Przepraszamy, ale żądania pochodzące z Twojego adresu IP wydają się być automatyczne. Z tego powodu jesteśmy zmuszeni tymczasowo zablokować dostęp do wyszukiwania.
Aby kontynuować wyszukiwanie, wprowadź znaki z obrazka w polu tekstowym i kliknij „Prześlij”.
Pliki cookies są wyłączone w Twojej przeglądarce. Yandex nie będzie w stanie Cię zapamiętać i poprawnie zidentyfikować w przyszłości. Aby włączyć pliki cookie, postępuj zgodnie ze wskazówkami na naszej stronie Pomocy.
Dlaczego tak się stało?
Być może automatyczne żądania nie należą do Ciebie, ale do innego użytkownika uzyskującego dostęp do sieci z tego samego adresu IP co Ty.
Znaki należy wpisać do formularza raz, po czym zapamiętamy Cię i będziemy mogli odróżnić Cię od innych użytkowników wychodzących z tego adresu IP.
W takim przypadku strona captcha nie będzie Ci przeszkadzać przez dłuższy czas.
Być może w Twojej przeglądarce są zainstalowane dodatki umożliwiające automatyczne wyszukiwanie zapytań. W takim przypadku zalecamy ich wyłączenie.
Możliwe jest również, że Twój komputer jest zainfekowany programem wirusowym, który wykorzystuje go do zbierania informacji.
Może powinieneś sprawdzić swój system pod kątem wirusów.
Dyski zewnętrzne służą do przechowywania, przesyłania i tworzenia kopii zapasowych danych w systemach komputerowych. Głównymi typami takich urządzeń pamięci masowej są urządzenia oparte na dyskach twardych i pamięci flash. W niektórych przypadkach jako takie napędy wykorzystywane są zewnętrzne napędy optyczne, jednak ponieważ większość komputerów posiada wewnętrzne napędy do odczytu i zapisu płyt CD, DVD lub Blu-ray, napędy takie mają ograniczoną dystrybucję i nie będziemy się tutaj nad nimi rozwodzić (więcej o napędy optyczne, patrz osobny materiał).
Dyski flash
Dzięki niższym cenom pamięci flash, dyski zewnętrzne oparte na niej stają się coraz bardziej powszechne. Typowy pendrive to niewielkie urządzenie wielkości jednorazowej zapalniczki, wyposażone we wbudowane złącze USB. Co więcej, objętość takich miniaturowych dysków może zmieniać się w bardzo szerokim zakresie: od jednego do 128 GB. Obecnie najpopularniejsze modele o pojemnościach od 8 do 16 GB można kupić za 500-900 rubli; modyfikacje w chronionych gumowanych i uszczelnionych aluminiowych obudowach są nieco droższe. Z reguły dyski flash o pojemności 8-16 gigabajtów kupowane są nie do przechowywania i tworzenia kopii zapasowych, ale do szybkiego przesyłania danych.
Dyski flash o dużej pojemności są znacznie droższe: modele 64 GB kosztują około 5000 rubli, a modele 128 GB kosztują 11 000 rubli i więcej. Łatwo obliczyć, że koszt gigabajta miejsca na dysku w takich dyskach jest około półtora razy wyższy (od 85 rubli) niż w dyskach o małej pojemności. Ponadto zewnętrzny mini dysk twardy o tej samej pojemności będzie kosztować około trzy razy mniej, dlatego wolą je konsumenci.
Zewnętrzne dyski twarde
Dyski twarde są od kilkudziesięciu lat optymalnym rozwiązaniem do przechowywania i tworzenia kopii zapasowych dużych ilości danych. Nowoczesne dyski twarde są inne wysoka niezawodność, duża pojemność i niski koszt przechowywania danych: w najlepszych modelach waha się od 3 do 4 rubli za gigabajt.
Zewnętrzne dyski twarde można podzielić na cztery szerokie kategorie: dyski oparte na dyskach 2,5-calowych, dyski oparte na dyskach 3,5-calowych, dyski multimedialne i systemy NAS.
Dyski oparte na 2,5-calowych dyskach twardych „do laptopów” są najmniejsze: są uważane za przenośne i z łatwością mieszczą się w kieszeni koszuli. Jednak w porównaniu do dysków 3,5-calowych mają znacznie niższą prędkość zapisu i odczytu, ograniczoną pojemność, a koszt gigabajta pamięci jest półtora do dwóch razy wyższy. Typowa prędkość odczytu takich dysków wynosi 35 MB/s, prędkość zapisu to 30 MB/s, najlepsze modele Prędkości odczytu i zapisu mogą osiągnąć 50 MB/s.
Pojemność 2,5-calowych zewnętrznych dysków twardych waha się od 120 do 500 GB; koszt przechowywania gigabajta danych wynosi średnio od 8 do 12 rubli.
Z reguły 2,5-calowe dyski twarde są wyposażone w interfejs USB 2.0, czasem eSATA i prawie nigdy nie obsługują FireWire, z wyjątkiem dysków marki ZIV. W wielu przypadkach dla takich napędów wystarczające jest zasilanie poprzez magistralę USB.
Warto wspomnieć także o modelach bazujących na 1,8-calowych dyskach twardych typu „sublaptop”, które są jeszcze mniejsze od 2,5-calowych. Zazwyczaj pojemność takich dysków jest ograniczona do 120 GB i są one wyposażone wyłącznie w interfejs USB 2.0. Płyty te rzadko można znaleźć w sklepach, zazwyczaj rozdawane są na różnych imprezach jako pamiątki.
Najbardziej rozpowszechnioną i popularną kategorią są dyski zewnętrzne oparte na standardowych 3,5-calowych dyskach twardych. Mogą składać się z jednego lub dwóch dysków twardych umieszczonych w jednej obudowie, przy czym w tym drugim przypadku zazwyczaj istnieje możliwość zorganizowania macierzy RAID poziomu 0 (konsolidacja dysków) i 1 (kopia lustrzana).
W przypadku dysków opartych na 3,5-calowych dyskach twardych typowe są prędkości odczytu 70-90 MB/s i prędkości zapisu 60-80 MB/s. Najbardziej produktywne modele mogą osiągać prędkość odczytu do 120 MB/s i prędkość zapisu do 110 MB/s. Pojemność takich dysków zwykle waha się od 500 GB do 2 TB w modelach z jednym dyskiem i do 4 TB w modelach z dwoma dyskami. Koszt przechowywania jednego gigabajta wynosi średnio od 4 do 8 rubli, w przypadku najlepszych modeli - od 3 do 4 rubli.
3,5 cala dyski zewnętrzne mogą być wyposażone w pełen zestaw szerokiej gamy nowoczesnych interfejsów: oprócz obowiązkowego USB 2.0 instalują kontrolery eSATA, FireWire 400 i FireWire 800, a także obiecujący interfejs USB 3.0.
Napędy multimedialne - kategoria specjalna zewnętrzne dyski twarde oparte na dyskach twardych 2,5 lub 3,5 cala, które są wyposażone we wbudowany dekoder popularnych formatów audio i wideo, a także programowy odtwarzacz multimedialny ze sterowaniem sprzętowym. Zasadniczo dyski te są odtwarzaczami multimedialnymi opartymi na dyskach twardych i zwykle są dostarczane z pilotem zdalnego sterowania.
Urządzenia tego typu można podłączyć bezpośrednio do telewizora i systemu audio i będą pełnić funkcję samodzielnego odtwarzacza multimedialnego, niepodłączonego do komputera. W tym celu wyposażono je w „konsumenckie” interfejsy wideo (kompozytowe, komponentowe, HDMI), a także analogowe i cyfrowe wyjścia audio. W wielu przypadkach urządzenia te posiadają wbudowany czytnik kart, który umożliwia bezpośrednie odtwarzanie treści multimedialnych z wymiennych kart flash. Istnieją modyfikacje przeznaczone wyłącznie do podłączania wymiennych dysków twardych, kupowanych osobno.
Standardowy arsenał dysków multimedialnych obejmuje obsługę formatów wideo MPEG-1/2/4, DivX i XviD, formatów audio MP3, WAV, AAC, a także cyfrowych Obrazy JPEG. Możliwość pracy z innymi formatami należy wyjaśnić osobno przy wyborze konkretnego modelu.
Jednocześnie oczywiście takie urządzenia można wykorzystać także jako zwykłe zewnętrzne dyski komputerowe – najczęściej poprzez interfejsy USB 2.0 i eSATA.
Najbardziej złożonym i kosztownym typem pamięci zewnętrznej są systemy NAS, czyli sieciowe przechowywanie danych. Ten urządzenia zewnętrzne z jednym lub kilkoma 3,5-calowymi dyskami twardymi, wyposażonymi w interfejs sieciowy Ethernet (wszystkie nowoczesne modele mają gigabitowe) i funkcjonalnością miniserwera.
Dyski NAS to komputery sieciowe, których główną funkcją jest zapewnienie dostępu do przechowywanych na nich danych każdemu komputerowi będącemu częścią sieci lokalnej. Co więcej, wiele z tych urządzeń posiada rozszerzoną funkcjonalność „prawdziwego” serwera, który może łączyć się z Internetem i wymieniać dane za pośrednictwem protokołów FTP i HTTP.
Niektóre serwery NAS mają wbudowane serwery multimediów, które umożliwiają odtwarzanie i rozpowszechnianie treści przechowywanych na dyskach twardych w sieci lokalnej, a także serwery druku: drukarki podłączone do serwera NAS będą dostępne dla wszystkich komputerów w sieci. Wiele modeli jest wyposażonych oprogramowanie do tworzenia kopii zapasowych danych.
Jednak najpopularniejszą funkcją, dla której najczęściej kupowane lub montowane są dyski NAS, jest wbudowany klient peer-to-peer, dzięki któremu możesz przesyłać i pobierać pliki z sieci BitTorrent i eMule bez włączania komputera . Takie urządzenia mogą działać przez całą dobę, zużywając znacznie mniej energii elektrycznej niż pełnoprawny komputer PC i praktycznie nie wytwarzając hałasu (jednak zależy to od konkretnej konstrukcji).
Pomimo tego, że dyski NAS budowane są zazwyczaj w oparciu o dyski 3,5-calowe, pod względem szybkości często ustępują nawet zewnętrznym dyskom twardym 2,5-calowym. Producenci stawiają na niezawodność, słusznie wierząc, że niskie prędkości dostępu poprzez sieć lokalną sprawiają, że stosowanie dysków o wysokich prędkościach nie ma sensu charakterystyka prędkości. Oczywiście po bezpośrednim podłączeniu do komputera za pomocą interfejsów USB 2.0 lub eSATA dyski wykazują wskaźniki całkiem normalne dla 3,5-calowych dysków twardych.
Ceny dysków NAS są dość zróżnicowane: niezwykle proste modele jednodyskowe bez serwera FTP/HTTP kosztują od około 4000 rubli, a systemy wielofunkcyjne z obsługą pięciu dysków twardych z możliwością wymiany podczas pracy mogą kosztować ponad 30 000 rubli. Jednocześnie za dość niewielkie pieniądze można samodzielnie złożyć NAS ze starego komputera lub z niedrogich komponentów do nettopów. Do takiego „samodzielnego montażu” często stosuje się specjalny i całkowicie darmowy montaż. system operacyjny FreeBSD, zwany FreeNAS. To oprogramowanie pozwala skonfigurować pamięć sieciową z niemal dowolną wymaganą funkcjonalnością.
Dysk danych to abstrakcyjne urządzenie służące do przechowywania informacji, które można w dowolnym momencie umieścić na dysku i odzyskać po pewnym czasie, a sposoby umieszczania i odzyskiwania mogą być dowolne.
Urządzenie do przechowywania danych może być zrealizowane fizycznie w postaci mikrofiszki, pudełka w szafce na dokumenty, tabeli w pamięci RAM, pliku na nośniku magnetycznym itp. Magazyn danych na diagramie przepływu danych przedstawiono w sposób pokazany na rysunku 2.16.
Ryż. 2.16. Przechowywanie danych
Urządzenie do przechowywania danych jest oznaczone literą „D” i dowolną liczbą. Nazwę dysku wybrano tak, aby była najbardziej informacyjna dla projektanta.
Nośnik danych w ogólności jest prototypem przyszłej bazy danych i opis przechowywanych w nim danych musi być powiązany z modelem informacyjnym.
2.3.5. Strumienie danych
Przepływ danych definiuje informacje przesyłane przez połączenie ze źródła do miejsca docelowego. Rzeczywistym strumieniem danych mogą być informacje przesyłane kablem między dwoma urządzeniami, listy wysyłane pocztą, taśmy magnetyczne lub dyskietki przesyłane z jednego komputera na drugi itp.
Przepływ danych na diagramie reprezentuje linia zakończona strzałką, która pokazuje kierunek przepływu (rysunek 2.17). Każdy strumień danych ma nazwę odzwierciedlającą jego zawartość.
Ryż. 2.17. Przepływ danych
2.3.6. Budowanie hierarchii diagramów przepływu danych
Pierwszym krokiem w konstruowaniu hierarchii DPD jest skonstruowanie diagramów kontekstu. Zazwyczaj przy projektowaniu stosunkowo prostych układów scalonych budowany jest diagram pojedynczego kontekstu z topologią gwiazdy, w centrum którego znajduje się tzw. proces główny, połączony z ujściami i źródłami informacji, za pośrednictwem których użytkownicy i inne systemy zewnętrzne wchodzą w interakcję z system.
Jeśli dla złożonego systemu ograniczymy się do jednego diagramu kontekstu, to będzie on zawierał zbyt wiele źródeł i odbiorców informacji, które trudno ułożyć na kartce normalnego formatu papieru, a w dodatku pojedynczy główny proces nie ujawni struktura systemu rozproszonego. Oznaki złożoności (pod względem kontekstu) mogą obejmować:
obecność dużej liczby podmiotów zewnętrznych (dziesięć lub więcej);
rozproszony charakter systemu;
wielofunkcyjność systemu przy ustalonym lub zidentyfikowanym grupowaniu funkcji w odrębne podsystemy.
W przypadku złożonego IS budowana jest hierarchia diagramów kontekstu. Jednocześnie diagram kontekstu najwyższego poziomu nie zawiera pojedynczego głównego procesu, ale zestaw podsystemów połączonych przepływami danych. Następny poziom diagramów kontekstowych szczegółowo opisuje kontekst i strukturę podsystemów.
Hierarchia diagramów kontekstu określa interakcję głównych podsystemów funkcjonalnych projektowanego SI zarówno pomiędzy sobą, jak i z zewnętrznymi strumieniami danych wejściowych i wyjściowych oraz obiektami zewnętrznymi (źródłami i odbiorcami informacji), z którymi SI wchodzi w interakcję.
Opracowanie diagramów kontekstowych rozwiązuje problem ścisłego określenia struktury funkcjonalnej SI już na najwcześniejszym etapie jego projektowania, co jest szczególnie ważne w przypadku złożonych systemy wielofunkcyjne, w rozwoju których biorą udział różne organizacje i zespoły rozwojowe.
Po skonstruowaniu diagramów kontekstowych powstały model należy sprawdzić pod kątem kompletności danych wyjściowych o obiektach systemu oraz izolacji obiektów (brak powiązań informacyjnych z innymi obiektami).
Dla każdego podsystemu obecnego na diagramach kontekstowych jest on szczegółowo opisywany za pomocą DPD. Z kolei każdy proces w DPD można szczegółowo opisać za pomocą DPD lub minispecyfikacji. Podczas opracowywania szczegółów należy przestrzegać następujących zasad:
zasada równoważenia - oznacza, że przy wyszczególnianiu podsystemu lub procesu, diagram uszczegóławiający jako zewnętrzne źródła/odbiorniki danych może zawierać tylko te komponenty (podsystemy, procesy, podmioty zewnętrzne, urządzenia przechowujące dane), z którymi ma szczegółowy podsystem lub proces na schemacie nadrzędnym połączenie informacyjne;
zasada numeracji - oznacza, że przy wyszczególnianiu procesów należy zachować ich hierarchiczną numerację. Na przykład procesy wyszczególniające proces numer 12 otrzymują numery 12.1, 12.2, 12.3 itd.
Minispecyfikacja (opis logiki procesu) powinna sformułować jego główne funkcje w taki sposób, aby w przyszłości specjalista realizujący projekt mógł je zrealizować lub opracować odpowiedni program.
Mini-specyfikacja to ostatni szczyt hierarchii DPD. Decyzję o dokończeniu uszczegółowienia procesu i wykorzystaniu minispecyfikacji podejmuje analityk w oparciu o następujące kryteria:
proces ma stosunkowo małą liczbę strumieni danych wejściowych i wyjściowych (2-3 strumienie);
umiejętność opisu transformacji danych przez proces w postaci algorytmu sekwencyjnego;
proces wykonuje pojedynczą funkcję logiczną polegającą na przekształcaniu informacji wejściowych w informacje wyjściowe;
możliwość opisania logiki procesu za pomocą małej minispecyfikacji (nie więcej niż 20-30 linii).
Budując hierarchię DPD, do uszczegółowienia procesów należy przystąpić dopiero po ustaleniu zawartości wszystkich przepływów i dysków danych, co jest opisane za pomocą struktur danych. Struktury danych są zbudowane z elementów danych i mogą zawierać alternatywy, wystąpienia warunkowe i iteracje. Wystąpienie warunkowe oznacza, że dany komponent może nie występować w konstrukcji. Alternatywa oznacza, że konstrukcja może zawierać jeden z wymienionych elementów. Iteracja polega na wprowadzeniu dowolnej liczby elementów z określonego zakresu. Dla każdego elementu danych można określić jego typ (dane ciągłe lub dyskretne). W przypadku danych ciągłych można określić jednostkę miary (kg, cm itp.), zakres wartości, dokładność prezentacji i formę kodowania fizycznego. W przypadku danych dyskretnych można określić tabelę dopuszczalnych wartości.
Po zbudowaniu kompletnego modelu systemu należy go zweryfikować (sprawdzić pod kątem kompletności i spójności). W modelu kompletnym wszystkie jego obiekty (podsystemy, procesy, przepływy danych) muszą być szczegółowo opisane i uszczegółowione. Zidentyfikowane nieszczegółowe obiekty należy uszczegółowić, wracając do poprzednich etapów rozwoju. W spójnym modelu wszystkie przepływy danych i urządzenia do przechowywania danych muszą przestrzegać zasady przechowywania informacji: wszystkie dane, które gdzieś docierają, muszą zostać odczytane i wszystkie odczytane dane muszą zostać zapisane.
Urządzenia do przechowywania informacji zostały wymyślone, aby można było rejestrować dane źródłowe i utrwalić wyniki pracy. Ale dziś zdecydowanie zajęły swoje miejsce w naszym codziennym życiu, kiedy musimy przejść przez morze pracy i danych osobowych. Najpopularniejsze obecnie to: dyski twarde, nośniki magnetyczne w kartach plastikowych, chipach SDRAM, pamięciach typu flash (karty pamięci w nowoczesnych urządzeniach, Napędy USB), dyski optyczne (CD, DVD, Blu-Ray).
Dysk twardy lub dysk twardy
Dziś nie sposób sobie wyobrazić komputera bez niego ważne urządzenie przechowywanie danych w postaci twardego dysku magnetycznego w skrócie – HDD. Jego nieoficjalnym, ale powszechnie używanym synonimem jest Winchester. Przeznaczone są do trwałego przechowywania informacji wykorzystywanych podczas pracy z komputerem: edytorów dokumentów, programów systemów operacyjnych, tłumaczy języków programowania, często używanych pakietów oprogramowania i wielu innych. Wybór dyski twarde Teraz istnieje ogromna różnorodność na każdy gust i kolor. Aby to zrobić, musisz poznać pełną gamę dysków twardych.
Magnetyczne urządzenia pamięci masowej w kartach plastikowych
Dyskietka lub dyskietka to kompaktowe urządzenie o niskiej prędkości i małej pojemności, które umożliwia przechowywanie informacji i przesyłanie ich z jednego komputera na drugi. Dyskietki dostępne są w rozmiarach: 3,5, 5,25, 8 cali (dwa ostatnie typy są obecnie rzadko spotykane). Ciekawostką jest to, że rozmiar 3,5 cala odpowiada dokładnie wielkości kieszeni koszuli.
chipy SDRAM-u
W tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza „synchroniczną dynamiczną pamięć o dostępie swobodnym”. Ten typ urządzenia do przechowywania informacji jest używany w komputerze jako urządzenie pamięci o dostępie swobodnym.
Pamięć flash
Pamięć flash - specjalny rodzaj nieulotna (energia potrzebna tylko do zapisu) pamięć półprzewodnikowa wielokrotnego zapisu. Swoją nazwę zawdzięcza sposobowi zapisywania i kasowania tego typu pamięci. Obecnie określenie „pamięć flash” odnosi się do szerokiej klasy półprzewodnikowych urządzeń pamięci masowej. Charakteryzują się niskim kosztem, zwartością, wytrzymałością mechaniczną, a także dużą objętością, szybkością działania i niskim zużyciem energii.
Najpopularniejszym rodzajem nośników danych są dyski flash USB. Praca z nimi jest bardzo łatwa i wygodna, najważniejsze jest, aby nie zgubić samego dysku flash.
Różne nowoczesne urządzenia (aparaty cyfrowe, radiotelefony, dyktafony) posiadają pamięć flash - karty pamięci. Dziś można znaleźć ich różne formaty: Compact Flash, SD (Secure Digital Card), XD - Picture Card, Memory Stick, MMC (Multimedia Card) / SD (Secure Digital Card), MMC (Multimedia Card), Smart Media Card.
Optyczne urządzenia pamięci masowej
Płyty CD umożliwiają nie tylko nagrywanie, ale także bezpieczne przechowywanie danych we wszystkich formatach (audio, wideo, zdjęcia) na tanim i prostym nośniku, jakim jest laserowa płyta CD.
Płyty DVD wizualnie niewiele różnią się od zwykłych płyt CD-ROM, ale mają znacznie więcej możliwości: nagrywają i przepisują dużą ilość informacji, odtwarzają je na dekoderze DVD. Istnieją dwa główne formaty: DVD R(W) i DVD+R(W), które zostały stworzone przez różne organizacje. Formaty „plus” i „minus” nie są ze sobą kompatybilne, dlatego przy wyborze nośnika należy zapoznać się z listą dysków obsługiwanych przez nagrywarkę.
Dyski Blu-ray (blue-ray) to najnowsza generacja dysków optycznych, które umożliwiają przechowywanie wideo w wysokiej rozdzielczości i danych o dużej gęstości.
Informacje należy przechowywać, ale z rozwojem nowoczesne technologie Same urządzenia do przechowywania informacji zmieniają się bardzo szybko. A taśmę wideo z nagraniem ślubu, które jest bliskie Twojemu sercu, lepiej nagrać ponownie na nowocześniejszy nośnik.
Wstęp
1. Przechowywanie magnetyczne
1.1 Napędy dysków magnetycznych
2. Rodzaje nośników magnetycznych
2.1 Elastyczny dyski magnetyczne
3. Technologie optyczne
Płyty CD 3.1
Nośniki DVD 3.2
Wniosek
Referencje
nośniki magnetyczne twarde magnetyczne
Wstęp
Produkowane urządzenia do przechowywania informacji to szereg urządzeń do przechowywania danych o różnych fizycznych i technicznych zasadach działania. charakterystyka wydajności. Główną właściwością i przeznaczeniem urządzeń do przechowywania informacji jest ich przechowywanie i odtwarzanie.
Urządzenia pamięci masowej dzieli się zazwyczaj na typy i kategorie ze względu na zasadę działania, parametry operacyjne, techniczne, fizyczne, oprogramowanie i inne. Przykładowo, zgodnie z zasadą działania, wyróżnia się urządzenia: elektroniczne, magnetyczne, optyczne oraz mieszane – magnetooptyczne.
Każdy typ urządzenia jest zorganizowany w oparciu o odpowiednią technologię przechowywania/zapisywania informacji cyfrowych. Dlatego ze względu na rodzaj i wydajność techniczna Wyróżnia się nośniki informacji: urządzenia elektroniczne, dyskowe i taśmowe.
Dyski magnetyczne służą jako urządzenia pamięci masowej, które umożliwiają przechowywanie informacji przez długi czas, nawet po wyłączeniu zasilania. Do pracy z dyskami magnetycznymi wykorzystuje się urządzenie zwane dyskiem magnetycznym (MDD). Główne typy napędów: dyskietki magnetyczne (FMD); twarde dyski magnetyczne (HDD); napędy taśm magnetycznych (TMD); Napędy CD-ROM, CD-RW, DVD.
Odpowiadają one głównym rodzajom nośników: elastycznym dyskom magnetycznym (dyskietce); twarde dyski magnetyczne (dysk twardy); kasety do streamerów i innych NML; Płyty CD-ROM, CD-R, CD-RW, DVD.
1. Przechowywanie magnetyczne
Napędy magnetyczne są najważniejszym nośnikiem przechowywania informacji w komputerze i dzielą się na napędy taśm magnetycznych (MTD) i dyski magnetyczne (MDD).
Zazwyczaj zapis magnetyczny wykorzystuje sygnały impulsowe. Informacje bitowe są przekształcane na prąd przemienny zgodnie z naprzemiennymi zerami i jedynekami.
Prąd ten wpływa do głowicy magnetycznej i w zależności od kierunku prądu w uzwojeniu głowicy, w przestrzeni pomiędzy głowicą a nośnikiem pojawia się odpowiedni strumień magnetyczny, zamykający się przez elementarny obszar namagnesowania (domena). Własne pola magnetyczne domen są zorientowane zgodnie z kierunkiem zewnętrznym pole magnetyczne. Po usunięciu pola zewnętrznego stan domen nie ulega zmianie (pamięć długoterminowa).
Głównym kryterium oceny nośników magnetycznych jest gęstość zapisu powierzchniowego. Definiuje się go jako iloczyn liniowej gęstości zapisu na ścieżce, wyrażonej w bitach na cal, i liczby ścieżek na cal. Wynikową gęstość zapisu powierzchniowego wyraża się w megabitach (Mbit/cal2) lub gigabitach (Gbit/in2) na cal kwadratowy.
We współczesnych dyskach 3,5-calowych wartość tego parametru wynosi 10-20 Gbit/cal, a w modelach eksperymentalnych sięga 40 Gbit/cal. Pozwala to na produkcję dysków o pojemności ponad 400 GB.
1.1 Napędy dysków magnetycznych (MDS)
NMD zapewnia podobne możliwości do NML w zakresie sekwencyjnego dostępu do informacji. Napęd magnetyczny łączy w sobie kilka urządzeń dostępu sekwencyjnego, a skrócenie czasu wyszukiwania danych zapewnia niezależność dostępu do rekordu od jego lokalizacji względem innych rekordów.
Technologia NMD. W NMD jako nośniki danych wykorzystuje się stos metalowych dysków (lub talerzy) zamontowanych na pręcie, wokół którego obracają się ze stałą prędkością. Powierzchnię dysku magnetycznego pokrytą warstwą ferromagnetyczną nazywa się roboczą.
Liczba głowic magnetycznych jest równa liczbie powierzchni roboczych na jednym pakiecie dysków. Jeśli opakowanie składa się z 11 dysków, wówczas mechanizm dostępu składa się z 10 uchwytów z dwiema głowicami magnetycznymi na każdym z nich. Uchwyty głowicy magnetycznej zostały połączone w jeden blok w taki sposób, aby zapewnić ich synchroniczny ruch wzdłuż wszystkich cylindrów. Zestaw torów uzyskany przy stałym położeniu bloku głowicy nazywa się cylindrem. Odległość między cylindrami (gąsienicami) nazywana jest posuwem lub podziałką gąsienic. Proces kontrolowania gęstości zapisu nazywany jest wstępną kompensacją. Aby skompensować różne gęstości zapisu, stosuje się metodę zapisu strefowo-sektorowego (ZoneBitRecording), w której cała przestrzeń dyskowa jest dzielona na strefy (osiem lub więcej), z których każda zawiera zwykle od 20 do 30 cylindrów o tej samej liczbie sektorów .
W strefie znajdującej się na zewnętrznym promieniu (dolna strefa) jest to zapisane więcej sektory (bloki) na ścieżkę (120-96). W kierunku środka dysku liczba sektorów maleje i w najstarszej strefie osiąga 64-56. Ponieważ prędkość obrotowa dysku jest wartością stałą, przy jednym obrocie dysku otrzymuje się więcej informacji ze stref zewnętrznych niż ze stref wewnętrznych. Ta nierówność w przepływie informacji jest kompensowana poprzez zwiększenie prędkości kanału odczytu/konwersji danych oraz zastosowanie specjalnych filtrów przestrajalnych do korekcji częstotliwości według strefy. Jednocześnie pojemność dysków twardych można zwiększyć o około 30%.
1.2 Dyski twarde
Konstrukcja i działanie urządzenia. W przypadku dysku twardego wewnątrz napędu zainstalowanych jest kilka płyt (dysków) lub talerzy. Płytki mają średnicę 5,25 lub 3,5 cala. W nowych konstrukcjach próbuje się zastosować szkło, gdyż ma ono większą wytrzymałość i pozwoli na zastosowanie cieńszych felg niż aluminiowe odpowiedniki.
Charakterystyka dysku twardego. Charakterystyka dysk twardy są bardzo ważne dla oceny wydajności systemu jako całości. Efektywna wydajność dysku twardego zależy od wielu czynników.
Decydującą z nich jest prędkość obrotowa dysków, która mierzona jest w obr/min (rpm) i bezpośrednio wpływa na szybkość przesyłania danych na dysk twardy. Podczas gdy najszybsze dyski twarde z interfejsem EIDE osiągały prędkość około 5400 obr./min, dyski twarde SCSI są w stanie przyspieszyć do 7200 obr./min. Średni czas dostępu do dysku to odstęp między momentem żądania danych a momentem uzyskania dostępu (mierzony w milisekundach (ms)). Czas dostępu obejmuje rzeczywisty czas wyszukiwania, czas opóźnienia i czas przetwarzania danych.
Czas wyszukiwania to całkowity czas potrzebny głowicy odczytu/zapisu na wyszukanie fizycznej lokalizacji danych na dysku. Opóźnienie to średni czas dostępu do sektora podczas rotacji. Można go łatwo obliczyć z prędkości obrotowej osi napędowej jako czas półobrotu.
Szybkość transferu dysku (czasami nazywana szybkością nośnika) to prędkość, z jaką dane są przesyłane na dysk i odczytywane z niego. Zależy ona od częstotliwości nagrywania i jest zwykle mierzona w megabajtach na sekundę (MBps, MB/s).
Szybkość przesyłania danych (lub DTR-DataTransferRate) to szybkość, z jaką komputer może przesyłać dane przez magistrale (zwykle IDE/EIDE lub SCSI) do procesora. Niektórzy dostawcy danych wskazują prędkość wewnętrzna transfer, przesyłanie danych z głowicy do wbudowanego bufora dyskowego. Inne podają szybkość transmisji pakietów danych, maksymalna prędkość transmisje o idealnych parametrach lub krótkich czasach trwania. Ważniejsza jest prędkość zewnętrznego przesyłania danych.
2. Rodzaje nośników magnetycznych
2.1 Dyskietki
Dyskietka składa się z okrągłego podłoża polimerowego pokrytego obustronnie tlenkiem magnetycznym i umieszczonego w opakowaniu z tworzywa sztucznego, którego wewnętrzna powierzchnia pokryta jest powłoką czyszczącą. Opakowanie posiada po obu stronach promieniowe szczeliny, przez które głowice odczytu/zapisu napędu uzyskują dostęp do dysku.
Dyskietki każdego standardowego rozmiaru są zwykle dwustronne. Gęstość zapisu pojedynczej ścieżki wynosi 48 tri (ścieżek na cal), podwójna – 96 tpi, a wysoka – zwykle 135 tpi.
Po włożeniu dysku 3,5" do urządzenia odsuwa się metalową klapkę ochronną, w środkowy otwór wkłada się trzpień napędu, a boczny kołek napędu umieszcza się w znajdującym się obok prostokątnym otworze pozycjonującym. Silnik obraca dysk jechać z prędkością 300 obr./min.
Napędy dyskietek wykorzystują tak zwane „śledzenie w otwartej pętli” – tak naprawdę nie wyszukują utworów, po prostu umieszczają głowicę we „właściwej” pozycji. W dyski twarde Natomiast serwomotory wykorzystują głowice do sprawdzania położenia, umożliwiając nagrywanie z gęstością poprzeczną setki razy większą niż jest to możliwe na dyskietce.
Głowicą porusza się śrubą napędową, która z kolei napędzana jest silnikiem krokowym, a po obróceniu śruby o określony kąt głowica pokonuje zadaną odległość. Gęstość zapisu danych na dyskietce jest ograniczona dokładnością silnik krokowy W szczególności oznacza to 135 tpi dla dyskietek 1,44 MB. Dysk ma cztery czujniki: silnik dysku; ochrona zapisu; dostępność dysku; i czujnik toru 00.
2.2 Napędy zewnętrzne na dysku twardym
W ostatnich latach rozpowszechniły się technologie umieszczania standardowych dysków twardych w mobilnej (przenośnej) obudowie zewnętrznej (pudełku), która jest podłączona do komputera za pomocą zewnętrznego interfejsu.
Ponieważ dzisiaj pojemność dysków twardych mierzy się w gigabajtach, a rozmiary plików multimedialnych i graficznych w dziesiątkach megabajtów, pojemność od 100 do 150 MB jest w zupełności wystarczająca, aby media zajmowały tradycyjną niszę dysków twardych – przenoszenie wielu plików pomiędzy użytkowników, archiwizowanie lub tworzenie kopii zapasowych poszczególnych plików lub katalogów oraz przesyłanie plików pocztą. Seria ta obejmuje szeroką gamę urządzeń dla kolejnych generacji dyskietek, które korzystają z elastycznych nośników magnetycznych i tradycyjnej technologii przechowywania magnetycznego.
Zi dyski p. Bez wątpienia najpopularniejszym urządzeniem w tej kategorii jest dysk ZipIomega, wprowadzony na rynek w 1995 roku. Wysoką wydajność dysków Zip gwarantuje przede wszystkim: duża prędkość obroty (3000 obr/min), a po drugie technologia zaproponowana przez firmę Iomega (która bazuje na efekt aerodynamiczny Bernoulliego), w którym dyskietka jest „zasysana” do głowicy odczytu/zapisu, a nie odwrotnie, jak w przypadku dysku twardego. Płyty Zip są miękkie jak dyskietki, dzięki czemu są tanie i mniej podatne na wstrząsy.
Dyski Zip mają pojemność 94 MB i są dostępne zarówno w wersji wbudowanej, jak i zewnętrznej. Moduły wewnętrzne odpowiadają obudowie 3,5", korzystają z interfejsu SCSI lub ATAPI, średni czas wyszukiwania wynosi 29 ms, szybkość przesyłania danych wynosi 1,4 KB/s.
Super dyskietki. Zakres od 200 do 300 MB najlepiej odpowiada koncepcji terytorium dysku superfloppy. Pojemność takich urządzeń jest 2 razy większa niż pojemność zamiennika dysku twardego i jest bardziej typowa dla dysku twardego niż dyskietki. Urządzenia z tej grupy wykorzystują technologię magnetyczną lub magnetooptyczną.
W 2001 roku Matsushita ogłosiła technologię FD32MB, która umożliwiła formatowanie z dużą gęstością konwencjonalnej dyskietki HB o pojemności 1,44 MB, zapewniając pojemność do 32 MB na dysku. Technologia polega na zwiększeniu gęstości zapisu każdej ścieżki na dyskietce HD, zastosowaniu głowicy magnetycznej typu superdysk do odczytu i zwykłej głowicy magnetycznej do zapisu danych. Podczas gdy konwencjonalna dyskietka ma 80 okrągłych ścieżek danych, FD32MB zwiększa tę liczbę do 777. Jednocześnie przesuw ścieżki z 187,5 µm w przypadku dyskietki HD jest zmniejszony do około 18,8 µm.
Wymienne dyski twarde. Poniższy zakres pojemności (od 500 MB do 1 GB) jest wystarczający do wykonania kopii zapasowej lub archiwizacji partycji dysku (partycji) o rozsądnie dużym rozmiarze.
W zakresie powyżej 1 GB technologia dysków wymiennych jest zapożyczona z konwencjonalnych dysków twardych. Wypuszczony w połowie 1996 roku dysk IomegaJaz (wymienny dysk twardy 1 GB) był postrzegany jako produkt innowacyjny. Kiedy Jaz trafił na rynek, od razu stało się jasne, gdzie należy go zastosować – użytkownicy mogli tworzyć prezentacje audio i wideo oraz przesyłać je między komputerami. Dodatkowo takie prezentacje można było uruchomić bezpośrednio z nośnika Jaz, bez konieczności przepisywania danych na dysku twardym.
Pamięć flash. Niezwiązana z nośnikami magnetycznymi pamięć flash działa jednocześnie jak pamięć RAM i dysk twardy. Przypomina pamięć konwencjonalną, przybierając postać dyskretnych chipów, modułów lub kart pamięci, w których, podobnie jak DRAM i SRAM, bity danych są przechowywane w komórkach pamięci. Jednakże, podobnie jak dysk twardy, pamięć flash jest nieulotna i przechowuje dane nawet po wyłączeniu zasilania.
Technologia ETOX jest dominującą technologią flash, zajmującą około 70% całego rynku pamięci nieulotnych. Dane są wprowadzane do pamięci flash bit po bicie, bajt po słowie lub słowo po słowie za pomocą operacji zwanej programowaniem.
Chociaż elektroniczne dyski flash są małe, szybkie, zużywają mało energii i wytrzymują wstrząsy do 2000 g bez niszczenia danych, ich ograniczona pojemność sprawia, że nie są one odpowiednią alternatywą dla dysku twardego do komputera PC.
3. Technologie optyczne
Płyty CD 3.1
Początkowo płyty CD były wykorzystywane wyłącznie w wysokiej jakości sprzęcie do odtwarzania dźwięku, zastępując przestarzałe płyty winylowe i kasety magnetofonowe. Jednak wkrótce dyski laserowe zaczęto używać w komputerach osobistych. Komputerowe dyski laserowe nazywano CD-ROM. Pod koniec lat 90-tych. urządzenie do pracy z CD-ROMem stało się standardowym elementem każdego komputer osobisty, a zdecydowana większość programów zaczęto rozpowszechniać na płytach CD.
Napęd Compact Disc (CD-ROM). Odczyt informacji z płyty CD odbywa się za pomocą wiązki lasera o mniejszej mocy. Serwomotor na polecenie wydane przez wewnętrzny mikroprocesor napędu porusza zwierciadłem lub pryzmatem odbijającym. Umożliwia to skupienie wiązki lasera na określonym torze. Laser emituje spójne światło składające się ze zsynchronizowanych fal o tej samej długości. Wiązka uderzając w powierzchnię odbijającą światło (platformę) jest odbijana przez pryzmat rozszczepiający do fotodetektora, który interpretuje to jako „1”, a gdy dostanie się do wgłębienia (wgłębienia), zostaje rozproszona i pochłonięta – fotodetektor zapisuje „0”.
Podczas gdy dyski magnetyczne obracają się ze stałą liczbą obrotów na minutę, tj. ze stałą prędkością kątową, płyta kompaktowa zwykle obraca się ze zmienną prędkością kątową, aby zapewnić stałą prędkość liniową podczas odczytu. Zatem odczyt ścieżek wewnętrznych odbywa się przy zwiększonej, a zewnętrznej - przy zmniejszonej liczbie obrotów. To właśnie decyduje o niższej szybkości dostępu do danych na płytach CD w porównaniu z dyskami twardymi.
3.2 Media płyta DVD
Uniwersalny dysk cyfrowy (digitalversatiledisc-DVD) to rodzaj nośnika danych, który w odróżnieniu od płyt CD od momentu wejścia na rynek przeznaczony był do szerokiego zastosowania zarówno w branży audio-video, jak i komputerowej. Płyty DVD, tej samej wielkości co standardowa płyta CD (średnica 120 mm, grubość 1,2 mm), zapewniają do 17 GB pamięci z szybkością transferu większą niż CD-ROM, mają czas dostępu podobny do CD-ROM i są podzielone na cztery wersje:
DVD-5 - jednostronna płyta jednowarstwowa o pojemności 4,7 GB;
DVD-9 - płyta jednostronna dwuwarstwowa 8,5 GB;
DVD-10 - płyta dwustronna jednowarstwowa 9,4 GB;
DVD-18 - pojemność do 17 GB na płycie dwustronnej, dwuwarstwowej.
płyta DVD - ROM. Podobnie jak w przypadku samych płyt, pomiędzy napędami DVD i CD-ROM jest niewiele różnic, gdyż jedyną oczywistą rzeczą jest logo DVD na przednim panelu. Główna różnica polega na tym, że dane CD-ROM są zapisywane blisko górnej warstwy powierzchni dysku, podczas gdy warstwa danych na DVD jest zapisywana bliżej środka, dzięki czemu płyta może być dwustronna. Dlatego też moduł czytnika optycznego napędu DVD-ROM jest zaprojektowany bardziej złożona niż jego odpowiednik w napędzie CD-ROM, aby umożliwić odczyt obu typów nośników.
Jednym z najwcześniejszych rozwiązań było zastosowanie pary obrotowych soczewek: jednej do skupiania wiązki na poziomach danych DVD, a drugiej do odczytu zwykłych płyt CD. Następnie pojawiły się bardziej wyrafinowane projekty, które eliminują potrzebę zmiany obiektywu. Na przykład „podwójne dyskretne próbkowanie optyczne” firmy Sony obejmuje oddzielne lasery zoptymalizowane pod kątem płyt CD (długość fali 780 nm) i DVD (650 nm). Urządzenia Panasonic przełączają wiązki lasera za pomocą holograficznego elementu optycznego, który może skupiać wiązkę w dwóch różnych dyskretnych punktach.
Napędy DVD-ROM obracają płytę znacznie wolniej niż ich odpowiedniki CD-ROM. Ponieważ jednak dane na płycie DVD są upakowane znacznie gęstiej, jej wydajność jest znacznie wyższa niż w przypadku płyty CD-ROM przy tej samej prędkości obrotowej. Podczas gdy typowa płyta audio CD-ROM (lx lub 1x) ma maksymalną szybkość przesyłania danych 150 KB/s, płyta DVD (1x) może przesyłać dane z szybkością 1250 KB/s, co można osiągnąć jedynie przy ośmiokrotnie (8x) szybkości z płyty CD-ROM.
Nie ma ogólnie przyjętej terminologii opisującej różne „generacje” napędów DVD. Jednakże termin „druga generacja” (lub DVDII) zwykle odnosi się do napędów o prędkości 2x, które mogą również odczytywać nośniki CD-R/CD-RW, a termin „trzecia generacja” (lub DVDIII) zwykle odnosi się do napędów o szybkości 2x (lub czasami 4) ) napędy o prędkości 8x lub 6x), z których niektóre umożliwiają odczyt nośników DVD-RAM.
Nagrywalne formaty płyt płyta DVD
Istnieje kilka wersji nagrywalnych płyt DVD:
DVD-R zwykły lub DVD-R;
DVD-RAM (wielokrotnego zapisu);
Możliwość nagrywania płyta DVD . Płyta DVD-R (lub nagrywalna płyta DVD) jest pod wieloma względami podobna koncepcyjnie do płyty CD-R — jest to nośnik jednorazowego zapisu, który może zawierać dowolny rodzaj informacji zwykle przechowywanych na masowo produkowanych płytach DVD — wideo, audio, obrazy, pliki danych, programy, multimedia itp. e. W zależności od rodzaju nagranych informacji, dysków DVD-R można używać w praktycznie każdym kompatybilnym urządzeniu odtwarzającym DVD, w tym w napędach DVD-ROM i odtwarzaczach wideo DVD. Ponieważ format DVD obsługuje dyski dwustronne, na dwustronnej płycie DVD-R można zapisać do 9,4 GB. Dane można zapisywać na dysku DVD z szybkością 1x (11,08 Mb/s, co odpowiada w przybliżeniu prędkości napędu CD-ROM 9x). Po zapisaniu dyski DVD-R można odczytywać z taką samą szybkością, jak dyski produkowane masowo, w zależności od współczynnika x (współczynnika prędkości) używanego napędu DVD-ROM.
DVD-R, podobnie jak CD-R, wykorzystuje stałą prędkość liniową (CLV), aby zmaksymalizować gęstość zapisu na powierzchnia dysku. Wymaga to zmiany liczby obrotów na minutę (rpm), gdy zmienia się średnica toru podczas przemieszczania się z jednej krawędzi dysku na drugą. Nagranie zaczyna się wewnątrz i kończy na zewnątrz. Przy prędkości 1x prędkość obrotowa waha się od 1623 do 632 obr/min dla dysku 3,95 GB i od 1475 do 575 obr/min dla dysku 4,7 GB, w zależności od położenia głowicy nagrywającej i odtwarzającej na powierzchni. W przypadku dysku o pojemności 3,95 GB odstęp między ścieżkami (podawanie), czyli odległość od środka jednego zwoju ścieżki spiralnej do sąsiedniej części ścieżki, wynosi 0,8 mikrona (mikrona), czyli o połowę mniej niż w przypadku dysku CD-R . Dysk o pojemności 4,7 GB wykorzystuje jeszcze mniejszy posuw ścieżek – 0,74 mikrona.
płyta DVD - BARAN . Płyty DVD-ROM lub DVD-RAM wielokrotnego zapisu wykorzystują technologię zmiany fazy, która nie jest technologią czysto optyczną dysków CD i DVD, ale stanowi połączenie pewnych cech metod magnetooptycznych i ma swoje korzenie w systemach dysków optycznych. Zastosowany format landgroove umożliwia rejestrację sygnałów zarówno na rowkach utworzonych na dysku, jak i w przestrzeniach pomiędzy rowkami. Wgłębienia i głowice sektorów powstają na powierzchni dysku podczas procesu odlewania.
W połowie 1998 roku pojawiła się pierwsza generacja produktów DVD-RAM wielokrotnego użytku o pojemności 2,6 GB po obu stronach dysku. Jednak te wczesne urządzenia nie są kompatybilne ze standardami o większej pojemności, które wykorzystują warstwę wzmacniającą kontrast i warstwę bufora termicznego w celu uzyskania wyższej gęstości zapisu. Specyfikacja wersji 2.0 DVD-RAM o pojemności 4,7 GB na stronę została opublikowana w październiku 1999 roku.
płyta DVD - RW . W procesie tym pojawiają się nośniki DVD-RW, znane wcześniej jako DVD-R/W lub DVD-ER (które stały się dostępne pod koniec 1999 r.) rozwój ewolucyjny Pionier istniejących technologii CD-RW/DVD-R.
Płyty DVD-RW wykorzystują technologię zmiany fazy do odczytu, zapisu i usuwania informacji. Wiązka laserowa o długości fali 650 nm podgrzewa wrażliwą warstwę stopu w celu przekształcenia jej w stan krystaliczny (odblaskowy) lub amorficzny (ciemny, nieodblaskowy), w zależności od poziomu temperatury i późniejszej szybkości chłodzenia. Powstała różnica pomiędzy zarejestrowanymi ciemnymi znakami a usuniętymi odblaskowymi znakami jest rozpoznawana przez odtwarzacz lub stację dysków i umożliwia odtworzenie zapisanych informacji.
Nośniki DVD-RW wykorzystują ten sam schemat adresowania fizycznego co DVD-R. Podczas procesu zapisywania laser dysku podąża za mikroskopijnym wgłębieniem, zapisując dane po spiralnej ścieżce.
Jedną z głównych zalet trzeciego formatu DVD wielokrotnego zapisu, DVD+RW, jest to, że zapewnia lepsza kompatybilność niż którykolwiek z konkurentów.
płyta DVD + RW . Specyfikacja DVD-RAM była kompromisem pomiędzy dwiema różnymi propozycjami głównych konkurentów – grupy Hitachi, Matsushita Electric i Toshiba z jednej strony, a sojuszu Sony/Philips z drugiej.
DVD+RW ma wiele podobieństw do konkurencyjnej technologii DVD-RW, ponieważ wykorzystuje nośniki ze zmianą fazy i zapewnia takie same wrażenia użytkownika jak dyski CD-RW. Płyty DVD+RW można nagrywać w trybie stałej prędkości liniowej (CLV) w celu sekwencyjnego nagrywania wideo lub w formacie stałej prędkości kątowej (CAV) w celu bezpośredniego dostępu.
płyta DVD + R . Dwuwarstwowy system DVD+R wykorzystuje dwie cienkie warstwy organiczne materiału nadającego się do malowania, oddzielone przekładką (wypełniaczem). Nagrzewanie skoncentrowaną wiązką lasera nieodwracalnie zmienia strukturę fizyko-chemiczną każdej warstwy, dzięki czemu zmienione obszary uzyskują właściwości optyczne różniące się od pierwotnych. Powoduje to wahania współczynnika odbicia w miarę obracania się dysku i tworzy sygnał odczytu podobny do tego, który można znaleźć na wytłoczonych dyskach DVD-ROM.
Wniosek
Można zatem wyciągnąć następujące ogólne wnioski:
1. Napędy magnetyczne są najważniejszym nośnikiem przechowywania informacji w komputerze i dzielą się na napędy taśm magnetycznych (MTD) i dyski magnetyczne (MDD).
2. Dyski magnetyczne służą jako nośniki pamięci, które umożliwiają przechowywanie informacji przez długi czas po wyłączeniu zasilania.
3. Główne typy urządzeń pamięci masowej: dyskietki magnetyczne (FLMD); twarde dyski magnetyczne (HDD); napędy taśm magnetycznych (TMD); Napędy CD-ROM, CD-RW, DVD.
4. Główne rodzaje nośników: elastyczne dyski magnetyczne (dyskietki); twarde dyski magnetyczne (dysk twardy); kasety do streamerów i innych NML; Płyty CD-ROM, CD-R, CD-RW, DVD.
5. Istnieje kilka wersji nagrywalnych dysków DVD: DVD-R zwykłe lub DVD-R; DVD-RAM (wielokrotnego zapisu); DVD-RW; DVD+RW.
Referencje
1. Golitsyna O. L., Popov I. I. Podstawy algorytmizacji i programowania: podręcznik. dodatek. M.: FORUM: INFRA-M, 2002.
2. Technologie informacyjne: podręcznik. dodatek / O. L. Golitsyna, N. V. Maksimov, T. L. Partyka, I. I. Popov. M.: FORUM: INFRA-M, 2006.
3.Kaimin V.A. Informatyka: podręcznik. M.: INFRA-M, 2000.
4. Maksimov N. V., Partyka T. L., Popov I. I. Architektura komputerów i systemów obliczeniowych: podręcznik. dodatek. M.: FORUM: INFRA-M, 2004.
5. Maksimov N.V., Partyka T.L., Popov I.I. Środki techniczne informatyzacja: podręcznik. dodatek. M.: FORUM: INFRA-M, 2005.
6. Maksimov N. V., Popov I. I. Sieci komputerowe: podręcznik. dodatek. M.: FORUM: INFRA-M, 2003.
7. Nadtochiy A.I. Techniczne środki informatyzacji: podręcznik. zasiłek / w ramach ogólnych. wyd. K.I. Kurbakowa. M.: KOS-INF; Rossa. ekonomia. akad., 2003.
8. Podstawy informatyki ( podręcznik szkoleniowy dla kandydatów na uniwersytety ekonomiczne) / K. I. Kurbakov, T. L. Partyka, I. I. Popov, V. P. Romanov. M.: Egzamin, 2004.
9. Partyka G. L., Popov I. I. Technologia komputerowa: podręcznik. - M.: FORUM: INFRA-M, 2007.
10. Smirnov Yu P. Historia technologii komputerowej: Powstawanie i rozwój: podręcznik. dodatek. Wydawnictwo Czuwasz, uniwersytet, 2004.
