikacyjnych z jednej stacji.
Ryż. 5.
Sieci szkieletowe odgrywają ważną rolę w łączności wojskowej. Muszą zapewniać możliwość szybkiego rozszerzenia łączności w dowolnym kierunku na znaczne odległości. Rozwiązanie tego problemu wymagało poszukiwania nowych, nietradycyjnych podejść. Biorąc pod uwagę całość przedstawionych wymagań, troposferyczne linie przekaźnikowe (TRRL), które charakteryzują się dużymi odstępami między stacjami, najlepiej spełniły zamierzony cel. Pierwsza największa sieć szkieletowa oparta na TRRL (“Lampart”) powstał w latach 80. XX w. w interesie państw-stron Układu Warszawskiego (GUVD). Analiza parametrów technicznych istniejących i rozwijanych krajowych stacji troposferycznych umożliwiła dobór tego typu sprzętu R-417 („Bagietka”), który najlepiej spełnia wymagania. W oparciu o mobilną wersję sprzętu R-417 opracowano i wykorzystano w projekcie wersję stacjonarną. Na niektórych odcinkach długodystansowych (L>500 km) ultradalekiego zasięgu TRRL typ R-420.
Podstawa stworzenia Systemy barowe, jako element podstawowego zautomatyzowanego systemu wymiany informacji zbudowanego na jednolitej bazie informacyjno-technicznej z siecią pierwotną, ustalono strefową zasadę organizacji komunikacji. W każdej strefie utworzono troposferyczne linie komunikacyjne z separacją przestrzenno-częstotliwościową w oparciu o referencyjne węzły komunikacyjne.
System zapewniał pracę w odstępach do 160 km przy 60-120 równoważnych kanałach telefonicznych oraz transmisję danych z dużą niezawodnością.
System umożliwił przyłączenie do niego terenowych węzłów komunikacyjnych i jego rozbudowę za pomocą dowolnych szeregowych linii troposferycznych, radiowych lub kablowych na odległość do 1000 km, pod warunkiem, że łączna długość odstępów troposferycznych nie będzie przekraczać 1500 km przy szacunkowej niezawodność co najmniej 90%, a długość linii przekaźnikowych lub kablowych o tej samej niezawodności nie przekroczy 2500 km.
Aby spełnić niezbędne wymagania, udoskonalono sprzęt łączności troposferycznej, sprzęt kompresyjny (w zależności od charakterystyki kanału PM), wtórny sprzęt kompresyjny (w zależności od poziomu obciążenia) oraz sprzęt łączności poufnej. W rezultacie zgodnie z jego parametrami elektrycznymi System prętów został doprowadzony do wymagań ITU, które zapewniły jego połączenie z publiczną siecią telefoniczną za pomocą standardowych złączy.
Cechami charakterystycznymi systemu była zwiększona odporność na zakłócenia i niezawodność działania, które zostały zapewnione zarówno dzięki wysokiej niezawodności sprzętu, jak i obecności dwóch lub więcej ścieżek obejściowych w sieci. Rzeczywista niezawodność komunikacji pomiędzy dowolnymi dwoma obiektami wyniosła co najmniej 99,99%.
Tabela: Główne cechy wojskowych środków troposferycznych
| Typ | Zakres częstotliwości, MHz | Rozszerzony linie, km | Zasięg komunikacji na interwał, km | Numer kanały/ prędkość transfery, kbit/s |
Współczynnik różnorodności | Jednostki transportowe | Moc nadajnika, W | Czas wdrożenia, min | Rok adopcji |
| R-133 | 4200-4440 | 2TF | 4 | 2 „Ural-375A” | 1000 | do 600 | 1962 | ||
| R-408 | 475-625 | do 180 | 12TF | 4 | 4 „Ził-157” + 2 przyczepy | 1000 | 300 | 1964 | |
| R-408M | 475-625 | do 180 | 24TF | 4 | 4 „Ził-157” + 2 przyczepy | 1000 | 90 | 1967 | |
| R-410 | 475... 625 | 1500 | 100-120 | 12TF | 4 | 700 | 90 | 1969 | |
| R-410M | 476... 525, 576... 625 |
1500 | 100-160 | 12-24TF | 4 | 3 „Ził-131”; 1 „URAL-375” +4 przyczepy | 700 | 30 | 1974 |
| R-412 | 4200-4440 | 500 | 150 | 4 | 2000 | 90 | 1986 | ||
| R-417 | 4435-4555; 4630-4750 |
do 2000 | do 390 | 18:00; do 2048 kbit/s | 1 6 |
5 KAMAZ-4310, 4 przyczepy 2PN-4M. | 4000 | 600 | 1986 |
| R-420 R-420M | 476... 525; 576... 625 |
do 2500 | do 420 | 24 TF lub 480 kb/s | 4 | 7 „Ural-375”, 1 „Ził-131” + 6 przyczep | 4500 | 30 | 1986 |
| R-423 | 4435-4555; |
do 2000 | do 230 | do 2044 kbit/s | 4 | 3 "KAMAZ-4310" | 1500 | 1987 | |
| R-444 R-444M | 476... 525; 576... 625 |
do 240 | 2x480 kb/s | 4 | 3 „URAL-4310” i 2 przyczepy 2PN-ChM (lub „KAMAZ”) | 750 |
Systemy scentralizowanego i rozproszonego zarządzania siecią komunikacyjną, telekontroli i telesygnalizacji obejmowały całą sieć szkieletową. Sterowanie elementami sieci odbywało się za pomocą systemu domofonowego, eliminując możliwość nieuprawnionego dostępu. Kanały systemu sterowania zostały zduplikowane za pomocą awaryjnej łączności radiowej na falach krótkich.
Praca kreacyjna Systemy barowe przeprowadzono w ścisłym kontakcie z Siłami Zbrojnymi Nowej Zelandii. Odpowiedzialność ze strony wojska powierzono zastępcy szefa oddziałów łączności W I. Sokołowa.
W grudniu 1987 r System prętów został pomyślnie oddany do użytku, pod względem głównych parametrów przewyższał najlepszy zagraniczny system o podobnym przeznaczeniu, budowany w Europie („Ice-Hai”).
Pracę tę rozpocząłem jako główny projektant, a w 1987 roku jako wiceminister przemysłu telekomunikacyjnego wraz z naszym wojskiem brałem udział w jej odbiorze.
W tabeli przedstawiono charakterystykę wojskowego sprzętu troposferycznego powszechnie używanego przez wojsko. Podobnie jak w przypadku urządzeń przekaźników radiowych, każda norma ma szereg modyfikacji, powiązane funkcje użytek wojskowy, używany pojazdy lub opcja dostawy stacjonarnej, baza komponentów itp. Dane podane w tabelach są jednak podstawowe dla większości standardowych ocen.
Już po upadku związek Radziecki, kiedy zapotrzebowanie na łączność wojskową gwałtownie spadło, przedsiębiorstwa przemysłowe za pośrednictwem naszych organizacji handlu zagranicznego szukały sposobów wejścia na rynek międzynarodowy. Otrzymano zamówienie z Bahrajnu na zakup jednej stacji R-417R. Dostawca (a teraz jest to ukraińskie stowarzyszenie produkcyjne „ Olimp” w Swietłowodzku) chętnie zgodził się na transakcję, zwłaszcza że już po budowie Systemy barowe w Europie Wschodniej przestały istnieć ograniczenia związane z tajemnicą budowy tej stacji. Naturalnie spodziewano się zakupu drugiej stacji w celu stworzenia interwału komunikacyjnego. Tak się jednak nie stało, co świadczy o tym, że stacja nie była potrzebna Bahrajnowi, lecz jakiemuś innemu krajowi do analizy i studiowania naszego „know-how”, którego nikt dotychczas nie był w stanie powtórzyć za granicą.
W ostatnich latach z mniejszą intensywnością, ale trwają prace nad stworzeniem bardziej zaawansowanych stacji troposferycznych, które zastąpią te niegdyś słynne R-410M, R-420-M, R412M.
Ważnym obszarem prac jest stworzenie niektórych hybryd zdolnych do działania albo w trybie przekaźnika radiowego, albo w trybie troposferycznym, w zależności od przydzielonych misji bojowych. Jedną z propozycji jest zastosowanie kodowanej modulacji multipleksowej o częstotliwości ortogonalnej w systemach troposferycznych.
Literatura
- Myrova L.O. Strony z 50-letniej historii MNIRTI// Telekomunikacja. –2006. –Nie. 8.
- Kukk K.I. Dwadzieścia siedem lat służby dla MNIRTI// Telekomunikacja. –2006. –Nie. 8.
- Gusyatinsky I.A., Nemirovsky A.S., Sokolov A.V., Troitsky V.N. Troposferyczna łączność radiowa na duże odległości.–M.: Komunikacja, 1968.
- Jakowlew L.I. itd. Komunikacja troposferyczna.–M.: Wydawnictwo Wojskowe. –1984
- Podstawowe środki, zespoły i systemy łączności wojskowej. Encyklopedyczny podręcznik, tom 1. -16 Centralny Instytut Badawczy Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, Mytiszczi. –2005.
Jak możesz słyszeć? Powitanie!
Oddziały sygnałowe przeszły w swojej historii długą i trudną drogę. Oddziały sygnałowe to dziś nowoczesna gałąź wojsk specjalnych, zdolna do zapewnienia łączności z obiektami stacjonarnymi i mobilnymi na nieograniczony zasięg. Jeszcze 89 lat temu możliwości żołnierzy sygnałowych były znacznie skromniejsze: łączność zapewniana była wyłącznie drogą telefoniczną i telegraficzną za pośrednictwem linii przewodowych. Udoskonalanie form i metod walki zbrojnej, wyposażenie armii krajów rozwiniętych gospodarczo w najnowocześniejszą broń i sprzęt wojskowy znacznie zwiększają rolę środków łączności we współczesnych działaniach wojennych.
Komunikacja terenowa
Według czołowych ekspertów rosyjskich i zagranicznych wkład systemu łączności w zwiększenie efektywności użycia wojsk (sił) i broni jest porównywalny ze znacznym zwiększeniem liczby środków bojowych lub zwiększeniem ich zdolności bojowych. Dlatego dalszy rozwój systemu łączności i wojsk jest jednym z priorytetowych obszarów zwiększania potencjału bojowego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.
Jakie są dzisiaj oddziały sygnałowe i co stanie się z nimi w dającej się przewidzieć przyszłości? Rozmawiamy o tym z Szefem Łączności Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej - Zastępcą Szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej Jewgienijem MEICHIKIEM.
Nasze spotkanie odbywa się w przeddzień święta zawodowego – Dnia Sygnalisty Wojskowego. Dlatego istnieje powód informacyjny, aby szczegółowo porozmawiać o problemach i osiągnięciach.
Historia Korpusu Łączności jest bogata w przykłady wyjątkowej odwagi i oddania ojczyźnie. Dziś składamy hołd pamięci naszych poprzedników, którzy stworzyli oddziały sygnałowe i założyli chlubne tradycje wojskowe, i kłaniamy się wyczynom wojskowych sygnalistów podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941–1945. i wszystkie kolejne lata.
W nowych warunkach funkcjonowania Sił Zbrojnych następuje radykalna przewartościowanie form i sposobów zapewniania łączności, a dokładniej świadczenia usług łączności. Aktualność tego tematu potwierdziło przemówienie Prezydenta Federacji Rosyjskiej Dmitrij Anatoliewicz Miedwiediew podczas ćwiczeń operacyjno-strategicznych „Centrum 2008”, które odbyły się na terenie Okręgu Wojskowego Wołga-Ural we wrześniu tego roku.
Jewgienij Meichik
WIZYTÓWKA
Meichik Jewgienij Robertowicz urodzony w 1950 roku w Moskwie. Absolwent Moskiewskiego Elektrotechnicznego Instytutu Łączności, Wyższej Wojskowej Szkoły Dowodzenia Łączności im. Gorkiego, Akademia Wojskowałączności, Akademia Wojskowa Sztabu Generalnego. Służył na różnych stanowiskach wojskowych w moskiewskim, karpackim i bałtyckim okręgu wojskowym, w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech oraz w Biurze Szefa Łączności Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. We wrześniu 2008 roku został mianowany Szefem Łączności Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej – Zastępcą Szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Odznaczony Orderem „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych” III stopnia „Za Zasługi Wojskowe”.
- Po pierwsze, zwiększenie efektywności systemu dowodzenia i kierowania Siłami Zbrojnymi, w skład którego wchodzą organy dowodzenia i kontroli, uzbrojenie (łączność i zautomatyzowane dowodzenie i kontrola) oraz specjaliści (sygnaliści wojskowi). Słabość dowolnego elementu prowadzi do znacznego spadku wydajności systemu jako całości. Dziś system zarządzania państwem, jego komponent techniczny, rozwija się w szybszym tempie niż system zarządzania Siłami Zbrojnymi. I widzimy swoje zadanie w nadrobieniu tych zaległości.
- Po drugie, co wynika z pierwszego, doskonalenie szkolenia personelu.
- Po trzecie, wyposażenie Sił Zbrojnych w nowoczesną broń (łączność i automatykę). Po czwarte, udoskonalenie struktury organizacyjnej i systemu bazy wojsk. I wreszcie rozwiązywanie problemów społecznych.
Łączność wojskowa jest jednym z najważniejszych elementów systemu sterowania Siłami Zbrojnymi. Jak scharakteryzowałbyś stan tego elementu? Czy jego poziom odpowiada współczesnym wymaganiom?
Jak wiadomo, system komunikacji i systemy automatyki są głównymi środkami i podstawa techniczna kierowanie Siłami Zbrojnymi. Dziś armie głównych krajów świata szybko przechodzą na wykorzystanie najnowocześniejszych środków komunikacji i nawigacji. Osiągnięcie przewagi w tej kwestii postrzegane jest jako istotne zwiększenie potencjału bojowego wojsk. Przecież wysoki poziom wsparcia informacyjnego działań bojowych wojsk (sił) we współczesnych warunkach staje się czynnikiem determinującym osiągnięcie przewagi strategicznej i operacyjno-technicznej nad wrogiem.
Według naszych szacunków podstawą takiego systemu wspomagania informacji jest globalna sieć utworzona na bazie istniejących i przyszłych sieci komunikacyjnych i danych, wykorzystujących nowoczesne technologie telekomunikacyjne. W połączeniu z zapewnieniem szeroko zakrojonej automatyzacji kierowania wojskami na wszystkich poziomach dowodzenia i kierowania, jeśli dostępne będą odpowiednie środki, umożliwi to przekazywanie informacji z pola walki do Miejsce pracy dowódcy w postaci kompleksu danych i informacji wideo w celu szybkiego opracowania i podjęcia decyzji w sprawie użycia broni.
Biorąc pod uwagę miejsce Rosji jako jednego z wiodących państw na świecie, budujemy odpowiadające jej Siły Zbrojne. To nie przypadek, że Prezydent Federacji Rosyjskiej jest Naczelnym Dowódcą Sił Zbrojnych Dmitrij Miedwiediew Jednym z priorytetowych zadań rozwoju Sił Zbrojnych było zwiększenie efektywności systemu dowodzenia i kierowania.
Najważniejszą cechą rozwoju systemu kontroli Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej jest globalna automatyzacja działań wojskowych organów dowodzenia i kontroli w czasie rzeczywistym.
Nie jest tajemnicą, że w poprzednich latach z różnych powodów wiele zaawansowanych projektów pozostawało niezrealizowanych i nie wchodziło do programu produkcja masowa i do użytku obiecujące modele sprzętu łączności oraz zautomatyzowanego dowodzenia i kontroli. Jednak w ostatnich latach, kiedy finansowanie uległo zauważalnej poprawie, pierwsze kroki w kierunku modernizacji wojsk sygnałowych zostały już podjęte, ale w najbliższej przyszłości pozostaje jeszcze wiele do zrobienia.
W ten sposób do służby zaczęły wchodzić nowe typy sprzętu, które w niczym nie ustępują swoim właściwościom technicznym zagranicznym odpowiednikom: nowoczesnym stacjom radiowym, stacjom łączności satelitarnej i sprzętowi automatyki.
Myśl naukowa i techniczna nie stała przez cały ten czas w miejscu. W ciągu ostatniej dekady świat dokonał milowego skoku w dziedzinie narzędzi zarządzania i wymiany informacji. Dzieje się tak dzięki rozwojowi technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych, doskonaleniu sposobów przetwarzania, przechowywania, rozpowszechniania i przesyłania informacji. Ogólnym kierunkiem budowy i doskonalenia systemu łączności, jako integralnej części infrastruktury dowodzenia i kontroli Sił Zbrojnych RF, było przejście do nowej, bardziej zaawansowanej formy organizacji sieci łączności poprzez cyfryzację i integrację w jednolity system informacyjno-informacyjny. system łączności Sił Zbrojnych.
Okazuje się, że u nas wszystko jest mniej więcej dobrze. A problemy rozwiązywane są w miarę ich pojawiania się...
Problemy są złożone i wieloaspektowe. Nie da się ich rozwiązać z dnia na dzień. Zadania stojące przed oddziałami sygnałowymi są zakrojone na dużą skalę. Nie da się ich opanować w krótkim czasie. Niestety nie wszystkie systemy, kompleksy i środki łączności w pełni odpowiadają wymaganiom i wyzwaniom czasu, jakie na system sterowania nakładają najnowsze środki walki zbrojnej XXI wieku. Przyczyny tego kryją się zarówno w sferze organizacyjnej, jak i technologicznej.
- Po pierwsze, znaczące okresy pomiędzy emisją zakres obowiązków oraz przyjęcie sprzętu komunikacyjnego. Zanim pojawi się ten lub inny sposób, jest już przestarzały. Konieczne jest znaczne ograniczenie czasu poświęcanego na prace badawczo-rozwojowe.
- Po drugie, planowanie zakupów uzbrojenia na rok również nie pozwoliło na rozwiązanie kwestii wyposażenia żołnierzy (sił) w sprzęt łączności i automatyki w wymaganej ilości. Teraz porządek obrony państwa jest tworzony na trzy lata.
- Po trzecie, nie zawsze najlepsze modele technologii powstają w murach poważnych organizacji badawczych lub koncernów przemysłowych; czasem małe, w porównaniu z nimi przedsiębiorstwa są w stanie zaoferować produkty nowoczesne, niezawodne i tanie, które jednak bardzo trudno jest przebić się na rynku. Warunki muszą być takie same dla wszystkich.
- I na koniec ostatnia rzecz. Wszystkie te problemy należy rozwiązać kompleksowo. Jednocześnie chcę zauważyć, że nie wszystko jest takie złe. Zmiany w lepsza strona Niech to będzie powolne, ale się zdarzają. Tym samym nieco zmniejszyła się luka w szeregu indywidualnych środków i kompleksów monitorowania bezpieczeństwa komunikacji i bezpieczeństwa informacji, kompleksów ochrony przed wyciekiem informacji kanałami technicznymi oraz ochrony informacji przed nieuprawnionym dostępem do nich.
Obecnie na szeroką skalę wprowadza się do wojsk łączności mobilne i stacjonarne stacje łączności satelitarnej nowej generacji, dostarcza się zunifikowany sprzęt cyfrowy do tworzenia kanałów i wdraża się światłowodowe linie komunikacyjne; cyfrowe stacje łączności satelitarnej, stacje przekaźnikowe radiowe i troposferyczne, terenowe kompleksy łączności i kontroli są w różnym stopniu gotowości; opracowywany jest zaawansowany sprzęt radiowy i wiele więcej.
Pozytywne tendencje obserwuje się także w rozwoju zdolności produkcyjnych bazy elementowej nowoczesnych kompleksów komunikacyjnych.
Na polu bitwy
Podczas tworzenia bazy elementów czas będzie stracony. I już teraz konieczne jest wyposażenie żołnierzy w nowoczesne środki łączności i sprzęt specjalny. Czy nie byłoby łatwiej zakupić za granicą nowoczesny sprzęt komunikacyjny, aby wypełnić próżnię technologiczną?
W zasadzie nie da się wypełnić tej, jak to ująłeś, próżni technologicznej nowoczesnymi analogami produkcji zagranicznej z wielu powodów.
- Pierwszy. Nasze przedsiębiorstwa opracowały środki komunikacji, które są co najmniej tak dobre, jak zagraniczne analogi, a pod wieloma względami są od nich lepsze. tak i obce kraje Nie próbują nam sprzedać swoich najnowszych osiągnięć i technologii. Po co kupować produkty wyraźnie gorsze? Nawiasem mówiąc, wspólnie z Ministerstwem Telekomunikacji i Komunikacji Masowej (Ministerstwem Łączności Rosji) monitorowaliśmy wszystko, co rosyjski przemysł opracował w tym kierunku, nawet dostępne w postaci układów i modeli. Trzeba przyznać, że obiecujące modele w pełni zaspokajają potrzeby Sił Zbrojnych, nawet na przyszłość i pozwalają z optymizmem patrzeć w przyszłość. Planujemy pokazać to wszystko w listopadzie w jednym miejscu, a w przyszłości organizować takie pokazy co roku na początku roku.
Analiza obecnej sytuacji wykazała również, że jednym z niedociągnięć w modernizacji technologii komunikacyjnych jest prowadzenie równoległego rozwoju i brak współpracy między przedsiębiorstwami przemysłowymi. Wspólna praca w tym kierunku z Ministerstwem Telekomunikacji i Komunikacji Masowej Rosji umożliwi stworzenie wielu próbek sprzętu komunikacyjnego i automatyzacyjnego w ramach programu podwójnego zastosowania. Przemysł otrzymał od nas ujednolicone wymagania dotyczące urządzeń i systemów komunikacyjnych.
- Drugi powód. Może to prowadzić do technologicznego uzależnienia od partnerów zagranicznych: ograniczonych możliwości w zakresie konserwacji, napraw, zakupu komponentów i szkolenia specjalistów. A tam, gdzie jest zależność technologiczna, istnieje również zależność informacyjna, tj. Można nawet założyć nieuprawniony dostęp do informacji przekazywanych za pomocą tego środka komunikacji.
Dlatego konieczne jest rozwijanie krajowej produkcji zaawansowanych technologii. Na jego podstawie należy stworzyć obiecujące modele sprzętu łączności, zakupić je i przyjąć do dostaw w ilościach, które mogłyby w pełni zaspokoić potrzeby Sił Zbrojnych.
Nie mogę powstrzymać się od zadania pytania dotyczącego ostatnich wydarzeń na Kaukazie. Jak nasze systemy łączności wojskowej sprawdziły się podczas walk w Osetii Południowej i Abchazji?
Nie będę ukrywał: niedawny konflikt zbrojny na Kaukazie ujawnił wiele problemów w wyposażeniu naszych wojsk najnowsze projekty technologia komunikacyjna. Co więcej, jeśli na najwyższych poziomach zarządzania zasięg sprzętu komunikacyjnego i jego stan są całkiem zadowalające, to na taktycznym poziomie zarządzania sprzęt komunikacyjny nie zawsze spełnia wymagania dotyczące mobilności, odporności na zakłócenia i stopnia automatyzacji. Wiele z nich jest przestarzałych i nie zapewnia niezbędnych usług komunikacyjnych. Oznacza to po prostu, że badanie i analiza doświadczeń działań bojowych sił koalicyjnych w Jugosławii, Afganistanie, Iraku oraz prowadzenia działań wojsk rosyjskich w Czeczenii, Osetii Południowej i Abchazji powinny zostać uwzględnione przy budowaniu nowoczesnego systemu i siły sygnałowe.
Jakie wnioski wyciągnięto z obecnej sytuacji?
Wydarzenia w Osetii Południowej potwierdziły aktualność priorytetów, które wyznaczyliśmy w kwestiach rozwoju komunikacji. W najbliższej przyszłości konieczne jest zakończenie tworzenia taktycznego systemu łączności dowodzenia i kontroli, kompleksów cyfrowych i sprzętu łączności, w tym utworzenie kanałów, a także zwrócenie szczególnej uwagi na wprowadzenie sprzętu łączności niejawnej nowej generacji, w tym kontroli taktycznej poziom.
Weźmy na przykład centra komunikacyjne terenowych mobilnych stanowisk kontrolnych. Jak na dzisiejsze standardy są one nieporęczne i mało mobilne. Węzły te nie w pełni odpowiadają potrzebom systemu sterowania zapewniającym terminową i bezpieczną wymianę informacji podczas działań bojowych. A to z kolei negatywnie wpływa na skuteczność i jakość dowodzenia i kontroli. Rozwiązaniem jest zbudowanie jednolitego systemu łączności dla wszystkich rodzajów i rodzajów Sił Zbrojnych, który spełniałby stawiane dziś wymagania: przeciwdziałanie środkom rozpoznania i elektronicznego tłumienia, zapewnienie niezbędnego wykazu usług, mobilność oraz związany z tym sprzęt łączności i automatyki. byłby niewielki pod względem rozmiarów i wagi.
Zagłębiliśmy się nieco w problemy. Ale prawdopodobnie istnieją również pozytywne aspekty w zakresie uzbrojenia jednostek i pododdziałów. Jakie nowe rodzaje sprzętu wchodzą już do wojska? Czego oczekujesz w najbliższej przyszłości?
Jak mówiłem, żołnierze otrzymują obecnie nowoczesny sprzęt i systemy, które zapewnią szybką transmisję wszelkiego rodzaju komunikatów i informacji wideo w czasie rzeczywistym, co jest bardzo ważne.
Niewielkie stacje łączności satelitarnej są w stanie zapewnić komunikację na krótkich przystankach oraz w ruchu. Wyposażone są w jednostki i jednostki łączności taktycznego szczebla dowodzenia.
Dla poziomów dowodzenia i kontroli operacyjnej i operacyjno-strategicznej opracowano i są dostarczane żołnierzom stacje łączności satelitarnej, które w przeciwieństwie do swoich wcześniejszych odpowiedników mogą zapewniać szybką wymianę informacji na głównych liniach komunikacyjnych. Żołnierze otrzymują także stacje radiowe małej i średniej mocy. W przyszłości planujemy przyjęcie nowego zestawu ujednoliconej komunikacji radiowej.
Jest podstawa na przyszłość. W codziennej działalności żołnierzy w celu realizacji zadań rozwoju społecznego Sił Zbrojnych FR szeroko rozwijane jest wdrażanie GIS „Internet”.
Nawiasem mówiąc, o Internecie. Wiadomo, że ta sieć nie jest przez nikogo kontrolowana. Nie boisz się, że tajne informacje mogą trafić do sieci WWW?
Oczywiście istnieje ryzyko. Rozumiemy jednak poważne konsekwencje, jakie może prowadzić do nieuprawnionego dostępu osób trzecich (służb specjalnych innych państw, hakerów itp.) do systemów informatycznych Ministerstwa Obrony Narodowej. I oczywiście podejmujemy pewne środki ochronne.
Analiza wykorzystania Internetu w innych krajach pozwala prześledzić tendencję w kierunku ograniczania wykorzystania Internetu w rządzie i wojsku. Podejmowane są tam decyzje dotyczące rozmieszczenia sieci komunikacyjnych organów rządowych, odizolowanych od Internetu.
Niemniej jednak nie należy unikać Internetu. Jej rozsądne wykorzystanie na polu militarnym może pomóc w osiągnięciu celów rozwojowych Sił Zbrojnych określonych przez Prezydenta Federacji Rosyjskiej, np. w realizacji Strategii Rozwoju Społecznego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej na okres do 2020 roku .
Innym przykładem wykorzystania Internetu w Siłach Zbrojnych jest rozmieszczenie punktów abonenckich w organizacjach badawczych, wojskowych placówkach oświatowych, jednostkach oświatowych oraz otwarcie zajęć internetowych dla personelu wojskowego.
Nowa technologia
Obecnie dużo mówi się o rozwoju obiecujących systemów i kompleksów opartych na wykorzystaniu nanotechnologii. Jaką rolę odgrywa ten kierunek w rozwoju wojsk sygnałowych?
Zastosowanie nanotechnologii w wojskowa elektronika radiowa zapewni głęboki przełom w rozwoju technologii komunikacyjnych dzięki rozwojowi wyższych zakresów częstotliwości, wprowadzeniu nowych zasad przetwarzania sygnałów, obniżeniu kosztów energii, zwiększeniu niezawodności, zmniejszeniu masy i wymiarów itp. W efekcie transmisja dane cyfrowe będą przesyłane z bardzo dużą szybkością.
W interesie Sił Zbrojnych kraju i wojsk sygnalizacyjnych, w szczególności krajowy przemysł realizuje działania kompleksowe programu docelowego„Nanoelektronika-2010”. Do obiecujących obszarów w ramach tego programu należą tranzystory molekularne, tranzystory oparte na interferencji fal i tranzystory nanorurkach węglowych.
Ponadto zastosowanie nanotechnologii umożliwi tworzenie magistrali elektrycznych w oparciu o nanorurki węglowe. Będą charakteryzować się wysoką przewodnością elektryczną, a jednocześnie ważyć o rząd wielkości mniej niż miedziane. Koszty również ulegną znacznemu obniżeniu. Zatem zastosowanie nanotechnologii w łączności wojskowej zrewolucjonizuje całą dziedzinę wojskowości.
Jewgienij Robertowicz, mówił pan o potrzebie poprawy szkolenia personelu wojskowego dla oddziałów sygnałowych. Jaka jest rola systemu szkolnictwa wojskowego w modernizacji systemu łączności i wojsk?
Modernizacja systemu łączności Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej nie może nie wpłynąć na system szkolenia specjalistów ds. łączności, a przede wszystkim personelu oficerskiego.
Działalność specjalisty ds. łączności, do której należy obsługa najbardziej złożonego sprzętu wojskowego, wymaga specjalnych metod rozwijania jego intelektu – przede wszystkim w zakresie sensownego myślenia, doskonalenia umiejętności aktywności umysłowej. Inaczej mówiąc, specjaliści wojskowi muszą jeszcze szybciej reagować na zmiany współczesnych realiów informacyjnych, technologicznych i operacyjnych. Muszą zawsze być świadomi najnowszych osiągnięć technicznych i umieć szybko je opanować Nowa technologia, jego eksploatacji i naprawy, doskonalenia w zakresie szkolenia taktycznego, technicznego, taktyczno-specjalnego i innego rodzaju.
Wróćmy do modernizacji wojsk sygnałowych, o której pan mówił. Wszystko to oczywiście robi wrażenie. Jedynie rozwinięte kraje świata wyprzedzają nas w dziedzinie wojskowości i łączności wojskowej. I mam lekkie podejrzenie, że to opóźnienie będzie trwało jeszcze długo...
Działania, które podejmujemy w ramach Programu Uzbrojenia Państwa oraz corocznych zamówień obronnych państwa, pozwolą do 2015 roku wyposażyć wojska sygnałowe w nowoczesne systemy, środki i kompleksy. Jednocześnie zamierzamy budować naszą działalność z uwzględnieniem dynamicznie rozwijającego się sektora informacyjno-komunikacyjnego gospodarki. Tylko takie podejście pozwoli zapewnić oddziałom (siłom) prawdziwie nowoczesne, wysoce efektywne środki łączności i automatyzacji sterowania.
Kończąc naszą rozmowę, w przeddzień święta zawodowego, gratuluję wszystkim oficerom, chorążym, sierżantom, żołnierzom, weteranom Sił Zbrojnych, naukowcom, projektantom i personelowi roboczemu przedsiębiorstw łączności wojskowej z okazji Dnia Sygnalistów Wojskowych. Życzę wszystkim zdrowia, szczęścia, sukcesów w pracy wojskowej.
No cóż, zupełnie standardowy, „uroczysty” występ w przeddzień zawodowego święta. Miło jest słyszeć, że nawet w takich warunkach w tym przemówieniu znalazło się miejsce na nasze ukochane nanotechnologie. I tak np. dowiedzieliśmy się, że w szczególności w interesie Sił Zbrojnych kraju i wojsk sygnałowych krajowy przemysł realizuje Kompleksowy Program Celowy „Nanoelektronika-2010”. Do obiecujących obszarów w ramach tego programu należą tranzystory molekularne, tranzystory oparte na interferencji fal i tranzystory oparte na nanorurkach węglowych. Ponadto zastosowanie nanotechnologii umożliwi tworzenie magistrali elektrycznych w oparciu o nanorurki węglowe. Będą charakteryzować się wysoką przewodnością elektryczną, a jednocześnie ważyć o rząd wielkości mniej niż miedziane. Koszty również ulegną znacznemu obniżeniu. Zatem zastosowanie nanotechnologii w łączności wojskowej zrewolucjonizuje całą dziedzinę wojskowości. I to jest cudowne!.. Gratulujemy!..
Rozwój struktur organizacyjnych i technicznych oraz sposobów wykorzystania węzłów komunikacyjnych, ośrodków dowodzenia i jednostek strategicznych i operacyjnych (koniec 1945 r. – początek lat 80. XX w.)
DOI: 10.24411/2311-1763-2016-00037
Adnotacja. W artykule przedstawiono analizę rozwoju metod bojowego wykorzystania ośrodków łączności na frontach i posterunkach dowodzenia armii w latach 1945–1980.
Słowa kluczowe: system sterowania, system łączności, węzły komunikacyjne punktów kontrolnych.
Streszczenie. W artykule dokonano analizy metod bojowego wykorzystania ośrodków łączności i kontroli frontu armii w latach 1945-1980.
Słowa kluczowe: system sterowania, system łączności, węzły komunikacyjne, punkty kontrolne.
Jednym z głównych czynników, który determinował rozwój struktury organizacyjno-technicznej ośrodków łączności stanowisk dowodzenia frontu (armii) w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, był ciągły wzrost przepływających przez nie przepływów informacyjnych. W czasie wojny, w warunkach ograniczonych zasobów sił i środków łączności, osiągnięcie wymaganych wartości przepustowości systemu łączności z reguły osiągnięto poprzez optymalizację struktury organizacyjno-technicznej systemu sterowania, zwiększenie wymagań technicznych i niezawodność operacyjna łączności, manewrowość komunikacyjna i wysokie wyszkolenie bojowe personelu.
Na przykład 6–7-krotny wzrost przepustowości węzłów radiowych osiągnięto poprzez przejście ze zdecentralizowanej metody sterowania radiowego na „metodę biura radiowego” (scentralizowaną), a także poprzez utworzenie i nasycenie frontu (armii) system kontroli stanowiska dowodzenia ze specjalnym sprzętem do drukowania listów drogą radiową typu „Almaz” i „Carbide”.
Jednocześnie głównymi problemami bojowego użycia wyrzutni frontowych (wojskowych) w czasie wojny było: zapewnienie ciągłości dowodzenia i kontroli podczas przenoszenia stanowisk kontrolnych; zwiększenie ochrony wywiadowczej ośrodków komunikacyjnych i stabilność ich funkcjonowania.
Ciągłość dowodzenia i kierowania wojskami w czasie ruchu wyrzutni uzyskano poprzez zwiększenie mobilności jednostek sterujących, a także udoskonalenie sposobów ich przemieszczania się w trakcie operacji (ruch eszelonowy i etapowe rozmieszczanie elementów układu dowodzenia; obecność w odwodzie szefa sił frontowych (armii) sygnałowych sił i sprzętu łączności, który umożliwiłby wcześniejsze przygotowanie kolejnych zapasów CS na nowym obszarze).
Zwiększenie ochrony rozpoznawczej i stabilności funkcjonowania systemu sterowania, w oparciu o doświadczenia wojenne, realizowano poprzez: rozproszone rozmieszczenie elementów systemu sterowania na ziemi, z obowiązkowym usunięciem środków emitujących poza punkty kontrolne; wprowadzenie nietradycyjnych metod umieszczania sieci wodociągowych (w piwnicach budynków mieszkalnych i różnych obiektach inżynieryjnych); poprawa jakości sprzętu inżynieryjnego i maskowania obszarów, w których zlokalizowane są systemy sterowania; doskonalenie systemu bezpieczeństwa i obrony węzłów przy wykorzystaniu do tych celów jednostek strzeleckich i czołgowych.
W okresie od końca 1945 r. do 1954 r. frontowy (wojskowy) system dowodzenia i łączności nie uległ znaczącym zmianom. Udoskonalono strukturę organizacyjno-techniczną i taktykę bojowego użycia amerykańskich wyrzutni, zgodnie z zasadami i poglądami ustalonymi na podstawie doświadczeń ostatniej wojny. W tym okresie zapewniono ciągłość kontroli i terminową komunikację podczas przenoszenia frontowego (armii) stanowiska dowodzenia dzięki obecności dwóch stanowisk centrów komunikacyjnych w pułkach węzłowych. Jedno z nich było mobilnym terenowym centrum łączności, drugie zaś półstacjonarnym. Centrum łączności mobilnej przeniosło się na nowy obszar wcześniej wraz z grupą rozpoznawczą lub po niej. W niektórych przypadkach mógł samodzielnie podążać za grupą zwiadowczą w rejon nowego punktu kontrolnego. Elementy systemu sterowania na ziemi rozmieszczone były w sposób rozproszony, a środki emitujące przemieszczały się poza centrum dowodzenia. Jednostka półstacjonarna była uzbrojona w skrzynkowy zestaw sprzętu łączności, który był przeznaczony do umieszczenia w specjalnych schronach.
Wszedł do służby na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. nowe radio, przekaźnik radiowy i sprzęt łączności przewodowej (R-400, P-401, R-403, P-312, P-310, P-313, R-110, R-102, R-118 itp.) , a także zespoły standardowych pomieszczeń sprzętowych (nr 1, 2, 3, 4, 5) dokonały pewnych zmian w strukturze organizacyjno-technicznej USP.
Do amerykańskiego stanowiska dowodzenia frontem i armią wprowadzono grupę radiostacji przekaźnikowych, stację łączności dalekosiężnej, rozszerzono funkcje telegrafu, stacji zasilania i ośrodków radiowych. W tym samym okresie, przy pomocy standardowych kompleksów sprzętowych 1, 2, 3, 4, 5, po raz pierwszy podjęto próbę stworzenia amerykańskich stowarzyszeń PU, niezbędnej przepustowości kanału poprzez zbudowanie jego struktury organizacyjno-technicznej zgodnie z zasadzie „modułowej”. Tym samym do rozmieszczenia stanowiska dowodzenia armii przeznaczony był zestaw standardowy nr 3, dla stanowiska dowodzenia korpusu zestaw nr 4, a stanowisko dowodzenia dywizji miało opierać się na zestawie nr 5.
Przyjęty do służby w drugiej połowie lat 50-tych - na początku lat 60-tych. Broń nuklearna doprowadziła do zasadniczych zmian w poglądach na istotę i sposoby prowadzenia działań frontowych (wojskowych) oraz dowodzenia i kontroli. W tych warunkach tendencjami rozwoju teorii i praktyki sztuki operacyjnej stał się wzrost dynamiki działań wojennych, konieczność skracania cyklu dowodzenia oraz poszukiwanie form i metod prowadzenia działań uwzględniających nagłe zmiany sytuacji i zagrożenie masowymi stratami ludzkimi i uszkodzeniami sprzętu. Doprowadziło to do utworzenia stałego wysuniętego stanowiska dowodzenia i odpowiedniego centrum dowodzenia w formacjach operacyjno-strategicznych i operacyjnych.
Znacząco skrócono czas potrzebny dowództwu na zebranie i przetworzenie danych o sytuacji, na podjęcie decyzji przez decydentów i przekazanie ich żołnierzom. Jeśli zatem w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej średni dopuszczalny czas starzenia się informacji w połączeniu armia-dywizja wynosił 4,5–5 godzin, w połączeniu front armia 6,5–8,5 godziny, to w warunkach prowadzenia działań wojennych z użycie rakiet i broni nuklearnej wynosiło odpowiednio 1,0–1,25 i 1,4–1,7 godziny. Tym samym proces dowodzenia i kontroli oddziałów frontowych (armii) stał się bardziej skomplikowany, a potrzeba aktualizacji informacji wzrosła 4–5 razy, a tym samym wzrósł całkowity przepływ komunikatów krążących pomiędzy jednostkami sterującymi.
Rosnąca potrzeba aktualizacji informacji i skrócenia czasu potrzebnego na ich przesłanie doprowadziła do zwiększenia przepustowości kanału w USA. Na początku lat 60. liczba kanałów telefonicznych i telegraficznych na przednim stanowisku dowodzenia wzrosła 3,5–4 razy w porównaniu z 1945 r. i zaczęła osiągać odpowiednio 140–150 i 40–50.
Ze względu na stosunkowo krótkie odstępy czasu na przetwarzanie i przekazywanie informacji pojawił się problem ich zatajenia. Przyspieszyło to rozwój i przyjęcie węzłów komunikacyjnych różnego rodzaju specjalnego sprzętu. Wprowadzenie specjalnego sprzętu przyczyniło się do zwiększenia szybkości wymiany informacji, tajności kierowania wojskami, bezpieczeństwa łączności oraz stabilności funkcjonowania punktów kontroli i systemów ich kontroli.
Jednocześnie wzrost przepustowości kanałów i masowe wprowadzenie specjalnego sprzętu doprowadziły do wzrostu liczby specjalnych maszyn w centrum sterowania. Jeśli więc w połowie lat 50. Na przednim stanowisku dowodzenia było 55–60, na stanowisku dowodzenia armii 27–31 pojazdów specjalnych, ale już na początku 1962 r. ich liczba wzrosła odpowiednio do 91–97 i 54–59, czyli wzrosła 1,5–2 razy.
Pojawił się na początku lat 60. tendencja ekstensyfikacyjna (ciągła rozbudowa kluczowych sił i środków) w rozwoju systemów kierowania polowego frontu (armii) była kontynuowana w latach 70-tych. Pojawienie się w tym czasie komunikacji troposferycznej i kosmicznej przyczyniło się do zwiększenia przepustowości kanałów ośrodków komunikacyjnych. Jednocześnie ponownie wzrosła liczba pojazdów specjalnych w ich składzie. Wymagania dotyczące zintegrowanego wykorzystania sprzętu łączności oraz chęć zwiększenia niezawodności technicznej i operacyjnej węzłów poprzez rezerwację kanałów komunikacyjnych doprowadziły do dalszego skomplikowania struktury budowy i zarządzania węzłem komunikacyjnym. W skład węzłów komunikacyjnych wchodzą takie elementy, jak kosmiczna stacja łączności (SCS), punkt kontroli węzła łączności (CPUS), grupa dozorowo-techniczna (RTG) oraz grupa wozów dowodzenia i sztabu (GrKShM).
Złożona struktura organizacyjno-techniczna amerykańskiej PU formacji operacyjno-strategicznych (operacyjnych) w latach 60.–70. XX wieku. w warunkach możliwego użycia przez wroga broni masowego rażenia zidentyfikowała dwie możliwe opcje ich umieszczenia na ziemi - rozproszoną i skoncentrowaną („zwartą”).
Praktyka żołnierzy ustaliła liniowe, skoncentrowane rozmieszczenie systemu sterowania, które w pełni spełniło wymagania dotyczące łatwości obsługi i szybkiego rozmieszczenia (zapadnięcia) sprzętu komunikacyjnego przy minimalnym zużyciu sprzętu wejściowego i łączącego.
W 1978 roku dokonano ponownej rewizji systemu przednich (wojskowych) punktów kontrolnych i uznano za wskazane posiadanie w formacjach dowództwa, dowództwa rezerwy (ZKP) i tylnego punktu kontrolnego (RCP). Jednocześnie ZKP stał się stałym punktem dowodzenia, mającym na celu zwiększenie stabilności dowodzenia i kierowania podczas ruchu (zaniechania działania) stanowiska dowodzenia.
Przejście na nowy system punktów kontrolnych znacznie skomplikowało zadania zapewnienia ciągłości sterowania i terminowej komunikacji w trakcie operacji, gdyż pojawiła się potrzeba jednoczesnego funkcjonowania dwóch punktów kontrolnych (KP i ZKP), przy jednoczesnej liczbie jednostek łączności ( jednostki) w połączeniach węzłowych (części) pozostały niezmienione. Zaistniała potrzeba ścisłego powiązania kolejności poruszania się terenowego centrum dowodzenia z przemieszczaniem się personelu operacyjnego punktów kontrolnych, a także podziału centrum dowodzenia na mobilne (z wcześniej przydzieloną z niego grupą wyprzedzającą) , główna część i zapewniająca ich długoterminową autonomiczną pracę. Napięcie w pracy kluczowych jednostek wzrosło nieproporcjonalnie.
Na początku lat 80-tych, w celu zwiększenia stabilności dowodzenia i kierowania oddziałami formacji operacyjno-strategicznych i operacyjnych, za celowe uznano także posiadanie takich elementów stanowiska dowodzenia, jak wysunięte i powietrzne stanowiska kontroli (PPU, VzPU). . Ponadto, w celu kontrolowania na określony czas grupy żołnierzy działających na odizolowanych lub odległych obszarach, należy utworzyć pomocniczy punkt kontroli (AKP). Zgodnie z przyjętym układem punktów dowodzenia na froncie rozmieszczono: węzły łączności dowództwa, rezerwowych punktów dowodzenia i tylnych punktów dowodzenia, a na poszczególnych etapach operacji węzły łączności przednich, powietrznych i pomocniczych punktów dowodzenia. (US PPU, US VzPU i US VPU).
Najważniejszymi czynnikami operacyjnymi, które determinowały bojowe wykorzystanie ośrodków łączności PU, były: kolejność działania punktów kontrolnych; charakter i stopień wpływu wroga na nich. Uważano, że najtrudniejsze warunki funkcjonowania punktów kontrolnych i ich integralnej części ośrodków łączności mogą powstać w momencie nagłego wybuchu wojny z wrogiem przy użyciu wszelkich rodzajów broni masowego rażenia, masowych uderzeń powietrznych i rakietowych oraz walki elektronicznej.
Wzrosło także zagrożenie trafieniem w centra kontroli przy użyciu broni konwencjonalnej. Było to spowodowane przede wszystkim przyjęciem przez Stany Zjednoczone w sierpniu 1982 r. koncepcji „operacji powietrze-ziemia (bitwa)”, której materialną podstawą były precyzyjne systemy naprowadzania i zautomatyzowane. Jednocześnie uważano, że największe zagrożenie dla systemów dowodzenia i łączności frontu mogą stanowić zespoły rozpoznawczo-uderzeniowe (dokładna lokalizacja wyemitowania broni radioelektronicznej i jej późniejsze zniszczenie), systemy walki radioelektronicznej, powietrze (kosmos) , optyczno-elektroniczna, radarowa i naziemna (specjalna) służba wywiadowcza. Dlatego przez całe lata powojenne jednym z najważniejszych pozostawało zadanie zwiększenia bezpieczeństwa wywiadu i stabilności funkcjonowania systemu kontroli.
Głównym elementem frontowego systemu łączności było centrum łączności dowódczo-sztabowej. Przeznaczony był do wymiany komunikatów z punktami kontrolnymi Sztabu Generalnego, Naczelnego Dowódcy na teatrze działań, oddziałami podległymi i współdziałającymi, a także organizowania łączności wewnętrznej i zapewnienia funkcjonowania zespołów automatyki na frontowym stanowisku dowodzenia. Frontowe stanowisko dowodzenia organizowało (zapewniało) różne rodzaje łączności telefonicznej, telegraficznej, faksowej i transmisji danych, w tym przy użyciu specjalnego sprzętu. Ponadto bezpośrednio w punkcie kontrolnym można zorganizować sieć wewnętrznej łączności telefonicznej bezpieczeństwa. Ogółem na przednim stanowisku dowodzenia zorganizowano (zapewniono): 99–106 łączności telefonicznej, 43 telegraficznej i 13–14 faksowej. Jednocześnie dla wszystkich rodzajów łączności amerykański CP musiał odebrać do 180 z sieci rdzeniowej i utworzyć 100–110 kanałów częstotliwości głosowych (VF) za pomocą komunikacji bezpośredniej, co łącznie stanowiło 280–290 kanały. Ponadto w wyniku wtórnego zagęszczenia kanałów PM w węźle zorganizowano około 80–100 kanałów telegraficznych. Ta liczba połączeń i kanałów przekraczała wymaganą 3–4 razy, ale według istniejących poglądów powinna zapewniać wymagania stabilności dowodzenia i kontroli.
Podstawy struktury organizacyjnej amerykańskiej PU frontu (armii) lat 80-tych. przyjęto tradycyjną zasadę (odrzuconą podczas tworzenia pierwszych systemów kierowania polowego w czasie I wojny światowej) łączenia podobnych środków łączności w odrębne elementy (centra) zgodnie z ich przeznaczeniem w systemie łączności oraz przydzielania bezpośrednich środków łączności i specjalnych sprzętu do najważniejszych obszarów informacyjnych.
Przednie stanowisko dowodzenia było wielopołączonym systemem dużej liczby różnych typów sprzętu komunikacyjnego. Dla potencjalnego wroga był obszarowym celem pierwotnego zniszczenia, a prowadzone przez wojska środki organizacyjno-techniczne kamuflażu operacyjnego nie mogły zapewnić jego ochrony rozpoznawczej. Na miejscu rozmieszczono 132–134 pojazdów specjalnych (z wyłączeniem pojazdy transportowe do transportu liniowego sprzętu kablowego), liczących ponad 33 rodzaje pomieszczeń sprzętowych, do obsługi których potrzeba było 40–45 specjalistów podstawowych specjalności. Podstawą wyposażenia technicznego centrów komunikacyjnych były kompleksy Zarevo, Topaz i Voskhod. W połowie lat 80. kompleksy te były już przestarzałe i pod względem parametrów operacyjnych i technicznych nie w pełni spełniały wymagania stawiane im przez dowództwo i kontrolę wojskową. Sprzęt komunikacyjny był nieporęczny, ciężki i zużywał dużo energii. Żołnierzom dostarczono znaczną ilość różnego rodzaju przestarzałego analogowego sprzętu specjalnego. W tworzeniu telefonicznego specjalnego kanału komunikacyjnego wzięło udział 4–5 sprzętowych systemów sterowania, w którym kanał został włączony 6–7 urządzeń przełączających; komunikacja telegraficzna - odpowiednio 3–6 sprzętu i 7–8 urządzeń przełączających.
Znaczna liczba różnych typów sprzętu komunikacyjnego rozmieszczonego w centrum komunikacyjnym znacznie zmniejszyła takie wskaźniki operacyjne i techniczne, jak gotowość do przesyłania (odbioru) przepływu komunikatów, przeżywalność i mobilność.
Wejście do serwisu sprzętu zwiększona moc(APM) przyczyniły się do nieznacznego zmniejszenia (o 10–15%) liczby pojazdów specjalnych na węźle, jednak ponieważ w świetle wymogów rozproszonego rozmieszczenia punktu kontrolnego konieczne było przyciągnięcie dodatkowych 165 km kabla i do 45 pojazdów do jego transportu oraz 193 pracowników, wówczas zysk uzyskany z wprowadzenia APM był prawie niezauważalny.
Takie podejście do modernizacji istniejącej floty węzłów komunikacyjnych doprowadziło nie tylko do znacznych kosztów materiałowych, ale także do dalszego spadku efektywności wykorzystania sprzętu, kanałów i personelu serwisowego. Ponadto różnorodność rodzajów sprzętu łączności wydłużała cykl rozwoju i zmiany ich generacji oraz wpływała na tempo, w jakim żołnierze otrzymywali nowy sprzęt.
Jedną z głównych i decydujących przyczyn istniejącej zasady obsady polowego sprzętu do kontroli był brak jednolitego kanału odpowiedniego do przesyłania wszelkiego rodzaju informacji. Kanałem pierwotnym był analogowy kanał telefoniczny, który umożliwiał bezpośrednie wprowadzanie do niego komunikatów telefonicznych, a za pomocą różnych wtórnych urządzeń kompresujących - innego rodzaju wiadomości. Łączyć grupy funkcyjne Przy analogowych metodach przetwarzania informacji nie było to możliwe.
Odrębna brygada łączności (węzeł) miała rozmieścić i zapewnić funkcjonowanie amerykańskiego CP (ZKP) frontu.
Organizacyjnie brygada składała się z dwóch polowych ośrodków łączności tego samego typu (PUS-1, PUS-2), batalionu ośrodków łączności ruchomej i batalionu łączności. Zapewnienie łączności pomiędzy stanowiskiem dowodzenia a przednim stanowiskiem dowodzenia za pomocą dwóch polowych stanowisk dowodzenia, z uwzględnieniem ich obowiązkowego podziału na część ruchomą i główną oraz stosowania zasady ruchu rzutowego i etapowego rozmieszczania. To według marszałka Signal Corps A.I. Kierujący nimi przez 18 lat Biełow (od 1970 r. był szefem oddziałów łączności Ministerstwa Obrony ZSRR, w latach 1977–1987 szefem łączności Sił Zbrojnych ZSRR) zapewnił ciągłość kontroli około 75% czas operacji.
Ponadto zidentyfikowano istotne niedociągnięcia, które ograniczały ciągłość sterowania podczas przemieszczania się układu sterowania podczas ówczesnych manewrów i ćwiczeń wojsk. Tym samym ciągłe zaangażowanie sił i środków systemu dowodzenia, obciążenie kluczowych jednostek pracą na stanowiskach bojowych (głównie na zmianach o zmniejszonym składzie kadrowym), likwidacja, rozmieszczenie, ochrona i obrona systemu dowodzenia doprowadziły do niemożność zorganizowania odpoczynku dla personelu, terminowa konserwacja sprzętu komunikacyjnego i utworzenie węzłowej rezerwy komunikacyjnej. Podział ośrodków komunikacyjnych na części ruchome i główne skomplikował organizację ich ruchu i określił specjalne wymagania dotyczące umiejscowienia systemu sterowania na ziemi i ułożenia kabli wewnątrzwęzłowych. Ponadto potrzeba zapewnienia komunikacji w najważniejszych kierunkach informacyjnych zarówno z sieci mobilnej, jak i głównej części centrum komunikacyjnego doprowadziła do irracjonalnego wykorzystania specjalnego sprzętu komunikacyjnego, przełączającego, sterującego i sygnalizacyjnego.
Do ośrodków łączności dowództwa i ZKP armii wykorzystano siły i środki odrębnego pułku łączności (OPS), w skład którego wchodziły dwa polowe stanowiska dowodzenia, batalion mobilnych centrów łączności, pluton Federalnej Służby Gwardii i punkt kontroli bezpieczeństwa komunikacji. Stanowisko dowodzenia armii miało zapewniać łączność na 41. i 42. kierunku informacyjnym.
Stanowisko dowodzenia armii miało zapewnić 46–55 łączności telefonicznej, 13–17 łączności telegraficznej, 3–4 łączności faksowej i transmisji danych. Aby zapewnić te połączenia, amerykańskie stanowisko dowodzenia armii musiało przejąć od polowych sieci łączności frontu i armii i stworzyć do 120 kanałów PM drogą łączności bezpośredniej, a także poprzez wtórne zagęszczenie - do 30 telegrafów kanały.
Nie stwierdzono znaczących różnic w konstrukcji, zasadach budowy i taktyce użycia bojowego stanowisk dowodzenia frontu i wojska stosowanych w latach 80., różniły się one jedynie składem. Tym samym na stanowisku dowodzenia armii znajdowało się do 80 pojazdów specjalnych i do 8–10 pojazdów transportowych, z czego 36 pojazdów znajdowało się bezpośrednio na stanowisku dowodzenia.
Należy zauważyć, że tendencja do wzrostu kierunków i przepływów informacji dotyczących kontroli wojsk, która pojawiła się w latach wojny, trwała aż do końca lat 80-tych. Biorąc pod uwagę ówczesne zasady budowy i obsady systemu kontroli, niezmiennie prowadziło to do wzrostu liczby elementów, pojazdów specjalnych i personelu na jednostce, a także do zmniejszenia efektywności ich wykorzystania. W rezultacie niektóre wskaźniki wykorzystania bojowego stanowisk dowodzenia frontu i armii ukształtowały się na poziomie lat 40.
Zatem począwszy od końca lat 50. węzły łączności punktów kontrolnych rozwijały się intensywnie, m.in. w wyniku zwiększenia przepustowości kanałów, wzrostu liczby pojazdów specjalnych i ekspansji ich typu oraz zwiększenia liczby personelu. W rezultacie do połowy lat 80. Amerykańskie wyrzutnie frontu (armii) były nieporęcznymi, osiadłymi konstrukcjami, które zawierały dużą liczbę różnych typów sprzętowych węzłów komunikacyjnych, które utworzyły nadmiarowa ilośćścieżki informacyjne z wieloma zastrzeżeniami kierunków komunikacji.
W należy zwrócić uwagę na wniosekże obecnie tendencja do ekstensywnego rozwoju US PU jest stopniowo przełamywana. Wynika to przede wszystkim z przejścia na jeden cyfrowy kanał komunikacji oraz modułowej zasady budowy węzłów komunikacyjnych. Jednocześnie współczesne doświadczenia w bojowym wykorzystaniu formacji i wojskowych jednostek łączności (kontroli) pokazują, że problemy zapewnienia bezpieczeństwa wywiadu i stabilności funkcjonowania systemu kontroli (które przewijały się przez całą historię jak czerwona nić) rozwoju systemów kontroli pola) w dalszym ciągu pozostają najpilniejsze.
Ponadto oczywisty staje się problem związany z zaangażowaniem oddziałów sygnałowych do rozwiązywania nietypowych dla nich zadań. Tym samym wraz z utworzeniem brygad dowodzenia i kontroli w okręgach wojskowych i armiach sygnalistom powierzono dodatkowo zadania ochrony i obrony miejsc startów, rozmieszczania i obsługi grupy kontroli bojowej oraz grupy wsparcia kontroli startu. Tym samym przejście do modułowej zasady budowy punktów kontrolnych i terenowych ośrodków łączności doprowadziło do tego, że zespoły kontroli wykonują znaczną część zadań nie w zakresie organizacji i zapewniania łączności, wdrażania i utrzymania operacyjnego ośrodków łączności centrów dowodzenia, ale zapewnienie funkcjonowania centrum dowodzenia oraz zadań zabezpieczenia operacyjnego, materiałowo-technicznego i medycznego. W związku z tym wzrosła liczba jednostek wsparcia (wraz ze sprzętem pomocniczym) w brygadach kontrolnych, a sterowność połączeń komunikacyjnych stała się bardziej złożona.
Naszym zdaniem redukcja formacji wojskowych (węzłowych brygad (pułków) łączności i batalionów (kompanii) bezpieczeństwa oraz utrzymanie siedzib stowarzyszeń) i utworzenie na ich podstawie nowych struktur organizacyjnych, które rozwiązują nietypowe dla nich połączone zadania, prowadzi do zmniejszenia sterowności systemu łączności oraz efektywności dowodzenia i kontroli wojsk (sił). W tych warunkach problem zapewnienia terminowej łączności oraz ciągłości dowodzenia i kierowania wojskami (siłami), zwłaszcza przy przemieszczaniu wyrzutni, nabiera jeszcze większego znaczenia.
Lista odniesień i źródeł
- Peresykin I. Manewr komunikacyjny // Sygnalista wojskowy. 1947. nr 2. s. 6–8.
- Zharsky A.P., Sheptura V.N. Bojowe wykorzystanie ośrodków łączności frontowych (armii) stanowisk dowodzenia w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (1941–1945) i wojen radziecko-japońskich (1945) // Łączność w Siłach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej 2014. M.: Most Informacyjny, 2014. s. 51–52.
- Peresypkin I.T. Komunikacja ZSRR w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej / I.T. Peresypkin; ZWO. Petersburg: GALART, 2014. s. 319–331.
- Kuroczkin P. Komunikacja w operacjach ofensywnych na pierwszej linii frontu // Myśl wojskowa. 1965. nr 7, s. 36–37.
- Zacharow G. Współczesne poglądy na organizację łączności w operacjach ofensywnych // Myśl militarna. 1966. nr 10. s. 42–48.
- Podstawowe środki, zespoły i systemy łączności wojskowej. Encyklopedyczny podręcznik. T. 1–2. Mytiszczi: 16 Centralny Instytut Badawczy Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, 2005. 156 s.
- Historia łączności wojskowej. T. 3. Książka. 3. M.: Voenizdat, 1991. s. 155.
- Instytut Łączności Wojskowej. Historia i nowoczesność 1923–1998 Praca naukowo-historyczna. Mytiszczi, 1998. 200 s.
- Historia łączności wojskowej armii rosyjskiej. T. 6. Petersburg: VUS, 1999. s. 91–102.
- Izyumov N. Nowoczesne środkiłączność wojskowa //Myśl wojskowa. 1963. nr 8. 1963. s. 36–49.
- Sztuka wojenna w czasie II wojny światowej i okresu powojennego (strategia i sztuka operacyjna). Podręcznik dla uczniów VAGS. M.: VAGS, 1985. s. 470.
- Zharsky A.P., Sheptura V.N. Organizacja kontroli i łączności na najwyższych szczeblach armii rosyjskiej na początku I wojny światowej // Military Historical Journal, 2014. Nr 12. s. 3–9.
- Chomczenko Yu.R. Oddziały sygnałowe Grupy Sił Radzieckich w Niemczech (1978–1983). Petersburg: VUS, 2001. 29 s.
- Belov A.I. Wspomnienia marszałka Korpusu Łączności. M.: ZAO „Publikacje Maksimowa”, 2000. s. 91.
- Belov A.I. / Encyklopedia wojskowa: w 8 tomach M.: Voenizdat, 1997. T. 1. s. 410–411.
