Powszechnie przyjmuje się, że w ZSRR samochody były bardzo proste, użytkowe i wolnobieżne. Ale w rzeczywistości jest to dalekie od przypadku. Recenzja prezentuje pierwsze samochody rosyjskie i radzieckie stworzone specjalnie do wyścigów i rekordów prędkości. Większość z nich ma trudną historię powstania i trudną drogę do sukcesu.
Samochody wyścigowe z fabryki Russo-Balt
W latach 1910-tych w Rosji było bardzo mało samochodów, ale pierwsze wyścigi już się odbyły. Podobnie jak w Europie, głównym rodzajem zawodów stały się rajdy. W tamtych latach nie budowano jeszcze torów wyścigowych, a zawody odbywały się dalej zwykłe drogi Na długich dystansach. Na tej podstawie często budowano także samochody na zawody modele seryjne. Pierwszy samochód wyścigowy w Rosji można nazwać Russo-Balt S24, który istniał w kilku wersjach.
A jeśli pierwsze modyfikacje wyglądały jak zwykłe dwumiejscowe samochody, to C24/58 stał się pierwszym specjalnym prototypem. Duży, elegancki, zielony samochód otrzymał przydomek „rosyjski ogórek”. Jego 4,9-litrowy silnik rozwijał rekordową jak na tamte czasy moc 58 KM. Maksymalna prędkość samochodu wynosi 120 -130 km/h.
Samochód był przygotowany do wyścigów na dystansie jednej mili. Z samochodu usunięto światła acetylenowe, błotniki, zderzaki, listwy progowe, zapasowe zbiorniki i płócienny składany dach, a masę zmniejszono prawie o połowę.
Samochody Russo-Balt dobrze spisywały się na zawodach zarówno w Rosji, jak i za granicą. Po szczególnie udanych wyścigach sprzedaż nowych samochodów zauważalnie wzrosła.
Pierwsze radzieckie samochody wyścigowe
Przez wiele lat w kraju panowała sytuacja, w której nie było czasu na sporty motorowe. A potem amatorzy zajęli się samochodami. Pod koniec lat trzydziestych kilku entuzjastów stworzyło własne wersje samochodów wyścigowych. W 1937 roku na autostradzie Żytomierza pod Kijowem zorganizowali wyścig na kilometr, w którym spotkały się GAZ-A Girela, GAZ-TsAKS Tsypulina, GAZ-A Żarowa i GAZ-A Kleszczewa. Były to wszystkie samochody na przestarzałym podwoziu GAZ-A, ze starymi 4-cylindrowymi silnikami. W rezultacie ustanowione przez nich ogólnounijne rekordy prędkości nie doszły nawet do rekordu carskiej Rosji: 142,5 km/h.
ZIS-101A-Sport
W 1938 roku w warsztacie eksperymentalnym moskiewskich zakładów Stalina trzech młodych pracowników rozpoczęło aktywne prace nad samochodem sportowym. Za podstawę wzięli najlepszy Radziecka limuzyna ZIS-101. To prawda, że \u200b\u200bnie jest to najlepsza baza dla samochodu sportowego - w końcu waży 2,5 tony, ale członkowie Komsomołu nie mogą tyle znieść.
Wzmocniono rzędowy 8-cylindrowy silnik ZIS-101. Wraz ze wzrostem pojemności skokowej z 5,8 do 6,1 litra moc wzrosła półtorakrotnie - z 90 do 141 KM.
Samochód został pokazany I.V. Stalina. Jemu, podobnie jak innym członkom Biura Politycznego, podobał się ten samochód. ZIS-101A-Sport był testowany na autostradzie, jego maksymalna prędkość wynosi 168 km/h.
Pobieda-Sport (GAZ-SG1)
Projekt własnego radzieckiego samochodu do ustanawiania rekordów prędkości powierzono inżynierowi lotnictwa A.A. Smolin. Pod jego kierownictwem nowy samochód radziecki M20 Pobieda przeszła szereg przemian. Nowe nadwozie wykonano z duraluminium, dach obniżono, a ogon zaostrzono. Na pokrywie maski pojawiły się „nozdrza”, zapewniające lepszy wlot powietrza. Spód samochodu okazał się całkowicie płaski. W rezultacie okazał się bardzo lekki - tylko 1200 kg.
Samochód był wyposażony w 2,5-litrowy silnik GAZ. W najbardziej produktywnej wersji, ze sprężarką Rootsa, moc maksymalna wzrosła do 105 KM, a prędkość wzrosła do 190 km/h.
W sumie zbudowano pięć samochodów, które ustanowiły nowe ogólnounijne rekordy prędkości w pojeździe na długich dystansach.
Gwiazda
„Zvezda” to pierwszy samochód w ZSRR zbudowany specjalnie do celów sportowych. Samochód z silnikiem motocyklowym o pojemności 350 cm3. cm przyspieszył do 139,6 km/h. Powody sukcesu: łatwe korpus aluminiowy z bardzo dobrą aerodynamiką i nietypowym silnikiem Zoller o mocy 30,6 KM. Następnie udoskonalono maszynę, stworzono prototypy „Zvezda”-2, 3, 3M, M-NAMI, 5, 6, które wielokrotnie ustanawiały ogólnounijne i światowe rekordy w różnych klasach.
Sokół-650
W latach czterdziestych, zaraz po wojnie, we wspólnym radziecko-niemieckim przedsiębiorstwie opracowano samochód wyścigowy Formuły 2. Pracowali nad nim inżynierowie, którzy stworzyli samochody wyścigowe Auto-Union, które przed wojną podbijały europejskie tory. Model Sokół-650 odbył swoje pierwsze podróże w 1952 roku. Rozwój maszyny nadzorował sam Wasilij Stalin. Na udział w wyścigu do Moskwy dostarczono dwa w pełni wykończone samochody. Jednak miejscowi mechanicy nie byli w stanie obsłużyć tak skomplikowanego sprzętu, a Sokol-650 nie sprawdził się na torze. Choć 12-cylindrowy, 2-litrowy silnik był w stanie rozpędzić ważący 790 kilogramów samochód do 260 km/h.
Torpeda GAZ (1951)
Po eksperymentach nad stworzeniem samochodu sportowego Pobeda-Sport kolejnym projektem inżyniera GAZ A. Smolina był „Torpedo” (SG2) - samochód o całkowicie oryginalnej konstrukcji. Korpus w kształcie łzy, o długości 6,3 m, wykonany został z materiałów lotniczych: duraluminium i aluminium. Dzięki temu waga okazała się niewielka - tylko 1100 kg. Od innych samochody sportowe Torpedo z lat 50. XX wieku wyróżniało się łatwością sterowania i manewrowością.
Silnik zaczerpnięty z Pobiedy M20: 4-cylindrowy, rozwiercony do 2,5 litra pojemności skokowej. Zamontowano na nim także kompresor Rootsa. Przy prędkości obrotowej 4000 obr./min silnik wytwarzał moc 105 KM. Dzięki dobrej aerodynamice samochód GAZ Torpedo osiągał prędkość maksymalną 191 km/h.
GAZ-TR
Samochód SG3, znany również jako TR („turboodrzutowy”), został zbudowany w fabryce samochodów Gorky w 1954 roku. Rozwój inżyniera Smolina miał na celu ustanowienie nowego rekordu świata maksymalna prędkość wśród samochodów. Z silnikiem z myśliwca MiG-17 o mocy 1000 KM, GAZ TR według projektu mógł osiągnąć prędkość 700 km/h. Testy pojazdu zakończyły się wypadkiem z powodu braku opon o wymaganych właściwościach w ZSRR.
ZIS-112
Patrząc na sukces samochodów sportowych Gorky Automobile Plant, fabryka ZIS w Moskwie również zdecydowała się stworzyć własną wersję. Powstały samochód zadziwił wszystkich. Sześciometrowy samochód, wykonany w duchu samochodów amerykańskich marzeń, został nazwany „Cyklopem” ze względu na swoje charakterystyczne wygląd- okrągła osłona chłodnicy i okrągły reflektor pośrodku. Podobnie jak w przypadku ZIS-101A-Sport, samochód okazał się bardzo ciężki, ważył aż 2,5 tony.
Zamiast podstawowego silnika o mocy 140 koni mechanicznych inżynierowie zainstalowali eksperymentalny 8-cylindrowy silnik rzędowy. Stopniowo to ulepszając, do 1954 roku moc wzrosła do 192 KM. Dzięki temu silnikowi maksymalna prędkość samochodu wzrosła do fenomenalnych 210 km/h. Samochód biorący udział w wyścigu okazał się kompletną porażką: rozkład masy na osie i sterowność uznano za niezadowalający. związek Radziecki potrzebne były bardziej zwrotne pojazdy.
W 1957 roku moskiewska fabryka wprowadziła nowe wersje swoich samochody wyścigowe- ZIL-112/4 i 112/5. Miały nadwozie wykonane z włókna szklanego, z zawieszeniem z limuzyny ZIS-110. Silnik ZIS-111 o mocy do 220 KM. rozpędził samochód do 240 km/h. W latach 1957-1961. Zawodnicy „Żiłowskiego” zdobyli wiele nagród, w tym mistrzostwo kraju i wicemistrzostwo.
Na początku lat 60-tych wyprodukowano ZIL-112S. Jego eleganckie nadwozie z włókna szklanego nawiązywało do konturów najnowocześniejszych wówczas europejskich samochodów wyścigowych. 6 litrów silnik gaźnik Silnik V8 rozwijał moc 240 KM, a udoskonalona wersja 7,0-litrowa została zwiększona do 300 KM. Samochód został wyposażony w nowoczesne Tarcze hamulcowe, co szybko wyhamowało samochód ważący 1330 kg z maksymalnej prędkości 260-270 km/h. W 1965 roku kierowca wyścigowy Giennadij Żarkow na ZIL-112S został mistrzem ZSRR.
Do dziś przetrwał jeden z samochodów ZIL-112S, który obecnie można oglądać w muzeum motoryzacji w Rydze.
Moskwicz-404 Sport
Patrząc na sukcesy sportowych GAZ i ZIS, kierownictwo Moskiewskiej Fabryki Samochodów Małych nie mogło stać z boku. Ich samochody produkcyjne, Moskwicz, miały małą moc i były dość ciężkie. Ale nawet na ich podstawie zbudowano sportowe prototypy. W 1954 roku powstał Moskvich-404 Sport. Silnik o pojemności 1,1 litra z czterema gaźnikami generował skromną moc 58 KM, która rozpędzała samochód do 150 km/h.
KD
Samochód o nazwie KD Sport 900 nie jest dziełem włoskich projektantów, a po prostu produktem domowej roboty. W 1963 roku zespół pasjonatów rozpoczął pracę nad serią pięciu samochodów własnego projektu. Korpus z włókna szklanego skrywał jednostki „garbatego Zaporożca” ZAZ-965. Silnik o mocy 30 koni mechanicznych chłodzenie powietrzem rozpędził samochód do 120 km/h. To skromny wynik jak na dzisiejsze standardy, ale prędkość spora jak na auto z tamtych lat.
Samochody Instytutu Samochodów i Drogowego w Charkowie
W latach 1951-1952 niewielka grupa studentów HADI rozpoczęła projektowanie samochodu sportowego. Zadanie polegało na zbudowaniu samochodu przy maksymalnym wykorzystaniu elementów istniejącego wyposażenia. Samochód został wykonany według modelu „formuły” - otwarte koła, nadwozie wykonane ze spawanych rur, 30-konny silnik motocykla M-72. Pierwszy samochód słynnego uniwersytetu w Charkowie osiągnął prędkość 146 km/m.
W 1962 roku w Laboratorium szybkie samochody HADI opracowało projekt najmniejszego samochodu wyścigowego świata. W samochodzie ważącym zaledwie 180 kilogramów pilot mógł siedzieć w pozycji leżącej, co zapewniało bardzo dobre usprawnienie. Planowano, że silnik o pojemności 500 cm3 przy małych wymiarach i masie pozwoli mu rozpędzić się do 220 km/h. Niestety podczas testowania prototypu na równinie słonego jeziora Baskunchak (sowieckiego odpowiednika Bonneville) „maksymalna prędkość” wynosiła zaledwie 100 km/h. Okazał się złośliwy Nowa technologia niestrudzone koła.
Rok po roku w Laboratorium Samochodów Sportowych HADI opracowywano nową, eksperymentalną technologię. Część próbek okazała się skuteczna i ustanowiła republikańskie i ogólnounijne rekordy prędkości, badania innych zakończyły się wykryciem usterek lub wypadków. Praca studentów i nauczycieli Uniwersytetu w Charkowie nad nowymi maszynami trwa do dziś.
Samochody wyścigowe „Estonia”
Historia radzieckich samochodów formuły rozpoczęła się od modelu Sokol-650 z 1952 roku. Były to jednak egzemplarze jednorazowe, budowane na zamówienie w Niemczech. Ale już w 1958 roku w Eksperymentalnej Naprawie Samochodów w Tallinie zaczęto budować własne samochody wyścigowe z otwartymi kołami z komponentów krajowych. Każdy kolejny model stawał się lepszy od poprzedniego, zwiększała się niezawodność, poprawiała aerodynamika, zwiększała się moc i prędkość maksymalna estońskich samochodów. Samochody, które odniosły największy sukces, produkowano w seriach kilkudziesięciu, a nawet setek egzemplarzy.
Konstruktorzy LEGO to jedna z najpopularniejszych rozrywek dzieci i ich rodziców na całym świecie. Rozważmy serię zestawów konstrukcyjnych od LEGO - Speed Champions. Ostatnio stały się niezwykle popularne. Seria obejmuje samochody wyścigowe marek: Porsche, McLaren, Ferrari, które niewątpliwie przypadną do gustu chłopcom uwielbiającym agresywne samochody wyścigowe. Na każdym pudełku tej serii LEGO znajduje się opis cech prawdziwego samochodu ze zdjęciem.
Zacznijmy od pierwszego modelu – Porsche 911 na pudełku jest napisane, że maksymalna prędkość tego samochodu wyścigowego wynosi trzysta kilometrów na godzinę, a w 2,8 sekundy samochód sportowy może przyspieszyć do stu kilometrów. Oczywiście samochód o takich cechach jest bardzo mocny. Zestaw zawiera trzy instrukcje, dwie pierwsze służą do zbudowania dwóch samochodów, trzecia do zbudowania podium samochodowego. W pierwszym aucie dominują kolory biały i pomarańczowy. Naklejki samochodowe wykonane są z precyzją, zupełnie jak prawdziwe. Cóż, drugi samochód jest wykonany w kolorze szaro-białym. W zestawie znajduje się dwóch kierowców pasujących do kolorów aut. Noszą hełmy, ich kombinezony mają napisy, jak prawdziwi piloci. Ponieważ w naszych samochodach nie ma szwagrów, zdejmujemy dach i wsadzamy do samochodu naszych kierowców. Na podium znajduje się wszystko, co niezbędne do serwisowania samochodu. Zestaw zawiera również wiele różnych części, aby stworzyć pełniejszy obraz wyścigu.
Rozważmy drugi model z tej serii – McLaren P1, z tyłu pudełka widać także zdjęcie prawdziwego samochodu i jego elementów szczegółowe charakterystyki. Waga powstałej konstrukcji jest dość duża. Samochód wykonany jest w kolorze żółto-czarnym. Zderzaki, których są dwa, są montowane osobno i mocowane do samochodu. W zestawie duża ilość naklejek, które dokładniej odtwarzają obraz prawdziwy samochód. Podobnie jak pozostałe auta z tej serii, auto nie posiada drzwi, aby wsadzić pilota za kierownicę konieczne jest zdjęcie dachu, co po raz pierwszy pojawiło się jedynie w serii Speed Champions. Kierowca tego samochodu posiada biały kombinezon z napisem na plecach. Zestaw zawiera kilka dodatków. Najciekawszym z nich jest klucz. Potrafią faktycznie odkręcić koło i wyciągnąć lub włożyć tarczę. Ten model jest dobry, ale nie ma tak wielu szczegółów, jak pierwszy model.
Trzecim modelem z serii Speed Champions jest samochód sportowy Ferrari LaFerrari.
Napisane z tyłu pudełka specyfikacje prawdziwy samochód. Mówi się, że maksymalna prędkość osiąga 350 kilometrów na godzinę, a przyspieszenie do stu kilometrów następuje w 2,8 sekundy. Ten zestaw zawiera dwa szczegółowe instrukcje zawierają także zdjęcia wszystkich samochodów z tej serii. Nawiasem mówiąc, samochód jest wykonany w kolorze czerwonym z dość niską pozycją siedzącą. ten model bardzo wąski w porównaniu do innych. Samochód jest dość agresywny, jak prawdziwy supersamochód. Podobnie jak poprzednie modele, ten zestaw jest wyposażony w różnorodne winylowe naklejki, które pozwalają odtworzyć wygląd samochodu, do którego przywykliśmy na torze wyścigowym. Samochód wykonany jest z precyzją, oddając wszystkie detale i krzywizny prawdziwej wersji. Nasz kombinezon pilota jest całkowicie czerwony z emblematem naszej marki samochodu. Nawiasem mówiąc, koła w tym modelu można łatwo zdemontować, a szprychy w kołpakach mają kształt gwiazdy.
Nowa kolekcja „Racing Cars” jak zawsze zaskoczyła swoich fanów. Trzy przedstawione tutaj modele to bestsellery z serii Speed Champions. Są zupełnie inne, dlatego zaleca się zakup i złożenie każdego z nich. Miłej zabawy z LEGO.
Powszechnie przyjmuje się, że w ZSRR samochody były bardzo proste, użytkowe i wolnobieżne. Ale w rzeczywistości jest to dalekie od przypadku. Recenzja prezentuje pierwsze samochody rosyjskie i radzieckie stworzone specjalnie do wyścigów i rekordów prędkości.
Większość z nich ma trudną historię powstania i trudną drogę do sukcesu.
Samochody wyścigowe z fabryki Russo-Balt
W latach 1910-tych w Rosji było bardzo mało samochodów, ale pierwsze wyścigi już się odbyły. Podobnie jak w Europie, głównym rodzajem zawodów stały się rajdy. W tamtych latach nie zbudowano jeszcze torów wyścigowych, a zawody odbywały się na zwykłych drogach na długich dystansach. Samochody wyczynowe również często bazowały na modelach produkcyjnych. Pierwszy samochód wyścigowy w Rosji można nazwać Russo-Balt S24, który istniał w kilku wersjach. 
A jeśli pierwsze modyfikacje wyglądały jak zwykłe dwumiejscowe samochody, to C24/58 stał się pierwszym specjalnym prototypem. Duży, elegancki, zielony samochód otrzymał przydomek „rosyjski ogórek”. Jego 4,9-litrowy silnik rozwijał rekordową jak na tamte czasy moc 58 KM. Maksymalna prędkość samochodu wynosi 120 -130 km/h.
Samochód był przygotowany do wyścigów na dystansie jednej mili. Z samochodu usunięto światła acetylenowe, błotniki, zderzaki, listwy progowe, zapasowe zbiorniki i płócienny składany dach, a masę zmniejszono prawie o połowę.
Samochody Russo-Balt dobrze spisywały się na zawodach zarówno w Rosji, jak i za granicą. Po szczególnie udanych wyścigach sprzedaż nowych samochodów zauważalnie wzrosła. 
Przez wiele lat w kraju panowała sytuacja, w której nie było czasu na sporty motorowe. A potem amatorzy zajęli się samochodami. Pod koniec lat trzydziestych kilku entuzjastów stworzyło własne wersje samochodów wyścigowych. W 1937 roku na autostradzie Żytomierza pod Kijowem zorganizowali wyścig na kilometr, w którym spotkały się GAZ-A Girela, GAZ-TsAKS Tsypulina, GAZ-A Żarowa i GAZ-A Kleszczewa. Były to wszystkie samochody na przestarzałym podwoziu GAZ-A, ze starymi 4-cylindrowymi silnikami. W rezultacie ustanowione przez nich ogólnounijne rekordy prędkości nie doszły nawet do rekordu carskiej Rosji: 142,5 km/h.
ZIS-101A-Sport
W 1938 roku w warsztacie eksperymentalnym moskiewskich zakładów Stalina trzech młodych pracowników rozpoczęło aktywne prace nad samochodem sportowym. Jako podstawę wzięli najlepszą radziecką limuzynę ZIS-101. To prawda, że \u200b\u200bnie jest to najlepsza baza dla samochodu sportowego - w końcu waży 2,5 tony, ale członkowie Komsomołu nie mogą tyle znieść.
Wzmocniono rzędowy 8-cylindrowy silnik ZIS-101. Wraz ze wzrostem pojemności skokowej z 5,8 do 6,1 litra moc wzrosła półtorakrotnie - z 90 do 141 KM.
Samochód został pokazany I.V. Stalina. Jemu, podobnie jak innym członkom Biura Politycznego, podobał się ten samochód. ZIS-101A-Sport był testowany na autostradzie, jego maksymalna prędkość wynosi 168 km/h.
Pobieda-Sport (GAZ-SG1)
Projekt własnego radzieckiego samochodu do ustanawiania rekordów prędkości powierzono inżynierowi lotnictwa A.A. Smolin. Pod jego kierownictwem nowy radziecki samochód M20 Pobieda przeszedł szereg przemian. Nowe nadwozie wykonano z duraluminium, dach obniżono, a ogon zaostrzono. Na pokrywie maski pojawiły się „nozdrza”, zapewniające lepszy wlot powietrza. Spód samochodu okazał się całkowicie płaski. W rezultacie okazał się bardzo lekki - tylko 1200 kg.
Samochód był wyposażony w 2,5-litrowy silnik GAZ. W najbardziej produktywnej wersji, ze sprężarką Rootsa, moc maksymalna wzrosła do 105 KM, a prędkość wzrosła do 190 km/h.
W sumie zbudowano pięć samochodów, które ustanowiły nowe ogólnounijne rekordy prędkości w pojeździe na długich dystansach.
Gwiazda
„Zvezda” to pierwszy samochód w ZSRR zbudowany specjalnie do celów sportowych. Samochód z silnikiem motocyklowym o pojemności 350 cm3. cm przyspieszył do 139,6 km/h. Powody sukcesu: lekkie aluminiowe nadwozie o bardzo dobrej aerodynamice i nietypowy silnik Zoller o mocy 30,6 KM. Następnie udoskonalono maszynę, stworzono prototypy „Zvezda”-2, 3, 3M, M-NAMI, 5, 6, które wielokrotnie ustanawiały ogólnounijne i światowe rekordy w różnych klasach.
Sokół-650
W latach czterdziestych, zaraz po wojnie, we wspólnym radziecko-niemieckim przedsiębiorstwie opracowano samochód wyścigowy Formuły 2. Pracowali nad nim inżynierowie, którzy stworzyli samochody wyścigowe Auto-Union, które przed wojną podbijały europejskie tory. Model Sokół-650 odbył swoje pierwsze podróże w 1952 roku. Rozwój maszyny nadzorował sam Wasilij Stalin. Na udział w wyścigu do Moskwy dostarczono dwa w pełni wykończone samochody. Jednak miejscowi mechanicy nie byli w stanie obsłużyć tak skomplikowanego sprzętu, a Sokol-650 nie sprawdził się na torze. Choć 12-cylindrowy, 2-litrowy silnik był w stanie rozpędzić ważący 790 kilogramów samochód do 260 km/h.
Torpeda GAZ (1951)
Po eksperymentach nad stworzeniem samochodu sportowego Pobeda-Sport kolejnym projektem inżyniera GAZ A. Smolina był „Torpedo” (SG2) - samochód o całkowicie oryginalnej konstrukcji. Korpus w kształcie łzy, o długości 6,3 m, wykonany został z materiałów lotniczych: duraluminium i aluminium. Dzięki temu waga okazała się niewielka - tylko 1100 kg. Torpedo wyróżniało się na tle innych samochodów sportowych z lat pięćdziesiątych XX wieku łatwością sterowania i zwrotnością.
Silnik zaczerpnięty z Pobiedy M20: 4-cylindrowy, rozwiercony do 2,5 litra pojemności skokowej. Zamontowano na nim także kompresor Rootsa. Przy prędkości obrotowej 4000 obr./min silnik wytwarzał moc 105 KM. Dzięki dobrej aerodynamice samochód GAZ Torpedo osiągał prędkość maksymalną 191 km/h.
GAZ-TR
Samochód SG3, znany również jako TR („turboodrzutowy”), został zbudowany w fabryce samochodów Gorky w 1954 roku. Rozwój inżyniera Smolina miał na celu ustanowienie nowego rekordu świata w zakresie maksymalnej prędkości wśród samochodów. Z silnikiem z myśliwca MiG-17 o mocy 1000 KM, GAZ TR według projektu mógł osiągnąć prędkość 700 km/h. Testy pojazdu zakończyły się wypadkiem z powodu braku opon o wymaganych właściwościach w ZSRR.
ZIS-112
Patrząc na sukces samochodów sportowych Gorky Automobile Plant, fabryka ZIS w Moskwie również zdecydowała się stworzyć własną wersję. Powstały samochód zadziwił wszystkich. Wykonany w duchu samochodów amerykańskich marzeń, sześciometrowy samochód został nazwany „Cyklopem” ze względu na swój charakterystyczny wygląd – okrągłą osłonę chłodnicy i okrągły reflektor pośrodku. Podobnie jak w przypadku ZIS-101A-Sport, samochód okazał się bardzo ciężki, ważył aż 2,5 tony.
Zamiast podstawowego silnika o mocy 140 koni mechanicznych inżynierowie zainstalowali eksperymentalny 8-cylindrowy silnik rzędowy. Stopniowo to ulepszając, do 1954 roku moc wzrosła do 192 KM. Dzięki temu silnikowi maksymalna prędkość samochodu wzrosła do fenomenalnych 210 km/h. Samochód biorący udział w wyścigu okazał się kompletną porażką: rozkład masy na osie i sterowność uznano za niezadowalający. Związek Radziecki potrzebował bardziej zwrotnych pojazdów.
W 1957 roku moskiewska fabryka wprowadziła nowe wersje swoich samochodów wyścigowych - ZIL-112/4 i 112/5. Miały nadwozie wykonane z włókna szklanego, z zawieszeniem z limuzyny ZIS-110. Silnik ZIS-111 o mocy do 220 KM. rozpędził samochód do 240 km/h. W latach 1957-1961. Zawodnicy „Żiłowskiego” zdobyli wiele nagród, w tym mistrzostwo kraju i wicemistrzostwo.
Na początku lat 60-tych wyprodukowano ZIL-112S. Jego eleganckie nadwozie z włókna szklanego nawiązywało do konturów najnowocześniejszych wówczas europejskich samochodów wyścigowych. 6-litrowy gaźnikowy silnik V8 rozwijał moc 240 KM, a udoskonalona wersja 7,0-litrowa została zwiększona do 300 KM. Samochód wyposażono w nowoczesne hamulce tarczowe, które szybko wyhamowały ważący 1330 kg samochód z prędkości maksymalnej 260-270 km/h. W 1965 roku kierowca wyścigowy Giennadij Żarkow na ZIL-112S został mistrzem ZSRR.
Do dziś przetrwał jeden z samochodów ZIL-112S, który obecnie można oglądać w muzeum motoryzacji w Rydze.
Moskwicz-404 Sport
Patrząc na sukcesy sportowych GAZ i ZIS, kierownictwo Moskiewskiej Fabryki Samochodów Małych nie mogło stać z boku. Ich samochody produkcyjne, Moskwicz, miały małą moc i były dość ciężkie. Ale nawet na ich podstawie zbudowano sportowe prototypy. W 1954 roku powstał Moskvich-404 Sport. Silnik o pojemności 1,1 litra z czterema gaźnikami generował skromną moc 58 KM, która rozpędzała samochód do 150 km/h.
KD
Samochód o nazwie KD Sport 900 nie jest dziełem włoskich projektantów, a po prostu produktem domowej roboty. W 1963 roku zespół pasjonatów rozpoczął pracę nad serią pięciu samochodów własnego projektu. Korpus z włókna szklanego skrywał jednostki „garbatego Zaporożca” ZAZ-965. Chłodzony powietrzem silnik o mocy 30 koni mechanicznych rozpędzał samochód do 120 km/h. To skromny wynik jak na dzisiejsze standardy, ale prędkość spora jak na auto z tamtych lat.
Samochody Instytutu Samochodów i Drogowego w Charkowie
W latach 1951-1952 niewielka grupa studentów HADI rozpoczęła projektowanie samochodu sportowego. Zadanie polegało na zbudowaniu samochodu przy maksymalnym wykorzystaniu elementów istniejącego wyposażenia. Samochód został wykonany według modelu „formuły” - otwarte koła, nadwozie wykonane ze spawanych rur, 30-konny silnik motocykla M-72. Pierwszy samochód słynnego uniwersytetu w Charkowie osiągnął prędkość 146 km/m.
W 1962 roku Laboratorium Samochodów Szybkich HADI opracowało projekt najmniejszego na świecie samochodu wyścigowego. W samochodzie ważącym zaledwie 180 kilogramów pilot mógł siedzieć w pozycji leżącej, co zapewniało bardzo dobre usprawnienie. Planowano, że silnik o pojemności 500 cm3 przy małych wymiarach i masie pozwoli mu rozpędzić się do 220 km/h. Niestety podczas testowania prototypu na równinie słonego jeziora Baskunchak (sowieckiego odpowiednika Bonneville) „maksymalna prędkość” wynosiła zaledwie 100 km/h. Nowa technologia niestrudzonych kół okazała się wadliwa.
Rok po roku w Laboratorium Samochodów Sportowych HADI opracowywano nową, eksperymentalną technologię. Część próbek okazała się skuteczna i ustanowiła republikańskie i ogólnounijne rekordy prędkości, badania innych zakończyły się wykryciem usterek lub wypadków. Praca studentów i nauczycieli Uniwersytetu w Charkowie nad nowymi maszynami trwa do dziś.
Samochody wyścigowe „Estonia”
Historia radzieckich samochodów formuły rozpoczęła się od modelu Sokol-650 z 1952 roku. Były to jednak egzemplarze jednorazowe, budowane na zamówienie w Niemczech. Ale już w 1958 roku w Eksperymentalnej Naprawie Samochodów w Tallinie zaczęto budować własne samochody wyścigowe z otwartymi kołami z komponentów krajowych. Każdy kolejny model stawał się lepszy od poprzedniego, zwiększała się niezawodność, poprawiała aerodynamika, zwiększała się moc i prędkość maksymalna estońskich samochodów. Samochody, które odniosły największy sukces, produkowano w seriach kilkudziesięciu, a nawet setek egzemplarzy.
Rajd Moskwicz-412
Produkowany od lat 60. XX wieku Moskvich 412 stał się jednym z najsłynniejszych radzieckich samochodów sportowych na świecie. Samochód miał fenomenalną przeżywalność i bezpretensjonalność. Od 1968 do 1973 roku kompaktowy sedan brał udział w wielu międzynarodowych rajdach. Wysokie miejsca w wyścigach Londyn-Sydnej (16 tys. km) i Londyn-Meksyk City (26 tys. km) zapewniły radzieckiemu Moskwiczowi dobrą sławę, potwierdzając jego wysoką niezawodność.
Wyścigi samochodowe są bardzo popularne w krajach zachodnich. Firmy produkcyjne tradycyjnie inwestują część swoich zysków w celu zademonstrowania swoich możliwości technologicznych, a nagrody są najlepszą reklamą znanych marek.
Nie było takiego zawodu jak projektant żużlowy. Nie było potrzeby organizowania tak spektakularnych konkursów, masowy konsument znajdował się stale w ciasnych warunkach. Kiedy samochody sprzedawano za darmo, ludność nie miała pieniędzy, a gdy tylko część ludzi posiadała niezbędne fundusze, samochody gdzieś znikały, pomimo stałego wzrostu ich produkcji. A jednak nie brakowało entuzjastów.
Pierwszy rekordowy samochód Agitowa
Evgeny Agitov, pierwszy projektant szybkich samochodów w ZSRR, postanowił stworzyć samochód, który nie mniej może pobić rekord. Biurem projektowym fabryki samochodów Gorky w 1938 r. kierował Andrei Lipgart, gorąco wspierał tę inicjatywę. W wyniku ciężkiej pracy dwóch utalentowanych inżynierów narodził się cud, zwany samochodem rekordowym, ponieważ nie było sensu organizować wyścigów ze względu na brak godnych rywali. Oficjalny indeks GAZ-GL1 oznaczał „Liphart Racing”. Agitow nie sprzeciwił się.
Podstawą do stworzenia samochodu była masowo produkowana Emka GAZ-M1, ale o znacznych rozmiarach zmiany projektowe. Początkowo dodano 15 „koni” ze względu na zwiększenie objętości roboczej, a następnie zastąpiono go mocniejszym, stukonnym. Zewnętrznie samochód stał się zupełnie inny, aerodynamiką przypominał kadłub, osiągał prędkość prawie 168 km/h, co oczywiście było wynikiem dobrym, ale w żadnym wypadku rekordem. W 1940 roku GL-1 został rozebrany w nadziei na zrobienie czegoś lepszego, ale wkrótce zaczęła się wojna i nie było czasu na sport.
Nasza „Gwiazda” Peltzera jest najszybsza!
Po zwycięstwie do ZSRR zaczęły napływać trofea, w tym próbki dawnego sprzętu wroga. Tę okoliczność z powodzeniem wykorzystał Alexander Peltzer, inny projektant szybkich samochodów. W ZSRR samochód Zvezda został zbudowany na bazie silnika pochodzącego z motocykla sportowego DKW. Stało się to w 1946 roku w Centralnym Biurze Projektowym Glavmotoveloprom, które wówczas powstało, a później zostało przemianowane na NAMI. Niemiecki silnik później zastąpiony krajowym, a pięć lat później „Zvezda-M-NAMI” ustanowił dziewięć światowych rekordów prędkości różne kategorie. Do osiągnięcia tego przyczyniła się szansa szybka wymiana silnik na drugi, o pojemności od 250 do 500 cm3. patrz Samochód rozpędził się do 215 km/h (przy 350 cm3).
„Charków” autorstwa projektanta Laurenta
W latach 50., kiedy nasz kraj wstąpił do międzynarodowej federacji samochodowej FIA, pokazał się Eduard Osipovich Laurent, utalentowany projektant szybkich samochodów. W ZSRR i poza nim nazwisko to zasłynęło w 1960 roku, kiedy w zbudowanym przez siebie własnoręcznie samochodzie Charków-L2 rozpędził się do 286 km/h na dystansie kilometra, co do dziś uważane jest za niezrównane osiągnięcie.
Syn Laurenta, Valery, również projektant samochodów, pobił kilka kolejnych międzynarodowych rekordów za pomocą L-2 i stworzył inne przykłady pojazdów dużych prędkości, takie jak Charków-L3, pierwszy dragster w ZSRR (klasa samochodów wyścigowych, z postoju i rywalizacji na krótkich dystansach) oraz „Kharków-L4” (formuła klasy).
Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte to „złoty wiek” radzieckiego budownictwa fabrycznego. Doskonałe wyniki Samochód BPS-Estonia był pokazywany w latach 1976-1978, prowadzony przez jego konstruktora W. Barkowskiego. ZSRR po raz kolejny pokazał całemu światu swoje możliwości technologiczne. To prawda, w pojedynczych egzemplarzach...
Motoryzacyjni giganci na całym świecie nieustannie rywalizują w mocy, prędkości i innych parametrach, tworząc coraz więcej seryjnych rekordzistów, ustanawiając coraz więcej nowych rekordów i opracowując coraz bardziej zaawansowane technologie. W tej selekcji przedstawimy Ci głównych rekordzistów wśród samochody produkcyjne Na razie. Jak mówią, perfekcja nie ma granic i jest całkiem możliwe, że w niedalekiej przyszłości wszystkie wymienione poniżej supersamochody zastąpią nowe rozwiązania.W międzyczasie dowiedzmy się trochę o naszych obecnych rekordzistach.
Zatem na pierwszym miejscu na naszej liście znalazł się supersamochód, który obecnie uważany jest za najszybszy przy przyspieszaniu od 0 do 100 km/h – robi to w 2,1 sekundy.
Samochód z Silnik Chevroleta V8 o mocy 1622 KM zbudowany na bazie Ultimy GTR, ale otrzymał bardziej zaawansowane podwozie i dwie turbosprężarki.
Koszt takiej „zabawki” w 2009 roku wyniósł 3 miliony dolarów.
Pierwotnie planowano produkcję seryjną tego modelu, jednak popyt nie spełnił oczekiwań jego twórców i na chwilę obecną sprzedano zaledwie kilka samochodów, co jednak faktycznie czyni go modelem produkcyjnym.
Następny samochód z naszej listy - - w 2009 roku był najszybszy na świecie, osiągając 418,6 km na godzinę na suchym słonym jeziorze w stanie Utah.
W 2010 roku jego twórcy chcieli „przekroczyć” granicę 480 km/h, ale niestety samochód się rozbił.
Jak wiemy, rekord bije obecnie osławiony Bugatti Veyron Super Sport – dziś wynosi 431,072 km/h, ale Keatinga można zostawić na naszej liście choćby ze względu na moc.
W końcu moc 7-litrowego silnika V-8, który jest sercem Keatinga TKR, wynosi 1832 KM. przy masie własnej 995 kg!
Dzięki niskiemu kosztowi Anthony'emu Keatingowi udało się sprzedać dużą liczbę egzemplarzy Keating TKR i obecnie nadal udoskonala swoje dzieło.
Trzeci rekordzista jest liderem kilku „nominacji” jednocześnie – wielkości silnika, momentu obrotowego, przyspieszenia do 200 km/h i przyspieszenia do 300 km/h.
Weineck Cobra 780cui 2006 jest wyposażony w silnik V8 o pojemności 12782 cm 3, czyli prawie 12,8 litra i maksymalnym momencie obrotowym 1760 Nm!
Początkowa moc tego potwora to „tylko” 1115 KM. przy masie własnej 989 kg, ale później, na potrzeby udziału w wyścigach dragsterów, silnik jednego Weinecka Cobry 780cui został zwiększony do 4500 „koni”!
Na pierwszym biegu rozpędzimy się do 160 km/h, natomiast przyspieszenie do „setki” zajmie około 2,2 sekundy, do 200 km/h – 4,9 sekundy, a po 10 sekundach od startu auto osiągnie 300 km/h!
Tylko profesjonalni dragsterzy mogą konkurować z takim wynikiem, dlatego prawie produkcyjna Weineck Cobra 780cui o wartości 650 tysięcy dolarów to bardzo smaczny kąsek dla miłośników zawrotnych prędkości i przyspieszeń.
To prawda, że \u200b\u200bnie wiadomo na pewno, jak sprawy mają się ze sterowalnością, ponieważ Zwykle samochody o takiej mocy, dynamice przyspieszania i raczej „nieaerodynamicznym” wyglądzie mają poważne problemy ze zwrotnością)
Zupełnie inna ważna zaleta każdego potężny samochód jest jego skuteczność układ hamulcowy…
Pod tym względem niekwestionowanym liderem jest Chevrolet Corvette 2012 ZR1 Centennial Edition, którego drogi hamowania podczas hamowania awaryjnego ze 100 km/h jest to zaledwie 28,3 metra!
Co więcej, w porównaniu z powyższymi supersamochodami, koszt tej Corvette to tylko 130 tysięcy dolarów, praktycznie za darmo)
Nie możemy oczywiście przejść obojętnie obok wspomnianego wyżej, który w 2010 roku ustanowił wciąż niepobity rekord prędkości maksymalnej wśród samochodów produkcyjnych – 431 km/h.
Więcej o tym legendarnym supersamochodzie przeczytacie w osobnym artykule, tutaj zwracamy uwagę jedynie na koszt dokładne kopie rekordowego samochodu wyniosła 2,4 miliona dolarów za sztukę.
Na koniec chciałbym napisać o jeszcze jednym niezwykłym aucie - stworzeniu z 2011 roku Amerykańska firma Shelby Super Cars, która od dawna zasłynęła dzięki SSC Ultimate Aero TT - temu samemu, który trzymał palmę pierwszeństwa wśród najszybsze samochody planety.
Nowy supersamochód, zdaniem jego twórców, jest w stanie pobić dotychczasowy rekord Bugatti – i to absolutnie Nowa forma nadwozie, zwiększono moc silnika, a sam samochód został maksymalnie lekki i wyposażony w najnowocześniejszą 7-biegową skrzynię biegów z potrójną tarczą sprzęgła.
Pozostaje tylko czekać na moment, w którym firma w końcu zdecyduje się rzucić wyzwanie prędkości i pokazać światu, do czego zdolny jest ich nowy supersamochód.
W zasadzie to wszystko na razie. Lista okazała się niewielka, ale staraliśmy się uwzględnić wszystkie ważne kategorie rekordów obecnych supersamochodów. Będziemy nadal śledzić rozwój technologii motoryzacyjnej!
